Πάμε Θέατρο: «Μπετόν» | Είδαμε την παράσταση!

Για να καταλάβουμε όμως καλύτερα την παράσταση, πρέπει να γνωρίσουμε κάποιες πτυχές από την αντιφατική ζωή του Τόμας Μπέρνχαρντ, που δίχασε το κοινό του, αποκήρυξε το αυστριακό κράτος και ασκούσε αενάως μέσα από τα έργα του κριτική προς κάθε κατεύθυνση.

Ο Αυστριακός Μπέρνχαρντ γεννήθηκε το 1931 στην Ολλανδία, στην οποία βρήκε καταφύγιο από την κοινωνική κατακραυγή της επαρχίας η μητέρα του, που επρόκειτο να τον γεννήσει εκτός γάμου. Σύντομα επιστρέφει στην Αυστρία, με την οποία οι σχέσεις του ήταν εχθρικές μέχρι το θάνατό του. Δημοσιεύει έργα του, μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα, διακρίνεται, βραβεύεται αλλά αποκηρύσσει τη χώρα σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται, αποκαλώντας «αξιοθρήνητους» τους Αυστριακούς και «καταδικασμένο στην αποτυχία το μόρφωμα του κράτους». Προκαλεί με τους χαρακτηρισμούς αλλά και με τις ιδέες του με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη δήλωσή του κατά την απονομή βραβείου σε αυτόν το 1967 ότι «Ο,τι σκεφτόμαστε είναι αναμάσημα σκέψεων άλλων, ό,τι νιώθουμε είναι χαώδες, ό,τι είμαστε είναι συγκεχυμένο. Δε χρειάζεται να ντρεπόμαστε, αλλά δεν είμαστε τίποτε απολύτως και δεν αξίζουμε τίποτε παραπάνω από το χάος». Το αποκορύφωμα της προκλητικής αλλά ειλικρινούς στάσης του ήρθε με τη διαθήκη του το1989, όπου απαγόρευε να δημοσιευθεί, να παρουσιαστεί ή να αναγνωσθεί πάσης φύσεως πνευματικό του υλικό εντός του αυστριακού κράτους.

Η εκτενής αναφορά στα ορόσημα της βιογραφίας του δεν έγινε χωρίς λόγο. Είναι απαραίτητα για την κατανόηση της παράστασης Μπετόν όπου σκιαγραφείται με εξαιρετική μαεστρία ένας μοναχικός πνευματικός άνθρωπος, που προσπαθεί μετά από κοπιαστική και αφοσιωμένη έρευνα να εκπονήσει τη μελέτη του πάνω στον Μέντελσον Μπερτόλντι. Η εργασία του είναι άοκνη, διαβάζει συνέχεια επί χρόνια, οργανώνεται, αλλά ποτέ δεν κατορθώνει να γράψει ούτε μία σειρά. Η απογοήτευσή του είναι μεγάλη, η επιμονή του εμμονική και ξετυλίγεται μέσα από τη διήγησή του για τις αποτυχημένες συγγραφικές του απόπειρες, όλη του η ζωή και όλη του η ψυχή. Αποτυπώνεται ένας γνώριμος χαρακτήρας. Ίσως όλοι ξέρουμε κάποιον φίλο, μακρινό συγγενή ή γείτονα που θα τον αποκαλούμε ιδιότροπο, μοναχικό και παράξενο. Έτσι αντιμετωπίζεται και ο ήρωας από τους οικείους του. Είναι βαθειά πνευματικός, με ευφυΐα που θεωρεί ότι δε συμβαδίζει με τον αξιοθρήνητο μέσο όρο, συνειδητά απομονωμένος, ειδικά μετά το θάνατο των αγαπημένων του γονιών. Το παραδέχεται αυτό κιόλας όταν αναλογίζεται «τι άνθρωπος έχω γίνει μετά το θάνατό τους». Όλες του οι λέξεις φωνάζουν τη μοναξιά του. Συγκλονιστική η στιγμή όπου ο Πέρης Μιχαηλίδης έρχεται κοντά στους θεατές και περιγράφει ότι χτύπησε με το δάχτυλό του πολλές φορές το τζάμι με την ελπίδα να τρομάξει κάποιο πουλάκι, αλλά δε σάλεψε τίποτα.

Το μεγαλύτερό του παράπονο είναι η σχέση του με την καταδυναστευτική και επιφανειακή αδερφή του όπου μέσα από αυτήν ασκεί κριτική σε όλη την ανώτερη κοινωνική τάξη, στην επίδειξη του πλούτου, στην επιδίωξη κατάκτησης κίβδηλων κοινωνικών τρόπαιων και πιο γενικά στον καπιταλισμό. Θίγει και την εκκλησία για την ίδια ,αντιφατική με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, διάθεση πλουτισμού.

Στο τέλος η συγκινητική ιστορία της Άννας που θα συναντήσει και που βιώνει το πένθος και την απόγνωση, θα του στοιχειώσει το μυαλό. Πάνω της προβάλλει ανεξερεύνητες πτυχές της δικής του παραπονεμένης ψυχής. Έρχεται τόσο κοντά σε έναν άλλον άνθρωπο που βιώνει τη δική του δυστυχία, ενώ ταυτόχρονα θέλει να κρατηθεί μακριά από κάθε ανθρώπινη παρουσία.

http://www.youtube.com/watch?v=BSBw2CAVfvM

Ο φόβος ότι όλα θα θαφτούν σε ένα ψυχρό και σκληρό μπετόν τον κατατρύχει. Πρόκειται για έναν συγκινητικό φιλοσοφικό μονόλογο, μια ενδοσκόπηση και αυτοανάλυση του ήρωα πάνω στις φοβίες του, στους φόβους του και στην αντισυμβατικότητά του, που μεταφρασμένη ως αντικοινωνικότητα τον στήνει στον τοίχο, στο μπετόν που τόσο τον φοβίζει.

Το σκοτεινό υπόγειο του BETON7 δε χρειάζεται ιδιαίτερα σκηνικά για την παράσταση αυτή, παρά μόνο μια καρέκλα στη μέση της σκηνής. Ένας χώρος που σε παραπέμπει και στο «Υπόγειο» του Ντοστογιέφσκυ, κάτι που ενισχύει και ο χαρακτήρας του φιλάσθενου ήρωα. Ο Πέρης Μιχαηλίδης επιβλητικός, ήρεμος και ώριμος μας ξετυλίγεται σαν ένας μονόχνοτος αλλά κατά βάθος συμπαθής ήρωας.

Με την είσοδο στο θεατρικό χώρο και ενώ ο ηθοποιός περίμενε σιωπηλός ήδη στο κάθισμά του, ο φωτισμός δίνοντας έμφαση στη φιγούρα και όχι στο πρόσωπο του ήρωα δημιουργούσε έντονη την αίσθηση του φιλμ νουάρ. Ο φωτισμός έντεχνα χαμήλωνε σε κάθε εξομολόγηση του ήρωα, σαν να κλείνεις τα μάτια και να ακούς τη φωνή του.

Συντελεστές:

Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης

Σκηνοθετική Επιμέλεια: Μαρία Γίτσα

Video– Φωτογράφιση: Νικόλας Σταρόπουλος

Συνεργάστηκαν: Αγγελική Γκαλμπένη, Κατερίνα Τσεσμετζή

Ερμηνεύει: Πέρης Μιχαηλίδης

Ημέρες και Ώρες παραστάσεων:

11, 12, 18, 19, 25, 26 Νοεμβρίου

ώρα: 21:00

Τιμή εισητηρίου:

10€ & 5€ Φοιτητικό, Μαθητικό, Ανέργων

Info:

Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού ΒΕΤΟΝ7: Πύδνας 7, (στάση Μετρό “Κεραμεικός”) Βοτανικός

Τηλέφωνο: 210-7512625