Πρωτοψάλτη – Ρεμπούτσικα: Ελπίδα λουσμένη μπαχάρι, κανέλα και φως (φωτορεπορτάζ)

Όταν τα φώτα χαμήλωσαν, η σκηνή ζωντάνεψε με μια διαφορετική, όμορφη είσοδο των μουσικών. Κι ο τόπος πλημμύρισε γλυκιά, πολλά υποσχόμενη, μελωδία. Ξεκίνησαν με το θέμα «Τα γέλια του κόσμου», αν δεν κάνω λάθος, συνέχισαν με την «Μεγάλη Αποκάλυψη», για να υποδεχτούμε όλοι μαζί την Άλκηστη και την Ευανθία στην «Αλεξάνδρεια». «Ας ξεχαστούμε για δύο ώρες κι ας ονειρευτούμε κι ας ανοίξουμε το παράθυρο της ψυχής μας, έτσι μοναδικά που το ανοίγει η μουσική. Να είστε καλά! Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που ήρθατε. Είστε το ωραιότερο θέαμα του καλοκαιριού. Καλή σας ακρόαση!», ήταν το καλωσόρισμά τους.

Έτσι μέσα σε ήχους και μελωδίες που μυρίζουν Ανατολή, Βαλκάνια μα και Δύση, δέχτηκαν οι πρωταγωνίστριες της βραδιάς το πρώτο δυνατό χειροκρότημα. Κι ένα «Τριανταφυλλάκι» ήρθε να τρυπώσει στο στήθος, στην καρδιά, στα χείλη μας. Μας άρεσε η τζαζ εκδοχή του αγαπημένου «Τσιγάρου» με το ύφος που το ερμήνευσε η Άλκηστις. Διαφορετικό κι εξαιρετικά ενδιαφέρον μπορώ να πω. Συγκινήθηκα, όπως πάντα, με το «Θεός αν είναι» γιατί «…οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια, ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια, όμως εμένα ακόμα χάσκει χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια…».

Μια φωνή, ένα βιολί, μια ορχήστρα ιδιαίτερη κι ήταν κάθε τραγούδι ταξίδι! Κάθε στίχος φευγιό! Κάθε νότα μυρωδιά, άρωμα, μπουμπούκι ευωδιαστό. Ήταν όλα μαζί ή το καθένα χωριστά που ήρθαν κι έδεσαν σαν πετυχημένο γλυκό του κουταλιού. Σαν νόστιμο φαγητό βγαλμένο από την κατσαρόλα της μαμάς. Ήταν η μουσική της Ευανθίας που σε παίρνει, έτσι κι αλλιώς, μαζί της, θες δε θες. Ταξιδιάρικη, γεμάτη εικόνες μα κι ευωδιές. Ήταν η διάθεση να χορέψεις, να γελάσεις, να τραγουδήσεις που έβγαινε από την ερμηνεία της Άλκηστης σε τραγούδια παλιότερα μα και ολοκαίνουργια. Σ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς δε χόρταινα να ακούω, δε πρόφταινα να μετρώ όμορφες στιγμές. Ίσα μοιρασμένη η σκηνή στις δυο τους, χωρίς να εγκαταλείψουν ούτε ένα λεπτό η μία την άλλη, συντροφικά κύλησε η ώρα από τραγούδι σε τραγούδι. Ακούσαμε και τι δεν ακούσαμε.

“Βάζοντας τα δυνατά τους” μας παρουσίασαν τις σημαντικότερες στιγμές του έργου τους, της καριέρας τους. Ακούσαμε τα πιο γνωστά από τα τραγούδια τους μα και πολλά από το CD «Για πού τραβάει η ελπίδα» που κυκλοφόρησε φέτος δημιουργία και των δύο. Κι ενώ οι μελωδίες της Ευανθίας ξεπηδούσαν από το ομιλητικότατο βιολί της, η Άλκηστις έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της, από μικρόφωνο, τύμπανο, ντέφι, μαράκες, κιθάρα να περάσουμε όλοι καλά! Με τη μουσική να σε συνεπαίρνει, οι αντιδράσεις και η συμμετοχή του κόσμου από την αρχή ως το τέλος καταπληκτικές! Φανερή ήταν η ευχαρίστηση. Άκουγαν προσεκτικά, τραγούδι το τραγούδι και στα πιο γνωστά ή στα πιο αγαπημένα (όπως θέλετε πείτε το) σιγοψιθύριζαν το ρεφρέν.

Κλείνοντας τα μάτια, νόμιζες, βυθιζόσουν στις μελωδίες με την αίσθηση ότι, ναι, τώρα δα μπαίνεις στην “Πολίτικη Κουζίνα”, ανασαίνεις αρώματα και μυρωδιές ξεχασμένες θαρρείς. Με την Ρεμπούτσικα να χαϊδεύει τις χορδές του βιολιού, με τον τρόπο μου μόνο εκείνη ξέρει, ένιωθες πως η μουσική δεν θέλει λόγια. Μιλάνε οι νότες! Μαζί της ανακατέψαμε μπαχάρι, κανέλα, κόκκινο πιπέρι, κι όλου του κόσμου τα μυρωδικά στο πατάρι. Κι εκείνη μεταμορφωνόταν, νόμιζες, από κομμάτι σε κομμάτι. Κάθε μια μελωδία μία διαφορετική ιστορία. Άλλοτε σαν τον Πήτερ Παν των παιδικών μας χρόνων κι άλλοτε σα να κρατούσε τον Μαγικό αυλό εκείνη πήγαινε μπροστά κι εμείς ακολουθούσαμε. Μαγεμένοι στο παίξιμό της.

Έβλεπες, ένοιωθες, χαιρόσουν ξέροντας πως συμμετέχεις σε μια γιορτή! Πάνω στη σκηνή το διασκέδαζαν πραγματικά με την ενέργεια να ξεχειλίζει παντού να έρχεται ως εμάς και πάλι να γυρίζει πίσω πολλαπλάσια. Χαρήκαμε τους αυτοσχεδιασμούς και όποιον μουσικό συνδυασμό μπορεί να φανταστεί κανείς. Όλοι μαζί καταφέραμε να ανοίξουμε το «Βενζινάδικο» στα σύννεφα, ενώ λικνιστήκαμε στο «Τρίτο στεφάνι», με το πιάνο επιβλητικό και το ακορντεόν παιχνιδιάρικο. Θερμό ήταν το χειροκρότημα. Για μια ακόμα φορά χορέψαμε τα πιο ωραία «Λαϊκά» σε σπίτια με μωσαϊκά. Κρατώντας φυσικά το ρυθμό, μη χάσουμε τα βήματα.

Έχω βρεθεί κι άλλες φορές σε ζωντανές εμφανίσεις είτε της Ρεμπούτσικα είτε της Πρωτοψάλτη. Η συναυλία στον Πειραιά, δροσερό βράδυ του Ιουλίου, δεν μπορεί να συγκριθεί πιστεύω με τίποτα απ’ όσα έχω ζήσει σε αλλοτινές παραστάσεις τους. Πορφυρή η σκηνή κι εκείνες στα ολόλευκα, αέρινες κι όμως γεμάτες ενέργεια που πλημμύριζε τον χώρο. Με πάθος, δύναμη μα και τρυφερότητα κι ευαισθησία, με διάθεση γιορτινή, κέφι για χορό, διάθεση για γλέντι κανονικό. Με ήχο καλοκαιρινό, δροσερό, θαλασσινό, απολαύσαμε μια μεγάλη βόλτα σ’ «Όλα τα νησιά», τραγούδι από το νέο CD, με τις δύο πρωταγωνίστριες να χορεύουν αντικριστά και να χαίρονται κάθε νότα. Ιδιαίτερα όμορφη στιγμή.

Με μια «Θάλασσα γυαλί», βάλαμε μαζί τους πλώρη για όσα ονειρευτήκαμε. «Έλα», μας ψιθύρισε η Άλκηστις, «Έλα-έλα να το ζήσουμε αυτό… Έλα, η ζωή μας χρωστάει… Έλα-έλα κι αν κοιμάμαι βαθιά… χτύπα, το κορμί ξενυχτάει…» κι εμείς ακολουθήσαμε! Μαζί τους ταξιδέψαμε, χαρήκαμε, συγκινηθήκαμε, βουρκώσαμε, χαμογελάσαμε, κλάψαμε, τραγουδήσαμε. Η μία μελωδία να διαδέχεται την άλλη, το ένα τραγούδι να ακολουθεί το επόμενο, να μην ξέρεις ποιο να πρωτο-διαλέξεις, ποιο αγαπάς περισσότερο, ποιο ηχεί στα αυτιά σου καλύτερα. Γεμάτη συναισθήματα η βραδιά.

Από τις ωραιότερες στιγμές της παράστασης οι αυτοσχεδιασμοί ή οι «κόντρες» (αν προτιμάτε) των μουσικών μεταξύ τους με την Ευανθία στο ρόλο του μαέστρου, πάντα! Ακούραστα έπαιξαν οι μουσικοί Πάνος Δημητρακόπουλος (Κανονάκι), Άγγελος Παπαδάτος (Κοντραμπάσο), Νίκος Παπαβρανούσης (Τύμπανα), Θάνος Σταυρίδης (Ακορντεόν), Ανδρέας Συμβουλόπουλος (Πιάνο, Πλήκτρα, Κρουστά). Λίγο πριν τα ρολόγια μας δείξουν μεσάνυχτα μας συστήθηκαν για να εισπράξουν ένα δυνατό χειροκρότημα από το κατάμεστο θέατρο.

Κανείς μας δε σάλεψε για λίγα λεπτά, η σκηνή άδειασε όσο χρειάστηκε για να γεμίσει ο αέρας απ’ το θερμό χειροκρότημα, κι όλοι μαζί επέστρεψαν για το encore. Δύο τραγούδια κι ένα ορχηστρικό, όλα κι όλα, αν μέτρησα σωστά, μα ήταν αρκετά! Ο κόσμος ξεσηκώθηκε κι όρθιοι πια τραγουδήσαμε δυνατά κρατώντας ρυθμό, με παλαμάκια.

Κι όταν πια, μετά από απαίτηση του κοινού ίσως, ξεκίνησε ένα ακόμα ταξίδι σ’ «Όλα τα νησιά», η σκηνή πήρε φωτιά, με τους μουσικούς να τα δίνουν όλα. Ο κόσμος έτοιμος να στήσει γλέντι, γέμισε το χώρο μπροστά στη σκηνή χορεύοντας νησιώτικα. Αυτό ήταν η αφορμή για την Άλκηστη να κατέβει κάτω να πάρει μέρος στον κύκλο. Κάλεσε κι άλλους, όλους να κατέβουν, να πιαστούν χέρι με χέρι στο χορό. Με την Ευανθία να δίνει τον καλύτερό της εαυτό, με σύμμαχο το βιολί και συντροφιά της όλους τους μουσικούς, η Άλκηστις χαμογελαστή χόρεψε με όλους κι όταν λέμε όλους εννοούμε όλους! Χωρίς διακρίσεις συμμετείχε στη χαρά μας.

Ιδιαίτερα συγκινητική, τρυφερή, ανθρώπινη στιγμή όταν ανάμεσα στον κόσμο η Άλκηστις, χωρίς δισταγμό, χόρεψε με ένα παλικάρι σε αναπηρικό καροτσάκι. Μεγάλη χαρά έδωσε σ’ εκείνον και πολλή συγκίνηση σε όλους εμάς.Τελικά, δεν είναι τυχαίο που κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται στην «πρώτη γραμμή» χρόνια. Μένουν στην καρδιά μας γιατί ξέρουν να αγγίζουν την ψυχή μας.

Να είστε καλά κορίτσια…

Δείτε πιο κάτω όλες τις φωτογραφίες από τη συναυλία στο Βεάκειο.