Πάμε Θέατρο: Όταν η ζωή γράφει σενάρια | Ηθοποιοί που “έφυγαν” από AIDS…
Μεγαλώνοντας απέκτησα μια ακόμη απορία γιατί να θυμόμαστε τις ασθένειες που κατακλύζουν τον κόσμο μας μόνο την ημέρα της παγκόσμιας «εορτής» τους. Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS η 1η Δεκεμβρίου και η τηλεόραση έβαλε τη γνωστή κόκκινη κορδέλα, το διαδίκτυο και ο έντυπος τύπος κατακλύστηκαν από σχετικά άρθρα και το ραδιόφωνο έκανε αφιερωματικές εκπομπές. Φυσικά και δεν είμαι ενάντια σε αυτό. Κάθε άλλο το στηρίζω και εγώ η ίδια γράφοντας γι’ αυτή η μέρα. Αυτό που με βρίσκει αντίθετη είναι η αδυναμία του ελληνικού κράτους, σε επίπεδο εκπαίδευσης και κοινωνικής πρόνοιας να ενημερώσει τον κόσμο, καθώς μιλάμε για μια ασθένεια που δεν έχει άλλο φάρμακο πάρα μόνο την πρόληψη.
Και επειδή το AIDS όπως και όλες οι ασθένειες δεν κάνει διακρίσεις, χτύπησε πληθώρα διάσημων ηθοποιών κυρίως τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 όπου η ενημέρωση πάνω στον ιό, κυρίως όσον αφορά τον τρόπο μετάδοσής του, ήταν πολύ περιορισμένη. Η λίστα είναι τεράστια και ορισμένα ονόματα μου προκάλεσαν μεγάλη έκπληξη όταν συνειδητοποίησα ότι είχαν νοσήσει και είχαν φύγει από αυτή την ασθένεια. Ενδεικτικά θα αναφερθώ σε ορισμένα μεγάλα ονόματα του θεάματος.
Rock Hudson, ίσως ο μεγαλύτερος γόης του αμερικανικού κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννημένος το 1925, κυριάρχησε στην αμερικανική βιομηχανία του θεάματος για τις δεκαετία του ’50 και του ΄60 πρωταγωνιστώντας δίπλα στην Ντόρις Ντέι και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Προτάθηκε ακόμη και για Όσκαρ καλύτερης ανδρικής ερμηνείας το 1956 για την ταινία Giant (Γίγαντας). Τον Ιούνιο του 1984 διαγνώστηκε ότι πάσχει από AIDS αλλά προς τα έξω άφησαν να φανεί ότι πάσχει από μια ανίατη μορφή καρκίνου στο συκώτι. Αν και υπήρξε από τα πρώτα θύματα που χτυπήθηκαν από τον ιό, αναζήτησε θεραπεία χωρίς όμως αποτέλεσμα, αφήνοντας την τελευταία του πνοή τον Οκτώβριο του 1985.
Ενας ακόμη μεγάλος ηθοποιός αλλά άκρως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ήταν ο Antony Perkins, γιός του επίσης ηθοποιού Osgood Perkins. Γεννήθηκε το 1932 και συμμετείχε σε 60 ταινίες με σημαντικότερη την ερμηνεία του ως Norman Bates στην ταινία του «Ψυχώ» του Χίτσκοκ. Το 1962 ο Antony συμπρωταγωνίστησε με την Μελίνα Μερκούρη στην ταινία «Φαίδρα». Μαθαίνει ότι πάσχει από aids αλλά το κρατά κρυφό μέχρι που στις 12 Σεπτεμβρίου εγκαταλείπει την μάχη με την ασθένεια.
«Το Εξπρές του Μεσονυκτίου» θρήνησε και αυτό έναν ηθοποιό του, τον Brad Davis. Διαγνώστηκε με τον ιό το 1985, γεγονός που κράτησε μυστικό μέχρι λίγο πριν το θάνατο του στις 8 Σεπτεμβρίου του 1991. Η ανακοίνωσή αναφέρει ότι πέθανε από AIDS, στην πραγματικότητα όμως έχασε τη ζωή του από υπερβολική δόση φαρμάκων, ένα είδος αυτοκτονίας προκειμένου να γλιτώσει τους αφόρητους πόνους που του προκαλούσε η ασθένεια.
Denholm Elliot, γεννημένος το 1922 είναι ένας Άγγλος ηθοποιός της τηλεόρασης, του κινηματογράφου και του θεάτρου με περίπου 120 συμμετοχές. Τη δεκαετία του ’80 κερδίζει τρία βραβεία BAFTA ενώ την ίδια δεκαετία και συγκεκριμένα το 1987 μαθαίνει ότι πάσχει από aids. Θα πεθάνει το 1992 από μια επιπλοκή στους πνεύμονες και όπως θα αναφέρει και ο Ντόναλντ Σίντεν μετά το θάνατό του:« Ήταν ένα από τους καλύτερους ηθοποιούς της οθόνης και ένας από τους τελευταίους ηθοποιούς που ήταν ένας πραγματικός κύριος…»
Και τα ονόματα στη λίστα παραμένουν αμέτρητα. Αμάντα Μπλέικ (1929–1989), Μέριτ Μπάτρικ (1959-1989), γνωστός για το ρόλο του γιατρού στο «Star Treck 2» και 3, Ίαν Τσάρλεσον (1949–1990), γνωστός για το ρόλο του Έρικ Λίντελ στην ταινία «Οι δρόμοι της φωτιάς», Ρίτσαρντ Φρανκ (1953–1995), γνωστός για το ρόλο του πατέρα Βόλγκερ στην ταινία «Αμαντέους», Ρικ Άβιλες (1952- 1995), γνωστός για το ρόλο του Γουίλι Λόπεζ στην ταινία «Ghost», Ντακ Ράμπο (1941-1994), γνωστός για το ρόλο του Τζακ Έγουιγκ στο «Ντάλας» κ.α.
Αν και στο εξωτερικό τα ποσοστά θανάτου από την ασθένεια αυτή έχουν αρχίσει να μειώνονται, στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια παρατηρείται δραματική αύξηση του ποσοστού, γεγονός που επιβεβαιώνει την ελλιπέστατη ενημέρωση των νέων και όχι μόνο πάνω στο θέμα. Φάρμακα υπάρχουν αλλά η νόσος εξακολουθεί να μην θεραπεύεται, απλά να παρατείνεται η ζωή του ασθενούς. Καλό θα είναι από εδώ και πέρα, με αφορμή τη συγκεκριμένη μέρα, να φροντίσουμε να μη θέτουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο. Ο τρόπος είναι ένας, η ενημέρωση και η πρόληψη…