Που είστε τώρα, εμπνευστές, μεγάλοι συνθέτες και ερμηνευτές;

Επηρεασμένος απο αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, απο αυτά τα ντροπιαστικά που βιώνουμε όλοι μας σκεφτόμουν… Γαμώτο, που πήγαν όλοι, άδεια μοιάζει τούτη η πόλη, τόσοι και τόσοι βασίστηκαν στους αγώνες και τον πόνο του λαού και έχτισαν καριέρες και θησαυρισαν και αναγνωρίστηκαν. Τραγούδησαν πολέμους, χούντα, ποίηση μελοποιήσαν. Aκόμα βγάζουν μεροκάματο απο το αίμα του λαού. Τότε εμπνευστήκατε, τώρα; Σας έχουμε ανάγκη τώρα άνθρωποι της τέχνης, σας χρειαζόμαστε, άλλαξαν τα θέλω της ψυχής μας,έγιναν πόνος και φόβος για το αυριο,για το μέλλον, που είναι τώρα τα μαλαματένια λόγια να τα τραγουδήσετε σε πλατείες και σε δρόμους, που είναι εκείνη η πολυπόθητη ξαστεριά που μας κερνούσατε και ‘μείς μεθούσαμε απο όνειρα και σκοπούς και θύμησες παλιές. Καθένας μας είχε για κάτι δικό του λόγο να δακρύσει, να σιγοτραγουδήσει και να κουβαλήσει στους ώμους του τα θλιβερά μαντάτα.

Τόσο πολύ σας αλείωσε ο πλούτος και η δόξα, η αίγλη του προσωρινού ασύλου της τέχνης; Τόσο πολύ βολευτήκατε στα πανάκριβα σας,στα κεκτημένας σας; Γιατί δεν βγαίνετε μπροστά; Γιατί δεν ενώνεστε όλοι μαζί να τραγουδήσετε, να ξυπνήσετε εκείνο το Ελληνικό φιλότιμο και συναίσθημα, εκείνη την περηφάνεια που μας κλέψανε, που μας βιάσανε και συνηγορήσαμε σιωπηλά,δεν σας συγκινεί τίποτα πια; Ξεχάσατε; Τις αγωνιές σας, τον αγώνα σας; Μήπως μπερδέψατε την τέχνη και την μουσική με την ενασχόληση και την διασκέδαση; Ο λαός σας τραγουδούσε τάχα για να γλεντήσει, να χορέψει; Η τραγουδούσε τα κατορθώματα των ηρώων και της ζωής; Τελικά θέλετε να σας θυμούνται οι γενεές που έρχονται σαν τραγουδιστάδες διασκεδαστές ή σαν συν+ανθρώπους που απο το δικό τους μετερίζι πάλεψαν για το δίκαιο,για κείνον που πεινάει και σέρνεται χωρίς αξιοπρέπεια για τα αυτονόητα.

Θα πώ για λίγους γιατί εκείνους είδα,ζητώ συγνώμη απο κάποιους που τυχόν δεν ενημερώθηκα για την προσπαθειά τους.

1) Ο Μίκης βγήκε, στην δύση της ζωής του, έφαγε δακρυγόνα, κινδύνευσε αλλά πήγε μπροστάρης, καβαλάρης, υποβασταζόμενος αλλά πάλεψε, με όση πνοή του έχει μείνει.

2) Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου παλευει ακόμα, με συναυλίες, τραγούδια, συγκεντρώσεις, ΜΑΖΙ με όλους, στους δρόμους.

3) Ο Βασίλης Λέκκας σήκωσε πανό, έγινε επαναστάτης με αιτία, για τα δίκαια των άλλων που είνα και δικά του.

4) Ο Σάκης Ρουβάς καιρό τώρα στηρίζει τα παιδιά με καρκίνο, εκείνα τα παιδιά που το Ελληνικό κράτος δεν μπορεί να βοηθήσει και να περιθάλψει.

5) Ο Γιώργος Νταλάρας ξεκίνησε μια σειρά συναυλιών που χωράει όμως συζήτηση.

Αυτοί είστε; Τόσοι; Πέντε; Που είναι οι άλλοι;

Συνθέτες, στιχουργοί, παραγωγοί, ερμηνευτές, μουσικοί. Στα προγράμματα σας παίζετε ακόμα εκείνα τα τραγούδια που λέν για επανάσταση και αλλαγή και επαγρίπνυση, καλά κάνετε, σκεφτείτε όμως, φτάνει; Να πάρετε τις κιθάρες σας και να κατεβείτε στο Σύνταγμα, στην Αριστοτέλους, στην πλατεία Γεωργίου. Βγείτε απο τα μέγαρα και τα άσυλα, η ψυχή διψάει τώρα για το δίκαιο, για ψωμί, δεν έχει χώρο για άλλο ρομαντισμό, για άλλο χαδι, για άλλο δάκρυ. Οργή έχει τώρα και το αίμα βράζει επειδή κάποιοι το πνίγουν,το φημώνουν. Επανάσταη θέλει και ανατροπές και αγώνες και φωνή,ελευθερία θέλει η ψυχή τώρα.

Εμείς και εσείς, εσείς και εμείς επιβάλεται πια να παλέψουμε πλάι πλάι, σαν μια γροθιά, σαν μια φωνή, να μας ακούσουν, να τρανταχτούν συθέμελα οι καρέκλες και τα έδρανα και τα παλιά παλάτια. Να μπορούν τα παιδιά σας και τα εγκόνια σας να κάνουν ελεύθερα παρέλαση,να μπορούν να ονειρευονται και να χαμογελούν. Να μπορούν μα ζήσουν! Γίνετε μπροστάρηδες, εμπνευστε και εμπνευστείτε, φτάνει η αγάπη, έχουμε περίσεμα, φτάνει ο έρωτας, μας έπνιξε, φτάνει το όνειρο, τελέιωσε, ξυπνησαμε.

Στγμές αληθινές θέλουμε, ζωή με αξιοπρέπεια θέλουμε, να ξαναγίνουμε Ελληνες θέλουμε να ξανασμίξουμε. Να θυμηθούμε αυτά που μας ενώνουν ξέρετε γιατί; Επειδή τίποτα δεν μας χωρίζει, αυτοί μας κάμανε να δημιουργούμε χωρίσματα. Λευτεριά θέλουμε και παρών και μέλλον. Ελεγε κάποτε ο Βασίλης, καλή αντάμωση στους δρόμους,καλή λευτεριά.