Πάμε Θέατρο: «Παραλλαγές Θανάτου» του Γιον Φόσσε | Είδαμε την παράσταση!

Ο σκηνοθέτης, μετά την εξαετή πορεία του ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού, και την μεγάλη καλλιτεχνική κι εμπορική επιτυχία της παράστασης του «Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα» επιστρέφει με ένα έργο που διαφοροποιείται θεματολογικά κι αισθητικά από ότι μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια παρουσιάζοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση που ταιριάζει απόλυτα με το Θέατρο Πορεία όπου παίζεται. Για το θεατρόφιλο κοινό, η παράσταση ήταν μια από τις πιο αναμενόμενες, καθώς συνδυάζει όλους τους συντελεστές που έχουμε αγαπήσει σφοδρά τα τελευταία χρόνια. Κάτι ο Χουβαρδάς, κάτι ο Φόσσε, κάτι η προσφάτως βραβευμένη Μαρία Πρωτόπαππα, κάτι το καστ, που είναι πραγματικά όλοι ένας κι ένας, έκανε πολλούς από εμάς να μετράμε αντίστροφα τις μέρες εδώ και μερικές εβδομάδες. Έχοντας δει πλέον την παράσταση, μπορώ να πω με σιγουριά πως αν και οι προσδοκίες μου ήταν υψηλές, το παρουσιασμένο αποτέλεσμα είναι πολύ ανώτερο από αυτό που περίμενα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Γιον Φόσσε έγραψε τις «Παραλλαγές Θανάτου» το 2002 και είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζονται στην Ελλάδα. Η υπόθεση είναι ιδιαιτέρως σύγχρονη καθώς καταπιάνεται με την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που αυτοκτόνησε και πως το διαχειρίζονται οι γονείς της. Θεματολογικά, συνάδει με το κινηματογραφικό Miss Violence που σάρωσε σε διακρίσεις ευρωπαϊκών φεστιβάλ, αλλά το ενδιαφέρον του συγκεκριμένου έργου είναι αφενός ο ποιητικός του λόγος κι αφετέρου πως γνωρίζουμε από την αρχή την κατάληξη κι επικεντρώνουμε στην απώλεια, την αγάπη και τις εμμονικές σκέψεις που αφήνει σε δυο γονείς ο θάνατος του μοναχοπαιδιού τους. Δεν υπάρχει το αίσθημα της αγωνίας ή κάποια δραματική κορύφωση αλλά η γραφή του έργου είναι σπαρακτική χωρίς να μπαίνει σε μελοδραματισμούς. Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα αριστούργημα που το σκηνοθετεί αριστουργηματικά ο Χουβαρδάς. Πολλά συγχαρητήρια και στην μεταφράστρια του έργου!

Η Λυδία Φωτοπούλου κι ο Νίκος Καραθάνος υποδύονται τους γονείς στο ηλικιωμένο στάδιο δίνοντας μια σπαρακτική ερμηνεία. Πραγματικά, ότι και να γράψω θα αδικήσω αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες. Για όσους έχετε δει την «Γκόλφω» ή άλλες δουλειές των δύο ηθοποιών μπορείτε να φανταστείτε για το ερμηνευτικό τους εύρος. Από την πρώτη κιόλας στιγμές στις «Παραλλαγές Θανάτου» σε κρατούν εκεί υποστηρίζοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον ρόλο τους.

Η Μαρία Πρωτόπαππα κι ο Γιάννος Περλέγκας υποδύονται τους γονείς στο πιο νεανικό στάδιο αποδίδοντας με μια πιο φρέσκια ερμηνεία το νέο ζευγάρι και τα προβλήματα που είχαν πριν και μετά τον ερχομό της μοναχοκόρης τους. Μετά το «Χαίρε Νύμφη» και τον «Κυκλισμό του Τετραγώνου» οι δυο ηθοποιοί ξανασυναντιούνται θεατρικά και η χημεία τους επί σκηνής είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Το μεγάλο ατού των δύο ηθοποιών είναι πως έχουν πολύ ρεαλιστική προσέγγιση στους ρόλους με τους οποίους καταπιάνονται και παρά την τραγικότητα που τονίζουν δεν ξενίζουν τον θεατή των σύγχρονων δραμάτων που παρουσιάζουν.

Η Άλκηστις Πουλοπούλου υποδύεται την κόρη του ζευγαριού και κρατά τον πιο απαιτητικό ίσως ρόλο του έργου. Δεν είναι καθόλου εύκολο να υποδύεσαι μια νεαρή κοπέλα που έχει τάσεις αυτοκτονίας και τελικά τα καταφέρνει, κι ο ποιητικός λόγο του Φόσσε ή τα παγοπέδιλα που υιοθετεί η σκηνοθετική ματιά του Χουβαρδά δημιουργούν περαιτέρω δυσκολίες. Η νεαρή ηθοποιός ανταποκρίθηκε στην πρόκληση και -πέραν από ορισμένες αδυναμίες που υπάρχουν μέχρι στιγμής αλλά μπορούν να ξεπεραστούν- έδωσε ίσως την πιο δυνατή της ερμηνεία μέχρι τώρα.

Ο Χρήστος Λούλης είναι ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο κι έχει διαμορφώσει το κοινό του εδώ και αρκετά χρόνια. Το θετικό είναι πως τα τελευταία χρόνια δείχνει πως έχει ωριμάσει ερμηνευτικά και πως μπορεί να βγαίνει αλώβητος από τις προσκλήσεις που αναλαμβάνει. Στις «Παραλλαγές» έχει τον αινιγματικό ρόλο του φίλου της κόρης, και προσωπικά κατάφερε να με «στοιχειώσει» με την ερμηνεία του. Αν τον είχα θαυμάσει στον «Περικλή» ή στο «Πένθος» (επίσης σκηνοθεσίες του Χουβαρδά), τώρα αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια!

Συνολικά, η παράσταση είχε μέτρο, αρμονία κι άποψη με καθαρή σκηνοθετική γραμμή και βάση στις υποκριτικές ικανότητες των ηθοποιών.  Μπορώ να πω με σιγουριά πως πρόκειται για μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν κι αυτό νομίζω πως είναι κάτι που οφείλουμε να το γράφουμε και να το λέμε αφού δούμε μια παράσταση κι όχι πριν, γιατί ένας καλλιτέχνης μιλάει αφού παρουσιάσει το έργο του. Κλείνοντας, θα ήθελα να εκφράσω την χαρά μου πως παρά την κρίση και τις μεγάλες προωθητικές ενέργειες άλλων παραστάσεων (που μπορεί να μην αξίζουν την προβολή τους, πόσο μάλλον την τιμή του εισιτηρίου τους) το Θέατρο Πορεία αποτελεί πλέον ένα από τα αγαπημένα στέκια του θεατρόφιλου κοινού προσφέροντας συνεχώς τροφή για σκέψη μέσα από τις παραστάσεις τους. Ας ανοίξουμε όλοι τα αυτιά και τα μάτια μας, κι ας στηρίζουμε θέατρα και παραστάσεις πέραν από τα μεγάλα κεντρικά.

Συντελεστές της παράστασης:

Μετάφραση Eρι Κύργια

Σκηνοθεσία Γιάννης Χουβαρδάς

Σκηνική Εγκατάσταση Μάρω Μιχαλακάκου

Κοστούμια Ιωάννα Τσάμη

Φωτισμοί Αλέκος Γιάνναρος

Βοηθός σκηνοθέτη Νατάσα Τριανταφύλλη

Παίζουν οι ηθοποιοί Νίκος Καραθάνος, Χρήστος Λούλης, Γιάννος Περλέγκας, Άλκηστις Πουλοπούλου, Μαρία Πρωτόπαπα, Λυδία Φωτοπούλου

Παραγωγή της ΛΥΚΟΦΩΣ του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου σε συμπαραγωγή με το Θέατρο ΠΟΡΕΙΑ