Φωτορεπορτάζ: Roger Waters “The Wall” | «Θα ήθελα να αφιερώσω την συναυλία σε όλα τα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας και σε όλο τον κόσμο.»

Πριν την συναυλία

Οι πόρτες άνοιξαν στις 17:30 και ο κόσμος είχε ήδη στηθεί έξω από τις θύρες του ΟΑΚΑ για να προσέλθει στο εσωτερικό του το συντομότερο δυνατό και να αποκτήσει μία καλή θέση. Χωρίς να θέλω να γκρινιάξω, θα κάνω μία μικρή παρένθεση λέγοντας πως πολλοί ήταν αυτοί που δυσαρεστήθηκαν όταν “έφαγαν” πόρτα από την ομάδα φύλαξης του χώρου για τον απλό λόγο ότι είχαν μαζί τους ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές και κάμερες, κάτι που δεν επιτρεπόταν να υπάρχει στον χώρο, αλλά και κάτι για το οποίο σχεδόν κανείς δεν είχε ενημερωθεί εγκαίρως. Χωρίς να αφήσει ο κόσμος την ψυχολογία του να “πέσει”, βρήκε εν τέλει την θέση του στις κερκίδες και την αρένα και μέχρι την έναρξη της πολύ-αναμενόμενης συναυλίας απολάμβανε τραγούδια της δεκαετίας του 60 και του 70.

Roger Waters: “The Wall” – Δύο ώρες μουσικής και έντονων συναισθημάτων

Εκθαμβωτικά πυροτεχνήματα και φαντασμαγορικοί φωτισμοί έδωσαν τον βήμα στον Roger Waters να ανέβει στην σκηνή του ΟΑΚΑ στις 21:30 ακριβώς, έχοντας στο background το μισοχτισμένο “The Wall” με το “Dark Side of the Moon” στο κέντρο της σκηνής και τους μουσικούς που τον πλαισίωναν. “I’m Spartacus” ξεκινάει να ερμηνεύει ο Waters και στο τοίχος που λειτουργούσε ως video wall αναγράφεται η φράση σε όλες τις γλώσσες. Φωτογραφίες από θύματα μειονοτικών τάξεων εμφανίζονται στη σκηνή με την μουσική υπόκρουση του “The Thin Ice”, ενώ στη συνέχεια το φεγγάρι γίνεται κόκκινο και το video wall κατακλύζεται από μία επίσης κόκκινη θάλασσα και ο Roger Waters ξεκινάει να ερμηνεύει την παγκόσμια επιτυχία “Another Brick in the Wall” και το κοινό, μόλις πιάνει τον ρυθμό, τον συνοδεύει ασταμάτητα κατά την διάρκεια ολόκληρου του τραγουδιού. Το part II του τραγουδιού παίρνει σειρά και ο δάσκαλος-τέρας βγαίνει στην σκηνή παρέα με μία ομάδα μικρών παιδιών που τραγουδάνε με πλήρη συναίσθηση των πραγμάτων το εν λόγω τραγούδι.

Μπορεί να του φάνηκε δύσκολη η ελληνική γλώσσα, αλλά ο Waters δεν δίστασε να μας απευθύνει τον λόγο στα ελληνικά και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία και αρκετό χιούμορ. Συγκεκριμένα είπε τα εξής: “Γεια σου Αθήνα! Καλωσόρισες! Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ! Ευχαριστώ! Πρώτον θα ήθελα να ευχαριστήσω με ένα χειροκρότημα τα παιδιά από την χορωδία: «Σας ευχαριστώ παιδιά, ήσασταν φοβεροί!». Θα ήθελα να αφιερώσω αυτή την συναυλία στον Jean Charles de Menezes, στην οικογένειά του και στον αγώνα για την ελευθερία και την δικαιοσύνη και σε όλα τα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας, σε όλο τον κόσμο. Θα σας θυμόμαστε. I said it in greek (= Τα είπα στα ελληνικά). Είναι δύσκολη η γλώσσα σου πολύ. Δεν πειράζει. Τι να κάνουμε.”. Και με αυτά τα λόγια δίνει τη σκυτάλη στο “Mother” και το φόντο μετατρέπεται σε ασπρόμαυρο με την προκλητική φράση και κοινή από όλους άποψη: “Να γ@@θεί η κυβέρνηση”.

Με το “Goodbye blue sky” και με μία κάμερα στον κύκλο που παραλληλίζεται με το “Dark side of the Moon”, ο Waters αντικαθιστά το “Brother is Watching you” με το “Mother is watching you”. Τα μηνύματα ήταν πολλά. Με κυρίαρχο το να μην αφήσουμε τον καπιταλισμό, με όλα όσα αυτός περιλαμβάνει στην ευρύτερη έννοιά του, να καταστρέψει τις πραγματικές αξίες. Η εικόνα, μιας και είναι το μεγαλύτερο μέσο επιρροής του κοινού βοήθησε στο να περαστούν αυτά τα μηνύματα σε όλους μας. Το “πρόστυχο” κατά τα άλλα περιεχόμενο έρχεται στην επιφάνεια και γυναίκες με έντονα χαρακτηριστικά λαγνείας και πάθους παίρνουν τον χώρο τους στην οθόνη-τοίχο. Η ταραντινίστικη σκηνοθεσία είναι εμφανής. “Βρώμικα” ανθρωποειδή φυτά έρχονται να συνδυαστούν με το “Dirty Women” του Roger Waters. Το κοινό βρίσκεται σε απόλυτη έκσταση και απολαμβάνει ακόμα ένα μέρος του “Another brick in the Wall”, το “Hello” και το “Goodbye”.

Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα και στις 22:55 ο Waters απευθύνεται στο κοινό με το “Hey You” και το αναζητεί συνεχίζοντας με το “Is there anybody out there” πίσω από το ολοκληρωμένο σχεδόν τοίχος που χτιζόταν καθ’ όλη την διάρκεια του show. Σειρά έχουν τα “Bring the boys back home”, “Comfortably Numb”, ενώ κάπου εκεί το σκηνικό αλλάζει, όπως και ο Waters, ο οποίος ρωτάει το κοινό: “Υπάρχουν παρανοϊκοί στο στάδιο σήμερα; Αυτό είναι για εσάς.” και το “You better run” ανήκει σε όλους μας.

Το τείχος πέφτει!

Θα μπορούσαμε να το πούμε και ως μία μορφή λύτρωσης, μιας και εδώ και αρκετή ώρα τα “αγανακτισμένα” σφυριά έχουν κάνει την εμφάνισή τους αρκετές φορές στο χώρο, ενώ ένα μεγάλο γουρούνι που στο τέλος έπεσε στο κοινό αιωρείται στον αέρα. Ο κόσμος αδημονεί για την μεγάλη στιγμή, η οποία τελικά φτάνει ακριβώς μετά το “I don’t wanna go home”. Το τοίχος γκρεμίζεται και μία αίσθηση γαλήνης και απίστευτης ανατριχίλας κυριαρχεί παντού. Ο Waters, αφού ευχαρίστησε τους πάντες, αποχαιρετά το κοινό στις 23:43 παρουσιάζοντας τους μουσικούς του έναν έναν και αφήνοντάς μας εκστασιασμένους και σχεδόν άφωνους.

Μετά από όλα αυτά, η κατακλείδα είναι πως πρόκειται για μία συναυλία που δεν άξιζε κανείς να χάσει και που αν εξαιρέσεις την οργάνωση του χώρου και το μισό-γεμάτο στάδιο, ο ήχος, η εικόνα, τα εφέ και η επιβλητική μουσική και φωνή του Roger Waters μας άφησαν την πιο γλυκιά ανάμνηση.

Συντάκτης: Ηλέκτρα Λήμνιου

Φωτογραφίες: Νίκος Αντωνάκης