Φτάσαμε λίγο πριν τις 11 μμ για να έχουμε χρόνο μίνι συνάντησης – συζήτησης με τους καλλιτέχνες πριν ξεκινήσουν τη βραδιά. Χωρίς κανένα πρόβλημα οδηγηθήκαμε σε «πρώτο τραπέζι – πίστα», δηλαδή, ακριβώς αυτό που θέλαμε για να δούμε, να ακούσουμε και να φωτογραφήσουμε όσα συμβαίνουν στην πίστα.
Συμπαθητικός ο χώρος, άνετα τοποθετημένα τα τραπέζια, σε δύο επίπεδα, ο εξώστης θυμίζει λίγο θεωρεία θεάτρου, υπάρχει και μπαρ σε κοντινή απόσταση από τη σκηνή. Ευγενικοί οι σερβιτόροι, εξυπηρετικοί και γρήγοροι. Όλα όσα χρειάζεσαι δηλαδή ως εγγύηση ότι «απόψε, θα περάσεις καλά»!
Απλός, φιλικός και με χαμόγελο μας υποδέχτηκε ο Χρήστος Νικολόπουλος στον προσωπικό του χώρο κι ευχαρίστως μας μίλησε για το πρόγραμμα. Όπως μας είπε, στο «Πλατώ» διάλεξαν τραγούδια για όλα τα γούστα, τα οποία έχουν μια ποιότητα που αντέχει στο χρόνο. Τονίζοντας ότι η Γλυκερία ερμηνεύει κυρίως δικά του τραγούδια διευκρίνισε ότι η ομάδα ολόκληρη δεν μένει μόνο σ’ αυτά. Περνούν, όπως μας είπε ο ίδιος, ένα μέρος της παράστασης τραγουδώντας όλοι μαζί στην πίστα, έχοντας έπειτα ο καθένας χωριστά το δικό του κομμάτι στο πρόγραμμα, για να μοιραστεί με τον κόσμο τις επιτυχίες από την προσωπική του δισκογραφία. Αυτό που ενδιέφερε όλους ήταν από την αρχή ο κόσμος που θα έρθει στο μαγαζί να διασκεδάσει! Ολόκληρη η παράσταση, όπως κατά λέξη είπε, είναι «ένα πρόγραμμα με τραγούδια παντός καιρού».
Ζεστά, χαμογελαστά, φιλικά μας δέχτηκε στο καμαρίνι της η Γλυκερία κι όταν ζητήσαμε δύο λόγια για την παράσταση μας είπε ότι όλοι οι συντελεστές αποτελούν μια όμορφη παρέα. Κάνουν ένα πρόγραμμα στη βάση του λαϊκό, χωρίς περιορισμούς όμως. Διάλεξαν διάφορα τραγούδια από τον πλούτο της ελληνικής, κυρίως, δισκογραφίας. Πιστεύει πως η φετινή συνεργασία της με τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες είναι από τις καλύτερες που είχε στα χρόνια που εμφανίζεται σε μαγαζιά. Σκοπός και στόχος της παράστασής τους φέτος να δώσουν χαρά και διασκέδαση στον κόσμο με τον μόνο τρόπο που καταφέρνει να δώσει χαρά, το τραγούδι.
Η Μελίνα Ασλανίδου, μας θύμισε ότι παλιότερα είχε συνεργαστεί με τον συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο αλλά και με την Γλυκερία, με τον καθένα τους ξεχωριστά. Δήλωσε ιδιαίτερα χαρούμενη που αυτή τη φορά βρίσκεται επί σκηνής και με τους δύο. Τόνισε ότι αγαπά πολύ το λαϊκό τραγούδι, νιώθει τυχερή και δεν παρέλειψε να προσθέσει μια φράση για καθένα από τους φετινούς συνεργάτες της. Ο συνθέτης Χρ. Νικολόπουλος μετρά 50 χρόνια καριέρας με μοναδικά στο είδος του τραγούδια, ενώ η Γλυκερία με την υπέροχη φωνή της έχει δώσει το στίγμα της στον χώρο. Ο Κώστας Καραφώτης, σύμφωνα με όσα μας είπε η Μ. Ασλανίδου, είναι ένας πολύ καλός λαϊκός τραγουδιστής.
Στις 23:30 ξεκίνησε το πρόγραμμα. Οι νεαροί τραγουδιστές Γιάννης Μυτιληναίος, Γιώργος Αιγιώτης και η Νίνα Κουμή, μας χάρισαν ένα μπουκέτο με γνωστά ελληνικά τραγούδια. Ήταν το πρώτο «ζέσταμα»!
Μεσάνυχτα ακριβώς, ανάμεσα σε καπνούς ξηρού πάγου, το μοναδικό «εφέ», ήρθε στην πίστα ο Χρήστος Νικολόπουλος με το μπουζούκι του. Σήμανε την επίσημη έναρξη της παράστασης. Θερμό το χειροκρότημα του κόσμου, όπως και τα λόγια του συνθέτη «Καλησπέρα, καλώς ήρθατε απόψε, καλή χρονιά να έχουμε». Η Μελίνα Ασλανίδου, ο Κώστας Καραφώτης ήρθαν στην σκηνή ακολουθώντας τον συνθέτη, ενώ τελευταία στη συντροφιά, ήρθε κοντά μας η Γλυκερία. Η υποδοχή ήταν αυτή που αρμόζει σε βασίλισσα. Μια μικρή παύση, χαμόγελο στο κοινό που ανταποκρίθηκε με έντονο, θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα κι έπειτα… τραγούδι! Έτσι, όλοι μαζί, τραγουδώντας «…αν μ’ αγαπάς στο ρεφρέν της καρδιάς θα με βρεις…» ή «…ό,τι αγαπώ είναι δικό σου…και το ‘χεις πάρει μακριά, φόρεσες τον ήλιο στο λαιμό σου, κι εδώ δεν ξημερώνει πια…» ή «…ναι θα πω, αφού με ξέρω πάλι…» παρέσυραν τον κόσμο να ακολουθήσει ρυθμό και μελωδίες κι απόψε.
Μετά το πρώτο καλωσόρισμα στην πίστα παρέμεινε η Μελίνα Ασλανίδου για να μας χαρίσει κάποια από τα πιο γνωστά κι αγαπημένα μας τραγούδια της. Ανάμεσα σ’ αυτά, ένα τραγούδι από την Ισπανία, το δώρο της σε όλους εμάς, όπως είπε, για το 2010. Γλυκιά η παρουσία της πάνω στη σκηνή. Με χαμόγελα με νεύματα και με τα μάτια της να παίζουν ανάμεσα στα τραπέζια (με την καλή έννοια) καλωσόριζε τον κόσμο, το κοινό της, τους φίλους και τους γνωστούς, ενώ δεν έλειψαν κι οι αφιερώσεις τραγουδιών στα πρώτα κυρίως τραπέζια.
Λίγα λεπτά μετά τις 12, με ένα σχετικό «ταρατατζούμ», μέσα σε καπνούς (ξηρού πάγου πάντα) ανέβηκε ο Κώστας Καραφώτης στη σκηνή. Να! και τα πρώτα γαρύφαλλα της βραδιάς… Αρχίσαμε! Χαμογελαστός και πολύ σίγουρος για τον εαυτό του ξεκίνησε με παλιότερες επιτυχίες, άλλων, σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου. Κινήθηκε σ’ αυτό το κλίμα σχεδόν σ’ όλη τη διάρκεια της πρώτης του αυτής εμφάνισης. Κλείνοντας μ’ ένα αγαπημένο ντουέτο : Κώστας και Μελίνα μας χάρισαν το διαχρονικό «Ροζ» σε στίχους και μουσική Γιάννη Μηλιώκα «…τα όνειρα μου κόκκινα, τα όνειρά σου άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ…». Γλυκό και τρυφερό.
Φανερό από την αρχή ότι σ’ αυτό το πρόγραμμα δεν υπάρχουν πρώτοι και δεύτεροι ρόλοι, όλοι οι συντελεστές μια παρέα με στόχο τη διασκέδαση του κόσμου. Η Γλυκερία επέστρεψε πάλι στη σκηνή φέρνοντας μαζί της μια αγκαλιά από τα πιο γνωστά κι αγαπημένα της τραγούδια. Μας έκανε το χατίρι να τα ξαναπεί με την μοναδική ερμηνεία της κι ήταν χαρά μας να τη συνοδεύουμε στα ρεφρέν, ως χορωδία. «…πέφτουν τα ψέματα βροχή… μα η αγάπη σώζει…» και «Μην κάνεις όνειρα τρελά, κάτσε εδώ που ‘σαι καλά…» αλλά και το «Ανάθεμά σε» που το πρωτοαγαπήσαμε με τη φωνή του Παντελή Θαλασσινού. Όμορφη στιγμή επίσης, όσο ερμήνευε «Μέχρι να γίνουμε άγγελοι… να βγάλουμε φτερά…» με τον κόσμο να κρέμεται από τα χείλη της να συμμετέχει με τραγούδι, με ρυθμικά παλαμάκια, με λικνίσματα στην καρέκλα. Το κλίμα είχε ζεσταθεί αρκετά… ο κόσμος ήθελε να χορέψει! Τους ένοιωθα, τους έβλεπα, με το ζόρι έμεναν ακόμα εκτός πίστας!
Το νεύμα για χορό το έδωσε η είσοδος του Χρήστου Νικολόπουλου για μια ακόμα φορά. Με ένα σόλο στο μπουζούκι, με τον δικό του μοναδικό τρόπο κάλεσε, όπως εκείνος ξέρει, τον κόσμο να αφήσει τις ντροπές και να ανέβει στην πίστα. Να και το πρώτο ζεϊμπέκικο, ίσως όχι από τα καλύτερα που έχουμε δει, αλλά τι σημασία είχε? Το θέμα και το ζητούμενο ήταν Παρασκευή βράδυ στο «Πλατό» ο κόσμος να διασκεδάζει! Κι αυτό ακριβώς γινόταν. Τα γαρύφαλλα έρχονταν στον συνθέτη με τα καλαθάκια, χαλί στρώθηκε για χάρη του στα πόδια του κι όταν επανήλθαν η Μελίνα Ασλανίδου και ο Κώστας Καραφώτης για τις πιο γνωστές επιτυχίες του, η πίστα γέμισε με κόσμο που χόρευε, ενώ όσοι παρέμεναν καθιστοί (πολύ λίγοι θα έλεγα) τραγουδούσαν με όση δύναμη έκρυβαν στα πνευμόνια τους «Ζήλια μου… μ’ εσένα η καρδιά μου είναι ζωντανή…», ενώ σε λίγο μικροί – μεγάλοι τραγουδούσαν χορωδιακά «Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά, είχα το όνειρό μου το ποδήλατό μου κι όλα έμοιαζαν σωστά… Έγινα δεκάξι κι όλα ήταν εντάξει, είχα μια ζωή μπροστά…».
Το γλέντι κορυφώθηκε, όταν ξεκίνησαν τα τσιφτετέλια με αρχή τους «Ψίθυρους καρδιάς». Στην πίστα, όχι, δεν ανεβήκαμε να χορέψουμε. Επικίνδυνο έμοιαζε να γλιστρήσεις στα τόσα στρωμένα γαρύφαλλα, αλλά όσο μπορέσαμε, λικνιστήκαμε στο τραπέζι (όχι επάνω…), συνοδεύοντας στα ρεφρέν.
Το ένα τραγούδι φάνταζε καλύτερο από το προηγούμενό του κι όσο περνούσε η ώρα τόσο η πίστα γέμιζε κόσμο. Το κέφι στα ύψη κι η διάθεση του κόσμου ανεβασμένη.
Με το μισό (αν όχι ολόκληρο) μαγαζί «στο πόδι» και επί πίστας, να χορεύει και να διασκεδάζει, με τρεις καλλιτέχνες που διαθέτουν καταπληκτικές λαϊκές φωνές και μεγάλο ρεπερτόριο σε τραγούδια του είδους, με έναν από τους καλλίτερους σύγχρονους λαϊκούς συνθέτες να τους συνοδεύει, νομίζω, ήμασταν οι πρώτοι που φύγαμε.
Το ρολόι έδειχνε 3 τα ξημερώματα κι όλα έμοιαζαν πως τώρα ξεκίνησαν. Το κέφι, το γλέντι, η διασκέδαση αμείωτα… σίγουρα έφτασαν χορεύοντας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Διαβάστε επίσης
