Πάμε θέατρο: “Σε θέλω δίπλα μου” | Είδαμε την παράσταση!

Πρόκειται για δύο παράλληλες ιστορίες δύο διαφορετικών μεταξύ τους ζευγαριών που συναντούνται, πλησιάζονται, ερωτεύονται. Τα δύο ζευγάρια δεν γνωρίζονται, οι ιστορίες τους είναι διαφορετικές, το ίδιο και οι χαρακτήρες τους, και η οπτική τους απέναντι στις σχέσεις και τη ζωή, αλλά έχουν ένα κοινό. Ζουν τον έρωτα με το ίδιο ρομαντικό αίσθημα, το ίδιο πάθος, έχουν τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες αγωνίες. Έτσι λοιπόν βλέπουμε τέσσερις νέους ανθρώπους που διψούν για ζωή και ταυτόχρονα φοβούνται. Που θέλουν να αγαπηθούν, αλλά δε θέλουν να απορριφθούν. Που ψάχνουν έναν άλλον άνθρωπο να μείνει δίπλα τους, αλλά δε θέλουν να χάσουν τη μοναδικότητά τους, την ανεξαρτησία τους και την «ασφάλεια» της μοναξιάς τους .

Όσο διαφορετικοί και αν είμαστε σαν άνθρωποι, όποια συναισθήματα και αν έχουμε και όσο ξεχωριστά και αν είναι τα βιώματα που μας διαμόρφωσαν σαν προσωπικότητες, έχουμε όλοι την ίδια ανάγκη να αγαπήσουμε, να ενωθούμε, να αγαπηθούμε. Νιώθουμε όλοι την ίδια απειλή μιας ισοπεδωτικής αφομοίωσης των χαρακτηριστικών μας. Ο φόβος πάντα θα είναι ανασταλτικός παράγοντας και πάντα θα είναι μια δικλείδα ασφαλείας. Και τα όρια ανάμεσά τους είναι δυσδιάκριτα και μπορεί να είναι και καταστροφικά. Όταν κάποιος μας αγαπάει, μας δίνει ένα μέρος από τη δική του καθημερινή ζωή, από το χρόνο του, από τον εαυτό του. Και αυτό είναι κάτι καινούριο που αν φοβόμαστε να το δεχτούμε, χάνουμε τη μαγεία που έχει αυτή η προσφορά και βαθύτερα νιώθουμε ότι δεν την αξίζουμε. Πόσα τελικά πράγματα μπορεί να μας στερήσει ο φόβος;

Η πολύ όμορφη και νεανική αυτή παράσταση λοιπόν, με κεντρικό θέμα τον έρωτα έχει κάτι ξεχωριστό από πολλά σύγχρονα θεατρικά κείμενα. Προβάλλει τον έρωτα με μια αγνή, ρομαντική, τρυφερή και αθώα πλευρά. Ακόμα και αν είναι έντονα τα στοιχεία του σήμερα και στη γλώσσα και στην επαφή των ηρώων, το αίσθημα που εισπράττεις σαν θεατής είναι η αγνή πλευρά του έρωτα, κάτι που τον τελευταίο καιρό έχει χαθεί μέσα από το εφήμερο, ή πολλές φορές χυδαίο και επιφανειακό. Στις περισσότερες σύγχρονες παραστάσεις το συναίσθημα είναι ιδωμένο μέσα από το «εγώ» και την προχειρότητα.

Στην παράσταση φυσικά υπάρχει πολλή μουσική. Τραγούδια κυρίως της δεκαετίας του 90, μέσα από τα οποία η ιστορία παίρνει χρώμα και ρυθμό. Τα τραγούδια καλύπτουν όλες τις φάσεις που περνάνε οι πρωταγωνιστές είτε ως μονάδες, είτε ως ζευγάρια. Ενίοτε με κέφι, με ζωντάνια, με νάζι, με τρυφερότητα, με χιούμορ και προς το τέλος ειδικά με… «τσακίρ» κέφι, γιατί δε λείπουν και οι πιο «ξεσηκωτικές» μουσικές παραπομπές.

Οι φωνές των ηθοποιών είναι εξαιρετικές. Το ίδιο και οι ερμηνείες τους. Άμεσοι, γεμάτοι ζωντάνια, περιφέρονται σε όλο το χώρο και τον γεμίζουν με την παρουσία τους ακόμα και όταν δεν παίζουν. Ο Μίνως Θεοχάρης, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, είναι ευκίνητος και σταθερός στη φωνή και την κίνησή του, νιώθεις ότι είναι παντού. Ο Δημήτρης Μακαλιάς είναι πάρα πολύ καλός, παίζει με τα συναισθήματα, ξέρει πότε να σε κάνει να γελάσεις και πότε να συγκινηθείς. Η Αντιγόνη Ψυχράμη διαθέτει εκπληκτική φωνή και ταυτόχρονα δυναμική παρουσία. Η Ελίζα Γεροντάκη συνδυάζει μια φυσική γλυκύτητα με πολύ όμορφη χροιά και αέρινη παρουσία. Ο συντονισμός τους στη σκηνή είναι πολύ φυσικός και αλληλοσυμπληρώνονται. Η παράσταση έχει μικρές διαδραστικές παρενθέσεις και πολύ λίγα στοιχεία performance ,που ενισχύουν σε ορισμένα σημεία την κωμική αίσθηση. Οι πρωταγωνιστές αν και στο πλαίσιο της ιστορίας δεν γνωρίζονται και δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, όταν βγαίνουν εκτός ρόλου, ή καλύτερα «εκτός ιστορίας», γίνονται μια παρέα και συζητάνε για τις απόψεις των ηρώων τους και τα εσώτερα συναισθήματά τους. Τότε μιλάνε με το κοινό, περνάνε ανάμεσα του, προσφέρουν οικειότητα.  Το κείμενο του Μίνωα Θεοχάρη είναι άμεσο και καθημερινό. Αστείο όσο χρειάζεται και σε πολλά σημεία σου προκαλεί συγκίνηση, ίσως και μια απροσδιόριστη μελαγχολία. Εξάλλου όλοι θα ανασύρουμε δικές μας μνήμες ζώντας την παράσταση αυτή. Και μόνο τα τραγούδια κάπου θα σε πάνε πίσω αν τα έχεις ζήσει στην εποχή τους.

Τα κουστούμια του Δήμου Κλιμενώφ είναι λίγο ως πολύ τα ρούχα που έχουμε στη δική μας ντουλάπα, μιλάμε για ένα σύγχρονο έργο, και τα ζευγάρια βρίσκονται σε απόλυτη χρωματική αρμονία και μεταξύ τους και με το σκηνικό της Κωνσταντίνας Σκεπετάρη. Τα δεσπόζοντα χρώματα εξάλλου έρχονται και σε συμφωνία με τους χαρακτήρες των ηρώων.

Τραγούδι, έρωτας και καλή διάθεση μας περιμένουν στο Badminton Loft σε μια πολύ καλή και φρέσκια παράσταση.

Συντελεστές της παράστασης:

Σκηνοθεσία – Κείμενο – Μουσική Επιμέλεια: Μίνως Θεοχάρης

Μουσική Διεύθυνση & Ενορχήστρωση: Παύλος Καλτρουμίδης

Μουσική Διδασκαλία & Φωνητικός Σχεδιασμός: Χριστίνα Αργύρη

Σκηνικά: Κωνσταντίνα Σκεπετάρη

Ρούχα: Δήμος Κλιμενώφ

Επιμέλεια Κίνησης: Μανόλης Θεοδωράκης

Οργάνωση Παραγωγής: Λευτέρης Κώτσης

Ηθοποιοί: Δημήτρης Μακαλιάς, Μίνως Θεοχάρης,

Αντιγόνη Ψυχράμη, Ελίζα Γεροντάκη

Info:

ΣΕ ΘΕΛΩ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ

Στο LOFT του BADMINTON

(Άλσος Στρατού, Γουδή – τηλ. 2108840600)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00

Τιμές εισιτηρίων:

12 € (σπουδαστικό: 8 ευρώ)

Προπώληση: 210 8840600| abcd.gr | viva.gr |

Καταστήματα Public, Παπασωτηρίου & Seven Spots