Tην αυλαία ανοίγουν οι Transistor με τα υπέροχα φωνητικά της Μαρίας Κουρμούλη. Οι Transistor που μια από τις επιτυχίες τους, «This Is The Living» κοσμεί τις συχνότητες των Αθηναικών ραδιοφώνων τον τελευταίο καιρό, απέδειξαν επάξια ότι αξίζουν να βρίσκονται σταθερά σε τέτοιους θεσμούς όπως το RockWave – αν και προσωπικά τους προτιμούσα λόγω ύφους περισσότερο όταν άνοιγαν τους James στο Eject. Οι Transistor με πορεία ετών στο χώρο – παρότι έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό τα τελευταία 2 χρόνια, είχαν παλμό – είχαν ροή και αμεσότητα με τον λιγοστό κόσμο (λόγω της ώρας που έπαιζαν) τον οποίο και ευχαρίστησαν πολλαπλά για την υποστηριξή του. Δυστυχώς, δε μπορέσαμε να έχουμε φωτογραφίες από την παρουσία τους αφού καθυστέρησε να φτάσει ο φωτογραφικός εξοπλισμός στα χέρια μας. Το μόνο που θα πω και θα κλείσω την αναφορά μου για τους Transistor είναι ότι θα προτιμούσα στο μέλλον από τη διοργάνωση να τους δώσει μια καλύτερη θέση σε ώρα που πιστεύω πως αξίζουν.
Μετά τους Transistor στη σκηνή ανέβηκε ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο οποίος ξεκίνησε με την επιτυχία του «Ποτέ», καταφέρνοντας λόγω της αναγνωρισιμότητας του κομματιού να μετακινήσει λίγο περισσότερο μπροστά στις επάλξεις. Παρόλα αυτά, το παλαί ποτέ μέλος των Stereo Nova δε με έπεισε προσωπικά ότι αξίζε τη θέση του στο φεστιβάλ και αυτό παρότι ξεκίνησα με αισιοδοξία να τον παρακολουθώ αφού τον άκουγα πρώτη φορά ζωντάνα. Δυστυχώς, αυτό που προσέλαβα από την εμφάνισή του ήταν ένας άνευρος «αέρας», χωρίς μεταδοτικότητα, που έχει σκαλώσει σε κάποιο παρελθόν ξεχνώντας να βελτιωθεί και να οδηγήσει τον εαυτό του σε ένα νέο επίπεδο. Το χείριστο ηχητικά αποτέλεσμα που έβγαινε προς τα έξω – σε συνδυασμό με τα επιμέρους φάλτσα και τα αστήρικτα φωνητικά δεν έδινε την εικόνα ενός καλλιτέχνη του βεληνεκούς του Κ. Βήτα. Αν επρόκειτό για ένα νέο καλλιτέχνη, με άγουρο τραγουδιστή και ένα μαθητικό μουσικό σύνολο με λιγοστές πρόβες θα έλεγα ότι ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια. Τέτοιες εμφανίσεις είναι τουλάχιστον δυσανάλογες των ονομάτων και της ιστορίας που κουβαλάνε και δε θα με ενοχλούσαν τόσο τα φωνητικά αν ήταν καλύτερο το mix του ήχου που έβγαινε προς τα έξω. Σόρρυ…
Ο Κ. Βήτα ολοκλήρωσε το πρόγραμμά του σχετικά νωρίς για να παραδόσει τη θέση του στον Aviv Geffen, το ένα από τα δύο κύρια μέλη των Blackfield (το άλλο είναι ο Steven Wilson από τους Porcupine Tree), ο οποίος στην εμφάνισή του στην Αθήνα άνοιξε με την επιτυχία του από το σχήμα με τον Wilson για να συνεχίσει με δικά του κομμάτια και να συνεπάρει το κοινό με το ιδιόρρυθμο στυλ του. Δε θα ήταν η προσωπική μου επιλογή ακρόασης (αφού ήταν όλο πολύ μελαγχολικό για το δικό μου γούστο) – αλλά σίγουρα ο Geffen αποδείκνυει ότι ίσως είναι ένας από τους λίγους γιους επιφανών καλλιτεχνών (ο πατέρας του είναι γνωστός ποιητής στο Ισραήλ) που μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι γεμάτο ποίηση αυτό τον έχει επηρεάσει βαθιά – αποδίδοντας στην ουσία και αυτό τον μελαγχολικό τόνο στις μελωδίες και τους στίχους του. Αυτό που κάνει ο Geffen το κάνει καλά – απόδειξη ότι έστω και για λίγο κατάφερε να μας ταξιδέψει στα δικά του μονοπάτια – δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες για χαλάρωση κάτω από τον ήλιο – προετοιμάζοντας παράλληλα το έδαφος για τους αξεπέραστους… Faithless.
Τι να πεί κανείς λοιπόν για αυτό το σχήμα που όλοι έχουμε γνωρίσει λίγο ή πολύ… είτε μέσα από εγχώριους χρησιδανεισμούς τύπου «Υποφέρω» είτε απευθείας από την αυθεντική αυπνία («Insomnia») των 90’s – που χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή για τους περισσότερους 25-30s-something. Οι Faithless μπήκαν στο Terravibe δυνατά με ένα εντυπωσιακό intro από τη Sister Bliss (την πληκτρού/dsp effects master τους) και τον Maxi Jazz να χαιρετάει τον κόσμο, ο οποίος με το πρώτο άκουσμα του beat των Faithless μετακινήθηκε γρήγορα μπροστά για να δει το αγαπημένο του σχήμα από κοντά. Συνοπτικά, ωραίος ήχος, ωραία ροή, λίγα αλλά to the point οπτικά εφέ, μικρές κοιλιές στο πρόγραμμα που δικαιολογούνταν από το γεγονός ότι το πρόγραμά τους ήταν διαμορφωμένο περισσότερο για εμφάνιση κλειστού τύπουκαι αρκετή ώρα onstage (τουλάχιστον 90 λεπτά) – στα οποία ο κόσμος χόρεψε και μετέτρεψε το Terravibe σε ένα μεγάλο club…
H Sister Bliss εξαιρετική όπως πάντα διαχειρίστηκε αρτιότατα τις λούπες και τα ελάχιστα synth μέρη που έπαιζε η ίδια. Απόλυτο timing από τη μπάντα η οποία είχε και πολύ καλή δυναμική παρουσία με αληθινό group onstage να υποστηρίζει την εμφανισή τους με ένα περισσότερο ροκ χαρακτήρα. Από το σχήμα των Faithless ξεχώρισα το drummer που ήταν ιδιαίτερα minimal και μέσα στην club λογική (για όσα μέρει έπαιζε ο ίδιος και δεν ήταν samples). Δε μου άρεσε αυτό που έβλεπα από τον κιθαρίστα ο οποίος υποκρινόταν ότι παίζει ακόμα και στα σημεία που δεν ακουγόταν «ΕΜΦΑΝΩΣ» κιθάρα… Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που θυμάμαι τον Richie Blackmore στο τηλεοπτικό στούντιο να έχουν υποχρεώσει τους Purple σε playback και εκείνος να παίζει με την κιθάρα ανάποδα επιδεικτικά και αγνοώντας κάθε οδηγία του σκηνοθέτη… Αν ξεπεράσουμε αυτό το μελανό σημείο θα μπορούσα να πώ ότι οι Faithless ήταν με μικρή διαφορά η καλύτερη παρουσία της ημέρας για την 1η μέρα του RockWave – δίνοντας ίσως και το μοναδικό Rock τόνο μέσα σε αυτή την 1η μέρα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως Dubwave, ElectroWave κτλ. Οι Faithless ολοκλήρωσαν εντυπωσιακά με το «We Come One» ευχαριστώντας τον κόσμο ο οποίος φώναζε “We Want More” – δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του για αυτό που παρακολούθησε, φωνές οι οποίες γρήγορα έσβησαν καθώς το μεγάλο show των Black Eyed Peas θα ξεκινούσε σε λίγο.
Στις 10:00 περίπου, όταν το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά στο Terravibe έκαναν την εμφάνισή τους τα «Μαυρομάτικα Φασόλια» (ελληνιστί οι Black Eyed Peas) ή με άλλα λόγια η hip hop μπάντα από την Αμερική με πωλήσεις δίσκων που ανέρχονται στα 35 εκ. Άλμπουμς, 41 εκ. Single και δε συμμαζεύεται… Σούπερ ακούγεται ε? Ε, λοιπόν εδώ θα σας στενοχωρήσω γιατί και πάλι για μια μπάντα τέτοιου βεληνεκούς με παγκόσμια hits, όπως οι Black Eyed Peas δε θεωρώ ότι στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Το πρόγραμμά τους θύμιζε 100% μια οποιαδήποτε Αμερικανική ταινία με σούπερ οπτικά και ηχητικά εφφέ – χωρίς όμως υπόθεση… Έτσι, τη σούπερντούπερ φαντασμαγορική Χολυγουντιανή έναρξη, με φωτιές και το όνομά τους να σκάει ανάμεσα, διαδέχτηκαν τα ακριβοπληρωμένα (αλλά τετριμμένα πλέον) laserlights να στοχεύουν το κοινό δημιουργώντας αίσθηση, τρείς ρομποτιζέ αλλά Ρακιντζής (S.A.G.A.P.O) ράπερ με yo και ho και μια 40άρα σεξοβόμβα που παρόλα τα χρόνια της έβαζε κάτω 2 – 20άρες, 4 -10άρες κτλ…
Αν σε αυτό προσθέσετε και ένα απόλυτο playback experience με πάρα πολλά φωτάκια, ένα τεράστιο βίντεο γουόλ στο μέγεθος της σκηνής και μερικά έξυπνα χορευτικά στην έξοδο παίρνετε το show των Black Eyed Pease. Αν είστε φαν αυτής της κουλτούρας και σας αρέσει ο εύκολος εντυπωσιασμός τότε όλα αυτά θα σας φαίνονται τέλεια και θα μιλάτε για καιρό για τη μεγαλειώδη εμπειρία σας. Παρόλα αυτά, μετά τη σούπερ έναρξη το πρόγραμμά τους στο σύνολό του μου φάνηκε πολύ τοπικιστικό – ή με άλλα λόγια τυπική Αμερικανιά που δεν απευθύνεται σε ένα παγκόσμιο κοινό αλλά στη σκηνή που τους ανέδειξε, την Καλιφόρνια – άντε και τις υπόλοιπες πολιτείες. Όπου δεν υπήρχε κομμάτι άξιο αναφοράς, τη θέση τους έπαιρναν τα λεγόμενα fillers που ένα μικρότερο σχήμα μάλλον θα απέρριπτε για να μη δεί τον κόσμο να φεύγει μαζικά στα ενδιάμεσα. Μου άρεσε πολύ το χορευτικό που βγήκαν οι χορεύτριες ντυμένες στερεοφωνικά, όπως μου άρεσε και η εκτέλεση του Where Is The Love και Boom Boom Pow, αλλά και το I Got A Feeling που ήταν εμφανώς οι πιο δουλεμένες σαν εμφανίσεις από όλο το team με λιγότερους αυτοσχεδιασμούς και περισσότερες συγχρονισμένες κινήσεις. Γενικά, σε ένα τέτοιο American-hip hop super show περιμένεις όλα να δουλεύουν ρολόι – αυτό δυστυχώς δεν ίσχυε στην περίπτωση των Black Eyes Peas, οι οποίοι φάνηκαν να έχουν δουλέψει ένα μέρος του προγράμματός τους και το υπόλοιπο να το έχουν βασίσει στον αυτοσχεδιασμό.
Σε γενικές γραμμές μπορώ να πώ ότι δεν εκφράζω το κοινό που εκτιμά τα playback shows παρότι καταλαβαίνω την αξία που έχουν για το κοινό που τα υποστηρίζει και που αποζητά κάτι διαφορετικό από τον κλασσικό ροκ ήχο. Οι περίπου 15.000 που μαζεύτηκαν για να δούν το show είχαν ανάμεικτα συναισθήματα, με κάποιους φανατικούς οπαδούς να παρακολουθούν σε έκσταση το αγαπημένο τους συγκρότημα και άλλους λιγότερο υποψιασμένους κλασσικούς ελληναράδες να γυρίζουν τις πλάτες τους στο «super show» επιλέγοντας να δουν Μουντιάλ στις οθόνες που υπήρχαν στα μετόπισθεν του Terravibe – ίσως γιατί βρέθηκαν εκεί απλά για να συνοδεύσουν το κορίτσι ή την κόρη τους στο αγαπημένο της γκρουπ…Έλλας το μεγαλείο σου και πάλι!
Διαβάστε επίσης
