Πάμε Θέατρο: “Το Ξενύχτι”| Είδαμε την παράσταση!

Η παράσταση ξεκινά με ένα ζευγάρι που καθισμένοι στο σαλόνι του σπιτιού τους, κάνουν χρήση ουσιών και μιλάνε μεταξύ τους χωρίς η λογική να επεμβαίνει καθόλου στην έκφραση τους. Με απλά λόγια λένε όποιαδήποτε σκέψη τους έρθει στο μυαλό. Οποιαδήποτε. Χωρίς αιδώ, χωρίς δεύτερη σκέψη. Η ιδέα αυτή ενισχύεται όταν το κεντρικό ζευγάρι πλαισιώνουν άλλοι τρεις νέοι άνθρωποι όπου επικοινωνούν στην ίδια βάση μεταξύ τους.

Στην αρχή αναρωτιέσαι τι κοινό μπορεί να έχεις με αυτούς τους ανθρώπους. Και το περίεργο είναι ότι αφού έχεις απαντήσει «κανένα κοινό», μετά από λίγο γελάς με τα αστεία τους και ίσως κάποιες φορές να ασπάζεσαι κιόλας κάποιους προβληματισμούς τους. Ίσως γιατί βλέποντας αυτήν την απεριόριστη, τη χωρίς φραγμούς ελευθερία που βιώνουν εκείνοι, αφήνεσαι ελέυθερος, την αποδέχεσαι και τη βιώνεις μαζί τους. Αφήνεσαι να σε παρασύρουν σε σκέψεις χωρίς απαραίτητη αλληλουχία, με σκληρή γλώσσα, ωμές, ειλικρινείς, προκλητικές. Την ίδια στιγμή που κάτι σου φαίνεται αστείο, κάτι άλλο στην ίδια πρόταση μπορεί να σε φέρει σε δύσκολη θέση ή ακόμα και να σου προκαλέσει αποστροφή.

Οι λέξεις βγαίνουν αφιλτράριστες από το μυαλό τους και αυτό είναι το γοητευτικότερο στοιχείο του ανατρεπτικού κειμένου του Wallace Shawn. Μιλάνε οι ίδιοι, μιλάνε οι ουσίες, μιλάει η συνειδητά «φευγάτη» νοοτροπία τους. Είναι ασυμβίβαστοι και η ελευθερία με την οποία σκέφτονται και μιλάνε καταλήγει όπως είναι αναμενώμενο και στη σεξουαλική απαλευθέρωση. Δεν έχουν ταμπού, δοκιμάζουν ό,τι θέλουν, όταν το θέλουν και δεν νιώθουν καμία ντροπή γι’ αυτό. Στις φαντασιώσεις τους δε χωράει καμιά λογοκρισία. Είναι όπως όταν βλέπεις ένα όνειρο στο οποίο δεν μπορείς να επέμβεις και το υποσεινήδητό σου σε φέρνει αντιμέτωπο με ανομολόγητες σκέψεις. Αξίζει να σημειωθεί, όπως διαβάζουμε και στο site του θεάτρου ότι: «Στο πρώτο ανέβασμα του έργου στο Λονδίνο, το 1977, το Τμήμα Ηθών εισέβαλε στο θέατρο και παρέπεμψε όλη την παραγωγή στο Αγγλικό Κοινοβούλιο με την κατηγορία της πορνογραφίας».

Σε αυτή τη βάση κινείται το έργο του Wallace Shawn. Αν και πολλές σκηνές προβάλλουν ωμό ρεαλισμό, δεν ξέρω αν θα το χαρακτήριζα ρεαλιστικό. Είναι σκληρό, πολλές φορές ειλικρινές και με δοσή παράνοιας που ξεπερνά τα όρια της δοσμένης πραγματικότητας. Καθώς οι πέντε χαρακτήρες είναι απαλλαγμένοι από το βάρος της πραγματικότητας και τις επιταγές της συμβατικής κοινωνίας. Δείχνουν απαλλαγμένοι από άγχη επιβίωσης και στη διάρκεια του πάρτυ όπου συναντήθηκαν βιώνουν τη δική τους αλήθεια.

Το κείμενο είναι πρωτότυπο και ασυμβίβαστο. Το καστ φαίνεται πολύ καλά δουλεμένο και σίγουρα σωστά σκηνοθετικά καθοδηγημένο. Η τολμηρή σκηνοθεσία του Πέρη Μιχαηλίδη εκφράζει μια πιο underground εκδοχή της πολυτέλειας της Νέας Υόρκης. Οι ηθοποιοί είναι σε όλη τη σκηνή, έχουν τον έλεγχο, παίζουν με το φως και τη σκιά. Κλείνοντας θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το πρόγραμμα του θεάτρου όπου μιλάει ο συγγραφέας (μτφρ Α. Δεκαβάλλα): « Συνήθως συμπαθούσα τους ανθρώπους που συναντούσα. Τους γνωρίζω καλά. Ξέρω καλά ότι υποφέρουν. Ξέρω ότι νιώθουν μόνοι, χαμένοι απελπισμένοι».

Συντελεστές:

Μετάφραση: Ξένια Καπλάνη

Σκηνοθεσία: Πέρης Μιχαηλίδης

Κοστούμια: Δέσποινα Χειμώνα

Β.Σκηνοθέτη: Λ. Καλπαζίδου, Ν. Δημοπούλου

Β.Ενδυματολόγου: Ευγενία Κοβότσου

Παίζουν: Αθηνά Αλεξοπούλου, Νίκη Λειβαδάρη, Ερατώ Πίσση, Χρήστος Τανταλάκης, Άρης Τσαμπαλίκας

Ημερομηνίες και ώρα παραστάσεων:

24, 25, 31 Οκτωβρίου & 1, 7, 8, 14, 15, 21, 22 Νοεμβρίου 2014

Ώρα: 21:00, διάρκεια 55 λεπτά

Τιμή Εισιτηρίου:

10€ & 5€ Φοιτητικό, Μαθητικό, Ανέργων

Info:

Beton7, Πύδνας 7 ,Αθήνα ,Βοτανικός

[email protected] 210 751 2625