Πάμε Θέατρο | Ο Τάκης Λυκοτραφίτης μας συστήνει το Αρμαντέιλ μέσα από τις φωτογραφίες του

Δώσαμε ραντεβού μπροστά από την Εθνική Βιβλιοθήκη Τρίτη απόγευμα. Έχει φτάσει λίγο νωρίτερα από την ώρα που είχαμε συμφωνήσει. Τον χαζεύω από μακριά με τι προσήλωση παρατηρεί ένα άγαλμα. Οι μύες του προσώπου του και η στάση του σώματος του μου έχουν συστήσει ήδη έναν ρομαντικό άνθρωπο που έχει αφεθεί ολοκληρωτικά στον κόσμο με τον οποίο αλληλεπιδρά. Ο Τάκης Λυκοτραφίτης ασχολείται τα τελευταία 2μιση περίπου χρόνια με τον καλλιτεχνικό χώρο ως φωτογράφος, κινηματογραφιστής και φωτιστής (θέατρο, μουσική, κινηματογράφο). Όταν αναλαμβάνει ν΄ασχοληθεί με μια θεατρική παράσταση του αρέσει όπως μου είπε χαρακτηριστικά «να παρακολουθεί τις πρόβες από την αρχή μέχρι το τέλος σαν τους ηθοποιούς, να γίνεται μέρος της παράστασης».
Περπατήσαμε στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας αφού όπως αποδείχτηκε προτιμούμε και οι δύο να κινούμαστε μέσα στην πόλη μας και να την παρατηρούμε από το να καθόμαστε σε μια καφετέρια. Δε θα δείτε τον Τάκη να κυκλοφορεί στο δρόμο με τη φωτογραφική του μηχανή στον ώμο, καθώς συνήθως περπατά για να βρει τα περιγράμματά του, εξάλλου θεωρεί πως «η πόλη και τα πρόσωπά της είναι εκεί όποτε τα θελήσεις οπότε δε χρειάζεται να περιορίζεις το οπτικό σου πεδίο». Μπροστά στα «άσχημα» κτίρια, τις ξεθωριασμένες αφίσες και τα γκράφιτι, εκείνος βλέπει την ομορφιά που δεν έχει σχήμα. Πειράζοντας τον, το ρωτάω αν θα μπορούσε να ερωτευτεί εξίσου έναν «άσχημο» άνθρωπο, μα δίχως να πτοηθεί μου απαντά αμέσως πως η ομορφιά και η ασχήμια δεν έχουν να κάνουν με την ερωτική επιθυμία. «Ένας όμορφος άνθρωπος μπορεί συμβατικά να σημαίνει πως έχει στρογγυλεμένη μύτη, γωνίες στο πρόσωπο και καλοφτιαγμένα χείλη, αλλά η ομορφιά (ή η ασχήμια) για μένα κρύβεται στις κινήσεις του και στον τρόπο που φέρεται ένας άνθρωπος.».
Ποιος μπορεί όμως να κάνει θέατρο; «Τις προάλλες περπατούσα με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη και είδαμε μια γιαγιά που έσκυβε να πιάσει την τσάντα της. Μείναμε και οι δύο να την παρατηρούμε. Ο Κωνσταντίνος γύρισε και μου είπε πως κανονικά αυτή τη γιαγιά πρέπει να την πάρουμε όπως είναι και να τη βάλουμε να παίξει θέατρο. Έτσι πρέπει να γίνεται το θέατρο.»
https://www.youtube.com/watch?v=vFwYq5uaPs0

Προσπαθώ ν’ αναζητήσω πως ο Τάκης είναι σήμερα ο Τάκης Λυκοτραφίτης που φωτογραφίζει και βιντεοσκοπεί «φωτίζοντας» τα πορτραίτα των ηθοποιών. «Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ να σχεδιάζω στο χαρτί. Λούκυ Λουκ, Αστερίξ κι Οβελίξ. Τέτοια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως μια μέρα που συζητούσα με τον πατέρα μου –που είναι εικαστικός- για ένα από αυτά μου είχε πει πως του άρεσε, αλλά πως είχε βέβαια μερικά σημεία που έπρεπε να διορθωθούν. Έπειτα μου ζήτησε να το σκίσω. Όταν τον ρώτησα γιατί, μου απάντησε πως όταν κάνεις μια επιτυχία πρέπει να την αναιρείς και να ξεκινάς ξανά από την αρχική σου επιθυμία, ν’ ανησυχείς ξανά.». Γοητευμένος από αυτή την αφήγηση, επιμένω και τον ρωτάω γιατί αποφάσισε να γίνει φωτογράφος. «Δε θεωρώ ότι έγινα φωτογράφος ή κινηματογραφιστής ή φωτιστής, αλλά ότι γίνομαι κάθε μέρα κι ότι κανένας που θέλει να κάνει σοβαρά κάτι δεν έγινε, αλλά γίνεται αυτό που αγαπά. Ένας ζαχαροπλάστης γίνεται καλός ζαχαροπλάστης όσο προσπαθεί να βελτιώσει τα γλυκά του. Ένας ηθοποιός γίνεται καλός ηθοποιός με το να δουλεύει την υποκριτική του. Όσο ανησυχείς για κάτι γίνεσαι ακόμα, ενώ όταν σταματήσεις ν’ ανησυχείς μάλλον δε θα παραδώσεις κάτι άλλο». Σε ένα χώρο όπως είναι το θέατρο με συγκεκριμένες απαιτήσεις πως μπορεί να (συν)υπάρξει ένας φωτογράφος-κινηματογραφιστής που θέλει να εκφραστεί μέσα από αυτό που κάνει; «Ήμουν τυχερός που τόσο στη συνεργασία μου με τον Κωνσταντίνο Ρήγο όσο και στη συνεργασία μου τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη είχα την ελευθερία να κάνω αυτό που θέλω και να παρευρεθώ στις πρόβες με σεβασμό και χώρο». Πολλές φορές έχω παρατηρήσει πως δημοσιεύονται οι φωτογραφίες που βγάζετε εσύ και συνάδελφοι σου χωρίς να υπάρχει το όνομά σας από κάτω. Πως αντιδράς όταν συμβαίνει αυτό; «Χωρίς να θέλω ν’ ακουστώ ματαιόδοξος, με εκνευρίζει όταν συμβαίνει αυτό γιατί από την στιγμή που κυκλοφορούν και δημοσιεύονται οι φωτογραφίες μας χωρίς καν να πληρωνόμαστε από το εκάστοτε έντυπο, θα ήταν τουλάχιστον ένδειξη σεβασμού ν’ αναγράφεται το όνομά μας από κάτω. Προσωπικά, είμαι τυχερός που συνεργάστηκα με τους Κ. Ρήγο και Κ. Ασπιώτη, δύο μεγάλους καλλιτέχνες που σέβονται και υπερασπίζονται τους συνεργάτες τους».

Αφού είχα το προνόμιο να γνωρίσω τον Τάκη, ήθελα να μάθω περισσότερα για την ανάμειξη του στην παράσταση «Αρμαντέιλ» βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Wilkie Collins. «Είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι με τους Κ. Ασπιώτη, Χ. Αττώνη, Λ. Βαρτάνη, Ε. Κάκκαλου, Ζ. Καραβασίλη, Μ. Κίτσου, Μ. Μακρόπουλο, Σ. Μπατσή, Φ. Παυλόπουλο, γιατί όλοι τους κι ο καθένας ξεχωριστά αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν και δουλεύουν καθημερινά με την ίδια όρεξη. Όταν μιλάμε για το Αρμαντέιλ, νομίζω δεν έχει τόσο ενδιαφέρον η ίδια η ιστορία, αλλά αυτό που κρύβουν οι χαρακτήρες πίσω από τη βικτωριανή τους μάσκα». Η τελευταία μου ερώτηση προτού τον αφήσω μπροστά από το Rex όπου τον περίμενε άλλη μια τελευταία πρόβα του Αρμαντέιλ, πως θα ήταν αν μ’ ένα μαγικό τρόπο ζούσε στη Βικτωριανή Εποχή χωρίς τη φωτογραφική μηχανή ή την κάμερα του. «Αν ζούσα σε εκείνη την εποχή νομίζω ότι θα μου άρεσε να είμαι στο περιθώριο και να παρακολουθώ όλα αυτά που συμβαίνουν, την υποκρισία και το φόβο αυτών των ανθρώπων. Σε κάθε εποχή μ’ ελκύει η παρακμή της».

Ζήτησα στον Τάκη Λυκοτραφίτη να επιλέξει μερικές από τις λήψεις του για το Αρμαντέιλ για να συστήσει στο αναγνωστικό μας κοινό τους πρωταγωνιστές της παράστασης και τον «άγνωστο» Wilkie Collins. Το αποτέλεσμα:

Οζίας Μιντγουιντερ ( Κωνσταντίνος Ασπιώτης )

Η σκοτεινή φιγούρα που ακολουθείται από τις δυσιδαιμονίες της, ισορροπεί ανάμεσα στην αποφυγή του πεπρωμένου του και την χάραξη της δικής του προσωπικής πορείας.

Ντεσιμους Μπροκ – Κύριος Πεντζιφτ ( Χάρης Αττώνης )

Ο κ. Μπρόκ λειτουργεί σαν τη φωνή της λογικής ένας τελείως ανατρεπτικός χαρακτήρας κληρικού για τα δεδομένα της βικτοριανής εποχής. Ο κύριος Πεντζιφτ είναι ο νομικός σύμβουλος του Άλαν που θα τον φέρει σε δύσκολή θέση απέναντι στον Μιντγουίντερ.

Άλαν Αρμαντέιλ ( Λάζαρος Βαρτάνης )

Το καλό που θα ήθελες να υπάρχει γύρω σου. Ο Άλαν είναι ο χαρακτήρας που δίνει χωρίς να ζήτα, ένα ιδιότυπο μείγμα που ο Ντοστογιέφσκι το ονόμασε ηλίθιο αλλά τελικώς είναι απλά αγνό και ειλικρινές.

Κυρία ΜΙλρόι ( Ελένη Κάκκαλου )

Λειτουργεί ως ένας από τους πυροκροτητές στην εξέλιξη του έργου. Είναι μια γυναίκα που γερνάει μόνη της βλέποντας τον υπόλοιπο κόσμο να παραμένει νέος.

Νίλι Μιλρόι ( Ζωή Καραβασίλη )

Η Νίλι είναι ένα κορίτσι με προοπτικές ενός μικροαστικού στα όρια του φτωχού μέλλοντος. Η εμφάνιση του Άλαν στη ζωή της αλλάζει το τοπίο, η νεότητα της όμως δεν της επιτρέπει να χειριστεί απόλυτα σωστά τη νέα προοπτική.

Λύντια Γκουίλτ ( Μαρία Κίτσου )

Το κακό που ερωτεύεσαι στο Αρμαντέιλ. Η Λύντια κάνει απέλπιδες προσπάθειες να βάλει τη ζωή της σε ένα δρόμο τον οποίο η ίδια της η φύση αρνείται να ακολουθήσει και απατώντας τον εαυτό της λέει “ποδοπάτησα την ίδια μου την διαφθορά”.

Τζειμς Μπαζγουντ ( Μάριος Μακρόπουλος )

Ο Τζέιμς είναι γιος του κ. Μπάζγουντ ο οποίος δεν θα έδινε ούτε νερό σε άρρωστο αν δεν του έδινε έστω μια λίρα.

Κυρία Όλντερσο ( Σύνθια Μπατσή )

Η κυρία Όλντερσο μια φυσιογνωμία γεμάτη σκιές είναι ο ηθικός αυτουργός, για ό,τι αναμένεται να συμβεί ανάμεσα στους ήρωες του Αρμαντείλ.

Κύριος Μπαζγουντ ( Φάνης Παυλόπουλος )

Ο δόλιος και κακομοίρης βοηθός του αρχοντικού που τολμά ακόμα να ερωτευτεί και να διεκδικήσει.

*Το μυθιστόρημα «Αρμαντέιλ» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Guttenberg σε μετάφραση της Σάντυς Παπαϊωάννου.
*Η παράσταση «Αρμαντέιλ» κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου στις 19:00 και θα παίζεται κάθε Δευτέρα την ίδια ώρα για 6 μόνο παραστάσεις.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το γοητευτικό κόσμο του Τάκη Λυκοτραφίτη, μπορείτε να τον ακολουθήσετε στο instagram (takislykotrafitis) ή να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του εδώ