Πάμε Θέατρο: «Να ‘ρθω μαζί σου;» | Είδαμε την παράσταση

Τώρα εδώ που τα λέμε, όπως τα έχουμε κάνει τα πράγματα, τι πιο γλυκό απ’ το να σου ζητήσει κάποιος να φύγει μαζί σου (βλ. το κλασικό κλισέ του ’’..πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα’’)! Αλλά πραγματικά, σε μια εποχή όπου η ουσιαστικότητα και η ειλικρίνεια στις σχέσεις, έχουν κοινά με την πραγματικότητα όσα και το Παρίσι με το χωριό μου, θαρρώ πως οι φράσεις αυτές αποκτούν άλλο ενδιαφέρον…

Η Αλεξάνδρα Κ* λοιπόν στο κείμενο και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης στην σκηνοθεσία, μας προσκαλούν να πάμε μαζί τους, στην κεντρική σκηνή του 104 στο Γκάζι. Με μια φρέσκια οπτική, μας αρπάζουν απ’ τα μούτρα και μας παρουσιάζουν την αλήθεια της πόλης μας, τους ανθρώπους της, τους εγωισμούς μας, τα αντικαταθλιπτικά μας, τις ορμές μας, τις καταπιέσεις μας, τους εντελώς διαφορετικούς κόσμους μας αλλά και τις κοινές μας αναζητήσεις. Γιατί απ’ ότι φαίνεται, όσο διαφορετικοί και αν είμαστε τελικά οι άνθρωποι, όλοι τα ίδια ψάχνουμε!

Οι τέσσερις ήρωες του έργου, με μοναδική αφορμή το σεξ, συναντούνε ένα καλοκαιρινό βράδυ σε μια βεράντα, βλέποντας από ψηλά μια Αθήνα που σε λίγες ώρες μπορεί και να μην υπάρχει. Η πόλη πιθανώς περνάει το τελευταίο της βράδυ, και οι άνθρωποι αυτοί, καλούνται να αποφασίσουν με ποιόν θα φύγουν και τι θα αφήσουν, την στιγμή που τα περιθώρια αρχίζουν να στενεύουν. Όπως γίνεται συνήθως στις ζωές μας δηλαδή.

Το έργο νομίζω ότι αφορά πολύ συγκεκριμένο κόσμο. Σύγχρονο, ωραία δοσμένο, προσπαθεί να σχολιάσει όλη την σημερινή πραγματικότητα είτε κοινωνιολογικά, είτε ηθικά, είτε πολιτικά. Μέσα από ένα αστείο, συναισθηματικό, αυθόρμητο, έξυπνο αλλά και παράλληλα δραματικό κείμενο, σε ‘’παίρνει μαζί του’’ από την αρχή του μέχρι και το φινάλε του, όπου αισιόδοξα σου κλείνει τελικά το μάτι. Μπορεί κάποιες φορές να υπερβάλει και κάποιες άλλες να είναι λιγάκι ασυνάρτητο και ατέρμονο, χωρίς τελικά να καταλαβαίνεις τι θέλει να σου πει ο ποιητής, αλλά σε σίγουρα είναι καλοδουλεμένο και εύστοχο. Στα θετικά, οι σουρεαλιστικές παρεμβάσεις του Κωνσταντίνου Τζούμα (Τζουμ ντε λα Τζουμ) μέσω ραδιοφώνου από το «Cafe Society» του Εν Λευκώ.

Η έξυπνη και εφευρετική σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη ήρθε και έδεσε άψογα με το έργο (θυμίζοντας βέβαια αρκετά την σκηνοθετική γραμμή του «Αν αργήσω κοιμήσου» που ο ίδιος είχε στήσει μαζί με τον Μίνω Θεοχάρη και πάλι στην σκηνή του 104 παλιότερα), ενώ η Ηλένια Δουλαδίρη έκανε πολύ καλή δουλειά στα σκηνικά και στα κουστούμια. Τέλος, οι τέσσερις πρωταγωνιστές, μπήκαν στον ’’χορό’’ που τους όρισαν και χόρεψαν εξαιρετικά, χωρίς καμία εξαιρέσεις. Όντας στην σκηνή όλοι τους από την αρχή μέχρι το τέλος του έργου, παίζοντας ασταμάτητα, σε κάνουν όντως να θέλεις να πας μαζί τους…

ΥΓ.1  Αν ξεπεράσετε την σύγχυση που πιθανών να σας έρθει στην αρχή της παράστασης, θα περάσετε χάρμα!

ΥΓ.2  Στα συν, το ομότιτλο τραγούδι του Θέμη Καραμουρατίδη, που κλείνει τρυφερά την αυλαία..

Φωτογραφίες: Μαρίλη Ζάρκου

Συντελεστές

Πρωταγωνιστούν: Λάζαρος Βαρτάνης, Κωνσταντίνος Καϊκής, Ζωή Καραβασίλη, Σύνθια Μπατσή

Στο ραδιόφωνο: Κωνσταντίνος Τζούμας (Μουσική επιμέλεια: Kafka)

Κείμενο: Αλεξάνδρα Κ*
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Γιώργος Σπηλιόπουλος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου
Δραματολόγος: Αναστασία Διαμαντοπούλου
Φωτογραφίες: Μαρίλη Ζάρκου

ΘΕΑΤΡΟ 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι)

Σάββατο & Κυριακή στις 21:15