Πάμε Θέατρο | «Το θέατρο εκ των έσω»: 4 ταξιθέτες μας καταθέτουν τις εμπειρίες τους

Θα ξεκινήσω το αφιέρωμά μας με μια σύντομη ιστορία.. Πριν μερικές εβδομάδες βρέθηκα σε ένα από τα μεγάλα μας θέατρα για να δω για δεύτερη φορά μια παράσταση που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ένας εκ των ταξιθετών με πλησιάζει για να με βοηθήσει να βρω τη θέση μου και με ρωτά «Με συγχωρείτε κύριε, έχουμε μια διαφωνία με τη συνάδελφο μου. Έρχεστε για δεύτερη ή για τρίτη φορά να δείτε την συγκεκριμένη παράσταση; Εγώ και το άλλο παιδί λέμε πως έρχεστε για δεύτερη φορά, ενώ η συνάδελφος μου λέει πως έρχεστε για τρίτη». Πάντα παρατηρούσα τους ταξιθέτες, τους ταμίες, τους βιβλιοπώλες και κάθε άνθρωπο που συνέβαλε σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό στην απόλαυση μιας θεατρικής παράστασης, αλλά εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα πως αυτή η παρατήρηση είναι αμφίδρομη και η παραμικρή μας τριβή κρύβει μέσα της ουσία.

Έχω ακούσει σε διάφορα πηγαδάκια να λένε για το τάδε θέατρο πως έχει ευγενικές ή αγενείς ταξιθέτριες, πως στο χ θέατρο οι ταξιθέτριες ζητούν φιλοδώρημα ή στο ψ θέατρο δεν υπάρχουν καν ταξιθέτες και ο σκηνοθέτης ή οι λοιποί συντελεστές της παράστασης φροντίζουν να βάλουν τον κόσμο στις θέσεις τους. Πολλά θέατρα έχουν ως ταξιθέτες θεατρολόγους ή άνεργους ηθοποιούς, άλλα θέατρα έχουν ταξιθέτες φοιτητές των δραματικών τους σχολών, ενώ μερικά άλλα δεν έχουν καν ταξιθέτες κι ο κόσμος κάθεται με ελεύθερη επιλογή στα καθίσματα του θεάτρου. Το Εθνικό μας Θέατρο έχει παράδοση στην ταξιθεσία, ενώ τα θέατρα που συνεργάζονται με την Ελληνική Θεαμάτων όπως και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών διακρίνονται για την ποιότητα και τον επαγγελματισμό της ταξιθεσίας τους, ενώ μαζί με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και το Ακροπόλ είναι τα μόνα θέατρα που διατηρούν το θεσμό των στολών ταξιθεσίας. Η ταξιθεσία θεωρείται ημιαπασχόληση οπότε για τους περισσότερους που ασχολούνται με την ταξιθεσία, για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους χρειάζεται να κάνουν και δεύτερη δουλειά, ενώ μερικά θέατρα δεν κόβουν καν μισθό για τις ταξιθέτριες επιτρέποντας το φιλοδώρημα.

Με αυτή την σκέψη, συνομιλήσαμε με 4 ταξιθέτες των θεάτρων επί της Οδού Σαρρή και της Οδού Τουρναβίτου, με στόχο να αναδειχτεί μια άλλη πλευρά του θεάτρου που ξεφεύγει από το καθαρά σκηνικό ή παρασκηνιακό ή το καθαρά εμπορικό κομμάτι.

Σας τους συστήνουμε:

Constantino | Θέατρο Εμπορικόν

Ο Constantino έχει σπουδάσει Οικονομικά του Τουρισμού στην Ιταλία το οποίο εξασκεί κυρίως το καλοκαίρι εργαζόμενος σε ξενοδοχείο. Ασχολείται με την ταξιθεσία εδώ και δύο χρόνια, δηλαδή εργάζεται 6 βραδιές την εβδομάδα, 3 ώρες την ημέρα.

Τι είναι για σένα θέατρο; Το θέατρο είναι ένας μαγικός κόσμος ο οποίος το να τον ζεις από μέσα είναι ακόμη πιο μαγικό από ότι να είσαι ένας απλός θεατής.

Έβλεπες από μικρός θέατρο; Παλιά ναι, πήγαινα με τους γονείς μου, αλλά μεγαλώνοντας συνέχισα να πηγαίνω θέατρο.

Τι είναι αυτό που σου αρέσει στην ταξιθεσία; Μου αρέσει το ότι βοηθάω τον κόσμο και το ότι παίρνω πολλή ενέργεια από τους κυρίους και τις κυρίες που έρχονται για να διασκεδάσουν.

Υπήρξε ποτέ κάτι που σε έφερε σε αμηχανία; Όχι, υπάρχουν κατά καιρούς κάποια παράπονα αλλά είναι φυσικό επόμενο όταν εργάζεσαι σε ένα χώρο με κόσμο.

Ξεχωρίζεις κάποιο έργο από αυτά που είδες στο θέατρο που εργάζεσαι; Μου άρεσε πολύ η Ολεάννα γιατί ήταν πολύ δυνατό έργο και δημιουργούσε μια συγκλονιστική ενέργεια στο χώρο. Ήταν μια παράσταση η οποία όση ώρα κρατούσε δεν κούραζε το θεατή, αλλά τον κρατούσε εκεί.

Ελένη | Θέατρο Εμπορικόν

Η Ελένη έχει σπουδάσει στη Γυμναστική Ακαδημία, το οποίο αποτελεί και τη βασική της ασχολία, δηλαδή κάνει πιλάτες κατ’ οίκον σε κοπέλες. Ασχολείται με την ταξιθεσία εδώ και 2 χρόνια, ενώ όπως και ο συνάδελφος της ο Constantino εργάζεται 6 βραδιές την εβδομάδα, 3 ώρες την ημέρα.

Τι είναι θέατρο για εσένα: Το θέατρο για μένα σαν χώρος ήταν κάτι που πάντα με ξεκούραζε και με διασκέδαζε. Τώρα, σαν δουλειά δεν μπορώ να πω ότι με κουράζει γιατί είναι κάτι πολύ ευχάριστο και πολύ ξεκούραστο. Είναι ένας πολύ ωραίος χώρος για να εργάζεσαι γιατί έχει ωραίο κόσμο που έρχεται με δική του θέληση οπότε χαρακτηρίζεται από μια ευγένεια και μια καλή διάθεση οπότε είναι πολύ ευχάριστο το κλίμα.

Ξεχωρίζεις κάποια παράσταση από αυτές που έχεις δει στο Εμπορικόν; Μια πολύ ωραία δουλειά ήταν η Ολεάννα με το Δημήτρη Καταλειφό και τη Λουκία Μιχαλοπούλου. Μου άρεσε πολύ το έργο.

Υπήρξε κάτι ποτέ που σε έφερε σε αμηχανία; Μερικές φορές, τυχαίνει οι θεατές να είναι λίγο απότομοι, λίγο προσβλητικοί, λίγο επιθετικοί χωρίς λόγο. Κατά τ’ άλλα, η συνεργασία με τους συναδέλφους μου και με τον υπόλοιπο κόσμο είναι πάρα πολύ όμορφη.

Πέτρος | Θέατρο Αποθήκη

Ο κύριος Πέτρος ξεκίνησε να ασχολείται με την ταξιθεσία το 1978 στην παράσταση «40 Χρόνια Βασίλης Τσιτσάνης» και πλέον συμπληρώνει 35 χρόνια στον χώρο. Έχει συμμετάσχει σε βοηθητικούς ρόλους στις τηλεοπτικές σειρές «Νταντά» και «Επτά Θανάσιμες Πεθερές» κι έχει παίξει το 1993 στο «Χάσαμε τη Θεία. Στοπ» με το Γιώργο Διαλεγμένο. Όταν δεν είναι στο θέατρο του αρέσει να μαγειρεύει και να ξεκουράζεται.

Σου άρεσε από παλιά το θέατρο; Να σου την αλήθεια όχι τόσο, έβλεπα πολύ περιορισμένα πράγματα. Μετά το αγάπησα πάρα πολύ.

Τι είναι για εσένα το θέατρο; Θα σου απαντήσω όταν θα βγω στη σύνταξη, πόσο θα μου λείψει

Όταν έρχεται ο κόσμος στο θέατρο πως αισθάνεσαι; Χαρούμενος! Πετάω από τη χαρά μου. Θέλω να τους πηγαίνω όλους εγώ στη θέση τους αν μπορώ.

Έχεις συμβεί ποτέ κάτι που σεέφερε σε δύσκολη θέση; Πάρα πολλές φορές, γιατί στο θέατρο υπάρχει κοινό και κοινό. Υπάρχουν οι καλοπροαίρετοι και οι μη καλοπροαίρετοι.

Έχεις ξεχωρίσει κάποια παράσταση όλα αυτά τα χρόνια; Μου αρέσουν τα έργα τύπου Γκολτόνι. Μια παράσταση που αγάπησα πάρα πολύ ήταν το «Σεσουάρ για Δολοφόνους», που κράτησε 13 χρόνια. Είχε αυτό που λείπει τώρα από τη ζωή μας, το χιούμορ.

Τόσα χρόνια θα έχεις δουλέψει με πολλούς αγαπημένους ηθοποιούς. Θυμάσαι να μας πει ονόματα από ηθοποιούς που έχουν παίξει σε παραστάσεις στις οποίες εργάστηκες ως ταξιθέτης; Δεν το συζητώ, δεν τους θυμάμαι όλους. Έχω συνεργαστεί με Λαζόπουλο, Αλεξανδράκη, Νόρα Βαρσάμη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Χατζηπαναγιώτη, Σταυροπούλου, Χρονοπούλου, Γαλανοπούλου, Τζους Ευειδη, Ελισσαβετ Κωνσταντινίδου.

Τι θυμάσαι από την Αλίκη; Μου άρεσαν τα πάντα της. Ήταν πολύ πιο απλή από αυτό που έχει μείνει. Δεν είχε βεντετιλίκι γιατί ήξερε ποια ήταν.

Αρετή | Θέατρο Θησείον

Η Αρετή έχει σπουδάσει Διαιτολόγος, τα πρωινά εργάζεται σε νοσοκομείο. Ξεκίνησε πριν 2 χρόνια να ασχολείται με την ταξιθεσία, έκανε ένα μικρό διάλειμμα και φέτος επέστρεψε στο θέατρο παράλληλα με τη βασική της ενασχόληση. Εργάζεται περίπου 3 φορές την εβδομάδα κι ασχολείται κυρίως με το μπαρ του θεάτρου. Πέρα από το θέατρο, αγαπά πολύ τις ξένες γλώσσες και τα ταξίδια.

Τι είναι αυτό που σου αρέσει στον χώρο; Μου αρέσει η ευκαιρία που έχω να δω τόσες παραστάσεις, ο κόσμος που έχω γνωρίσει, οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί, η κοινωνία που έχει δημιουργηθεί (ενδυματολόγοι, φροντιστές κλπ). Πιο παλιά δούλευε μια κοπέλα εδώ, θεατρολόγος, που ξεσήκωνε τα προγράμματα παλιών παραστάσεων και μου εξηγούσε πράγματα γι’ αυτά τα έργα. Μια περίοδο διάβαζα σε αυτό τον πάγκο τα γαλλικά μου.

Έχει τύχει να γίνει κάτι που σε έφερε σε αμηχανία; Όχι, γιατί εργάζομαι στο μπαρ, οπότε υπάρχει μια απόσταση. Μόνο μια φορά που ήμουν κουρασμένη παρατήρησα ότι δεν ήμουν τόσο ευγενική με τους πελάτες όπως συνήθως, αλλά το θυμάμαι χαρακτηριστικά.

Από όλα αυτά τα έργα που έχουν ανέβει στο Θησείον ξεχωρίζεις κάποιο; Μου άρεσε πολύ το Mistero Buffo γιατί ήταν ένα πολύ ωραίο έργο με κοινωνικά μηνύματα. Μου άρεσε επίσης το «Σε Κατάσταση Εξαίρεσης», μια παράσταση που είχε περιορισμένο αριθμό θεατών, αλλά μια πολύ ωραία δουλειά.

Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς να εργάζεσαι στο θέατρο; Αυτό το έχω ζήσει, γιατί δούλευα για ένα χρόνο και μετά έφυγα για 2 χρόνια. Κάθε φορά που σκεφτόμουν το θέατρο με έπιανε ένα σφίξιμο στην καρδιά όπως νιώθεις για τα παιδικά σου χρόνια ή για ένα παλιό σου έρωτα. Όταν με πήραν το καλοκαίρι να έρθω για δουλειά, παρόλο που ήταν μια περίοδος που μόλις είχα τελειώσει με κάτι άλλες δουλειές και ήθελα να ξεκουραστώ, αλλά όταν μου τηλεφώνησα είπα αμέσως το ναι.

Ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας, τον Πέτρο, τον Κωνσταντίνο, την Ελένη και την Αρετή για το χρόνο τους και για την ευκαιρία που μας έδωσαν να γνωρίσουμε την ομορφιά τους! 

Ρεπορτάζ: Αναστάσης Πινακουλάκης

Φωτογράφηση ταξιθετών από την Ιωάννα Αντάρα (Ioanna Antara Fotography)