Πες μου μια λέξη να βρώ τραγούδια… λέξη: “Δημήτρης Μητροπάνος Live”

tralala.gr Posted On 17 Απριλίου, 2018

2.3K Προβολές

Κοινοποιήσεις

Αυτή η ευθυμία ωστόσο δεν άντεξε για πολύ, για τη μεγαλύτερη μερίδα μας, μιας και την Τρίτη 17/4/2012 έφυγε από κοντά μας ο μεγάλος Δημήτρης Μητροπάνος. Ένα συμβάν που πάντα απέφευγα στη σκέψη όπως και πολλοί, αφού τον νιώθαμε πολύ οικείο.

Σίγουρα θα έχετε ακούσει πολλά και θα έχετε δεί ακόμα περισσότερα, όμως νιώθω πως είναι δυσανάλογα λίγα σε σχέση με αυτά που μας προσέφερε ο ίδιος στη μουσική αλλά και στον πολιτισμό και την κουλτούρα μας. Έτσι λοιπόν θα αφιερώσουμε την εβδομάδα σε κάποιες live εμφανίσεις του από τις πολλές, που αξίζει να βλέπουμε ξανά και ξανά. Άλλωστε είναι από τους καλύτερους τρόπους για να μένει ανάμεσα μας.

Προσπαθώντας να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους ο Δημήτρης Μητροπάνος προσελκύει τους πάντες, από μικρούς μέχρι μεγάλους, και από ροκ μυημένους τυπάδες μέχρι αυστηρούς, παλαιάς κοπής, λαικούς γνώστες, ανέτρεξα στην προσωπική μου εμπειρία και σε διασταυρωμένες σκέψεις των γύρω μου. Πιτσιρίκι ακόμα ούσα, όταν άκουγα αυτήν τη ”Ρόζα”, ένιωθα μια ανεξήγητη ανατριχίλα που δεν μου ερχόταν και συχνά πόσο μάλλον με λαικό κομμάτι. Κι αυτή όχι μόνο λόγω της φωνής, που χτύπαγε κατευθείαν τύμπανο και κάτι λίγο αριστερά του στέρνου, αλλά και εξαιτίας της επιβλητικής παρουσίας, των κινήσεών των χεριών του και συνάμα του καθαρού του βλέμματος. Όλα αυτά μου σχημάτιζαν εκφράσεις δέους διαρκείας και σεβασμού. Η φωνή αυτή, διασταυρωμένα πλέον, εντοπίζει πάθος, εκρήξεις, καημό, τρυφερότητα, ενώ ο τρόπος που ακόμα και οι λέξεις προφέρονται είναι ζωτικής σημασίας για τις ίδιες. Ο Μητροπάνος ήταν εκείνος που έδινε νόημα στα κομμάτια, τα εκτόξευε και τα έκανε τόσο βαρυσήμαντα. Ήταν σαν να έπιανε τον παλμό του κάθε στίχου, της κάθε λέξης και επιφωνήματος και να μας τον μετέδιδε.

Δεν μπορεί όμως, από κάπου πρέπει να πηγάζει αυτή η δεξιότεχνη λαλιά και η ικανότητα του να μας αφουγκράζεται έτσι. Και βέβαια έρχεται από κάτι εσωτερικό που αντανακλάται στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται τραγουδώντας, από τα καλούδια που είχε μέσα στη ψυχή του. Δεν είναι τυχαίο. Είναι συγκλονιστικό το πόσο διαφορετικός ήταν στην πραγματικότητα, στις συνεντεύξεις του, ακόμα και όταν τραγουδούσε και τον αποθέωναν όλοι με εκείνον να χαμογελαέι κάπως διστακτικά και να γέρνει απλά το κεφάλι ευχαριστώντας, πόσο σεμνός και μετρημένος, λες και δεν είχε διανύσει ούτε τη μισή πορεία του, λές και δεν αναφέρονταν σε εκείνον τα τόσα χειροκροτήματα και τα καλόλογα. Κάθε φορά που θα τον παρακολουθώ πάντα θα με κατεβάζει ένα σκαλί παρακάτω και θα με ξεπερνάει. Αυτή η συμπεριφορά όμως ήταν και στάση ζωής του, όχι πρόσκαιρη επιφάνεια, κάτι που με θέρμη και τακτικά επιβεβαιώνουν όλοι όσοι τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του.

Ναι, πλέον όχι μόνο μπορώ να τον θαυμάζω αλλά θα ξέρω και τους λόγους. Μόνο λύπη δεν αξίζει να αισθανόμαστε για έναν τέτοιο μάχιμο μάγκα, μια τέτοια λαική αυθεντία που ζούσε μόνο στην αξιοπρέπεια και παραδειγματικά μέχρι το τέλος. Στεναχώρια που τον χάσαμε, που δεν θα μας τροφοδοτεί πλέον, που ίσως δεν τον είδαμε ποτέ από κοντά σαφώς. Αλλά και περηφάνια που ζήσαμε παράλληλα με ένα μύθο σταθμό απ’ τους λίγους, που γνωρίσαμε το άρτιο ζειμπέκικο, και που υπήρξε ένας άνθρωπος απλός κάλλιστη έμπνευση για εμάς και μια γερή, ασταμάτητη φωνή που ξέρουμε ότι σε κάθε μας στιγμή θα είναι εκεί.

Αξέχαστος και αναντικατάστατος θα είναι και πρέπει να είναι. Τώρα είναι που ρίζωσε για τα καλά μέσα μας!

Τον ευχαριστούμε.