Πάμε Θέατρο: Συνέντευξη | Αλέξανδρος Μαυρόπουλος: «Οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Είμαστε γεμάτοι αντιφάσεις»

Ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος μετρά μόλις τέσσερα χρόνια στο σανίδι αλλά έχει καταφέρει να ξεχωρίσει μέσα από τους ρόλους που έχει υποδυθεί μέχρι στιγμής. Η συμμετοχή στην παράσταση «Νίκη» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Βίκτωρος Αρδίτη του χάρισε μια υποψηφιότητα στα περίοπτα υποκριτικά βραβεία «Δημήτρης Χορν» ενώ η «Πάχνη» σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά και συμπρωταγωνιστεί το Μάνο Καρατζογιάννη διαγωνίστηκε στο γνωστό Φεστιβάλ του Σαράγιεβο. Με τις παραστάσεις «Αντιγόνη» και «Η Μικρή μας Πόλη» σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά περιόδευσε σε γυμνάσια και λύκεια σε όλη την Αθήνα, ενώ φέτος είχε μια καλή συνεργασία με την Ελένη Σκότη και το Δημήτρη Καταλειφό με δύο παραστάσεις, την «Κολεξιόν» του Χάρολντ Πίντερ και την «Εκδοχή του Μπράουνινγκ» του Τέρενς Ράτιγκαν (παίχτηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα). Λίγο πριν ρίξουν αυλαία για τη φετινή σεζόν οι παραστάσεις στις οποίες συμμετέχει, ο Αλέξανδρος μας υποδέχτηκε στο Θέατρο Εμπορικόν και μας φανέρωσε τη δική του αλήθεια και συνομιλήσαμε για το πιντερικό θέατρο, τη φετινή του συνεργασία και τις αντιφάσεις που τον απασχολούν στη σύγχρονη κοινωνία.

Φέτος συνεργάστηκες με την Ελένη Σκότη και το Δημήτρη Καταλειφό σε δυο παραγωγές, την Κολεξιόν και την Εκδοχή Μπράουνινγκ. Πως πρόεκυψε αυτή η συνεργασία;

Ήμουν μαθητής του Δημήτρη Καταλειφού στο Εθνικό, τον είχα δάσκαλο 2 χρόνια. Μετά δούλεψα 2 χρόνια στο Εθνικό κι ένα χρόνο στο Ακροπόλ και μετά είχα μια κλήση από την Ελένη Σκότη που μου πρότεινε ένα μικρό ρόλο για την Εκδοχή Μπράουνινγκ και μετά ένα ρόλο για την Κολεξιόν. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα να συνεργαστώ με το Δημήτρη γιατί τον εκτιμώ πάρα πολύ. Κάπως έτσι ήρθα εδώ και ακολουθήσαμε την ιδέα του Δημήτρη να δημιουργηθεί μια ομάδα με βάση το Εμπορικόν.

«Κολεξιόν» λοιπόν, του Χάρολντ Πίντερ. Ένα έργο που ανεβαίνει για τρίτη φορά στην Ελλάδα. Πες μας λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου…

Είναι ένα έργο που έχει δύο ζευγάρια, ένα παντρεμένο ζευγάρι κι ένα ζευγάρι αντρών που έχουν μια σχέση ερωτική –λέω εγώ-. Η υπόθεση λέει πως η γυναίκα μου έχει συνευρεθεί με τον άντρα του άλλου κυρίου και προσπαθούμε να βρούμε ποιος λέει την αλήθεια για το τι έχει γίνει, για το πώς έγινε και για το ποιο λόγο έγινε.

Νομίζω ωστόσο πως η ερωτική απιστία είναι μόνο το πέπλο του έργου και το ουσιαστικό θέμα είναι η υποκειμενικότητα της αλήθειας. Σωστά;

Ναι, απασχολεί το έργο το πώς χειρίζεσαι εσύ την αλήθεια. Τα πρόσωπα του έργου είναι τέσσερις αληθινοί χαρακτήρες οι οποίοι όπως κι εμείς οι ίδιοι πολλές φορές χειριζόμαστε την αλήθεια και συνειδητά και υποσυνείδητα με τρόπο που μας βολεύει για να νιώσουμε εμείς καλά. Αυτό νομίζω πως είναι ο πυρήνας του έργου, δηλαδή το πώς χειρίζεσαι εσύ την αλήθεια και ποιος είσαι πραγματικά ο ίδιος. Δε γνωρίζεις ποιος είσαι, ποια είναι η σεξουαλικότητά σου, ποια είναι η γυναίκα σου, δε γνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό, δε γνωρίζεις τη σχέση σου. Βασικό άξονα του έργου θεωρώ και τη στενή φιλική σχέση δύο αντρών που μπορεί να κρύβει έναν ερωτισμό καθώς πιστεύω πως η διάκριση φιλίας-έρωτα είναι πολύ λεπτεπίλεπτη. Αυτή η σύνδεση υπήρχε και στην προσωπική ζωή του Πίντερ. Αν κρατούσαμε μόνο την απιστία και τη ζήλεια δε θα είχαμε τίποτα. Πολύ ουσιαστικό είναι ότι ο απατημένος σύζυγος πάει να βρει τον άντρα με τον οποίο τον απάτησε η γυναίκα του και αναπτύσσεται μια σχέση μεταξύ τους. Αν αφήσεις κατά μέρους τον εγωισμό, είναι πολύ βαθύ δύο άντρες να μοιράζονται την ίδια γυναίκα. Επίσης, το έργο πραγματεύεται την ανασφάλεια της μοναξιάς, όλοι οι ήρωες φοβούνται ότι κάτι θα χάσουν.

Τι σε γοητεύει στο λεγόμενο «πιντερικό θέατρο»;

Με γοητεύει ο τρόπος με τον οποίο ο Πίντερ χειρίζεται τη γλώσσα και το λόγο. Δεν είναι τίποτα τυχαίο, όλα έχουν ένα λόγο. Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις γιατί υπάρχουν δύο ή τρεις τελείες, γιατί υπάρχουν τα κόμματα. Όλα συνθέτουν μια παρτιτούρα, μια μουσικότητα. Αυτό που με μαγεύει στον Πίντερ, είναι οι σιωπές και οι παύσεις που χρησιμοποιεί κι αυτό δε γίνεται για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα μυστηρίου, αντίθετα ο συγγραφέας σε αυτές τις στιγμές δεν κρύβει την αλήθεια, τη φανερώνει. Αυτό προσπαθούμε κι εμείς να κάνουμε.

Οι χαρακτήρες στην Κολεξιόν νομίζω πως ενώ λένε απλόχερα την αλήθεια, τελικά την αναιρούν οι ίδιοι…

Αυτό συμβαίνει. Οι ήρωες προσπαθούν να είναι 100% πειστικοί που σε κάποια στιγμή δεν ξέρεις αν λένε αλήθεια ή ψέματα, γιατί η αλήθεια γίνεται ψέμα και το ψέμα γίνεται αλήθεια. Ακόμη και οι ίδιοι οι χαρακτήρες δεν ξέρουν τα κίνητρα τους από ένα σημείο και μετά, γιατί κάποιες φορές ξεκινούν προς ένα δρόμο έχοντας κάποιους συγκεκριμένους σκοπούς –να είναι αυτοί καλά- κι έπειτα για κάποιους άλλους σκοπούς αλλάζουν δρόμο. Κι εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε αληθινά, είμαστε γεμάτοι αντιφάσεις.

Σκηνικά πως προσπαθήσατε να αποδώσετε αυτές τις αντιφάσεις;

Αυτό που προσπαθήσαμε με την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδας μας, της Ελένης Σκότη και του Δημήτρη Καταλειφού που έχει μεγάλη θεατρική εμπειρία και είναι δάσκαλος, ήταν να προσεγγίσουμε αυτό που λέμε «πιντερικό θέατρο», να παίξουμε ρεαλιστικά, δηλαδή ότι λες να το υποστηρίζεις. Περί λόγου, προσπαθήσαμε ότι λέμε να το πιστεύουμε 100% γιατί όταν το πιστεύεις τελικά αυτοαναιρείσαι. Περί χώρου, υπήρχε –θεωρώ- μια τάση να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα φιλμ νουάρ, σαν ένα αστυνομικό θρίλερ με στοιχεία μαύρης κωμωδίας και κρυφά στοιχεία ομοφυλοφιλίας. Αυτό προσπαθήσαμε, τώρα το αν πέτυχε ή όχι το αφήνουμε στο κοινό.

Πολύ ενδιαφέρον εύρημα της σκηνοθεσίας της παράστασης, ήταν κατ’ εμέ η ύπαρξη των παραμορφωτικών καθρεφτών..

Θέλαμε να εντάξουμε τους θεατές στην σκηνή, σε έναν κόσμο που μπορεί να είναι θεατρικός και μπορεί να είναι μη θεατρικός. Χρησιμοποιήσαμε μάλιστα στο σκηνικό μας καθίσματα όμοια με των θεατών σε μια προσπάθεια να τους βάλουμε σε κάτι που μπορεί να είναι αληθινό, μπορεί και να μην είναι καθόλου αληθινό. Ο καθρέφτης χρησιμοποιήθηκε για να υπάρχουν οι μορφές των θεατών ως είδωλα. Αν το σκεφτείς, τι είναι αλήθεια στο θέατρο; Εδώ, δεν ξέρουμε τι είναι αλήθεια στη ζωή μας.

Πλέον, με τη διάδοση και την κυριαρχία των κοινωνικών δικτύων στη ζωή μας, με όλα τα παρελκόμενα, νομίζεις πως μας νοιάζει περισσότερο το φαίνεσθαι παρά το είναι;

Κοίταξε, δεν κατακρίνω κανέναν, γιατί έχω κι εγώ facebook. Θέλω να το χρησιμοποιώ επαγγελματικά, αλλά δεν κάνω μόνο αυτό. Θα σου έλεγα ψέματα πως δεν μπαίνω για να δω πράγματα, πως δε μου αρέσει να βλέπω πως κάποιος έχει κάνει σχόλιο σε ανάρτηση μου ή σε κάποια μουσική που έχω κοινοποιήσει. Υπάρχει όμως ένας μεγάλος κίνδυνος. Βρισκόμαστε ρε γαμώτο σε μια εποχή που αντί να ανοιγόμαστε κλεινόμαστε περισσότερο σε κάτι δικό μας. Αντί να πας έξω να κοινωνικοποιηθείς με ένα άτομο, να μιλήσεις για οποιοδήποτε θέμα, για μια ερωτική πράξη, για οτιδήποτε, κάθεσαι σε ένα δωμάτιο με ένα laptop, με ένα κινητό, μπροστά από μια οθόνη που χάνει τη ζωή. Δε θα μιλήσω για άλλους, θα μιλήσω για τον ίδιο μου τον εαυτό. Πολλές φορές είμαι σε ένα λεωφορείο ή σε ένα αμάξι και ασχολούμαι με το κινητό και δε βλέπω τι γίνεται γύρω μου. Για μένα αυτό είναι επικίνδυνο και λυπηρό. Πολλές φορές ανεβάζεις κάτι στο facebook και περιμένεις να πάρεις ένα like. Πολλές φορές κοινοποιείς μια μουσική που δε σου αρέσει γιατί ξέρεις πως θα αρέσει στους «φίλους» σου ή κοινοποιείς ένα κείμενο πολιτικό χωρίς να ξέρεις τι είναι πολιτική.

Ακόμη πιο λυπηρό είναι να βλέπεις πως παιδιά χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα από τόσο μικρή ηλικία…

Κι ακόμη πιο λυπηρό είναι να βλέπουμε μικρά παιδιά να έχουν κινητό. Παιδιά 7-8 χρονών να χρησιμοποιούν κινητό. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Μάλιστα, έχουμε περάσει σε ένα σημείο όλα τα παιδιά να έχουν κινητό και να μετράει πλέον το τι κινητό έχεις. Αυτό δημιουργεί μια μορφή ρατσισμού και χάνει την ουσία της ζωής.

Τελικά, θέλουμε πραγματικά την αλήθεια ή τη φοβόμαστε; Βλέπουμε ανθρώπους που λένε την ειλικρινή τους γνώμη τόσο σε ένα φιλικό πρόσωπο όσο και για κάποιο δημόσιο θέμα και τελικά να βάλλονται γι’ αυτή την επιλογή τους…

Έχω φτάσει σε ένα σημείο που πιστεύω πως πρέπει να λες την αλήθεια, με γνώμονα πάντα την αγάπη σου για κάτι ή για κάποιον. Αν έρθεις να μου κάνεις μια κακή κριτική για κάτι που είναι αλήθεια, αρχικά θα με πειράξει λόγω εγωισμού, αλλά τελικά θα μου κάνει καλό.

Παρά την πάροδο των αιώνων, σε κάποια θέματα εξακολουθεί να είναι ταμπού να λες την αλήθεια σου (πολιτικά, θεολογικά, σεξουαλικά)…

Νομίζω θεολογικά δε συμβαίνει πια, και πολιτικά συμβαίνει σε μικρότερο βαθμό από ότι στις προηγούμενες δεκαετίες. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι το σεξουαλικό κομμάτι. Πάντα υπήρχαν ταμπού και νομίζω πως θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν άνθρωποι με ταμπού. Θέλω οι άνθρωποι να εκφράζουν ελεύθερα τη σεξουαλικότητα τους αρκεί να μην προσβάλουν τους άλλους. Μπορεί κάποιος να είναι στρέιτ και να είναι χυδαίος στο φέρσιμο του. Μπορεί κάποιος να είναι γκέυ και να είναι διακριτικός. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι όσο πιο ελεύθεροι γίνεται. Αν είχα ένα παιδί, θα με στενοχωρούσε να ήταν κλεισμένο σε κάτι που δεν μπορούσε να εκφραστεί.

Το θέατρο κατά πόσο σε έχει οδηγήσει σε μια τέτοια συνειδητοποίηση; Κατά πόσο σε έχει βοηθήσει να εκφράζεις την αλήθειά σου στους άλλους;

Το θέατρο για εμένα είναι ένα παιχνίδι και νιώθω τυχερός που μπορώ να κάνω κάτι που το αγαπώ. Δεν κάνω θέατρο, παίζω θέατρο. Το θέατρο με έχει βοηθήσει στην έκθεση προς τους άλλους, στο να είμαι όσο πιο πολύ μπορώ ο εαυτός μου. Κι εγώ φοράω τις μάσκες μου, αλλά με το θέατρο έχω φέρει προς τα έξω πιο πολύ αυτό που είμαι. Πόσο να κρυφτείς πια; Μπορείς να ξεγελάσεις κάποιους ή ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό αλλά θα είσαι ένας άνθρωπος δυστυχισμένος. Το σημαντικό είναι να διατηρείς την αθωότητά σου.

Πόσο εύκολο είναι να διατηρείς την αθωότητά σου όταν συμβαίνουν γύρω μας τόσες κτηνωδίας σε βάρος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;

Παλιά θέλαμε ένα ή δύο πράγματα και τα κάναμε. Τώρα θέλουμε δέκα πράγματα. Εγώ προσπαθώ ακόμη να έχω αυτά τα ένα ή δύο πράγματα και να είμαι καλά. Πλέον κλείνεσαι τόσο πολύ για να προφυλαχτείς που χάνεις αυτό που είσαι. Θεωρώ πως έχουμε γίνει όλοι στρείδια. Όλοι ζούμε με το άγχος να κάνουμε κάτι που κλεινόμαστε για να προστατευτούμε και να βρούμε τον εαυτό μας. Δεν είναι κακό να πεις πως χρειάζεσαι βοήθεια. Εδώ είμαι για σένα, μίλησε μου.

Προσωπικά, τι είναι αυτό που θέλεις να πετύχεις στη ζωή σου; Επαγγελματικά/προσωπικά;

Θέλω να διατηρήσω την αξιοπρέπειά μου ως άνθρωπος σε όλους τους τομείς της ζωής μου, να μη χάσω την προσωπικότητά μου, να είμαι όσο πιο πολύ μπορώ ο εαυτός μου. Κι επαγγελματικά έχω κάποιους στόχους, να συνεργαστώ, να δουλέψω, αλλά με ενδιαφέρει περισσότερο να είμαι ο εαυτός μου σε αυτό που κάνω.

Η συντροφικότητα στη ζωή σου πόσο σε έχει βοηθήσει να πετύχεις αυτά που θέλεις; Πως λειτουργεί στη ζωή σου;

Η συντροφικότητα με βοηθάει να ξεπερνάω τις μαύρες στιγμές, να είμαι καλά, να ξέρω πως είμαι με κάποιον που θα είναι εκεί για εμένα. Με τρομάζει πολύ η μοναξιά, με φοβίζει ο θάνατος. Το να παίζω θέατρο με βοηθά να ξορκίσω το θάνατο και η συντροφικότητα με βοηθά να ξορκίσω το φόβο μου για τη μοναξιά. Με ενδιαφέρουν περισσότερο ο έρωτας και η φιλία, παρά το επαγγελματικό κομμάτι.

Κλείνοντας, θέλω να μου πεις τι είναι αυτό που κέρδισες από τη συνεργασία σου με την Ελένη Σκότη…

Η Ελένη Σκότη είναι μια εξαιρετική σκηνοθέτιδα. Με βοήθησε πολύ να ξεμπλοκάρω κάποια πράγματα δουλεύοντας πολύ με αυτοσχεδιασμούς, δουλεύοντας πολύ με το «εδώ και τώρα». Στο θέατρο, το να βγάζεις ποιότητες και πράγματα χωρίς να τα κρύβεις σε απελευθερώνει. Σε αυτό με βοήθησε η Ελένη Σκότη, στο να βγω από καταστάσεις που προσπαθούσα να εκλογικεύσω λέγοντας μου «Μην σκέφτεσαι αν είσαι καλός ή όχι. Είσαι αυτός που είσαι. Οπότε τώρα παίξε!». Αυτό εμένα με απελευθέρωσε! Και βεβαίως, ο τρόπος που δουλεύει, οι άνθρωποι που έφερε, οι απόψεις που ανταλλάξαμε στις πρόβες λειτούργησαν όλα μέσα μου ως κέρδος.

Info:

Η παράσταση «Κολεξιόν» ρίχνει αυλαία την Τετάρτη 9 Απριλίου και η παράσταση «Η Εκδοχή του Μπράουνινγκ» την Κυριακή 13 Απριλίου στο Θέατρο Εμπορικόν.

Συνέντευξη στον Αναστάση Πινακουλάκη

Φωτογραφίες: Ιωάννα Αντάρα (Ioanna Antara Photography)