Πάμε Θέατρο: “Nιου γουόρλντ”|Είδαμε την παράσταση!

Ακολουθώντας το γνωστό τέχνασμα του Τζώρτζ Όργουελ να αντιστρέψει την τρέχουσα ημερομηνία (1948) δημιουργώντας τον φανταστικό κόσμο του 1984, αντικαθιστούν τον γνωστό Μεγάλο Αδελφό με τον Μεγάλο Λατρευτό, ένα παντοδύναμο ον που εποπτεύει τα πάντα για το καλό της κοινωνίας και έχει πάρει σχεδόν το ρόλο του Θεού. Ανιχνεύονται επίσης και επιρροές από το έργο του Άλντους Χάξλεϋ “Θαυμαστός Kαινούργιος Kόσμος”.  Στο κείμενο σατιρίζονται τα κακώς κείμενα της εποχής, μιας και βλέπουμε πολλές από τις καθημερινές συνήθειές μας σε μία υπερβολική εκδοχή τους. Οι ηθοποιοί προσπαθούν να μας δείξουν, με όπλο τους το χιούμορ, τι πιστεύουν ότι θα συμβεί σε 18 χρόνια, αν συνεχίσουμε να ζούμε όπως σήμερα…

Το 2031 μπορεί να μας φαίνεται αρκετά μακρινό, έχουμε όμως αναρωτηθεί πως ακριβώς θα είναι τότε ο κόσμος; Πέντε άνθρωποι του νέου αυτού κόσμου αναλαμβάνουν να μας ξεναγήσουν στην καθημερινότητά τους και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Η εκπαίδευση, η οικογενειακή ζωή, η αναπαραγωγή, ο κορεσμός των άχρηστων γνώσεων και η δυσεύρετη εργασία είναι τα σημεία που περισσότερο υπογραμμίζονται στην παράσταση.  Θα δούμε λέξεις όπως γονείς, παιδιά κ.τ.λ. να απαγορεύονται και να υποκαθίστανται με άλλες, που στόχο έχουν να μην αφήνουν καμία υπόνοια συναισθήματος. Οι κάμερες είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής και παρακολουθούν κάθε λέξη ή κίνηση των ανθρώπων. Γενικά, κάθε πράγμα που συνδέεται με τον παλιό κόσμο κρύβεται σε “Μαύρες Τρύπες”. Η υγεία παίζει σημαντικό ρόλο και προκειμένου να διαφυλαχθεί, οι κάτοικοι του Νέου Κόσμου είναι φανατικοί της ωμοφαγίας, δεν βλέπουν με καλό μάτι δηλαδή οποιοδήποτε φαγητό έχει μαγειρευτεί στη φωτιά. Επίσης γυμνάζονται επιμελώς, με το pilates να έχει την τιμητική του. Η εκπαίδευση έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε τα παιδιά μπορούν χωρίς κόπο να αφομοιώσουν άπειρες πληροφορίες, χωρίς να καταβάλλουν την παραμικρή προσπάθεια. Το Facebook παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή τους, ενώ το εφιαλτικό φλούο κυριαρχεί σε όλες τις στυλιστικές επιλογές των ανθρώπων. Στο έξυπνο κείμενο ο κάθε θεατής θα βρει αρκετά σημεία ταύτισης, στοιχείο απαραίτητο ώστε να γίνει η σύνδεση του σήμερα με το αύριο.

Τα πέντε νέα παιδιά που αποτελούν την ομάδα Ubuntu είναι γεμάτα ενέργεια και η χημεία ανάμεσά τους είναι αδιαμφισβήτητη. Όλοι τους χαρακτηρίζονται από μεγάλη εκφραστικότητα. Στα σκηνικά και τα φουτουριστικά κοστούμια το φλούο που προαναφέρθηκε είναι το βασικό στοιχείο, ενώ διάφορα εφέ συμπληρώνουν την εικόνα του μέλλοντος. Στις μουσικές επιλογές ξεχωρίζει μία μίνι συναυλία ενσωματωμένη στο έργο,  όπου διασκευάζεται το Toxicity των System of a Down.

Στο σύνολό του το έργο, που απευθύνεται κυρίως στη νέα γενιά,  προσπαθεί να μας προβληματίσει και να μας κάνει να δράσουμε, για να αποφύγουμε έναν κόσμο όπου η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου θα είναι τελείως ασήμαντη και πολύ χειρότερα, ανύπαρκτη. Ο εγκέφαλός μας δεν πρέπει να “αφαιρεθεί” όπως το απαιτεί ο νέος κόσμος, μιας και είναι το σημαντικότερο εργαλείο που έχουμε. Βέβαια, μπορεί απλώς να θέλουμε να επαναπαυθούμε στην ελεγχόμενη τελειότητα που υπόσχεται ο νέος κόσμος. Η επιλογή είναι δική μας…

Παίζουν: Μάγια Ανδρέου, Άρης Λάσκος, Σωτήρης Μεντζέλος, Κατερίνα Πατσιάνη, Ελέανα  Στραβοδήμου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία:  Ελεάνα Τσίχλη

Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Δενδρινός

Κείμενο- Δραματουργική επεξεργασία- Μουσική επιμέλεια: Η ομάδα

Σκηνικά κοστούμια: Χαράλαμπος Νικολάου

Πρωτότυπη μουσική: Δημήτρης Τζιμέας

Γραφικά: Φώτης Καλαφάτης