Πάμε Θέατρο: “Nordost” |Είδαμε την παράσταση

Στο Θέατρο Όρα που παίζεται το έργο δεν είχα πάει ποτέ ως τώρα κι ας είμαι θεατρόφιλη. Τα σκαλοπάτια του συγκεκριμένου θεάτρου δεν είχε τύχει να τα κατέβω ποτέ. Για τα πάντα υπάρχει η πρώτη φορά και σίγουρα μετά τη συγκεκριμένη θα επακολουθήσουν και άλλες… Ένα μικρό θέατρο, με μικρή χωρητικότητα, που όμως ήταν ασφυκτικά γεμάτο… Η παράσταση είχε ακουστεί αρκετά στην πολή. Το σκηνικό λιτό, 3 καρέκλες επί σκηνής και εγώ στην πρώτη σειρά. Το θέμα ήταν συγκλονιστικό από μόνο του και η συγκίνηση του κοινού διάχυτη από το πρώτο κιόλας τέταρτο του έργου… Τον Οκτώβρη του 2002 το έργο Nordost παίζεται στην όπερα Ντούμπροβκα στη Μόσχα. Στην πλατεία του θεάτρου βρίσκονται 850 θεατές, στο διάλειμμα 42 τσετσένοι αυτονομιστές εισβάλλουν στην αίθουσα και κρατούν ομήρους τους θεατές για τρείς ημέρες.

Τρείς γυναίκες, αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος, περιγράφει η κάθε μια από τη δική της πλευρά τη ροή των γεγονότων. Η Ζούρα, μια Τσετσένα «μαύρη χήρα» που έχασε τον άντρα της στο πόλεμο της Τσετσενίας και δεν έχει τίποτα να χάσει. Η Όλγα, μια Ρωσίδα λογίστρια που βρίσκεται μέσα με τον άντρα της και την εννιάχρονη κόρη της και η Ταμάρα, μια Λετονή γιατρός που εκείνη τη μέρα βρίσκεται εν ώρα υπηρεσίας και δέχεται κλήση προκειμένου να μπει στο θέατρο και να παράσχει πρώτες βοήθειες στους θεατές. Ο Τόρστεν Μπουχστάινερ, που έγραψε το έργο το 2005, αφηγείται την ιστορία, φωτίζοντας όλες τις πλευρές της, χωρίς να θίγει ουδόλως το θέμα της ευθύνης για το θάνατο 170 ανθρώπων. Το συμπέρασμα που ωστόσο βγαίνει στο τέλος του έργου, είναι πως ανεξάρτητα από ποια πλευρά υπάρχουν θύματα, σημασία έχει η ίδια η ζωή.

Η Νάντια Δαλκυριάδου στο ρόλο της Ζούρα σε αφοπλίζει με τις εναλλαγές συναισθημάτων της, μεταπηδώντας με περισσή ευκολία από την απελπισία στο μίσος και από τον ενθουσιασμό στη λύπη. Ενώ κατά τη διάρκεια της ερμηνείας της πέρασε φευγαλέα η σκέψη για το πόσες πρόβες θα χρειάστηκαν άραγε για να καταφέρει να αποδώσει τόσο γρήγορη την αφήγηση της.

Η Άννα Σωτηρούδη από την άλλη ως Ταμάρα καταφέρνει να πείσει απόλυτα ως γιατρός, μπαίνοντας στο πετσί του ρόλου της και αναδεικνύοντας το σύνολο των συναισθημάτων που διέπουν την ηρωίδα.

Τέλος η Μόμω Βλάχου, ως Όλγα, φαίνεται απόλυτα φυσική, ενώ αξιοσημείωτη είναι η στάση σώματος που κρατάει κατά τη διάρκεια του έργου, που φανερώνει πλήρως τη συναισθηματική της κατάσταση χωρίς να είναι ανάγκη να μιλήσει.

Η σκηνοθεσία του Μιχάλη Σιώνα κατάφερε να επιφέρει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, ενορχηστρόνωντας πλήρως τους τρείς παράλληλους μονολόγους, ενώ ευρηματική ήταν και η ζωντανή μουσική με το ακορντεόν που έπαιζε ο Παναγιώτης Ανδρέογλου. Μια παράσταση που αποδεικνύει περίτρανα ότι για να σε αγγίξει ένα έργο δεν χρειάζονται περίτεχνα σκηνικά ή πολυδάπανες παραγωγές. Ένα καλογραμμένο κείμενο και η εκπληκτική ερμηνεία των ηθοποιών αρκούν για να καθηλώσουν το κοινό στις θέσεις τους…

Ένα έργο που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό… Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, τρέξτε να το δείτε όσο προλαβαίνετε…

Κείμενο: Τόρστεν Μπουχστάινερ

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Σιώνας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δημήτρης Κόντος

Σκηνικά/Κοστούμια:  Kunst

Μουσική:   Παναγιώτης Ανδρέογλου, Μιχάλης Σιώνας

Φωτισμοί:  Χάρης Πάλλας

Παραγωγή:   Gala Οργάνωσις

Παίζουν: 

Ζούρα: Νάντια Δαλκυριάδου

Ταμάρα: Άννα Σωτηρούδη

Όλγα: Μομώ Βλάχου

Παναγιώτης Ανδρέογλου