Paradise Lost live: Shadowkings …για μερακλήδες μόνο! | Φωτορεπορτάζ

Οι Hallifax-ιώτες ίσως είναι το metal συγκρότημα με τα περισσότερα live επί ελληνικού εδάφους και ίσως όχι άδικα, αφού το κοινό σπέυδει να γεμίσει το χώρο που κάθε φορά παίζει η μπάντα. Η φετινή τους εμφάνιση έγινε στα πλαίσια mini tour, στου οποίου τις ημερομηνίες τα μοναδικά club shows θα γίνουν στη χώρα μας. Η -περσινή- “Tragic Illusion 25” συλλογή τους έκλεινε νοερά το μάτι στους λάτρεις των προ-“Icon” κυκλοφοριών τους…

Φυσικά, το πρώτο πιάτο της βραδιάς ήταν ελληνική υπόθεση: οι Potergeist δεν ήταν η προφανής επιλογή -αν σκεφτεί πόσες μπάντες μιμούνται των ήχο των Βρετανών- αλλά αποτέλεσαν ένα πολύ καλό “ζέσταμα”…

Το κουιντέτο έκανε μια υψηλών προδιαγραφών 45λεπτη εμφάνιση που υποσκάφτηκε ελαφρώς από το ότι αδικήθηκε η φωνή και η μια κιθάρα στην -απολαυστικά θορυβώδη- τελική μίξη. Επίσης, το ότι λίγοι από τους θαμμώνες του μαγαζιού ήταν εξοικειωμένοι με το υλικό της μπάντας, δε θα λέγαμε ότι βοήθησε. Παρόλαυτά, το συγκρότημα φέρθηκε έξυπνα και ανέβαζε σταδιακά το tempo και τη μελωδικότητα των τραγουδιών του όσο περνούσε η ώρα, με αποτέλεσμα να κερδίζει αρκετό κόσμο ο οποίος άρχισε να παρασέρνεται στο στιβαρά χοροπηδικτό τους παίξιμο.

45 λεπτά και 8 τραγούδια (ένα ακυκλοφόρητο μάλιστα) μετά τις 8:30 οι Potergeist κατέβηκαν από τη σκηνή κερδίζοντας αρκετούς ακροατές από τον headliner στον οποίον παρέδιδαν τη σκυτάλη…

Είχε πάει 10 παρά 20 όταν οι πρώτες νότες των Paradise Lost γεμίσουν το χώρο και να αρχίσουν να ταξιδεύουν τους θαμμώνες στην ιδιαίτερη μελαγχωλία τους.

Η έναρξη του “As Mortals watch the day” ήταν μια αναπάντεχη επιλογή που ευχαρίστησε αρκετούς οι οποίοι ζήτηγαν περισσότερα από τις παλαιότερες μέρες του σχήματος: “Rememberance”, “Gothic” (ίσως κορυφαία στιγμή της βραδιάς!) και “Rotting Misery” χάρησαν στιγμές doom ονείρωξης στους λάτρεις αυτού του ήχου (παρότι ο Nick Holmes δυσκολευόταν στα βαριά φωνητικά), αλλά -κακά τα ψέματα- ο κόσμος ήταν πιο εξοικειωμένος με τις πιο μελωδικές στιγμές της τραγουδοποιίας των Βρετανών.

Το γηπεδικό sing-allong στην εισαγωγή και το κλείσιμο του “Enchantment”, οι εναέριοι εναγκαλισμοί για το “So much is lost”, οι σφιγμένες γροθιές στο ρεφρέν του “Faith divides us, Death unite Us”, τα μαζικά χοροπηδηχτά στο “Say just Words”, τα σφραγησμένα μάτια αρκετών στο “Erased” και το μόνιμα ανοιχτό πιτ στο “Last Time” ήταν οι δυνατότερες εικόνες αυτής της βραδιάς, αποδείξεις αφοσίωσης και διάθεσής του κόσμου να περάσει καλά. Οι περισσότεροι στίχοι απαγγέλονταν ευλαβικά και κάθε φορά το χειροκρότημα γινόταν όλο και δυνατότερο…

Το συγκρότημα αντιμετώπησε κάποια προβλήματα στον ήχο, μιας και δεν ακουγόταν καλά η κιθάρα του Mackintosh. Η απόδοσή τους ήταν εξαιρετική με MVP τον Aaron Aedy που έπαιζε με πάθος όλη τη βραδιά. Στάθηκαν επαγγελματίες. Ο Nick Holmes υστερούσε λίγο από τους υπόλοιπους κυρίως εξ’αιτίας της συνειδητότατης επιλογής του να μην παριστάνει τον frontman αλλά να κρατάει δυνάμεις για να έχει καλύτερη φωνητική απόδοση.

Φυσικά, δε θα μπορούσε παρά να αναφερθεί και η μικρή σχετικά διάρκεια του γεγονότος. Παρά το ότι τίμησαν όλες τις δισκογραφικές τους περιόδους, το ότι έπαιξαν (καθαρή μουσική) για λίγο παραπάνω από μια ώρα ενόχλησε πολλούς που περίμεναν κάτι παραπάνω…

Συνοψίζοντας, θα μπορούσαμε να κρατήσουμε τις πολύ δυνατές στιγμές του live, την επαγγελματικότατη απόδοση της μπάντας, την έκδηλη αγάπη του κοινού και την total metal διάθεση του να χτυπηθεί. Αν, ιδανικά, η μπάντα έπαιζε μισή ώρα παραπάνω και προσέχονταν 4-5 τεχνικές λεπτομέριες στον ήχο, θα είμασταν όλοι πολύ πιο ευχαριστημένοι.

Setlist
1. As Mortals Watch the Day
2. So much is Lost
3. Rememberance
4. Gothic
5. Enchantment
6. Faith divides us, Death Unite us
7. Tragic Idol
8. Isolate
9. Say Just Words
Encore 1
10. Rotting Misery
11. One Second
12. Erased
13. Over the Madness
Encore 2
14. The Last Time

Ρεπορτάζ: Γιώργος Κορέλης

Φωτογραφίες: byRon