Πάμε Θέατρο: «Βρικόλακες» | Είδαμε την παράσταση!

Ο Στάθης Λιβαθινός μετά την επική παράσταση «Ιλιάδα» που σκηνοθέτησε με αδιαμφισβήτητη μαεστρία και ταξίδεψε μέχρι την Ολλανδία με μεγάλη επιτυχία, αναμετράται με τον διασημότερο Νορβηγό θεατρικό συγγραφέα, τον Ερρίκο Ίψεν. Το έργο «Βρικόλακες» γράφτηκε το 1881 κι ανήκει στην Κοινωνική/Πολεμική θεατρική περίοδο του σύγχρονου κλασικού συγγραφέα (περισσότερα εδώ). Οι θεατρολόγοι τείνουν να προσδίδουν στο έργο τον υπότιτλο «η τραγωδία της μάνας», η οποία πραγματεύεται φλέγοντα κοινωνικά θέματα της εποχής του, όπως τη θέση της γυναίκας, τα κοινωνικά πρέπει της εποχής, τον ψευτο-πουριτανισμό, την κατάχρηση της θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας και την πλαστικότητα της υψηλής κοινωνίας.

Η Μπέτυ Αρβανίτη υποδύεται την κυρία Άλβινγκ, την τραγική φιγούρα μιας γυναίκας που ήταν παντρεμένη με έναν άρρωστο άντρα και ήταν αδικημένη από τις ταγές της κοινωνίας. Η μεγάλη ηθοποιός αποτελεί μια από τις πιο αγαπημένες πρωταγωνίστριες του θεατρικού κοινού και συνεργάζεται ξανά με τον κο Λιβαθινό, μετά την μεγάλη επιτυχία της παράστασης «Φόνισσα», θεατρική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Σε αντίθεση με την προηγούμενη δουλειά της, δεν είδα στην κυρία Αρβανίτη να ξεδιπλώνει τη δυναμική του ρόλου της και να ακολουθεί την ηθικοπνευματική πορεία της κυρίας Άλβινγκ. Σε ορισμένες σκηνές μάλιστα, φαινόταν πλαστική και σχεδόν μη πειστική σε σημείο που σχεδόν προκαλούσε γέλιο στο κοινό. Δεν γνωρίζω, αν είναι η σκηνοθετική οπτική που υπέβαλλε μια τέτοια αντιμετώπιση του ρόλου, μα σίγουρα είναι αποπροσανατολιστικό για τον θεατή και δεν αρμόζει στον σημαντικό και ενδιαφέρον ρόλο της κυρίας Άλβινγκ.

Ο Κώστας Βασαρδάνης υποδύεται τον Όσβαλντ, τον κεντρικό ήρωα των Βρικολάκων, με αξιοπρόσεχτη δυναμική όπως μας έχει συνηθίσει σε προηγούμενες δουλειές του. Ακολουθεί τις δραματικές εξάρσεις του ρόλου του, αλλάζει υφοχρώματα και τσαλακώνεται τόσο όσο χρειάζεται δίνοντας νεύρο στο συνολικό αποτέλεσμα της παράστασης. Στο πλευρό του, μια από τις πιο αγαπημένες πρωταγωνίστριες της νέας γενιάς, η Μαρία Κίτσου που υποδύεται την παρακόρη της οικογένειας, την Ρεγγίνε. Η ταλαντούχα ηθοποιός φωτίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον ρόλο της Ρεγγίνε, ενώ ο Λιβαθινός χορογραφεί με ιδιαίτερο τρόπο το θεατρικό δίδυμο Βασαρδάνη-Κίτσου δίνοντας μια νέα κατεύθυνση στο κλασικό έργο.

Ο Νίκος Χατζόπουλος υποδύεται τον Πάστωρ Μάντερς, έναν φαινομενικά καλοκάγαθο και ευεπηρέαστο κληρικό, που διαχειρίζεται τα οικονομικά της κυρίας Άλβινγκ. Όταν ανακοινώθηκε πως θα ανέβουν οι «Βρυκόλακες» είχα κάποιους ενδοιασμούς για το πώς θα μεταφραστεί σήμερα το περιεχόμενο του έργου και πως θα προσφέρει στο θεατρικό κοινό αφορμή για ανατροφοδότηση. Νομίζω πως ο ρόλος του πάστορα Μάντερς -κι ακόμη περισσότερο όπως τον υποδύεται ο κος Χατζόπουλος- είναι (δυστυχώς) αρκετά αναγνωρίσιμος στην σημερινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση και θα απασχολήσει περαιτέρω τον θεατή της παράστασης. Τέλος, ο Γιώργος Κέντρος υποδύεται με αρκετά πειστικό κι ανάγλυφο τρόπο τον ρόλο του τυχοδιώκτη που θέλει να επωφεληθεί με κάθε τρόπο από τις σχέσεις του με τους ήρωες του έργου.

Συνολικά, οι «Βρικόλακες» είχαν δουλευτεί σε καλό βαθμό όσον αφορά την υποκριτική των ηθοποιών και η προσθήκη της ζωντανής μουσικής ήταν μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Δεν μιλάμε για τη νέα μεγάλη επιτυχία του μετρ Στάθη Λιβαθινού, και δυστυχώς η παράσταση δε δικαίωσε τις υψηλές προσδοκίες του κοινού. Προσωπικά, με ενόχλησε η σκηνογραφία της παράστασης, καθώς θεωρώ πως είναι δυσλειτουργική για τους ηθοποιούς και αφαιρεί πόντους από το συνολικό αποτέλεσμα. Ίσως στις επόμενες εβδομάδες η παράσταση βρει τον ρυθμό της και οι ηθοποιοί καταφέρουν να μπουν περισσότερο στους ρόλους τους. Δυστυχώς, πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο που δεν μεταφράστηκε σε μια σπουδαία παράσταση παρά τις δυνατότητές του.

Info

Η παράσταση παίζεται στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας από Τετάρτη έως Κυριακή.