Perfect friends: Deep Purple και Βασίλης (τι πάει να πει ποιός Βασίλης;) το ‘χουν ακόμα!

tralala.gr Posted On 23 Μαΐου, 2011

606 Προβολές

Κοινοποιήσεις

Ο Βασίλης, πιο βρετανός κι από τους Purple, βγήκε στην σκηνή 5-10 λεπτά πριν τις εννέα, την κανονική ώρα έναρξης της συναυλίας δηλαδή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσω τα πρώτα κομμάτια του (ένεκεν και της κίνησης που προέκυψε από την αθρόα συγκέντρωση του κοινού). Από τη στιγμή που μπήκα, όμως, είχε γίνει προφανές ότι ο Παπακωνσταντίνου είχε ήδη κερδίσει το κοινό (στο σύνολό του). Όλο το γήπεδο τραγουδούσε μαζί με τον Βασίλη, ο οποίος (σε αντίθεση με την προπέρσινη συναυλία με τους Scorpions) επικεντρώθηκε σε ένα απολύτως best of σετ το οποίο έφτανε μέχρι την “Θάλασσα στη Σκάλα” τον τελευταίο δηλαδή σπουδαίο του δίσκο. Χαρακτηριστικό είναι, ότι από τον τελευταίο του δίσκο, “Το Παιχνίδι Παίζεται”, έπαιξε μόνο κομμάτια του τραγουδιού στην αρχή και το τέλος του σετ του.

Τι έπαιξε όμως; “Πόρτο Ρίκο”, “Βικτόρια”, “Στέλλα”, οι “Ψυχές και οι Αγάπες”, “Ελλάς”, “Ουίλι”, “Χαιρετίσματα”, “Έφηβα Γεράκια”, “Δεν Υπάρχω”, “Σ’ ακολουθώ”, “Πριν το Τέλος” (ανοίγουν οι φλέβες!), “Για μένα τραγουδώ”, (και αρκετά ακόμα) και κάπου ανάμεσα η Τάνια Κικίδη να κλέβει την παράσταση ερμηνεύοντας το “Thunderstruck” των AC/DC (ενώ έπαιζε ντραμς) σε μια ερμηνεία που θα άφηνε τον Angus να χαζεύει, ενώ συνόδευσε τον Βασίλη και στο “Σεμπάστιαν” τραγουδώντας τον αγγλικό στίχο των Cockney Rebel.

Με άλλα λόγια η βραδιά ξεκίνησε όχι απλά με τους καλύτερους οιωνούς αλλά και με έναν φιλικό ανταγωνισμό, καθώς αποχωρώντας, ο Βασίλης άφησε το κοινό σε μια κατάσταση υπέρμετρης ευφορίας που προκαλούσε, άτυπα, τους Purple να τον ξεπεράσουν. Αδειάζοντας λοιπόν η σκηνή από τον εξοπλισμό της μπάντας του Παπακωνσταντίνου, γίνεται εμφανές και το banner των άγγλων που απεικόνιζε το logo της μπάντας πάνω από τον Παρθενώνα. Αν μη τι άλλο κιτς (σύμφωνα και με τον συνάδελφο Γιώργο Θεοφανόπουλο). Η προετοιμασία για την έξοδο των Deep Purple στην σκηνή δεν καθυστέρησε και έτσι οι βετεράνοι πάτησαν σανίδι γύρω στις δέκα και μισή.

Η ροκ πανδαισία που ακολούθησε, αποτέλεσε απόδειξη ότι οι βετεράνοι το έχουν ακόμα μέσα τους. “Highway star” και τσίτα τα γκάζια. Λίγο ζόρι ο Gillan στις ψηλές αλλά κατά τα άλλα, ο δυναμισμός της μπάντας γράπωσε το κοινό απ’ το λαιμό! Έκπληξη προκάλεσε (για όσους ξέρουν) η εμφάνιση του Gillan ντυμένου σαν άνθρωπο! Απλό μαύρο μακό και παντελόνι και παπούτσια στα πόδια (!!!). Για όσους τον είχαμε συνηθίσει με κελεμπίες, χαβανέζικα πουκάμισα, λινά παντελόνια και χωρίς παπούτσια, αποτέλεσε ένα μικρό σόκ! Συνέχεια με “Hard Lovin’ Man”, “Maybe I’m a Leo” και “Strange Kind of Woman” και όλοι οι παλιοροκάδες σε παραζάλη! Κάπου εκεί ο Ian μας ανακοινώνει τον λόγο της απουσίας του Roger Glover, ο οποίος πρόσφατα έγινε πατέρας (να του ζήσει!). Αντικαταστάτης του, ο σεσιονίστας καριέρας Nick Fyffe που απέδωσε τα μέρη του στο μπάσο στην εντέλεια!

Στην συνέχεια ακολουθεί ένα δεκαπεντάλεπτο με κομμάτια από την πρόσφατη περίοδο των Purple που ενώ μπορεί να αναδεικνύουν την βιρτουοζιτέ του Steve Morse, δεν κρύβουν το γεγονός ότι ως συνθέτης δεν έχει να μας πει και πολλά. Μπορεί για κάποιον εραστή της κιθάρας, τα σόλο του ν’ αποτελούν σπουδή στο shredding αλλά για τον απλό μουσικόφιλο, πόσο δε μάλλον για τον απλό οπαδό της μελωδικότητας του Blackmore, η κιθαριστική φλυαρία του Morse αποτέλεσε κούραση. Χαρακτηριστικό είναι το “Rapture of the Deep” στο οποίο απλά γράφει σαν άλλος Blackmore και το οποίο είναι και το καλύτερό του. Και σαν τελευταία παρατήρηση, είναι και λίγο περίεργο να βλέπουμε «μουσικό διαγωνισμό» μεταξύ keyboards και κιθάρας όταν από τη μπάντα λείπουν και οι δύο πρωτομάστορες που ξεκίνησαν τον θεσμό. Άλλο να βλέπεις να κονταροχτυπιούνται Lord και Blackmore και άλλο Airey με Morse. Με άλλα λόγια μικρή κοιλίτσα στη μέση.

Ενδιάμεσα στα κομμάτια της Morse περιόδου ακούσαμε και το “When a blind man Cries” το οποίο προκάλεσε ανατριχίλες. Μετά από το «συνεχίζουμε να φτιάχνουμε καινούρια μουσική» κομμάτι της συναυλίας, η μπάντα μας φιλοδώρησε με “Lazy” και “No One Came” και σειρά πήρε το solo του Don Airey που πέρα από γνωστά κλασικά θέματα μας τίμησε και με μια μικρή (σε διάρκεια) εκτέλεση των “Παιδιών του Πειραιά”. Καπάκι “Perfect Strangers” και το γήπεδο σείεται!

Η συναυλία τελειώνει με “Space Truckin'” και “Smoke on the Water” όπου και γίνεται Ο χαμός (αναμενόμενο)! Η μπάντα αποσύρεται για λίγο και μετά από ένα πεντάλεπτο ιαχών «We want more», επανέρχεται στη σκηνή με μια σειρά διασκευών από Aerosmith (“Walk this way”), Guns N Roses (“Sweet Child Of Mine”), Black Sabbath (“Iron Man”) και μερικών ακόμα πασίγνωστων κομματιών που ξεσήκωσαν ακόμα περισσότερο το κοινό. Έρχεται στη συνέχεια το «Α ααα ααα α α» του Hush και η συναυλία κλείνει με μια φανταστικά ξεχαρβαλωμένη εκτέλεση του “Black Night” που στέλνει κάθε κατεργάρη στο πάγκο του και εμάς με ένα χαζό χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπο.

Και κάτι τελευταίο, σαν σχόλιο στην όλη διοργάνωση. Ο χώρος του Μπάσκετ στο Ελληνικό για αυτού του βεληνεκούς τις συναυλίες αποδεικνύεται ιδανικός. Καλή οπτική επαφή με τη σκηνή, άριστος εξαερισμός, πολλά σημεία εισόδου/εξόδου και άνετο parking. Οι άνθρωποι της διοργανώτριας εταιρίας, απολύτως φιλικοί και τα κορίτσια του σπόνσορα πανέμορφα. Μοναδικό φάουλ, ο τρόπος προώθησης της συναυλίας στα media. Στα μισά έντυπα αναφερόταν ότι η μπάντα θα έπαιζε το ”Child in time” (όταν ξέρουμε ότι η μπάντα το έχει αποσύρει επίσημα από το live οπλοστάσιό της) και υπονοούταν ότι όπως πρόπερσι (με τους Scorpions) θα υπήρχε στιγμή που θα βλέπαμε τον Βασίλη να παίζει μαζί με τους Purple (κάτι που ακόμα κι εγώ περίμενα). Τέλος, στο σποτάκι που φτιάχτηκε για την τηλεόραση και το ίντερνετ, το κομμάτι που έπαιζε ‘χαλί’ ήταν το ”Soldier of fortune”. Ίσως ασήμαντες λεπτομέρειες, αλλά αν μη τι άλλο εύκολο να αποφευχθούν.