Πάμε Θέατρο: «Σκηνές από ένα γάμο» | Είδαμε την παράσταση!

Ο Δάνης Κατρανίδης στην νέα του θεατρική στέγη τιμά το «Έτος Ίνγκμαρ Μπέργκμαν» και παρουσιάζει το αριστούργημα του Σουηδού σκηνοθέτη «Σκηνές από έναν γάμο». Πρόκειται για ένα από τα τελευταία έργα του δημιουργού και συγκεντρώνει μέσα του πολλά από τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές και τις καταστάσεις που γεννά ο έγγαμος βίος. Κρίνοντας από την προσωπική του εμπειρία ο σκηνοθέτης μίλησε μέσα από το έργο του ανοιχτά για όλα όσα πολλά διστάζουν να δουν και παραδεχτούν.

Γάμος.. Στις περισσότερες, ακόμη και στις πιο προοδευτικές κοινωνίες, ο γάμος θεωρείται η κορωνίδα της ανθρώπινης ευτυχίας. Είναι εκεί που λες πως παρατάς το εγώ και δεσμέυεσαι ενώπιον Θεού και ανθρώπου σε ένα εμείς. Παντρεύομαι για να είμαι μαζί με έναν άνθρωπο, γιατί αυτός με κάνει ευτυχισμένο, γιατί με αυτόν θέλω να κάνω οικογένεια, γιατί μ’ αυτόν θέλω να ζήσω για πάντα. Πόσο μακριά είναι η πραγματικότητα από αυτό το σενάριο; Μπορεί ένας άνθρωπος να αφήσει το εγώ του για να ζήσει με έναν άλλον άνθρωπο; Μπορείς να ξέρεις πως αυτός ή αυτή με την οποία δέθηκες με τα δεσμά του γάμου είναι ο ιδανικός σύντροφος; Και πάλι, γιατί μιλάμε για δεσμά, όταν αναφερόμαστε στην ένωση δύο ανθρώπων. Από την άλλη, πόσο ωραία ακούγεται αυτό το «για πάντα»..

Μπορεί να μην είμαι η ίδια παντρεμένη, μπορεί να είμαι και πολύ μικρή για να καταλάβω ένα τέτοιο έργο, όπως θα το καταλαβεί η μητέρα μου ή ο πατέρας μου, αλλά είναι τόσο μέσα μας ο γάμος. Γεννιόμαστε οι περισσότεροι μέσα από έναν γάμο και μαθαίνουμε να τον επιζητάμε σε όλη μας τη ζωή, ανάλογα πάντα με τα πρότυπα μας. Όλα, λοιπόν, ξεκινούν από την οικογένεια, η οποία φαίνεται να δεσμεύει τόσο πολύ τη σκέψη ενός παντρεμένου ζευγαρίου. Πόσο μόνο του είναι ένα ζευγάρι σε ένα γάμο; Πόση επιρροή ασκεί ο περίγυρος; Παντρεύεσαι για να είσαι ευτυχισμένος, γιατί μακριά από τον άλλον δεν είσαι ευτυχισμένος. Κοντά στον άλλον, όμως, θα είσαι για πάντα; Και τι είναι στην πραγματικότητα η ευτυχία: μια μόνιμη κατάσταση που δε σου λείπει τίποτα ή στιγμές που σε ενώνουν με τον άλλον; Ερωτεύεσαι, αγαπάς και μετά έρχεται η καθημερινότητα που αν συγχένεται κάτι στον κόσμο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θα είναι το πάθος. Και πώς το πολεμάς αυτό το πρέπει της καθημερινότητας όταν τόσοι ρόλοι που πρέπει να παίξεις σε κοινωνία, σπίτι και εργασιακό χώρο σου χτυπούν την πόρτα;

Με κάποιες τέτοιες απορίες βρέθηκα στο θέατρο «Πόλη». Ίσως να είναι οι απορίες της δικής μου γενιάς που έρχεται σαν σίφουνας να γκρεμίσει και να ισοπεδώσει κάθετι το παλιό και ρομαντικό. Οι σχέσεις σήμερα, άλλωστε, είναι πιο απλές, οι άνθρωποι, σίγουρα, πιο διαθέσιμοι και αυτό κάνει το γάμο να φαντάζει πιο πολύ σαν εμπόδιο. Κι όμως, εγώ είδα κάτι το έντονο ανάμεσα στον Γιόχαν (Δάνης Κατρανίδης) και τη Μαριάννα (Παναγιώτα Βλαντή), ένα ζευγάρι αστών, που ζουν μια άκρως συμβατική ζωή με τα δύο τους παιδιά. Όταν εκείνος της αποκαλύπτει πως έχει σχέση με μια μικρότερη γυναικά και θα φύγει για να ζήσει μαζί της, ξυπνούν τα άγρια συναισθήματα που είχαν κοιμηθεί. Και η σύγκρουσή τους μεταφέρεται μέσα στα χρόνια, όταν συναντιούνται και ο καθένας ασφυκτιά μέσα στη νέα του σχέση και μακριά από τον άλλο.

Όσον αφορά τη σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολλάρι ήταν απλή από άποψη στησίματος πάνω στη σκηνή, δίνοντας τη βαρύτητα που πρέπει στα λόγια των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν πάνω στη σκηνή και την υποχρέωση να σταθούν εκεί που έπρεπε σε κάποια σημειά. Κάτι που θεώρησα άκρως ενδιαφέρον είναι το παιχνίδι με τις δύο καρέκλες στις οποίες κάθονταν σε πολλά σημεία του έργου οι ηθοποιοί. Πέρα από το ότι εξυπηρετούσε την ανυπαρξία πολλών σκηνικών, ενίσχυε την πάλη των δύο φύλων. Ανάλογα με τη φάση της ζωής τους, τον τόπο συνάντησης, τα συναισθήματα του ενός για τον άλλον, τοποθετούνταν και οι καρέκλες πάνω στη σκηνή. Ένα παιχνίδι δύναμης με τον έρωτα να κερδίζει πάνω στο χαλί, χωρίς καρέκλες. Αν θα μπορούσα να βρω ένα μειονέκτημα είναι το γεγονός ότι οι ηθοποιοί αφού μετακινούσαν τις καρέκλες έπρεπε να τις καρφώνουν με έναν μοχλό που είχαν, για να είναι πιο σταθερές. Εξαιρετικές μουσικές από τον Σταμάτη Κραουνάκη με ταξίδεψαν και με έβαλαν μέσα στο σπίτι, στο εξωχικό, στο γραφείο, στην καρδιά και το μυαλό του Γιόχαν και της Μαριάννας.

Πρώτη φορά μου δόθηκε η ευκαιρία να δω τον κύριο Δάνη Κατρανίδη επί σκηνής, μιας και τις περισσότερες τηλεοπτικές του δουλειές τις έχω παρακολουθήσει. Δεν ξέρω αν μπορώ να κρίνω έναν άνθρωπο με τόσα χρόνια στο χώρο,σίγουρα, όμως, θα κάνω μια προσπάθεια. Ο κύριος Κατρανίδης, λοιπόν, ήταν τόσο κυνικός όσο μπορεί να γίνει ένας άντρας, τόσο ρεαλιστής και ειλικρινής που μπορεί να οδηγήσει μια γυναίκα στα άκρα και τόσο, ταυτόχρονα, αδύναμος, μπροστά στην αλλαγή μιας ρουτινιασμένης καθημερινότητας.  Ο κύριος Κατρανίδης είναι άψογα σωστός, ας μου επιτραπεί ο πλεονασμός, χωρίς να παρασύρεται από συναισθηματισμούς, χωρίς να σπάει επί σκηνής. Έχει την ικανότητα να βγαίνει από το ρόλο του, να μπορεί να τον κοιτάξει από μακριά σαν να του κλείνει το μάτι. Δεν ξέρω αν αυτό είχε ο Μπρέχτ στο μυαλό του, αλλά βλέποντας τον ένιωσα αυτή την ηθελημένη αποστασιοποιήση.

Την Παναγιώτα Βλαντή την έχω παρακολουθήσει και σε άλλη της δουλειά στο θέατρο. Έχει πάντα αυτό το υγρό βλέμμα που εμένα με συγκινεί. Στο πρώτο μέρος της παράστασης ήταν λίγο πιο στημένη, φαντάζομαι σύμφωνα με τις ανάγκες του ρόλου. Μια γυναίκα που ζει μια υποτιθέμενη ευτυχία, αλλά όταν γκρεμίζεται αυτό το όνειρο όσο κι αν το έβλεπε ξεσπά. Και η κυρία Βλάντη ξέσπασε πραγματικά. Μια άκρως συναισθηματική ηθοποιός με επιβλητική παρουσία πάνω στη σκηνή που από το βλέμμα της καταλαβαίνεις τι θέλει να πει. Αυτό που εκτιμώ σε εκείνη είναι οι πολύ καλές θεατρικές της επιλογές τα τελευταία χρόνια σε ρόλους που έχουν αναδείξει το φάσμα των δυνατοτήτων της.

Κατά γενική ομολογία ήταν μια πολύ καλή παράσταση. Δύο άνθρωποι επί σκηνής δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για δύο ώρες. Μιλούν για πράγματα που όλοι έχουμε ζήσει ή θα ζήσουμε. Μας κάνουν μέρος του δικού τους δράματος βγαίνοντας και μπαίνοντας σ΄αυτό ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έδωσε την αίσθηση η παραστάση παλιού καλού θεατρικού έργου. Ήταν λες και είχα μπει σε μια χρονομήχανη και βρέθηκα χρόνια πίσω στο θέατρο της Κοτοπούλη, του Μουσούρη.. Μεγάλα λόγια, αλλά λίγο το θέμα του έργου, λίγο οι μουσικές εγώ ταξίδεψα σε κάτι άγνωστο και γνωστό ταυτόχρονα. Ένα έργο για όσους δε φοβούνται να κολυμπήσουν στην αλήθεια.. Τολμήστε το..

Συντελεστές της παράστασης

Μετάφραση: Δάνης Κατρανίδης

Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι

Σκηνικά – Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Παίζουν: Δάνης Κατρανίδης (Γιόχαν) , Παναγιώτα Βλαντή (Μαριάννα)

Τη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Σταμάτης Κραουνάκης

Info

Η παράσταση «Σκηνές από ένα Γάμο» παίζεται κάθε Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 20.30 και κάθε Κυριακή στις 18:30 στο Πόλη Θέατρο (Φωκαίας 4 κ Αριστοτέλους 87 – Πλ. Βικτωρίας)