Rockwave Festival Day 3: Warriors Dance on the Devil’s Dance Floor

tralala.gr Posted On 6 Ιουλίου, 2011

702 Προβολές

Κοινοποιήσεις

Φτάνοντας λίγο πριν τις 15:30 στην Μαλακάσα, γίνεται αμέσως αισθητό ότι αυτή θα είναι η κορυφαία μέρα του φετινού φεστιβάλ. Στον χώρο του terra vibe βρίσκεται ήδη περισσότερος κόσμος από όσον ήταν εκεί προχθές, όταν παίζανε οι headliners της πρώτης μέρας (Editors). O Marky Ramone με τους Blitzkrieg είναι η πρώτη από τις δύο ‘official’ tribute μπάντες που θα εμφανιστούν σήμερα. Μπορεί να μην ήταν μέλος των original Ramones (και για τους κακεντρεχείς να καπηλεύεται την κληρονομιά των θρυλικών punk-rockers) αλλά από την άλλη είναι ο μόνος (ιστορικός) επιζών του άτυχου αυτού συγκροτήματος και αντιμετωπίζει με σεβασμό την ‘κληρονομιά’ του. Ο κόσμος προφανώς το εκτιμάει αυτό και τον τιμάει με την αθρόα (λαμβάνοντας υπόψη και τον καυτό ήλιο που χτυπούσε ανελέητα) παρουσία του, είτε μπροστά στη σκηνή, είτε σε οποιοδήποτε σκιερό καταφύγιο από τον ήλιο.

Η μπάντα του Marky αποτελείται από μέλη των Antiproduct που βγάζουν δυνατό και δεμένο ήχο, αλλά το ατού των Blitzkrieg δεν είναι άλλο από τον frontman της μπάντας, τον φοβερό και γεμάτο ενέργεια Michale Graves που ξέρει πώς να ‘σεβαστεί’ το υλικό που καλείται να ερμηνεύσει. Άλλωστε η συμμετοχή του στην αναβίωση των Misfits στα τέλη των 90’s αποτελεί ‘στολίδι’ στο βιογραφικό του και πιστοποίηση της αξίας του. Χωρίς πολλά πολλά λόγια, οι Blitzkrieg μας προσφέρουν πληθώρα αγαπημένων τραγουδιών των Ramones, εκτελεσμένα με κέφι και μεράκι.

Η αγέρωχη φιγούρα του Marky πίσω από το drum set δημιουργεί έναν δεσμό με το ένδοξο punk παρελθόν που ο περισσότερος (νεαρός) κόσμος δεν είχε προλάβει να ζήσει από πρώτο χέρι. Μελανό σημείο της εμφάνισής τους, ο αδικαιολόγητα μπουκωμένος ήχος. Από εκεί και πέρα, όμως, είναι δύσκολο να γκρινιάζουμε όταν έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε τραγούδια όπως τα “The KKK Took My Baby Away”, “Pet Cemetary”, “I Wanna Be Sedated” και το εμβληματικό «Hey ho, let’s go” του “Blitzkrieg Bop”.

Η μπάντα μας αποχαιρετάει με μια γλυκιά διασκευή στο “What a Wonderful World” του Louis Armostrong. Η συγκεκριμένη punk διασκευή ανήκει στον συγχωρεμένο Joey με τον Graves να κατεβαίνει από τη σκηνή και να τραγουδάει μπροστά στη μπάρα. Η εμφάνιση των Marky Ramone’s Blitzkrieg σίγουρα ανεβάζει ψηλά τον πήχη για του Therapy? που ακολουθούν στο Vibe Stage.

Οι Βόριο-Ιρλανδοί punk metalers γιορτάζουν την εικοστή επέτειο από την κυκλοφορία του πρώτου τους album (‘Babyteeth’) και περιοδεύουν παίζοντας ένα καθαρά best-of setlist (όπως και οι περισσότερες μπάντες της ημέρας, άλλωστε). Χωρίς να θεωρούνται ακόμα legacy band, οι Therapy? βασίζονται εν πολλοίς στις επιτυχίες του παρελθόντος και έτσι αυτή η εμφάνιση τους δίνει την ευκαιρία να παρουσιάσουν τα κλασικά τους κομμάτια χωρίς ενοχές. Ο αρκετός κόσμος που μαζεύτηκε στη μικρή σκηνή δείχνει ότι δεν τους έχει ξεχάσει και δίνει δυναμικό παρόν. Ο ήχος εδώ είναι σαφώς καλύτερος από αυτόν που είχαν οι Blietzkrieg στη μεγάλη σκηνή και βοηθάει τη μπάντα να ξεδιπλώσει την Ιρλανδική της τρέλα.

Με το set τους να δίνει μεγάλη βάση στο κλασικό, πλέον, album τους, ‘Troublegum’, οι Therapy? λίγο-πολύ ικανοποιούν όλες τις ορέξεις των οπαδών τους. Ο καυτός ήλιος που χτυπάει κατευθείαν στη σκηνή δεν τους πτοεί καθώς ξεκινάνε δυνατά με “Meat Abstract”, “Die Laughing”, “Stories” και “Exiles” κάνοντας μια γρήγορη αναδρομή από το ντεμπούτο τους μέχρι και το ‘Crooked Timber’ του 2009.

Εκεί μας επιφυλάσσουν μια έκπληξη, καθώς συνεχίζουν με ένα νέο, ακυκλοφόρητο κομμάτι, το πολύ καλό “Living in the shadow”. “Rust” για την συνέχεια, ενώ ακολουθούν τέσσερις mid 90’s επιτυχίες, τα “Neck Freak”, “Fantasy bag”, “Innocent X” και “Teethgrinder” που ανοίγουν το δρόμο για την αγαπημένη, πια, διασκευή στο “Isolation” των Joy Division. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται και αμέσως μετά με τα 90’s “Potato Junkie”, “Stop it you ‘re killing me” και “Nowhere” να οδηγούν στη διασκευή του “Diana” των Hüsker Dü. Οι Ιρλανδοί μας αποχαιρετούν με το “Screamager” και υπόσχονται να επιστρέψουν σύντομα, με έτοιμο το νέο album.

Η κάθοδος προς τη μεγάλη σκηνή για τους Monster Magnet γίνεται με γοργό βήμα, καθώς όλοι ξέρουν ότι τα live της παρέας από το Jersey ποτέ δεν απογοητεύουν. Οι Wyndorff και Σια με το τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα απέδειξαν ότι δεν έχουν χάσει επαφή με την stoner μούσα τους. Τα προβλήματα εξάρτησης του Dave ανήκουν πλέον στο παρελθόν και αυτό αποτυπώθηκε στο ‘Mastermind’. Οι Magnet εμφανίζονται στη σκηνή γύρω στις έξι παρά με τον ήλιο ακόμα να καίει. Ο Dave παραμένει σταθερά ‘στρογγυλός’ μετά την αποτοξίνωση ενώ εντύπωση προκαλεί το ότι φοράει δερμάτινο jacket με τέτοια ζέστη.

Το έναυσμα της εμφάνισής τους δίνεται με το ‘κλασικό’ “Nod Scene” που αναλαμβάνει να μας παρασύρει με τη μία στο stoner groove του. Ο John McBain κάνει πάλι ποζεριές με την κιθάρα του χωρίς να κάνει λάθη ενώ τα δεύτερα φωνητικά του Tim Cronin ‘δένουν’ άψογα με τη φωνή του Wyndorff. Και το σημαντικότερο, ο ήχος ήταν πολύ καλός. Σε μια groovy stoner συναυλία, ο κακός ήχος μπορεί να χαντακώσει ακόμα και την πιο άρτια εμφάνιση (αυτό δυστυχώς θα το μαθαίνανε απ’ την ανάποδη σε λίγο οι οπαδοί των Kyuss Lives!).

Συνέχεια με “Tractor” και “Dopes To Infinity” και σειρά παίρνουν δύο τραγούδια από το ‘Mastermind’, τα “Hallucination Bomb” και “Dig That Hole”. Αν και φανταστικά κομμάτια, η μη εξοικείωση του κόσμου με αυτά έμοιασε με κοιλιά η οποία όμως έληξε γρήγορα με το ψυχεδελικό ‘σκάψιμο’ του “Medicine”. “To Look to Your Orb for the Warning” που ακολουθεί, αποτελεί μια εισαγωγή στην ‘Αγία τριάδα’ του Powertrip.

Τo “Crop Circle” έρχεται σαν ορεκτικό για τον χαμό που θα επακολουθήσει στο (μοναδικό ίσως) mega hit της μπάντας, το “Powertip”, όπως και έγινε. Κλασικά, ο μόνος τρόπος να επανέλθουν τα πράγματα σε μια τάξη είναι ο διαστημικός doom ορυμαγδός του “Space Lord” με όλο το κοινό να συμμετάσχει! Καταπληκτική εμφάνιση για τους Monster Magnet που περνάνε μια αναγέννηση.

Μετά από ένα μισάωρο διάλλειμα για ποτά και βόλτες, ή έτερη ‘επίσημη’ tribute μπάντα της ημέρας ετοιμάζεται να ανέβει με τη σειρά της στο Terra Stage. Η πρόσφατη (sold-out) ανοιξιάτικη εμφάνισή των Kyuss Lives! στο Fuzz αποτέλεσε κίνητρο για να έρθουν να τους δούνε στο Rockwave όχι μόνο αυτοί που δεν καταφέρανε να τους δούνε τότε αλλά και όσοι δεν τους ‘χόρτασαν’ εκείνη την μιάμιση ώρα στην Αθήνα. Οι Garcia, Oliveri, Bjork και ο βέλγος Bruno Fevery (δηλαδή οι Kyuss μείον τον Homme) βρέθηκαν στην σκηνή λίγο μετά τις 19:00 με τον κόσμο από κάτω να προσδοκεί μια εμφάνιση ανάλογη της 25ης Μαρτίου. Σύμμαχος, πλέον, και ο καιρός, καθώς ο ήλιος που δύει σιγά σιγά, δίνει τη θέση του σε ένα δροσερό αεράκι.

Οι πρώτες νότες του “Gardenia” προκαλούν χαμό στο κοινό (το οποίο διαρκώς μεγαλώνει) ο οποίος απλά εντείνεται με τα “Thumb” και “Hurricane” που ακολουθούν. Μόνο που κάτι δεν πάει καλά. Όσο cool και να δείχνει πάνω στη σκηνή ο Garcia με το μαύρο γυαλί και όση παράνοια και να εκπέμπει ο Oliveri με το αρχοντικό του μούσι, δεν σώζουν την κατάσταση από τον τραγικό ήχο που ακούγεται πιο ‘μπουκωμένος’ κι από αυτόν στην εμφάνιση των Blitzkrieg νωρίτερα.

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζει την διάθεση των φανατικών οπαδών τους (που δεν ήταν λίγοι), αλλά σίγουρα αποτελεί μελανό σημείο για το live. Το set τους δεν είχε πολλές διαφοροποιήσεις από αυτό του Fuzz και αν μη τι άλλο, οι ίδιοι πάνω στη σκηνή έμοιαζαν να το διασκεδάζουν. “Supa Scoopa…”, “One Inch Man” και “Whitewater” αποτελούν κορυφαίες στιγμές της εμφάνισής τους, αλλά το αποχαιρετιστήριο “Green Machine” μας αφήνει με μια αίσθηση ‘ανολοκλήρωτου’. Ποιος ξέρει, ίσως το ερχόμενο Φθινόπωρο να μας ξαναεπισκεφτούν. Γρήγορα όμως τώρα πάμε πάνω για Flogging Molly.

Πάρα πολύς κόσμος μπροστά στο Vibe Stage για τους folk punk-rockers από την Καλιφόρνια, οι οποίοι αν και δεν απολαύσανε ποτέ εκτεταμένο airplay από τα ραδιόφωνα, εκμεταλλεύτηκαν το ενθουσιώδες word-of-mouth που προκύπτει από τα live και τους δίσκους τους, και πλέον έχουν το δικό τους φανατικό κοινό. Με νέο δίσκο στις αποσκευές τους, λοιπόν, οι ‘κέλτες’ είναι έτοιμοι να γεμίσουν τη μικρή σκηνή με τη μουσική και την τρέλα τους.

Το σεπτέτο εμφανίζεται επί σκηνής εν μέσω ντελίριου ενώ ο mainman της μπάντας (και βέρος Ιρλανδός) Dave King κρατάει μια Φιξ στο χέρι και πίνει μια γουλιά στην υγειά μας. Το punk μνημόσυνο του “The Likes Of You Again” αποτελεί το ξεκίνημα μιας τρελής μουσικής βόλτας που συνεχίζει με το αγαπημένο “Swagger”. O Dave προλογίζει το επόμενο τραγούδι, το καινούριο “revolution”, λέγοντας ότι σαν Ιρλανδός, νιώθει ‘αδελφός’ των Ελλήνων και ότι οι δύσκολες καταστάσεις που περνάμε δεν θα αργήσουν να φτάσουν και στο ‘σμαραγδένιο’ νησί. Συνέχεια με το αγαπημένο “Requiem for a Dying Song” που προκαλεί παροξυσμό στο κοινό που χοροπηδάει μέχρι τέρμα πίσω.

Απίστευτα επικοινωνιακοί, κεράσανε ποτό (πετάξανε κουτάκια μπίρας), παινέψανε την Φιξ και αφιερώσανε το “Selfish Man” σε έναν κοκκινομάλλη στο κοινό πριν μας παρουσιάσουν άλλο ένα κομμάτι από τον νέο τους δίσκο, το “Saints and Sinners”. Το κέφι συνεχίζεται αμείωτο. Όλοι οι μουσικοί που βρίσκονται στη σκηνή δείχνουν να το καταδιασκεδάζουν, ενώ ο King χοροπηδάει, χορεύει και τραγουδάει σαν μεθυσμένο Leprechaun! Ακολουθεί το “Drunken Lullabies” και επικρατεί πανικός! Πάλλεται όλος ο χώρος μπροστά στη μικρή σκηνή που μοιάζει να μην χωράει τη μουσική ενέργεια της μπάντας.

Το ακουστικό “Float” που έρχεται μετά, μπορεί να ‘ηρεμεί’ τα πνεύματα αλλά χωρίς να ξενερώνει κανέναν, αφού όλοι σιγοτραγουδάνε το αισιόδοξο ρεφρέν του. Μετά από ένα shout-out στους, επίσης folk punk rockers, Gogol Bordello που παίζουν μετά στη μεγάλη σκηνή, αφιερώνουν το “Tobacco Island” στους περίπου εκατό χιλιάδες Ιρλανδούς που στάλθηκαν σαν σκλάβοι στις νήσους Barbados. Στη συνέχεια ο Dave μας συστήνει την γυναίκα του, την γλυκήτατη Bridget Regan που αφήνει για λίγο το βιολί της και αναλαμβάνει την ιρλανδική φλογέρα για το διονυσιακό “Devil’s Dance Floor”. Ακολουθεί άλλο ένα (και πάλι αφιερωμένο σε μας) καινούριο και έντονα ‘μνημονιακό’ τραγούδι, το “Don’t Shut ’em Down” που ακούγεται απίστευτα επίκαιρο.

Το συγκινησιακό “If I Ever Leave This World Alive” αποτελεί βάση για ένα πολύ συναισθηματικό sing-along που κορυφώνεται στους μελαγχολικά αισιόδοξους τελευταίους στίχους. Και επειδή μετά από τέτοιο συναισθηματικό ‘tripάκι’ είναι απαραίτητο ένα μουσικό pick-me-up, το “What’s Left of The Flag” είναι ό,τι πρέπει. Οι επτά ‘μεθυσμένοι πειρατές’ μας λένε «εις το επανιδείν» με το Seven Deadly Sins και μας αφήνουν με ένα πλατύ χαμόγελο στο στόμα.

Μετά το τέλος της συναυλίας κατεβαίνουν στο κοινό και τους χαιρετάνε όλους έναν έναν ενώ μοιράζουν και όσες μπίρες ή νερά τους περισσέψανε (ακόμα και ένα σάντουιτς δώσανε). Σε μια μικρή κουβέντα που είχαμε με τον μπασίστα, Nathen Maxwell, μας εξομολογήθηκε ότι η υποδοχή που τους επιφύλαξε ο κόσμος τους προκάλεσε δέος και ήθελαν με να ανταποδώσουν την αγάπη αυτή δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό. Επίσης είπε ότι θα προσπαθήσουν να μας ξαναεπισκεφτούν στα πλαίσια μιας headline εμφάνισης αυτή τη φορά.

Μετά την μουσική ‘πλήρωση’ που προκάλεσαν οι Flogging Molly, το χαβαλεδιάρικο τσιγγάνικο punk που μας επιφυλάσσουν οι συμπαθέστατοι Gogol Bordello που καταλαμβάνουν τη μεγάλη σκηνή φαντάζει λίγο ‘φτωχό. Αυτό που όμως παρατηρούμε κατεβαίνοντας προς τo Terra Stage είναι το πλήθος του κόσμου που δεν έπαψε στιγμή να συρρέει στο Terra Vibe. Πρόκειται σίγουρα για το μεγαλύτερο πλήθος που έχει τύχει να δω προσωπικά στον συγκεκριμένο χώρο και είναι πραγματικά αναπάντεχο και εντυπωσιακό.

Η μπάντα από το Lower East Side έλκει αρκετό κόσμο μπροστά στη σκηνή αλλά οι περισσότεροι προτιμάν να χαλαρώσουν κάνοντας βόλτες, πηγαίνοντας για ποτό ή απλά αράζοντας στο γρασίδι κρατώντας δυνάμεις για τους Prodigy. Σίγουρα, πάντως, αν οι Gogol Bordello παρέμεναν headliners θα μιλούσαμε για ένα αντι-κλιμακτηρικό τέλος του Rockwave. Η οκτάδα που ανέβηκε στη σκηνή μας προσέφερε όλα τα αγαπημένα κομμάτια του ρεπερτορίου της (με δυο τρεις παραλήψεις λόγω περιορισμένου χρόνου).

“Not A Crime”, “Wonderlust King”, “Break the Spell” και “Start Wearing Purple” ενθουσιάζουν το κοινό μπροστά, αλλά προσωπικά θεωρώ την τρέλα τους λίγο ‘σκηνοθετημένη’ και προτιμώ την αντίστοιχη των Bijelo dugme του Bregovic, που άλλωστε πρωτοστάτησε στην εισαγωγή ‘τσιγγάνικων’ στοιχείων στην punk-rock μουσική τους. Δίχως αμφιβολία όμως, οι Gogol Bordello είναι πολύ δυνατοί σαν live act και κράτησαν το κοινό ζεστό για τους Prodigy.

Λίγο πριν τις 23:00 έρχεται η ώρα των rave πρωτοπόρων να πατήσουν στη μεγάλη σκηνή. Ο κόσμος από κάτω είναι πραγματικά πολύς και περιμένει με αγωνία. Μπορεί να έχουν πάνω από τρία χρόνια να κυκλοφορήσουν νέο υλικό και συμπεριφέρονται λίγο σαν legacy band, αλλά δεν παύουν να είναι ένα από τα πιο δυνατά live acts της χορευτικής hardcore techno σκηνής.

Τα φώτα σβήνουν και το stage γεμίζει καπνό. Στο κέντρο, η κονσόλα του Liam Howlett στέκει επιβλητική με το ‘Take Me To The Hospital’ logo στο καπάκι του laptop. Το terra vibe πιανει φωτιά με τα πρώτα «World’s on fire» που ακούγονται και όλος ο κόσμος ξεκινάει ένα εντυπωσιακό ταυτόχρονο χοροπηδητό. Ο Maxim, πάντα τρομακτικός, επιβάλεται με άνεση στο κοινό ενώ ο Keith οργώνει τη σκηνή χορεύοντας. Ο χαμός συνεχίζεται με το “Breathe” και το πάρτι παίρνει εμπρός για τα καλά.

Αυτή τη φορά ο ήχος είναι σύμμαχος των Prodigy καθώς στις προηγούμενες εμφανίσεις τους υπήρξαν προβλήματα με το συγκεκριμένο θέμα. Το “Omen” ανοίγει το δρόμο για την ‘παλμική ρυθμική γιατρειά’ που μας προσφέρουν με το “Poison” και που βρίσκει μαλλιάδες με μπλουζάκια Six Feet Under να χορεύουν δίπλα σε hipsters και κοριτσάκια με μπλουζάκια Fatboy Slim. Άλλωστε για την τριάδα από το Essex είμαστε όλοι greek Warriors και το μεγάλο pit που ανοίγει μπροστά στη σκηνή για το “Warrior’s Dance” το αποδεικνύει. Ο Maxim αποχωρεί για λίγο από τη σκηνή και αφήνει τον Keith να της βάλει φωτιά.

“Firestarter” και το χορευτικό παραλήρημα συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Ακολουθούν “Run With The Wolves”, “Voodoo People” και “Invaders Must Die” με τον κόσμο να ποτίζει με τον ιδρώτα του (από τον χορό) το γρασίδι του Terravibe. Συνέχεια με “Diesel Power”, ενώ για το τέλος του βασικού set επιφυλάσσουν τη χορευτική διαστροφή που ακούει στον τίτλο “Smack My Bitch Up”.

Ο κόσμος θέλει κι άλλο και τo encore ξεκινάει με “Take Me To The Hospital”. Στο πίσω μέρος του πάρκου κάποιοι έχουν ξεκινήσει για την έξοδο θέλοντας να προλάβουν τη κίνηση (είναι Δευτέρα η επομένη) αλλά μπροστά στη σκηνή ο χορός συνεχίζεται με “Their Law”. To οριστικό αντίο έρχεται με το “Out Of Space” με τον κόσμο αφυδατωμένο και την συλλογική ευχή να τους ξαναδούμε σύντομα με νέο υλικό (και ένα μικρό παράπονο που δεν ακούσαμε το “Spitfire”).

Το Rockwave του 2011 αν και ξεκίνησε υποτονικά, γνώρισε μια πρωτοφανή κορύφωση στην τελευταία του μέρα, που ενδεχομένως να ‘ρέφαρε’ (από άποψη προσέλευσης) και για τις προηγούμενες. Τα παράπονα δεν λείπουν βέβαια. Ο κακός ήχος σε κάποια set της μεγάλης σκηνής, το εισιτήριο για την τρίτη μέρα που πήρε 17 ευρώ πάνω σε σχέση με την προπώληση, τα κουπόνια για τις αγορές από τις καντίνες που δεν ισχύανε για όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ (είναι απαράδεκτο να μη γίνεται να χρησιμοποιήσουμε τα κουπόνια της Παρασκευής την Κυριακή. Αφού τα χρήματα τα έχουν εισπράξει ήδη, δε καταλαβαίνω γιατί να ξεφτιλίζεται έτσι η αξία των ευρώ.

Ειδικά όταν το φετινό Rockwave υποτίθεται ότι θα ‘κτυπούσε’ τη κρίση!), ενώ και οι πύλες της εξόδου ανοίγανε τελευταία στιγμή. Κατανοητό να θέλουν να κρατήσουν έξω τους ‘τζαμπατζήδες’ αλλά όχι και εις βάρος του κοινού που πληρώνει και θέλει να φτάσει στο μεταφορικό του μέσο μια ώρα αρχύτερα. Δεν νομίζω να παρεξηγούταν κανείς αν ανοίγανε οι πύλες δέκα λεπτά νωρίτερα κι ας μπαίνανε μέσα άτομα χωρίς εισιτήριο. Η ουσία είναι ότι το στοίχημα της ‘ποικιλόμορφης’ τρίτης ημέρας κερδήθηκε. Ο κόσμος πέρασε όμορφα, οι συναυλίες είχαν παλμό και η συμμετοχή ήταν πρωτοφανής. Με το καλό και του χρόνου!