Πάμε Θέατρο: “Υπό το μηδέν” |Είδαμε την παράσταση!

Τόσο ισχυρό, που όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο και αρχίζεις να μετράς αντίστροφα, βλέπεις με άλλα μάτια αυτά που έζησες, αυτά που έπραξες, αυτό που έγινες, αυτό που είσαι! Και τότε είναι που βγαίνουν στο φως τα πιο δυνατά και αντιφατικά συναισθήματα, γιατί η αξία που δίνουμε στην ίδια τη ζωή παίρνει αυτόματα άλλη διάσταση…

Ο Ισπανός Άμπελ Θαμόρα γράφει ένα έργο το οποίο βραβεύτηκε με το βραβείο κοινού πριν τρία χρόνια και “ταιριάζει γάντι” στη σύγχρονη καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι. Όμως παράλληλα μιλάει για τις σχέσεις και εστιάζει στον φόβο, την αγωνία, την ζωή και τον θάνατο που μπορεί να είναι δίπλα μας αλλά τον αντιμετωπίζουμε με την βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να μας αγγίξει ποτέ. Ένας κρεοπώλης και ο υπάλληλός του παγιδεύονται στο ψυγείο των κρεάτων του καταστήματός τους έπειτα από ληστεία. Σε θερμοκρασία υπό του μηδενός, όλα δοκιμάζονται… Σώματα και ψυχές, στιγμές και αναμνήσεις “μπαίνουν στον πάγο” αλλά παλεύουν να βρουν τη θέση που τους αρμόζει. Τα πρώτα να ξαναζήσουν μέσα από μια θερμή αγκαλιά, οι δεύτερες να ζεσταθούν με τη φλόγα μιας ξεχασμένης σπίθας. Όλοι και όλα το έχουν ανάγκη… αλλά η ανάγκη και η επιθυμία να παραμείνεις ζωντανός πολλές φορές ξεπερνάει τα πάντα και ανασύρει από το βυθό προς την επιφάνεια πράγματα που ούτε καν τα έχουμε φανταστεί.

Πάνω σε αυτόν τον θεματικό καμβά κινήθηκε η Λίνα Ζαρκαδούλα, της οποίας η σκηνοθετική προσέγγιση χάρισε στη παράσταση ρεαλισμό και αυθεντικότητα. Ακολούθησε τη ροή του κειμένου με ακρίβεια και “έντυσε” με την απαραίτητη ένταση τα συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια του έργου, ενώ μου έκανε εντύπωση ο εξαιρετικός τρόπος με τον οποίο “ξετυλιγόταν” το προσωπικό φορτίο του κάθε χαρακτήρα, καθώς η συνειδητοποίηση της αίσθησης του εγκλεισμού και η υποβόσκουσα απειλή ότι η ζωή τελειώνει γινόντουσαν ένα – δεν μπορείς παρά να της το αναγνωρίσεις. Βέβαια στην όλη ατμόσφαιρα συνέβαλαν καίρια οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη σε συνδυασμό με την επιβλητική ηχητική γκάμα του Θοδωρή Οικονόμου, και στις δυο περιπτώσεις δεν θα μπορούσα να διανοηθώ τίποτα καλύτερο. Η Μαρία Φιλίππου, που επιμελήθηκε κοστούμια και σκηνικά, ακολούθησε τις οδηγίες που υποτάσσει ο χώρος ενός επαγγελματικού ψυγείου λειτουργώντας λιτά και απέριττα χωρίς να μας αποσπάσει τη προσοχή, ενώ έδωσε τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να κινούνται ευκολότερα στον, έτσι κι αλλιώς περιορισμένο, χώρο. Πάντως η μικρή σκηνή του θεάτρου ΠΚ ενδείκνυται για θεατρικά δίδυμα και τέτοιου είδους παραστάσεις… Αγαπημένοι χώροι αυτοί με τους οποίους ηθοποιοί και θεατές έχουν απόσταση μόλις μερικά βήματα ή όσο σχεδόν μια ανάσα!

Στο “Υπό το μηδέν” ο Βασίλης Παλαιολόγος αντιμετώπισε τη πρόκληση να διαμορφώσει εκ νέου έναν καινούργιο «Χουάν» που να μη θυμίζει σε τίποτα εκείνον που υποδυόταν τον περασμένο χειμώνα ο Πέτρος Λαγούτης. Μετά “To γάλα” του Βασίλη Κατσικονούρη, θεωρώ πως πρώτον, πρόκειται για την πιο εύστοχη συνέχεια στην οποία οδηγήθηκε όσο αφορά την επιλογή του και δεύτερον, ο τρόπος που “έχτισε” τον ρόλο του με εντυπωσίασε: Από τη μια πλευρά η ικανότητα να κάνει τον συγκεκριμένο χαρακτήρα ολοκληρωτικά δικό του, σαν να βγήκε από τα δικά του κύτταρα. Και από την άλλη πλευρά να εμπλουτίσει τον ρόλο με μια – αθώα σαν μικρού παιδιού και ατόφια – συγκίνηση τις στιγμές που κρινόταν απαραίτητη, ώστε να αποδώσει με σαφήνεια τη τραγικότητα του ήρωα που υποδύεται.

O Νεκτάριος Λουκιανός σχεδίασε με άνεση το θεατρικό “πορτραίτο” του ήρωα που ενσαρκώνει. Με ασπίδα την εκφραστικότητα και το ταλέντο του, ένωσε γόνιμα κωμικά και δραματικά στοιχεία και απέδωσε ιδιαίτερα πειστικά τις συναισθηματικές μεταπτώσεις που προέκυψαν από τη προσωπική επανάσταση του μικρού «Σέλιο». Ένας ακόμα λόγος να χαιρόμαστε για τη νεότερη γενιά των Ελλήνων ηθοποιών…

Το φινάλε της παράστασης “ξεκλειδώνεται” από το στοιχείο της ονειρικής αλληγορίας, πλάθοντας μια εξαιρετική εικόνα στο στήσιμό της που εμένα προσωπικά θα μου μείνει αξέχαστη… Και ναι, όσο η εξέλιξη του έργου κορυφώνεται, ακόμα και με κανονική θερμοκρασία εντός της αίθουσας, υπάρχει περίπτωση να αισθανθείς ότι έχεις παγώσει και εσύ μαζί με τους ήρωες του έργου, σαν να είστε όλοι μαζί κάτω από την επήρpεια του πολικού ψύχους. Αν δεν το διάβαζα κάπου αλλού, ίσως να μην τολμούσα να το αναφέρω πόσο έντονα το ένιωσα και ‘γω, από φόβο να μην φανώ υπερβολική λόγω ενθουσιασμού. Όμως τώρα μπορώ πιο άνετα να το καταθέσω και να υποστηρίξω ακράδαντα την άποψη πως “όλα είναι θέμα τέχνης” τελικά…

Θα τους συναντήσετε στο θέατρο ΠΚ κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15. Μια παράσταση που σας συστήνω χωρίς δεύτερη σκέψη…

Παίζουν:

Βασίλης Παλαιολόγος – Νεκτάριος Λουκιανός

Συντελεστές

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ-Δημήτρης Ψαρράς

Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Φιλίππου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κέλλυ Καρακούλη

Φωτογραφία: George Alexandrakis

Art Work: Amarildo Topalis

Παραγωγός: Ρούλα Νικολάου

Παραγωγή: Fidelite Productions