Πάμε Θέατρο: “Ο Φώντας” | Είδαμε την παράσταση!
Η Αριστέα είναι θύμα όλη της τη ζωή. Κουβαλάει στις πλάτες της τον Βούλη, το άντρα της, που προσποιούμενος καρδιακά προβλήματα και ισχυριζόμενος ότι οι επαγγελματικές ευκαιρίες που σκοπίμως απορρίπτει υποτιμούν τις ικανότητές του, μένει άεργος και παρασιτοζωεί εισβάρος της Αριστέας. Η Αριστέα ένα άτομο με χαμηλή αυτοπεποίθηση και ο Βούλης ένας χαρακτήρας χειριστικός, της επιβάλλεται, την εκμεταλλεύεται με έμμεσο και ύπουλο τρόπο, ώστε αυτή ενδίδει. Περιμένει την ευκαιρία που θα τους δοθεί και σαν αόρατο χέρι θα τους τραβήξει από το βούρκο της μίζερης ζωής που διάγουν. Η υπόσχεση μένει πάντα ανολοκλήρωτη, η Αριστέα πάντα περιμένει και ο Βούλης πάντα βολεύεται. Και όπως λέει και μια επεξηγηματική γυναικεία φωνή κατά τη διάρκεια της παράστασης ,όταν σβήνουν τα φώτα για λίγα δευτερόλεπτα και οι πρωταγωνιστές ετοιμάζονται, «μέχρις εξαντλήσεως των αποθεμάτων, ή μέχρις επαναστάσεως των προλεταριάτων…». Τόσο κρατάει η υπομονή.
Όταν λοιπόν η Αριστέα ορθώνει το ανάστημά της απέναντι στον «κατακτητή», εκείνος αντιλαμβανόμενος το επικείμενο τέλος θέτει σε εφαρμογή το «colpo grosso». Και η αποστολή ονομάζεται «Φώντας». Ένας ανύπαρκτος Φώντας ως επερχόμενος σωτήρας είναι η νέα επινόηση του Βούλη. Η καινούρια ελπίδα που είναι ικανή να παρατείνει την υπομονή του θύματος. Τότε η αποφασισμένη Αριστέα λυγίζει και επιτρέπει στον εαυτό της να πιστέψει ακόμα μία φορά στο ψέμα. Θα έρθει ο Φώντας που τον περιμένει φορώντας τα καλά της;
Ο Μήτσος Ευθυμιάδης έχει στήσει ένα αριστοτεχνικό ψυχογράφημα διαχρονικών χαρακτήρων. Γιατί, δυστυχώς, οι ισορροπίες απαιτούν θύματα και θύτες. Όμως ας λάβουμε υπόψιν μας τη χρονιά που εμφανίζεται ο Μήτσος Ευθυμιάδης στην ελληνική δραματουργία. Πρόκειται για την τριετία 1976-1979, μια εποχή πολυτάραχη ιδεολογικά και πολιτικά ,υπό την επήρεια ανατροπών και αλλαγών και μάλιστα την ίδια εποχή εμφανίζονται ο Γιώργος Διαλεγμένος και ο Γιώργος Μανιώτης που μαζί με τον Μήτσο Ευθυμιάδη διαμόρφωσαν την εικόνα της σύγχρονης δραματουργίας. Αυτό μας ενισχύει την άποψη ότι οι χαρακτήρες που ψυχογραφούνται δεν είναι μόνο κατάθεση από ψυχολογικής άποψης αλλά και από πλευράς συμβολισμού. Ο «Φώντας» λοιπόν συμβολίζει τις φρούδες ελπίδες. Το ανεκπλήρωτο. Την κοινωνική αδικία. Την επιβολή. Το ψέμα. Την θυματοποίηση.
Η παράσταση της Αγγελικής Ξένου απέδωσε με απλότητα και χωρίς υπερβολές όλα τα νοήματα του κειμένου. Και τα κρυφά και τα φανερά. Την ίδια στιγμή που η Ελένη Γερασιμίδου σου προκαλούσε οίκτο για την Αριστέα, που έπεφτε ακόμα μια φορά θύμα στο κόλπο του αδίστακτου Βούλη, τη στιγμή που ήθελες να της φωνάξεις να ξυπνήσει από τον οικειοθελή λήθαργό της, την ίδια στιγμή αναγνώριζες στον Βούλη του Αντώνη Ξένου δικούς σου ανθρώπους και άθελά σου αναθεωρούσες για παλιές συμπεριφορές. Ενώ οι ίδιες ερμηνείες σε βοηθούσαν να δεις ανεπηρέαστα και πιο μακριά σε μια κοινωνία χωρίς ευκαιρίες και παιδεία, όπου η αδικία θα διαιωνίζεται αν ο άνθρωπος σαν μονάδα δεν πάρει την κατάσταση στα δικά του χέρια. Η οικειότητα των δύο αυτών ανθρώπων στη σκηνή γέμιζε το χώρο με μια απερίγραπτη ζεστασιά. Η ευκολία της έκφρασής τους και της ερμηνείας τους μπορούσε να σε ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή.
Τα σκηνικά του Κώστα Βελινόπουλου ήταν σύγχρονα, λιτά, αφαιρετικά, λειτουργικά και προσαρμόσιμα με έντονο το μοντέρνο στοιχείο, θέλοντας να περάσουν στη σημερινή εποχή τα διαχρονικά μηνύματα του κειμένου. Το ζητούμενο δεν ήταν να ταξιδέψουμε με την αληθοφάνεια στο χρόνο. Σκοπός ήταν μέσα από τη σύμβαση του θεάτρου να προβληματιστούμε, να σκεφτούμε, να αναθεωρήσουμε. Στο ίδιο μοτίβο συγχρονισμού και –με την καλή έννοια- μοντερνισμού συντάσσεται και η πολύ όμορφη μουσική. Πρόκειται για τη σύνθεση πρωτότυπης μουσικής από το συγκρότημα KollektivA. Μοντέρνο άκουσμα, σε πλήρη αντίθεση με την εποχή που απεικονίζεται αλλά σε πλήρη ταύτιση με τη δική μας σύγχρονη γενιά. Εξάλλου τα δυνατά κείμενα παραμένουν δυνατά και επίκαιρα μέσα από τα νοήματά τους και μεταγγίζονται μέσα από νεωτεριστικές εκδοχές.
Η ελπίδα άραγε έρχεται ποτέ; Η μήπως η ελπίδα αυτή γεννά την επανάσταση; Στον Μήτσο Ευθυμιάδη αποδίδεται και το απόφθεγμα : «Η ζωή μοιράζεται στους έχοντες, τους κατέχοντες και τους αντέχοντες.» Τι γίνεται όταν οι «αντέχοντες» γίνονται «μη-αντέχοντες»;
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφέας: Μήτσος Ευθυμιάδης
Σκηνοθεσία: Αγγελική Ξένου
Μουσική Σύνθεση: KollektivA
Σκηνικά- κοστούμια: Κώστας Βελινόπουλος
Παίζουν: Ελένη Γερασιμίδου και Αντώνης Ξένος
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη 29 Ιανουαρίου έως Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014,
Κάθε Τετάρτη, στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων:
12€ Κανονικό, 10€ Προπώληση, 8€ Μαθητικό/ Φοιτητικό/Κάρτα Ανεργίας ΟΑΕΔ
Info:
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206, (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος,
Τηλ. 210 341 8550