Ενδεικτικό της όλης κατάστασης ήταν ότι ακόμα και στην πλέον μαζική μπάντα –τους The Last Drive στην περίπτωσή μας- υπήρχε άπλα και μπορούσε κάποιος ακόμα και να ξαπλώσει σε απόσταση λίγων μέτρων από τη σκηνή. Αλλά το καλό της όλης κατάστασης ήταν η παντελής απουσία ουρών και η γρηγοράδα στην εξυπηρέτηση. Πέραν από την προσέλευση θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μέρα ήταν πολύ δυνατή στο ουσιαστικότερο κομμάτι της, το μουσικό. Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα και ο ήχος στις περισσότερες από τις μπάντας ήταν τέλειος και ειδικά όταν οι εμφανίσεις προχωρούσαν.
Mama Kin. Η μπάντα που κλήθηκε να ανοίξει το Rockwave βρέθηκε να παίζει μπροστά από ελάχιστα άτομα, τα οποία στην πλειοψηφία τους βρίσκονταν μακριά από τη σκηνή εξ’ αιτίας του ήλιου. Παρόλαυτα οι Mama Kin δεν χάλασαν την ζαχαρένια τους και για τα 45 λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή μας έπαιξαν υλικό από το μοναδικό τους δίσκο “Crime Does Play”-με την εκτέλεση του Long Road να ξεχωρίζει-, ένα κομμάτι –πολύ ενδιαφέρον να σημειωθεί- από τον επερχόμενο δίσκο τους με τίτλο “Rock n’ Roll Spirit” και δυο διασκευές σε The Who και Motorhead (έπαιξαν τα “Baba O’Riley”και “The Chase is better than the catch”)
Nightstalker. Στο “Τι κάνετε παιδάκια;” του Argy ανταποκρίθηκαν αρκετοί και όπως ήταν λογική πιο θερμή αποδοχή από τους Mama Kin καθώς αρκετοί αψήφησαν τον ήλιο και πήγαν μπροστά στη σκηνή. Tα πολλά stoner μπλουζάκια από Clutch μέχρι Karma to Burn έδειξε ότι οι Nightstalker ήταν ένα από τα δυνατά χαρτιά της ημέρας. Με το που ανέβηκαν στη σκηνή το πανηγύρι άρχισε με την μπάντα να φαίνεται δεμένη και έτοιμη για να χαρίσει μοναδικές στιγμές. Μοιραία τα βλέματα στράφηκαν επάνω στον Argy, ο οποίος όταν δεν τραγούδαγε σε μαγνήτιζε είτε ο ψυχεδελικός χορός που ο ίδιος έχει σκαρφιστεί, είτε η προσπάθειά του να γλύψει τη ρόγα του, είτε κάποια ατάκα που θα πέταγε σε κάποια παύση ανάμεσα σε κομμάτια, είτε ο τρόπος με τον οποίον κινούταν συλλήβδην, ενώ όταν τραγούδαγε το γρέζι και της φωνής και το πόσο ένιωθε τα κομμάτια.
Οι λίγο μπουκωμένες κιθάρες δεν χάλασαν τη γιορτή στο ελάχιστο. Με το “Go get Some” να μας καλωσορίζει και με ένα best-off από όλη τη δισκογραφική τους πορεία που δεν θα μπορούσε να παραλείπει κομμάτια σαν τα “Use”, “All Around”, “Just a Burn”,”Baby god is Dead” και “Trigger Happy” για φινάλε. Ιδανικά θα μπορούσε η λίστα να ήταν κάπως διαφορετική, αλλά ο περιορισμένος χρόνος δεν άφηνε χώρο για πολλά-πολλά. Το μόνο μελανό σημείο της εμφάνισης ήταν ότι η μπάντα εγκατέλειψε τη σκηνή ενώ ήταν προγραμματισμένο να παίξει 10 λεπτά παραπάνω, ένα τραγούδι παραπάνω θα μπορούσε να ακουστεί, αν και μετά από τέτοια εμφάνιση δεν υπάρχει χώρος για παράπονα.
Nashville Pussy. Η μπάντα από το Nashville υποσχόταν από την αρχή ότι το μόνο πράγμα που θα έδινε ήταν αγνό και ακομπλεξάριστο rock n’ roll. Η μουσική της τόσα χρόνια, από το “Let them Eat Pussy”, δεν ανακαλύπτει τον τροχό, ανακαλύπτει τρόπους να κάνει αυτούς που την ακούνε να περνάνε καλά και η ζωντανή εμφάνιση της τελευταίας μέρας του Ιούνη στη χώρα μας ήταν κάτι που όσοι παρευρέθηκαν θα θυμούνται για καιρό. Από τις πρώτες νότες του “Something Nasty” η μπάντα με μπροστάρισσα Ruyter Suys στην κιθάρα και μπουρλοτιέρη τον Blaine Cartwright προσέφερε την πλέον απολαυστική εμφάνιση της βραδιάς με διαφορά.
Η Ruyter Suys ήταν όπως θα την περιμέναμε, εκρηκτική. Έπαιζε τα κομμάτια χωρίς να χάνει νότα και παράλληλα κυλιόταν, χτυπιόταν, σκαρφάλωνε σε ενισχυτές, κοπανιόταν σαν δαιμονισμένη και ζούσε τη στιγμή σα να μην υπήρχε αύριο. Ένα ιδανικό παράδειγμα rock n’ roll πνεύματος που θα έκανε αρκετούς άντρες συναδέλφους να υποκλιθούν στην ικανότητες και το πάθος της. Βέβαια, γύρο από τον θηλυκό Angus Young, είχε στηθεί ένα πολύ δυναμικό ρυθμικό μέρος από τους Jeremy Thompson και Jeremy Cuda σε τύμπανα και μπάσο, αντίστοιχα. Ενώ, κάπου εδώ πρέπει να γίνει μνεία για την φωνάρα του Blaine Cartwright, της οποία κύριο ατού της είναι η ψυχή που βγάζει σε κάθε της εκπνοή στη σκηνή.
Από το “Something Nasty”, “Shoot First Run Like Hell”, “Piece Of Ass”, “Come On Come On”, ο ήχος ξεκίνησε με προβληματάκια και σιγά – σιγά τελειοποιούταν και από το “I Am So High” και έπειτα άγγιζε στουντιακά επίπεδα. Η εμφάνιση αποτελούταν από κομμάτια – “δυναμιτάκια” που έκαναν και τον πιο βαριεστημένο να κουνάει ρυθμικά το κεφάλι ή κάποιο άλλος μέρος του σώματός του. Τα 60 λεπτά που κράτησε η συναυλία έφυγαν νερό και η κορύφωση των “Go Motherfucker Go”, στο οποίο η Suys ανέβηκε στην πλάτη ενός ανυποψίαστου σεκιουριτά για να ροκάρει, και “Going Down Swinging” άφησαν όλους με μια πολύ ευχάριστη αίσθηση.
Last Drive. H μπάντα ήταν ο ουσιαστικός headliner της βραδιάς εφόσον ήταν η μοναδική μπάντα στην οποία η άκρατη άπλα στο χώρο μειώθηκε ελαφρώς και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είχε μετακινηθεί κοντά στη σκηνή. Μετά την διαστημική εμφάνιση των Nashville Pussy οι Έλληνες είχαν δύσκολο έργο. “Αφήστε τα γρασίδια, ώρα για rock n’ roll” πρόσταξε ο Αλέξης Καλοφωλιάς και αυτό πραγματικά έγινε. Ο Καλοφωλιάς έβγαλε το περισσότερο κέφι στη σκηνή και τον ακολούθησε ο Θάνος Αμοργινός όντας βέβαια πιο στατικός. Στα δεξιά της σκηνής ο Γιώργος Καρανικόλας ήταν ογκόλιθος με πολύ καλή παρουσία και στις φωνητικές και στις κιθαριστικές του υποχρεώσεις, παρά τα όποια προβλήματα ήχου στην αρχή της εμφάνισης.
Το συγκρότημα μετέδιδε οικειότητα απέναντι σε ένα κοινό το οποίο σε κάποιο βαθμό δεν ήταν εξοικειωμένο με το υλικό του. Κομμάτια σαν τα “Blood of Stone” και “Blue Moon” τραγουδήθηκαν πολύ έντονα και έλαβαν πολύ ζεστής ανταπόκρισης, αλλά σε κάποια σημεία φάνηκε ότι στο συγκρότημα δεν πήγαινε ο ανοιχτός χώρος αν και η συναυλιακή του εμπειρία το βοήθησε σημαντικά να τα βγάλει πέρα. Οι οπαδοί της μπάντας θα έμειναν απόλυτα ευχαριστημένοι, ενώ οι υπόλοιποι θα είχαν μια πολύ ευχάριστη στιγμή. Το κλείσιμο της εμφάνισης με Blue Moon και Misirlou ήταν η κορύφωση της βραδιάς γενικά. Στις πρώτες σειρές δε επικράτησε πανζουρλισμός.
The Locos. Οι The Locos είχαν την ατυχία να είναι headliners στην μικρότερη σε προσέλευση κόσμου μέρα στην ιστορία του θεσμού. Με το που βγήκαν το μεγαλύτερο μέρος του κοινού άραζε μακριά από τη σκηνή. Από αυτούς που ήταν όρθιοι λίγοι γνώριζαν το υλικό της μπάντας, αλλά τουλάχιστον αυτοί οι λίγοι είχαν όρεξη και χώρο για να χορέψουν…
Οι The Locos βγήκαν με το “Paletovisión” και συνέχισαν με το “Lloviendo Idiotas”, ενώ το εισαγωγικό κομμάτι ήταν το soundtrack του Αστυνόμου Σαΐνη. Παρότι όλα ήταν εναντίον τους αυτοί βγήκαν για να περάσουν καλά και τραγούδι το τραγούδι όλο και κάποιος θα σηκωνόταν και θα πλησίαζε. Οι The Locos δεν ήταν το μεγαθήριο που κάνει πολλά headlinings κάθε χρόνο, ήταν όμως πολύ φιλότιμοι, κεφάτοι και κέρδισαν κάποιο κόσμο από την εμφάνιση αυτή. Κέφι, χορός, πλάκες, άλλοτε εύστοχες και άλλοτε όχι, απορίες και καταφύγιο στον πλησιέστερο ισπανομαθή μπας και πάρουμε πρέφα τι έλεγαν όταν απευθύνονταν στο κοινό ανάμεσα στα κομμάτια συμπλήρωναν το σκηνικό της εμφάνισης.
Φυσικά το τρομερό “Tiempos Difíciles” είχε την τιμητική του αφού εκτελέστηκε στην ολότητά του, η κορυφή του δίσκου “Α Punto de Explotar” ήταν και κορυφή της συναυλίας. Αρκετοί θα ψόφαγαν για ένα κομμάτι από Ska-P, το οποίο θα μπορούσε να είχε να αντικαταστήσει κάποια από τις διασκευές στα Song 2, Surfin’ Bird, Don’t Worry, Be Happy. Εντούτοις, η θερμότερη αποδοχή υπήρξε σε αυτά τα τρία κομμάτια μιας και οι πλειονότητα τα γνώριζε. Να σημειωθεί ότι ο Pipi έγινε πατέρας την ημέρα της συναυλίας και έλαβε τα συγχαρητήρια των συναδέλφων του επάνω στη σκηνή. Η τριπλέτα “Espacio Exterior”, “Resisteré” και “Como Un Animal” ολοκλήρωσε μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση, από την οποία αρκετοί έφυγαν τραγουδώντας, αρκετοί βλαστήμησαν για τα “πανηγυρτζίδικα τραγουδάκια” που άκουγαν τόση ώρα και άλλοι απλά αδιάφοροι…
Δείτε όλες τις φωτογραφίες της πρώτης ημέρας του Rockwave Festival πιο κάτω.
Δες επίσης τα ρεπορτάζ από Rockwave Festival Day 2 και Rockwave Festival Day 3
Διαβάστε επίσης
