Πάμε Θέατρο: «Woman» | Είδαμε την παράσταση!

Πριν 3 χρόνια η Εύα Κοτανίδη είχε μια ιδέα για μια παράσταση με θέμα τη γυναίκα, ακολούθησε ένας χρόνος έρευνας και δουλειάς και κάπως έτσι το Θέατρο Τέχνης και η ομάδα Σαλτιμπάγκοι μας καλούν να δούμε την μουσικοθεατρική παράσταση “Woman”, όρος που αν ψάξουμε την αγγλική του ετυμολογία, παράγεται από το wii (wife) και το man, δηλαδή η γυναίκα είναι η σύζυγος του άντρα. Θεματολογικά, η “γυναίκα” έχει απασχολήσει χιλιάδες καλλιτέχνες και εκατοντάδες συλλόγους και ΜΚΟ στο πέρασμα των χρόνων. Θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί, θεατρολόγοι, συγγραφείς, ηθοποιοί και ο καθένας μας ξεχωριστά έχουμε απασχοληθεί από τη “γυναίκα” τόσο ως φυσική οντότητα όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο.

Οι Σαλτιμπάγκοι λοιπόν, και συγκεκριμένα η ερευνητική ομάδα του project, Δήμητρα Κονδυλάκη, Μαρινέτα Κρητικού, Εύα Κοτανίδη και Γιώργος Κοτανίδης, ασχολήθηκαν και προβληματίστηκαν με άξονα τη γυναίκα, αγγίζοντας μεγάλες γυναικείες μορφές από το χώρο της λογοτεχνίας, της θρησκείας, του κινηματογράφου, της μουσικής αλλά και από περιοχές του κόσμου όπου η γυναίκα “ευνουχίζεται” από ανδροκρατικά καθεστώτα. Κάνοντας μια τέτοια έρευνα, προφανώς θα σταθείς στην Εύα και το προπατορικό αμάρτημα, τις Αμαζόνες, τη Μήδεια, το φεμινιστικό κίνημα, τη Γαλλική Επανάσταση, την αδερφή του Shakespeare, την Virginia Woolf, την Marilyn Monroe, τις γυναίκες του Αφγανιστάν. Λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος που μετουσιώθηκε σε μια εργασία για τη σχολή μου, είχα ασχοληθεί με τη θέση της γυναίκας και αυτό που ονομάζουν “δικαιώματα της γυναίκας” (χωρίς να αποδέχομαι τον όρο, γιατί άντρες και γυναίκες έχουν τα ίδια πανανθρώπινα δικαιώματα και ο όποιος διαχωρισμός, από μόνος του εμπεριέχει κατά τη γνώμη μου τα κατάλειπα  μια ανδροκρατικής θεώρησης του κόσμου). Τι παραπάνω μπορεί να δώσει μια δουλειά; Σκεφτόμουν προτού φτάσω στο θέατρο; Όπως διαβάζω στο προωθητικό υλικό της παράστασης φέτος συμπληρώνονται 80 χρόνια από την πρώτη ψήφο των γυναικών στην Ελλάδα.  Σε αυτά τα 80 χρόνια πόσο έχουμε αλλάξει; Στη σύντομη ζωή μου, έχω βιώσει έντονα την αλλαγή των “μυαλών”, με την είσοδο -ή σε ορισμένες περιπτώσεις την κυριαρχία- σε παραδοσιακά ανδροκρατούμενα επαγγέλματα. Αφήνοντας κατά μέρους τις συνέπειες ενός ακραίου φεμινισμού και την επονομαζόμενη “μάχη των φύλων”, η Γυναίκα συνεχίζει να βάλλεται και να αγωνίζεται καθημερινά για τον επαναπροσδιορισμό της και για τον -δυστυχώς όχι και τόσο- σεβασμό της.

Σε αυτό το επίπεδο, εξέλαβα πως κινήθηκαν οι Σαλτιμπάγκοι, στη συνέχεια η Εύα Κοτανίδη, ο Γιώργος Κοτανίδης και ο Μάνος Καρατζογιάννης κατά τη συγγραφή του αρχικού κειμένου. Το κείμενο εν τέλει διαμορφώθηκε από τον εξέχοντα σκηνοθέτη, Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη και την ερμηνευτική ομάδα κατά τις πρόβες. Επί σκηνής, βλέπουμε μια ολοκληρωμένη μουσικοθεατρική παράσταση με μουσικές επιλογές που ξεκινούν από το “Εγώ είμαι η νέα γυναίκα” του Θεόφραστου και φτάνουν μέχρι το “Aura” της Lady Gaga, από την κινηματογραφική Gilda και το αλησμόνητο “Put the blame on me” μέχρι το “Φάμπρικες” του Βασίλη Τσιτσάνη. Ερμηνευτικά, όσον αφορά το μουσικό κομμάτι, υπήρξαν αρκετές δυνατές στιγμές όπως το “Woman is the Nigger of the World” των John Lennon και Yoko Ono, το “Mother” των Pink Floyd, το “Ebben, Ne andro lontana” και φυσικά το θεματικό “Woman” της Neneh Cherry. Ορισμένες επιλογές νομίζω δεν υποστηρίχθηκαν φωνητικά σε ικανοποιητικό βαθμό, αλλά προσέδιδαν στη συνολική σύνθεση της παράστασης.

Στο υποκριτικό κομμάτι, η κάθε ηθοποιός είχε την ευκαιρία να αναμετρηθεί με τουλάχιστον δυο εξέχουσες γυναικείες προσωπικότητες με αξιέπαινο τρόπο. Σκηνοθετικά, υπήρχε έντονη η αίσθηση του σκηνικού παιχνιδιού και της αναγνωρίσιμης διαμάχης αντρών-γυναικών. Σε αυτό το τελευταίο στοιχείο βρίσκεται η βασική μου αντίρρηση σχετικά με την εν λόγω δουλειά. Ναι, με κέρδισαν η έρευνα που προηγήθηκε, το κείμενο, οι μουσικές επιλογές, η ιδέα της σκηνικής απόδοσης, οι ερμηνείες των ηθοποιών, αλλά διαφωνώ τόσο ιδεολογικά όσο και θεατρολογικά με ένα τέτοιο “παιχνίδι” διαντίδρασης αντρών-γυναικών που στόχο έχει είτε να δικαιώσει τη μια πλευρά είτε την άλλη. Κατανοώ την σκηνοθετική λειτουργία της, καθώς είναι ένας ευχάριστος και λειτουργικός τρόπος για να “δεθούν” κομμάτια μεταξύ τους, αλλά τόσο ιστορικά/κοινωνιολογικά όσο και βαθιά υπαρξιακά/ψυχαναλυτικά με απωθεί μια τέτοια ιδέα. Τα σημεία που αναφέρομαι είναι ελάχιστα μπροστά στη συνολικότερη θεώρηση και σκέψη του έργου, οπότε συνολικά και σε κάποια ειδικότερα σημεία του κειμένου όπως η αναφορά στις γυναίκες της Άπω Ανατολής, στη Barbie, στις μάγισσες του Μεσαίωνα, σε λογοτεχνικές ηρωίδες, στη Madonna με βρήκαν απόλυτα σύμφωνο και θαυμαστή της σκηνικής δουλειάς των συντελεστών. Το κείμενο και η απόδοση του λειτούργησαν στο μεγαλύτερο βαθμό, όμως υπάρχει μέσα μου η αίσθηση για το “κάτι παραπάνω” σε επίπεδο ροής και συνοχής.

Γενικότερα, έχει γίνει μεγάλη δουλειά από τους συντελεστές της παράστασης τόσο σε ερευνητικό όσο και σε σκηνικό επίπεδο, και είμαι σίγουρος πως αν η ιδέα δουλευτεί ακόμη περισσότερο, ένα Woman Revisited θα ολοκλήρωνε καλλιτεχνικά την αρχική ιδέα της Εύας Κοτανίδη προσδίδοντας ταυτόχρονα μια ευρύτερη γκάμα ερεθισμάτων στο θεατή. Καταλήγοντας, η ύπαρξη μιας τέτοιας δουλειάς, στο (μεγάλο) Θέατρο Τέχνης με κάνει προσωπικά αισιόδοξο για την παρουσία ανθρώπων που έχουν κάτι να πουν και δεν περιορίζονται από σχήματα και μανιέρες που περιχαρακώνονται από μια άχρηστη σοβαροφάνεια και από ένα προσποιητό ενδιαφέρον. Όταν έχεις ενδιαφέρον και αγάπη για μια ιδέα ή για μια θεματική αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να κρύψεις όταν ανεβαίνεις στην σκηνή κι αυτό αξίζει το χειροκρότημα μας.

Ηθοποιοί-Μουσικοί: Εύα Κοτανίδη (φωνητικά), Κατερίνα Μαούτσου (ακορντεόν), Γιάννης Παπαγιάννης (πιάνο), Θεοδοσία Σαββάκη (σαξόφωνο), Γιώργος Τζαβάρας (μπάσο), Ευαγγελία Τσιάρα (κιθάρα)

IΝFO:

H μουσικοθεατρική παράσταση «Woman» παίζεται κάθε Τετάρτη στις 20:00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 και στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00 μέχρι την Κυριακή 13 Απριλίου

Θέατρο Τέχνης “Κάρολος Κουν” | Φρυνίχου 14, Πλάκα | 210 3222464-3236732