Πάμε Θέατρο | «Μήδεια» του Ζ. Ρ. Λεμουάν: Είδαμε την παράσταση!

Για 4 μόνο παραστάσεις η Δήμητρα Ματσούκα ανέβηκε στην σκηνή του Rex για να υποδυθεί τη Μήδεια σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Γιοβανίδη. Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον περασμένο Μάιο στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στο πλαίσιο του προγράμματος Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία 2014. Ο σύγχρονος μονόλογος επαναφέρει τη Μήδεια για να μιλήσει εκ μέρους κάθε γυναίκας που έχει προδοθεί, εκφράζοντας τη φρίκη του έρωτα.

Σε ένα λιτό σκηνικό με λάμπες που ανάβουν και σβήνουν δημιουργώντας την ατμόσφαιρα της κάθε σκηνής, το βασικό σκηνοθετικό μέσο είναι η κινησιολογία της Pauline Huguet και τα διάφορα υφοχρώματα που χρησιμοποιεί η ηθοποιός. Ο Λευτέρης Γιοβανίδης αξιοποιεί την ερμηνεύτρια του με τρόπο που δεν μας έχει συνηθίσει δίνοντας αρκετές ενδιαφέρουσες εικόνες. Συνομιλεί επαρκώς με τη σύγχρονη ανάγνωση του συγγραφέα πάνω στην «προδομένη» Μήδεια, αλλά δεν κατορθώνει να ισορροπήσει τα κειμενικά πέρα-δώθε στο μύθο και την πραγματικότητα, δημιουργώντας μια μικρή σύγχυση. Με προβλημάτισε το εφέ του φωτισμού με τη Μήδεια να «φωτίζει» το σκηνικό, γιατί είναι σα να τάσσεται με τη θεώρηση που είχαν οι συμπολίτες της περί μαγικής ιδιότητας, ξεφεύγοντας από το βασικό μοτίβο του μονολόγου, τη φρικαλέα πλευρά του έρωτα.

Η Δήμητρα Ματσούκα εμφανίζεται επί σκηνής με ένα καλοραμμένο φόρεμα που καλύπτει ένα θελκτικό φορμάκι. Η παρουσία της σε κερδίζει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Έχει δουλέψει πολύ για τη Μήδεια, και δαμάζει τη φωνή της με τρόπο που ξεφεύγει από τη συμπαθητική μανιέρα της. Παρά τις ενστάσεις μου στις τοποθετήσεις της στη μυθολογική Μήδεια, με κέρδισε στα κομμάτια όπου υποδυόταν τον Ιάσονα και στα σύγχρονα κομμάτια του μονολόγου. Για μερικές στιγμές κατάφερε να βγάλει από πάνω της την εικόνα που δόμησε με τους συνεργάτες της και να δημιουργήσει ζωντανές εικόνες κι υπήρχαν στιγμές που τσαλακώθηκε θεαματικά. Με προβληματίζει το γεγονός ότι γέλασα σε σημεία που μάλλον δε θα το «έγραψε» ο συγγραφέας. Συνολικά, έφυγα με την αίσθηση ότι ο Λεμουάν δεν κατανόησε επαρκώς το αρχέτυπο της Μήδειας στον ίδιο βαθμό που είχε φτάσει με την Ιφιγένεια στο ομώνυμο έργο του. Εστιάζει περισσότερο στο ερωτικό μέρος κι όχι τόσο στο ζήτημα καταγωγής κι εκδίωξης της “ξένης” Μήδειας. Σίγουρα πάντως, στη Μήδεια δίνει αρκετούς ποιητικούς στίχους που συνάδουν με την ερωτική προδοσία και με την ψυχική μετάπτωση της τραγικής ηρωίδας.

Ερμηνεία: Δήμητρα Ματσούκα
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου
Κινησιολογία: Pauline Huguet
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς