Ο Πέτρος Θεοτοκάτος μπήκε στο στούντιο με το συγκρότημά του και το αποτέλεσμα είναι ένας θαυμάσιος κιθαριστικός δίσκος που θα απολαμβάνουμε για χρόνια.
Ο ίδιος λέει:
«Άρχισα να γράφω τα τραγούδια του δίσκου το 2007, διαπιστώνοντας σιγά σιγά πως σε όλους τους στίχους, υπάρχει μια ιστορία για ένα ανθρώπινο βλέμμα, καθένα με το δικό του μυστήριο, το δικό του χάος, τη δική του, μοναδική επίπτωση. Ιστορίες με βλέμματα που συνάντησα στη ζωή μου, που με καθόρισαν. Ο δίσκος λοιπόν είναι μια αναφορά στους ανθρώπους αυτούς και τη σχέση μου μαζί τους, καθώς και τον αντίκτυπο που άφησε μέσα μου κάποτε, το βλέμμα τους».
Δέκα ιστορίες με βλέμματα, δέκα τραγούδια από έναν καλλιτέχνη της ελληνικής σκηνής που σε αυτό το δίσκο συνεχίζει τη δική του ιστορία, εξελίσσοντας το προσωπικό του στυλ τόσο στιχουργικά μα και ηχητικά, καθώς επίσης διευρύνει τις ερμηνευτικές του δυνατότητες, που σε αυτή τη δουλειά δείχνει να τον απασχολούν περισσότερο από ποτέ. Παίζει τις κιθάρες με το δικό του μοναδικό τρόπο, πλέκει μοτίβα μεταξύ τους δημιουργώντας κιθαριστικά φάσματα, σιγοτραγουδάει με τη βασική μελωδία, αρπάζει τον προβολέα κάποτε και τον ρίχνει στα βίαια τύμπανα του Θανάση Αρχανιώτη, σπρώχνει το μπάσο του Άρη Ποταμιάνου μπροστά, να αγκαλιάσει μια ζεστή και σίγουρη για τον εαυτό της μείζονα συνήθως αρμονία.
Ένας αριστουργηματικός δίσκος που περιμέναμε καιρό!
Διαβάστε επίσης
