Θέατρο | Συνέντευξη Mπέσυ Μάλφα: “Πρόκληση είναι να είμαι Έλληνας πολίτης σε αυτή τη χώρα!”

Τη θεατρική σεζόν που διανύουμε την απολαύσαμε και θα συνεχίσουμε να την απολαμβάνουμε στην μαύρη ροκ όπερα «Killer» του Γκιλιέμ Κλούα στο θεατρικό χώρο του Faust. Υποδύεται τον Πάου Μόιρα, έναν serial killer που ομολογεί πως έχει σκοτώσει 157 άτομα. Η σπουδαία ηθοποιός δεν σταματά να δοκιμάζεται στο αγαπημένο της είδος – όπως μας εξομολογείται – την ροκ όπερα και το αποτέλεσμα θα σας ικανοποιήσει για άλλη μια φορά. Το βράδυ της Δευτέρας 12 Νοεμβρίου, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης, το θέατρο Faust και η Μπέσυ Μάλφα μας υποδέχτηκαν για μια σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα συνέντευξη, όπου μιλήσαμε τόσο για το νέο εγχείρημα της ηθοποιού και του επιτελείου της όσο και για τις σκληρές μέρες που περνάει η χώρα μας…

Φέτος πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Killer», μίλησέ μου για το έργο αυτό…

Μου άρεσε το έργο όταν το διάβασα! Μου το έφερε ο Χρήστος Καρκαβάκης που είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης. Ο ήρωας που παίζω είναι άντρας, αλλά δεν είχα κανένα ενδοιασμό για την επιλογή μου. Μου αρέσει να παίζω σε ροκ όπερες. Μου αρέσει να ψάχνω να βρω για ποιον λόγο φτάνει κάποιος στα άκρα όπως ένας serial killer! Γενικά, είναι η αγαπημένη μου παράσταση γιατί τα βλέπει όλα από την εύθυμη πλευρά τους.

Ο χώρος που σε φιλοξενεί είναι το θέατρο Faust..

Είναι λατρεμένος χώρος το θέατρο Faust! Με είχε καλέσει εδώ ένα βράδυ ο Αλέκος Συσσoβίτης όταν είχε ένα live η Εύη Διαμαντά και αγάπησα αμέσως τον χώρο! Ο Αλέκος είναι λατρεμένος και πολύ ταλαντούχος συνάδελφος και φίλος και ο Γιάννης Βούρος είναι χρόνια φίλος μου! Όταν είδα τον χώρο, τρελάθηκα! Δεν πίστεψα πως υπάρχει τέτοιος χώρος στην Αθήνα, τέτοιο μουσικό θέατρο! Και χωρίς καν η ίδια να πω τίποτα στον Αλέκο, μου λέει «έλα να κάνουμε πράγματα» και δέχτηκα αμέσως! Είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι εδώ!

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα που υποδύεσαι, πιστεύεις πως πρέπει να φωτιστούν από την ερμηνεία σου;

Ο ήρωας που παίζω – και που είναι στην ουσία όλο το έργο – ερωτεύεται μια γυναίκα και αυτή τον κάνει ν’ αλλάξει, να ζήσει την αγάπη και να καταλάβει πως η αγάπη είναι το υπέρτατο αγαθό! Η αγάπη χρειάζεται αυτοθυσία για να επιβιώσεις…

Κάνεις μια νέα πρόταση στην θεατρική ζωή της πόλης με αυτή την παράσταση…

Το κάνω τα τελευταία χρόνια με τα έργα που έχω γράψει, με το «No Shakespeare Please» και με τους «Πειρατές». Γενικά δοκιμάζομαι σε αυτό το είδος και μου αρέσει πολύ να το κάνω. Είναι ένας χώρος που νιώθω ασφάλεια και νομίζω ότι αφορά πολύ τους θεατές… Από την επιτυχία που είχαν οι προηγούμενες παραστάσεις, αυτό βλέπω!

Παρά την κρίση, οι παραστάσεις αντί να μειώνονται αυξάνονται. Πώς αισθάνεσαι αυτό, όντας ηθοποιός;

Ελπίζω να πάει καλά το θέατρο, γιατί μια χώρα σώζεται από την τέχνη και τον πολιτισμό της. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε πώς το θέατρο θα σώσει την χώρα. Όλα τα άλλα είναι συνέπειες του πολιτισμού μας… Θεωρώ ότι ενός απλού άνθρωπου θα του κοστίσει περισσότερο να πάει σε μια ταβέρνα – όπου θα φάει και φαγητό αμφιβόλου ποιότητας λόγω του ότι όλα πρέπει να αγοράζονται φθηνότερα – από το να πάει σε μια θεατρική παράσταση. Θεωρώ ότι το θέατρο είναι ένας χώρος όπου υπάρχει και πνευματική ανάταση διότι ο θεατής θα διασκεδάσει, θα ψυχαγωγηθεί και θα προβληματιστεί… Και στην τελική, κοστίζει λιγότερο από όλα.

Παίζεις, τραγουδάς, χορεύεις, γράφεις.. Τελικά υπάρχουν όρια στην τέχνη και την έκφραση;

Καταρχάς, δεν υπάρχουν όρια στην τέχνη! Ο χώρος του θεάτρου είναι ένας χώρος όπου συναντώνται όλες οι τέχνες, όπως η μουσική, η υποκριτική, ο χορός, το τραγούδι, η ζωγραφική. Χρειάζονται όλα για να φτιαχτεί μια παράσταση! Για μένα αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Θεωρώ πως πέρα από το ίδιο το θέατρο, η τέχνη της υποκριτικής – επειδή παθαίνεις μια κατάληψη από τον ήρωα που υποδύεσαι – είναι μια ψυχανάλυση από την κλινική της πλευρά! Η υποκριτική είναι μια τέχνη που μπορείς να κάνεις τρελή επιστημονική έρευνα για υπαρξιακά ζητήματα.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζεις τη φετινή χρονιά με την παράσταση που ανεβάζεις;

Δεν βλέπω καμία πρόκληση με το ανέβασμα! Πρόκληση για μένα είναι να παίξω το ίδιο το έργο. Πρόκληση είναι να είμαι Έλληνας πολίτης σε αυτή τη χώρα. Αυτό είναι πρόκληση… τι θα κάνω! Όσον αφορά τα θεατρικά είμαι μαθημένη, είμαι λοκατζής! Είναι ο χώρος μου, είναι το ίδιο το σπίτι μου το θέατρο…

Πώς είναι να βρίσκεσαι στον ίδιο επαγγελματικό χώρο με τον σύντροφό σου;

Θεϊκά! Μπορούμε να συνεννοηθούμε. Η τέχνη αυτή δεν μπορεί να έχει μικρότητες, έχει μόνο ηθική ανάταση. Υποτίθεται πως πρέπει μεγαλώνοντας να γινόμαστε και πιο σοφοί… Ψάχνουμε να βρούμε την αδερφή ψυχή μας κι εγώ την έχω βρει!

Στα νέα παιδιά που τελειώνουν τώρα μια δραματική σχολή και έχουν ταλέντο στην υποκριτική αλλά δε βρίσκουν δουλειά καθώς υπάρχει μια συνεχής αβεβαιότητα, τι μπορείς να τους πεις εσύ σε αυτή τη φάση της καριέρας σου;

Πολλά παιδιά πήγαιναν από την λαχαναγορά, την οικοδομή, το συνεργείο και έκαναν θέατρο. Γι’ αυτό θα πω κάτι που είχε πει ο Κάρολος Κουν και που ίσχυε και για τα δικά μας τα χρόνια, τα χρόνια του πολέμου, αλλά ισχύει και τώρα. “Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας”. Αν έχεις αυτό ως στόχο, και δουλειά θα βρεις και θα σώσεις και πολλά πράγματα του πολιτισμού μας. Τα παιδιά να υπομείνουν και να δουλέψουν σκληρά ξέροντας πως δεν είναι όλα ρόδινα. Βρεθήκαν σε μια εποχή που τα είχαν όλα έτοιμα από τους γονείς τους, γιατί και οι γονείς τους ήρθαν από μια εποχή που είχαν στερηθεί πράγματα και ήθελαν να προσφέρουν στα παιδιά τους… Είναι ένας συνεχής αγώνας η ζωή!

Διαβάστε το ρεπορτάζ της παράστασης ΕΔΩ