Πάμε Θέατρο: «Priscilla, η Βασίλισσα της Ερήμου» | Είδαμε την παράσταση

Είναι από εκείνες τις φορές που έχεις διαβάσει στο διαδίκτυο, έχεις δει διάφορα βίντεο για να έχεις μια πρώτη άποψη για το τι πρόκειται να παρακολουθήσεις… Είναι από εκείνες τις φορές που σκέφτεσαι όλα αυτά που έχεις να πεις γιατί δεν μπορείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά… Και κάπως έτσι ξεκινάς να γράφεις και δεν μπορείς μετά να σταματήσεις…

Κάθε φορά που πληροφορούμαι για το ανέβασμα ενός ακόμη musical στην Ελλάδα η χαρά μου είναι μεγάλη. Είμαστε η χώρα που έδωσε σάρκα και όστα σ’αυτό που ο κόσμος σήμερα ονομάζει θέατρο και, παρόλα αυτά, είμαστε ακόμη στην αρχή αυτού που λέγεται musical… Η ιστορία της Priscilla, του μαγικού αυτού λεωφορείου είναι γνωστή για τους λάτρεις των musicals μιας και έχει ανέβει πολλές φορές στο εξωτερικό και έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία. Και ποια είναι αυτή η ιστορία; Δύο drag queens και μια τρανσέξουαλ αποφασίζουν να κάνουν ένα ταξίδι, να δώσουν μια παράσταση, να κυνηγήσουν το ονείρο, διαφορετικό για την καθεμία από αυτές με μια κοινή αφετηρία: την ανάγκη για ισότητα… για ισότητα στην αγάπη.. για ισότητα στο όνειρο… για ισότητα στο συναίσθημα.. για ισότητα στην οικογένεια.. για ισότητα στην εργασία..

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες ατέλειωτες για την ισότητα, για τη διαφορετικότητα, τη φυλετική αποδοχή, την ανεκτικότητα, το ρατσισμό, αλλά το θέμα είναι η Priscilla και η δουλειά μιας μεγάλης ομάδας ηθοποιών και χορευτών που φάνηκε πως έκαναν κι αυτοί το δικό τους ταξίδι στο όνειρο…Αρχικά, οφείλω να αναφερθώ στην εξαιρετική απόδοση του έργου από τους Γιώργο Καπουτζίδη και Σταμάτη Πατρώνη. Οι δύο δημιουργοί μετέφρασαν με απόλυτη ευγένεια και σεβασμό το έργο, προσαρμόζοντας με τον κατάλληλο τρόπο τόσο τα κωμικά και όσο και τα δραματικά στοιχεία στην ελληνική πραγματικότητα…Κάτι που αξίζει να τονισθεί είναι πως οι δημιουργοί κράτησαν στην αγγλική γλώσσα σχεδόν όλα τα τραγούδια της παράστασης, μιας και μιλάμε για παγκόσμιες μουσικές επιτυχίες, όπως It’s raining men, Hot stuff, I will survive, και μια προσπάθεια μετάφρασής τους πιθανόν να αδικούσε το συνολικό αποτέλεσμα.

Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν και στη σκηνοθεσία του Φωκά Ευαγγελινού, ο οποίος έχει πλέον εδραιωθεί στη σκηνή των μουσικών παραστάσεων και όχι μόνο. Σε απόλυτη συνάφεια με τις παραστάσεις του εξωτερικού, ο κύριος Ευαγγελινός ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο τους ηθοποιούς του και έστησε μια παράσταση που σε τίποτα δεν είχε να ζηλέψει ξένες παραγωγές. Ενδυματολογικά, η παράσταση ήταν σε όλα της εντυπωσιακή με τα κοστούμια να εναλλάσσονται συνεχώς επί σκηνής. Η ορχήστρα υπό την διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη, δίνει, πραγματικά, τον καλύτερο της εαυτό και μας οδηγεί σε ένα τεράστιο μουσικό πάρτι.

Μιλώντας για τους ηθοποιούς θα ήθελα να μιλήσω πρώτα για τον Φώτη Σεργουλόπουλο. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση ο κύριος Σεργουλόπουλος κρατούσε τον πιο δύσκολο ρόλο της παράστασης, μιας και υποδύθηκε την τρανσέξουαλ. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αστείου και γελοίου ήταν πολύ μικρή και ο κύριος Σεργουλόπουλος ήταν εξαιρετικός σ’αυτό που έκανε. Υποδύθηκε με σεβασμό τον ρόλο της Μπερναντέτ, δείχνοντας απόλυτη ευγένεια και χιούμορ σε έναν άνθρωπο που ζει με την θύμηση των παλιών καλλιτεχνικών του επιτυχιών, που αδιαφορεί για την πρόκληση και αναζητά την προσωπική του ευτυχία μέσα από την αγάπη και τον έρωτα. Όσον αφορά τον κύριο Καπουτζίδη είναι ο πατέρας της ιστορίας, μιας και όλο το ταξίδι γίνεται για να μπορέσει να γνωρίσει από κοντά το μικρό του γιο. Το δικό του ταξίδι είναι αρκετά διαφορετικό από τους άλλους δύο. Εκείνος θέλει να έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, να πείσει πρώτα τον εαυτό του και μετά το ίδιο του το παιδί πως αυτό που κάνει, είναι γιατί έτσι είναι και δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Και τα παιδιά, αν μπορούν να αναγνωρίσουν κάτι περισσότερο από οποιονδήποτε και ό,οτιδήποτε άλλο είναι η αλήθεια και η αγνή αγάπη. Αυτό που θαυμάζω στον κύριο Καπουτζίδη είναι την ποιότητά του σαν άνθρωπος. Ακόμη και πάνω στη σκηνή αυτός ο άνθρωπος εκπέμπει μια απροσδιόριστη και ανιδιοτελής καλοσύνη και σε προκαλεί να υποκληθείς στο πολυδιάστατο ταλέντο του. Από την άλλη πλευρά, έχουμε τον Παναγιώτη Πετράκη, έναν άνθρωπο που φαίνεται να είναι γεννημένος για musical με κίνηση, φωνή και υποκριτική δυνατότητα να συνδυάζονται άρτια. Το δικό του ταξίδι πολύ προσωπικό και ματαιόδοξο. Είναι ένας άνθρωπος πάνω στην ορμή της νιότης του, που θέλει να τα ζήσει όλα, θέλει να τα γευτεί όλα και θέλει να προκαλέσει. Μα, αν του αφαιρέσετε τα προκλητικά εμφανισιακά στολίδια, είναι ένας νέος σαν όλους τους άλλους που επαναστατεί και προκαλεί για να τον προσέξουν.

Εξαιρετική ήταν και η παρουσία του κύριου Ορκόπουλου, της Τάνιας Τρύπη, αλλά και της Ευαγγελίας Μουμούρη, που ομορφαίνουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο και μοναδικό ταλέντο την παράσταση. Ένα πολύ μεγάλο μπράβο αξίζει και στις τρεις ντίβες της παράστασης την Demy, την Shaya και την Μελίνα των Vegas, που με τις φωνές τους γέμισαν την αίθουσα χαρά και μας ξεσήκωσαν σε ένα πάρτι χαράς και αισιοδοξίας. Τέλος, εξαιρετική ήταν και η δουλειά χορευτών- ηθοποιών που πάνω σε τακούνια, φορώντας πολύ δύσκολα στο χειρισμό κοστούμια έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να είναι το αποτέλεσμα τόσο άρτιο.

Παρακολουθώντας αυτή την παράσταση θα περάσετε καλά, θα διασκεδάσετε και θα χαθείτε μέσα σε ερμηνείες και μουσικές που όλοι έχουμε αγαπήσει. Αν όμως βγάλεις τα πούπουλα, τα τακούνια, τις περούκες και τη μουσική, θα εντοπίσεις την ανάγκη αυτών των ανθρώπων, που η φύση ή η επιλογή τους έκανε διαφορετικούς. Διαφορετικούς από αυτό που εμείς θεωρούμε φυσιολογικό… Διαφορετικοί είμαστε και εμείς για αυτούς, αν το δείτε από μια άλλη οπτική… Είναι ένας ευχάριστος τρόπος μέσα από αυτή την παράσταση να έρθετε σε μια επαφή με το διαφορετικό. Να δείτε πόσο μπορεί να σας ενοχλήσει και πόσο, στην τελική, μπορείτε να το αγαπήσετε. Γιατί μόνο αυτό έχουν ανάγκη: να νιώσουν αποδοχή.. να νιώσουν την αγάπη που στον «φυσιολογικό» συνάνθρωπο μας δίνουμε με τόση ευκολία… να νιώσουν κομμάτι αυτής της οποιασδήποτε κοινωνίας, που τους υπολογίζει και δεν τους πετά ούτε σε ξεχασμένα μπαρ ούτε στους δρόμους για να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.. όλοι λίγο πολύ λογοδοτούμε για το ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, τι θέλουμε… σκεφτείτε πόσο επώδυνη είναι για αυτούς μια τέτοια διαδικασία… γιατί έχουμε χάσει τη δυνατότητα να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, να νιώθουμε και να καταλαβαίνουμε για αυτόν.. όταν επανακτήσουμε την χαμένη ενσυναίσθησή μας, τότε θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι… Μέχρι τότε, εγώ θα τραγουδώ με την Μπερναντετ, τον Τικ ή τη Μίτσι, τον Άνταμ ή την Φελίσια: «.. πιο ψηλά στο θεό, πιο ψηλά για να ζήσω, ως τη μέρα που όλοι θα ζουν ως ίσο προς ίσο..»

Μέχρι τότε…   

Συντελεστές της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Φωκάς Ευαγγελινός

Απόδοση στα ελληνικά: Γιώργος Καπουτζίδης – Σταμάτης Πατρώνης

Μουσική Διεύθυνση: Αλέξιος Πρίφτης

Μουσική Διδασκαλία: Χριστίνα Αργύρη

Φωτισμοί: Γιώργος Τέλλος

Παραγωγή: Μιχάλης & Vanessa Adam   

Πρωταγωνιστούν

Γιώργος Καπουτζίδης, Φώτης Σεργουλόπουλος,  Παναγιλωτης Πετράκης, Παύλος Ορκόπουλος, Ευαγγελία Μουμούρη, Τάνια Τρύπη και   «THE 3 DIVAS» Demy – Melina (VEGAS) – Shaya

Μαζί τους οι Μανώλης Θεοδωράκης, Ιάσων Μανδήλας, Benji Adeyemo, Θοδωρής Μπουζικάτος, Κρίστης Κουπάτος, Ανδρέας Βούλγαρης, Κωνσταντίνος Τσερκάκης, Στράτος Μενούτης, Κατερίνα Ίντρα, Ελίζα Γεροντάκη, Μαριλού Κατσαφάσου,Ιώβη Φραγκάτου και Yevgen Buli 

ΟΡΧΗΣΤΡΑ:

 Παύλος Καλτουρουμίδης(keyboard), Μιχάλης ΚατσαρόςΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ (keyboard), Βασίλης Καλτουρουμίδης (drums), Έρεν Αλήλογλου(κρουστά), Θάνος Αποστόλου (κιθάρες), Χάρης Χαραλάμπους (ηλεκτρικό μπάσο), Κώστας Γάτσιος (φλάουτο, κλαρινέτο, σαξόφωνο), Γιάννης Μωραΐτης, (τρομπέτα), Γιάννης Αρβανιτάκης (τρομπόνι)

Info:

Θέατρο Badminton Άλσος Στρατού, 15773 Γουδί – τηλ. 210 8840600 – www.abcd.gr

Ώρα έναρξης: στις 21:00 – Τετ. & Κυρ. στις 20:00

Τιμές εισιτηρίων: Α’ ζώνη: 45 ευρώ / Β’ ζώνη: 35 ευρώ / Γ’ ζώνη: 30 ευρώ / Δ’ ζώνη: 25 ευρώ / Ε’ ζώνη: 15 ευρώ, 10 ευρώ (φοιτητικό)   Προπώληση: 210 8840600| abcd.gr | viva.gr | Καταστήματα: Public, Παπασωτηρίου, Seven Spots & ΙΑΝΟΣ