Θέατρο | Συνέντευξη Mαρία Κορινθίου: “Αναγκάστηκα να γυρίσω από την Αμερική. Όταν ήρθα στην Ελλάδα πέρασα κατάθλιψη, έπεφταν τα μαλλιά μου!”

Καθώς κατέβαινα που λέτε τον δρόμο, παρατηρούσα τους σκυθρωπούς ανθρώπους, τις κατεβασμένες μούρες, την φασαρία του δρόμου, τους παραταγμένους μπάτσους με ύφος καρδιναλίων, κάποιους Αφρικανούς που έτρεχαν να τους ξεφύγουν. Όλα γκρι. Μπαίνοντας λοιπόν στο θέατρο, βρέθηκα ξαφνικά σε έναν άλλο κόσμο. Ησυχία, λίγα γέλια στο βάθος, οι τεχνικοί ετοιμάζανε τη σκηνή. Ένας μικρός, μαγικός κόσμος μέσα στον πραγματικό. Αυτός είναι φίλοι μου ο ρόλος της τέχνης…

Συναντήσαμε λοιπόν την Μαρία Κορινθίου, λίγο πριν ντυθεί Εσμεράλντα και ταξιδέψει με τους θεατές της στην «Παναγία των Παρισίων». Γιατί δεν ήθελε να γυρίσει στην Ελλάδα; Την ενοχλεί που την ρωτάνε συνέχεια για τα προσωπικά της; Πώς την αντιμετωπίζει το κοινό; Την δυσκόλεψε ο ρόλος της; Εμπρός, διαβάστε μας..

Μ’ αρέσει το κλίμα που επικρατεί όταν μπαίνεις στο θέατρο. Ένας άλλος κόσμος! Νιώθω ότι χαίρεστε που έρχεστε εδώ…

Αυτό εννοείται, με όσα συμβαίνουν κιόλας εκεί έξω! Αλίμονο, ειδικά για έναν ηθοποιό, να μην χαίρεται όταν πηγαίνει στην δουλειά του! Εγώ έτσι λειτουργώ. Αγαπάω και εκτιμώ τους συναδέλφους μου, είτε παίζουμε μαζί είτε είναι σε άλλο θέατρο. Σαφέστατα όταν έρχομαι στον χώρο της δουλειάς μου θέλω να υπάρχει ένα ευχάριστο κλίμα και καλές σχέσεις μεταξύ μας. Εδώ, από πέρυσι ακόμη που ξεκίνησε η συνεργασία μας, δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα και γι’ αυτό συνεχίσαμε για δεύτερη χρονιά!

Έχουμε ανάγκη από παραμύθια. Όλοι μας! Από τους μικρούς μέχρι τους πιο μεγάλους. Αλλά από παραμύθια που σε ταξιδεύουν και σε μαγεύουν… και όχι από τα παραμύθια των πολιτικών!

Παρουσιάζετε λοιπόν την γνωστή ιστορία της «Παναγίας των Παρισίων». Έχουμε ανάγκη σήμερα από παραμύθια;

Βεβαίως και έχουμε. Όλοι μας! Από τους μικρούς μέχρι τους πιο μεγάλους. Αλλά από παραμύθια που σε ταξιδεύουν και σε μαγεύουν… και όχι από τα “παραμύθια” των πολιτικών! Βέβαια το έργο μας δεν είναι και τόσο παραμύθι όπως το έχει ο πολύς κόσμος στο μυαλό του. Πρόκειται για ένα κλασικό αριστούργημα, το μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ. Είναι δηλαδή στην ουσία ένα θεατρικό δράμα. Οι ήρωες γίνονται τραγικές φιγούρες και το έργο περνάει πολλά μηνύματα, ψυχαγωγώντας ουσιαστικά τον θεατή.

Πώς είναι λοιπόν η Εσμεράλντα που υποδύεσαι;

Η Εσμεράλντα είναι ένα κορίτσι 16 χρονών που ανήκει στην φυλή των τσιγγάνων. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Παρίσι του Μεσαίωνα, δηλαδή σε μια σκοτεινή και σκληρή εποχή, όπου οι τσιγγάνοι ήταν στο περιθώριο και η κοινωνία θεωρούσε ότι είναι μια σατανική φυλή. Τους έκαιγαν, τους καταδίωκαν, θεωρούσαν ότι οι γυναίκες τους ήταν μάγισσες και γενικότερα υπήρχε μια μεγάλη προκατάληψη απέναντί τους. Παρόλα αυτά, η Εσμεράλντα ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους καθώς είναι μια φλογερή παρουσία με έντονη προσωπικότητα, που έχει μεγαλώσει στους δρόμους και έχει περάσει πολλά, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Είναι δυναμική, δίκαιη, αέρινη και ατίθαση ύπαρξη, που πάει κόντρα στα δεδομένα των καιρών και διαφοροποιείται από την νοοτροπία των τσιγγάνων. Είναι ρομαντική, αυθόρμητη, πιστεύει στον έρωτα και στο ότι όλα λύνονται με την αγάπη.

Με τόση παραφιλολογία και τόσα που γράφουν πια, όλοι είναι προκατειλημμένοι αρνητικά απέναντί μας ότι και αν πούμε. Κάνουν – για να στο πω απλά – μπουρδέλο μια οικογένεια γιατί καταλαβαίνουν άλλα ντ’ άλλων..

Υπάρχουν ακόμη στις μέρες μας τέτοιοι άνθρωποι;

Υπάρχουν και χρειάζεται να υπάρχουν! Οι χαρακτήρες γενικά του έργου μας είναι πολύ σημερινοί. Είναι ένα έργο που θα μπορούσε να είχε γραφτεί μόλις χθες! Είναι επίκαιρο. Ο Ουγκώ έχει γράψει ένα μοναδικό βιβλίο, στο οποίο παρουσιάζει μια τόσο ανθρώπινη ιστορία, σκιαγραφώντας τους χαρακτήρες με πολύ μεγάλη λεπτομέρεια, κάτι που φυσικά δεν μπορείς να αποτυπώσεις τόσο εύκολα μέσα από μια ερμηνεία. Σε μαγεύει η γραφή του και ο τρόπος του. Το έργο αυτό έγινε αμέσως Best Seller το 1831 που ολοκληρώθηκε και συνεχίζει να κάνει επιτυχία. Δεν είναι τυχαίο αυτό..

Διαβασμένη σε βρίσκω..

Εννοείται! Αλλοίμονο μου… Ένας ηθοποιός οφείλει να είναι διαβασμένος γενικά αλλά και ειδικά πάνω σε αυτό που παρουσιάζει στο κοινό. Να ξέρει τα πάντα γύρω από το έργο που παίζει, τον συγγραφέα του και φυσικά τον ρόλο του.

Δεν είναι δύσκολο είδος το μιούζικαλ; Και μάλιστα έχω την αίσθηση ότι το ελληνικό κοινό δεν το πολυαγαπάει..

Ισχύει αυτό! Δεν είναι στην κουλτούρας μας. Γενικά, είναι δύσκολα τα πράγματα πλέον για το θέατρο, ό,τι και αν ανεβάσεις. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν τόσοι ηθοποιοί και τόσες παραστάσεις για ένα περιορισμένο κοινό. Εμάς ωστόσο ο κόσμος μας αγκάλιασε γι’ αυτό και συνεχίσαμε για δεύτερη χρονιά. Το μιούζικαλ είναι όντως ένα δύσκολο είδος, αλλά αυτή είναι και η μαγεία του! Εγώ είμαι των δύσκολων πραγμάτων. Μ’ αρέσει να πονάω πάνω στη σκηνή! Εξάλλου αυτή είναι η εξέλιξη του ηθοποιού. Μάλιστα φέτος ζήτησα από τον σκηνοθέτη μας να βάλω καινούργια στοιχεία στον ρόλο, να τον εμπλουτίσω και να τον δυσκολέψω, για να καταφέρω να εξελιχθώ ως ηθοποιός. Διαφορετικά θα ήταν ανούσιο να έρθω έτοιμη από πέρυσι και απλά να παίζω… Μ’ αρέσει να “μεγαλώνω” ως ηθοποιός και να ωριμάζω μέσα από τις δουλειές μου.

Απ’ ότι ξέρω παρουσιάζεται το έργο και για την Παιδική Σκηνή του θεάτρου. Λένε ότι τα παιδιά είναι δύσκολο κοινό…

Γιατί το λένε δύσκολο; Εγώ το θεωρώ ευχάριστο και αθώο. Πράγματι, το έργο ανεβαίνει και για την Παιδική Σκηνή αλλά προσαρμοσμένο στα ανάλογα δεδομένα, με πολύ διαφορετικούς διαλόγους, κομμένες σκηνές, διαφορετικό φινάλε και αθωότητα. Όλοι φεύγουμε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι όπως σε κάθε καλό παραμύθι! Πέρυσι είχαμε κανονικά την Παιδική Σκηνή μας, αλλά φέτος θα γίνουν μόνο κάποιες οργανωμένες παραστάσεις για σχολεία και συλλόγους. Εγώ προσωπικά θεωρώ την παιδική παράσταση πιο εύκολη, γιατί τα παιδιά σου δίνουν πραγματική αγάπη και χαρά. Σου χαρίζουν ένα χειροκρότημα γεμάτο θετική ενέργεια! Το κοινό της κανονικής παράστασης το θεωρώ πολύ πιο δύσκολο. Οι θεατές εκεί έρχονται συχνά με προδιάθεση και σε κοιτάνε με μισό μάτι. Κάποιες φορές υπάρχει αρνητική ενέργεια από κάτω, που την αντιλαμβάνεσαι αμέσως μόλις πατήσεις το πόδι σου στη σκηνή. Ειδικά από τις πρώτες σειρές, νιώθεις πάντα την αύρα που υπάρχει κάτω…

Θεωρώ ευχάριστο και αθώο το παιδικό κοινό. Οι θεατές στην κανονική παράσταση έρχονται συχνά με προδιάθεση και σε κοιτάνε με μισό μάτι. Μπορεί να υπάρχει αρνητική διάθεση από κάτω που την αντιλαμβάνεσαι αμέσως μόλις πατήσεις το πόδι σου στη σκηνή…

..και πως διαχειρίζεσαι αυτή την αρνητική ενέργεια που λες, την ώρα που είσαι στη σκηνή;

Βάζω “τοίχο”! Δεν είναι βέβαια ότι πιο ευχάριστο, αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Βάζεις έναν νοητό τοίχο και συνεχίζεις να παίζεις. Ούτως ή άλλως, μετά από κάποια στιγμή μπαίνεις τόσο πολύ μέσα στο έργο, οπότε δεν αντιλαμβάνεσαι τίποτα άλλο.

Αλλάζοντας θέμα, δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω ως ηθοποιό, πια είναι η γνώμη σου για το γεγονότα που συνέβησαν πρόσφατα έξω από το “Χυτήριο”..

Μάλλον είμαι κάπου στη μέση. Ως βασικό άξονα πρέπει να έχουμε το ότι το θέατρο είναι μυθοπλασία. Συνεπώς δεν είναι σωστό να πέφτει το βάρος σε τέτοιες περιπτώσεις στον ηθοποιό.  Ο ηθοποιός οφείλει να “μπει” μέσα στο έργο που θα του δοθεί και να το αποτυπώσει όσο το δυνατόν καλύτερα πάνω στη σκηνή. Πολλές φορές δηλαδή μπορεί να παίζουμε κάτι με το οποίο να μην συμφωνούμε. Δεν θεωρώ ότι οι ηθοποιοί της παράστασης στο “Χυτήριο” ασπάζονται τις απόψεις που παρουσιάζει το έργο αυτό. Αλλά από την άλλη καταλαβαίνω τον κόσμο που ίσως να προσβάλλεται από αυτή την παράσταση. Οπότε είμαι κάπου στην μέση…

Η τέχνη όμως οφείλει και πρέπει να είναι ελεύθερη…

Και σε αυτό είμαι κάπου στην μέση! Σαφέστατα πρέπει να είναι ελεύθερη, αλλά πάντα και παντού υπάρχουν και όρια. Για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ για παράδειγμα ότι δεν θα ανέβω στην σκηνή να κάνω την Εσμεράλντα όπως μου κατέβει εμένα στο μυαλό και να ισοπεδώσω τον χαρακτήρα. Υπάρχει μια “γραμμή” πάνω στον ρόλο που πρέπει να ακολουθήσω. Δεν μπορούμε να λειτουργούμε ανεξέλεγκτα. Έτσι και στο θέατρο, θεωρώ ότι τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Υπάρχει όριο πάνω στην σκηνή.

Τι κάναμε λάθος και φτάσαμε ως εδώ σαν κοινωνία;

Πολλά! Και σίγουρα, κάποια από τα αυτά, ξεκίνησαν πριν από πολλά πολλά χρόνια, από τους πολιτικούς αλλά και από τον ίδιο τον λαό. Τίποτα δεν είναι τυχαίο για καμία χώρα. Δεν είναι τυχαίο ας πούμε για το τι είναι η Αγγλία ή η Γαλλία στην Ευρώπη αυτή την στιγμή. Θα σου πω ότι επειδή έχω σπουδάσει στην Αμερική πολλά χρόνια, είδα ότι έξω υπάρχει παιδεία, υπάρχουν όρια. Και πιστεύω ότι ένα πολύ κακό πράγμα που έχουμε στην Ελλάδα, είναι ότι δεν βάζουμε όρια. Θεωρούμε ότι ο αυθορμητισμός και το τσαγανό μας είναι κάτι καλό. Λάθος! Για μένα δεν είναι καλό. Πολλές φορές λόγο έλλειψης ορίων βγαίνουμε εκτός ελέγχου. Γινόμαστε αγενείς, άξεστοι, χάνουμε τον μπούσουλα..

Ο κόσμος βλέπει ότι κάνεις μια φωτογράφιση με ωραία ρούχα ή ωραία φώτα και νομίζει ότι ζεις την τέλεια ζωή. Δεν είναι όμως έτσι… Για να φτάσω ως εδώ ήμουν ολομόναχη από τα 18 μου στην Αμερική. Πείνασα, έκλαψα, πόνεσα, γονάτισα, με γονατίσανε αλλά έμαθα να σηκώνομαι, να παλεύω και να αντιμετωπίζω ότι μπορεί να έρθει.

Θα σε ρωτούσα για την Αμερική. Σπούδασες εκεί! Πώς ήταν η ζωή σου τότε;

Πέρασα υπέροχα! Πρόκειται για έναν πολύ ευγενικό λαό. Είναι ένας λαός που θα μπορούσα μεν να πω ότι είναι “ψεύτικος”, αλλά κοινωνικά είναι οργανωμένος και προσεγμένος, όπως βέβαια και πολλές Ευρωπαϊκές χώρες. Και μόνο για παράδειγμα ότι στο εξωτερικό πληρώνεις πρόστιμο επειδή μπορεί να μην έχει το σκυλί σου λουράκι, καταλαβαίνεις την οργάνωσή τους. Εδώ αν έλεγες σε κάποιον ότι θα του βάλεις πρόστιμο γι’ αυτόν τον λόγο θα γινότανε χαμός! Είμαστε δηλαδή ασυνείδητοι. Αντί  να παραπονεθούμε που δεν λειτουργούμε έτσι, θα διαμαρτυρόμασταν αν έμπαινε αυτός ο νόμος. Έχουμε την φιλοσοφία και το σκεπτικό του “κάνω ότι μου καπνίσει”.

Μετάνιωσες που γύρισες στην Ελλάδα;

Δεν ήταν να μετανιώσω κάτι, γιατί δεν ήταν δική μου απόφαση το να γυρίσω πίσω. Απλά έληξε η Visa μου, πέρασα από δικαστήριο και αναγκαστικά με έστειλαν πίσω. Διαφορετικά θα έκανα φυλακή! (γέλια) Έτσι λοιπόν βρέθηκα εδώ χωρίς να μου είναι καθόλου εύκολο να προσαρμοστώ καθώς ήμουν ήδη 6 χρόνια στην Αμερική. Από τα 18 μου έμαθα να ζω μόνη μου σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον και με άλλες συνθήκες. Είχα μια ζωή που μου άρεσε πολύ, αν και πρόκειται για μια δύσκολη χώρα. Αλλά γι αυτό και μου άρεσε! Γιατί είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσουν τα δύσκολα. Μου αρέσει να μάχομαι, μου αρέσει να παλεύω γι’ αυτό που θέλω να καταφέρω. Έτσι αισθάνομαι ότι πάω παραπέρα σαν άνθρωπος! Εκεί πρέπει να “χύσεις αίμα” για να καταφέρεις να κάνεις κάτι, αλλά ότι δώσεις θα το πάρεις πίσω. Αν παλέψεις θα κερδίσεις.

Αν δεν έληγε η Visa σου, θα επιδίωκες μια καριέρα εκεί;

Όχι απλά καριέρα, όλη μου την ζωή θα επιδίωκα να περάσω εκεί. Είναι τέτοια η ιδιοσυγκρασία μου. Αναγκάστηκα να γυρίσω. Όταν ήρθα στην Ελλάδα πέρασα κατάθλιψη, έπεφταν τα μαλλιά μου! Αλλά συμβιβάστηκα και κοίταξα πως θα οργανώσω την ζωή μου.

Η κόρη μου ξέρει απλά ότι η μαμά της ανεβαίνει πάνω στην σκηνή και λέει ’’παραμύθια’’ για αυτούς που κάθονται από κάτω…

Τελικά; Σε αντάμειψε η ζωή σου εδώ;

Ναι! Γιατί έχω κάνει οικογένεια και έχω έναν άντρα και ένα παιδί. Από εκεί και πέρα θεωρώ πως ό,τι έχω καταφέρει δεν το κατάφερα τυχαία. Ό,τι έχω κερδίσει εδώ το κέρδισα μετά από σκληρή δουλειά. Πίσω από καθετί, κρύβεται κλάμα, πολλά εμπόδια, πολύς ιδρώτας, επιμονή και υπομονή. Μου έχει φερθεί καλά η ζωή εδώ, αλλά της έχω φερθεί και εγώ καλά. Αγαπώ αυτό που κάνω, το σέβομαι και ζω μέσα από την δουλειά μου αλλά με πολύ πόνο και πολύ κόπο, κάτι που ο κόσμος δεν το ξέρει. Ο κόσμος βλέπει ότι κάνεις μια φωτογράφιση με ωραία ρούχα ή ωραία φώτα και νομίζει ότι ζεις την τέλεια ζωή. Δεν είναι όμως έτσι… Για να φτάσω ως εδώ ήμουν ολομόναχη από τα 18 μου στην Αμερική. Πείνασα, έκλαψα, πόνεσα, γονάτισα, με γονατίσανε αλλά έμαθα να σηκώνομαι, να παλεύω και να αντιμετωπίζω ό,τι μπορεί να έρθει.

Μιας και ανέφερες την οικογένειά σου, δεν σε ενοχλεί που σε ρωτάνε συνέχεια για τα προσωπικά σου;

Με ενοχλεί τρομερά. Προφανώς δίνεται διάσταση γιατί συνεχίζω να απαντάω. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιόν λόγο βγάζουνε σε δημοσιεύματα όσα βγάζουνε. Δεν με αφορά πια, θα με απασχολήσει αν συνεχιστεί όμως και αρχίσουν να πέφτουν στα αυτιά του παιδιού μου. Τότε θα αγριέψω. Προς το παρόν κάνω υπομονή…

Έχεις πει όντως τελικά σε συνέντευξή σου ότι δεν θέλεις να παίξεις στην Επίδαυρο;

Καλά, αυτό είναι πια αστείο και σε παρακαλώ γράψε το όπως το λέω, γιατί και ένα κόμμα ακόμη μπορεί να αλλάξει όλο το νόημα. Θεωρώ λοιπόν ότι το απόλυτο για έναν ηθοποιό είναι να παίξει στην Επίδαυρο και να κάνει μια σημαντική ταινία Χολιγουντιανής παραγωγής. Εγώ αυτό που είπα, σε σχετική ερώτηση που μου έγινε, για το πώς βλέπω το γεγονός ότι υπάρχει μια άνεση και παίζει ο οποιοσδήποτε πλέον στην Επίδαυρο, είναι ότι δεν είναι δική μου αρμοδιότητα το να κρίνω το ποιος πρέπει να παίξει και ποιος όχι. Ποιά είμαι εξάλλου εγώ που θα κρίνω τον κάθε συνάδελφο; Μιλώντας λοιπόν για μένα, είπα ότι θεωρώ την Επίδαυρο σαν κάτι πολύ ιερό και ότι αυτή την στιγμή δεν έχω την εμπειρία για να ανέβω σε αυτή τη σκηνή. Αν ήταν μια δουλειά που θα την ετοίμαζα έναν ολόκληρο χρόνο θα το έκανα… Αυτό είπα. Μακάρι να με αξιώσουν τα χρόνια και η εμπειρία μου ώστε να υπάρχει σεβασμός στο πρόσωπό μου και να καταφέρω να παίξω στην Επίδαυρο!

..και έτσι δηλαδή βγήκε ο τίτλος ότι δεν θέλεις να παίξεις ποτέ στην Επίδαυρο.. (γέλια)

Ω ναι! Και αυτό γιατί όπως ξέρεις πουλάνε κάτι τέτοιοι τίτλοι, και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνουν οι δημοσιογράφοι αυτό. Δεν νομίζω ότι τον ενδιαφέρει τον κόσμο τι θα πω εγώ για την Επίδαυρο. Κάποιοι θεωρούνε ότι κάποια πράγματα πουλάνε περισσότερα από άλλα. Διαφωνώ! Θεωρώ ότι όλα είναι θέμα προώθησης. Επιλέγουν όμως τον εύκολο δρόμο! Το κακό όμως με αυτό είναι ότι υποβιβάζεις τις δουλειές κάποιων ανθρώπων και τις προσωπικότητές τους. Δημιουργείται δηλαδή μια εικόνα ότι την Κορινθίου την ενδιαφέρει μόνο η ίντριγκα, την ενδιαφέρει μόνο η εικόνα της και το πώς θα πλασαριστεί, την ενδιαφέρει μόνο να κάνει γυμνά και να δίνει τέτοιες συνεντεύξεις. Έτσι υποβιβάζεται η προσωπικότητά μου.

Οι δημοσιογράφοι φταίνε μόνο για αυτό;

Δεν ξέρω. Αλλά μπορώ να σου πω ότι ένα πράγμα που έχω και εγώ, δεν ξέρω για πιο λόγο, είναι ότι προκαλώ χωρίς να θέλω να προκαλέσω. Δηλαδή λέω κάτι απλό, κάνω μια δήλωση και την διαβάζω μετά τυπωμένη αλλιώς. Διαβάζω αυτό που είπα και αντιλαμβάνομαι ότι προκαλεί χωρίς να είχα ποτέ τέτοιο σκοπό. Νιώθω ότι παρεξηγούμαι με ό,τι και αν πω.

Δηλαδή θεωρείς ότι ο κόσμος ή οι δημοσιογράφοι είναι προκατειλημμένοι απέναντί σου;

Δεν ξέρω αν φταίνε οι δημοσιογράφοι. Εγώ γενικά έχω πολύ καλές σχέσεις με τους ανθρώπους των media. Οι άνθρωποι προσπαθούν να περάσουν την δουλειά τους, με τρόπους πολλές φορές που απλά εμένα ως καλλιτέχνη δεν μου ταιριάζουν. Ταυτόχρονα όμως και ο κόσμος μπορεί να παρεξηγήσει εύκολα καταστάσεις. Δηλαδή για παράδειγμα έδωσα πρόσφατα μαζί με τον Γιάννη (Αϊβάζη) μια συνέντευξη στο ΟΚ! όπου λέμε πως είμαστε πολύ αγαπημένοι και δεν χωρίζουμε. Λίγες μέρες μετά, με πήρε τηλέφωνο η μαμά μου και μου είπε ότι μια φίλη της, της τηλεφώνησε με αφορμή την συνέντευξη και την ρώτησε για ποιόν λόγο χωρίζουμε! Δηλαδή θέλω να σου πω ότι με τόση παραφιλολογία και τόσα που γράφουν πια, όλοι είναι προκατειλημμένοι αρνητικά απέναντί μας με ό,τι και αν πούμε. Για να στο πω απλά, κάνουν μπουρδέλο μια οικογένεια γιατί καταλαβαίνουν άλλα ντ’ άλλων..

Ας γυρίσουμε όμως στα θεατρικά. Ίσως φανώ γραφικός, αλλά έχεις θεατρικούς στόχους; Ρόλους που θα ήθελες να ερμηνεύσεις;

Σαφέστατα και έχω. Υπάρχουν πάρα πολλά έργα που κάποια στιγμή θα ήθελα να παίξω και πάρα πολλοί ρόλοι που θα ήθελα να δουλέψω και να τους ενσαρκώσω. Το σίγουρο για μένα είναι ότι κάθε φορά, χρόνο με τον χρόνο, θέλω η δουλειά που θα παρουσιάσω, να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Και από άποψη παραγόντων και από άποψη συντελεστών και από άποψη ερμηνείας και ρόλου. Αυτό επιδιώκω και κοιτάω να μην κατεβαίνω ένα σκαλί πίσω. Προσπαθώ να κάνω κάτι καλύτερο και πιο ώριμο από το προηγούμενο. Προτιμώ να λέω όχι για να πετυχαίνω αυτό που θέλω…

Εξάλλου λένε ότι με τα όχι χτίζονται οι καριέρες…

..Και με τα “ναι” και με τα “ίσως” και με τα “όχι”. Με πολλούς τρόπους χτίζονται οι καριέρες. Εγώ έχω πει πάρα πολλά όχι. Πραγματικά πολλά!

Η κόρη σου έχει δει την παράσταση;

Ναι! Μας είδε πέρυσι που ήταν τριών ετών. Στην αρχή ήταν δύσκολο να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Θυμάμαι που σε μια σκηνή του έργου με ρωτάει ένας ήρωας πως με λένε και η κόρη μου φώναζε από κάτω το όνομά μου! Για μένα ήτανε πολύ ωραία εμπειρία να παίζω για πρώτη φορά μπροστά στο παιδί μου, αλλά για εκείνη ήτανε λίγο δύσκολο αφού δεν καταλάβαινε. Ξέρει απλά ότι η μαμά της ανεβαίνει πάνω στην σκηνή και λέει “παραμύθια” για αυτούς που κάθονται από κάτω…

INFO

«Η Παναγία των Παρισίων» σε μετάφραση Τζένης Καρέζη και σκηνοθεσία-διασκευή Χάρη Βόρκα, ανεβαίνει για 2^η χρονιά στον Θέατρο Ορφέας (πρώην Χατζηχρήστου).

Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Καζάκος, Μαρία Κορινθίου, Κοσμάς Ζαχάρωφ, Μαρία Ιωαννίδου, Χάρης Βόρκας και άλλοι 10 ηθοποιοί και χορευτές

Συντελεστές

Μουσική Διασκευή: Γιώργος Νιάρχος

Στίχοι: Άρης Δαβαράκης

Σκηνικά: David Negrin

Χορογραφίες: Όλια Στεφανίδου

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντέκω

Κοστούμια: Καίτη Μαλέσκου

Διεύθυνση: Πανεπιστημίου 38, Αθήνα

Τηλέφωνο: 210.3604618

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη και Κυριακή στις 19:00

Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:15

Σάββατο στις 18:30 και στις 21:15