Rous: Με ευαισθησία αφηγήθηκε, με νότες και με στίχους

Φιλικός, ζεστός και ανθρώπινος ο χώρος, όπως πάντα. Όταν τα φώτα χαμήλωσαν, τα ρολόγια είχαν ξεφύγει (πολύ) από την ώρα έναρξης. Αναρωτιόμασταν, δεν το κρύβω, πώς θα κυλήσει η βραδιά σ’ αυτήν την πρώτη προσπάθεια του καλλιτέχνη να σταθεί μόνος στη Μουσική Σκηνή.

Πρώτη έκπληξη, για εμάς, ο τραγουδιστής που ανέλαβε το «βαρύ» καθήκον να «σπάσει» τον πάγο της αρχής. Εγκαταστάθηκε στη μέση της σκηνής, με μόνα… εφόδια μια κιθάρα ακουστική και μία «μπότα» ντραμς (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι μουσικοί, ως εκεί φτάνουν οι γνώσεις μου). Μας άρεσε σαν φιγούρα. Ιδιαίτερη η ενδυματολογική άποψή του. Είναι τελικά ταλέντο να καταφέρεις να «φοράς» το στυλ που σου ταιριάζει και να μην σε «φοράει» εκείνο. «Καλησπέρα» μας είπε κι άρχισε να διηγείται με τον δικό του τρόπο ιστορίες country με χρώμα και ήχο μιας άλλης εποχής. Ποιος είπε ότι τα ’70s έχουν πεθάνει?? Η φωνή του είχε ενδιαφέρον, πάντα κατά την ταπεινή προσωπική μου γνώμη. Αποχαιρετώντας μας, με ένα σεμνό “Thank you very much”… ξέχασε να μας συστηθεί. Όμως, ως γνωστόν, η καλή δημοσιογράφος στα δύσκολα φαίνεται : έψαξα και βρήκα το όνομά του. Ο αμίμητος αυτός τύπος, λέγεται Sunny Liston. Παρουσίασε και θα παρουσιάζει το “Sunny Liston’s One Man Band”. Εκεί, στην αρχή του προγράμματος.

Ο Rous ανέβηκε στη σκηνή 5 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα. Με το γνωστό καπελάκι του, φορώντας γιλέκο ξεκίνησε την διήγηση των ιστοριών του. Μικρά σχόλια στην αρχή των τραγουδιών συμπλήρωναν την εικόνα. Ροκ ο ήχος του, ροκ και το ύφος του. Με ευαισθησία αφηγήθηκε με νότες και στίχους, καθημερινά θέματα, ιστορίες που απασχολούν όχι μόνο τον ίδιο αλλά και εμάς.

Ακούσαμε τη «Βουτιά στο κενό» … «μέχρι τα φώτα της καρδιάς μου να σβήσουν… αν θέλεις έρχομαι μια βόλτα μαζί σου… σε μια ατέλειωτη βουτιά στο κενό…», το «Κόκκινο φως», «Τα μάτια σου είναι φωτιά… μια λεπτομέρεια του κόσμου που καίει… τα μάτια σου είναι εδώ… κι είναι η ψυχή μου που κλαίει», την «Μπέττυ» (που διηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που πέθανε).

Το κοινό βρισκόταν στην εφηβεία ή στα πρώτα νεανικά χρόνια. Έδειξαν ενδιαφέρον όταν ο Ρους μας παρότρυνε να τον συνοδεύσουμε στις γνωστές «Εξαιρέσεις» του. Του κάναμε το χατίρι. Από τα δικά του τραγούδια ξεχώρισα, για το νόημα αλλά και το ρυθμό που είχαν, τους στίχους «…λίγο μετά τη βροχή, υπάρχει ένας φάρος να μας βγάλει εκεί που υπάρχει το θάρρος…».

Φυσικά κινήθηκε και στο ξένο ρεπερτόριο, χαρίζοντάς μας ροκ μπαλάντες. Μου άρεσε ο τρόπος διασκευής και παρουσίασής τους.

Με τη βοήθεια των μουσικών του κράτησε μια ικανή απόσταση από το κοινό, ίσως ήταν ιδέα του σκηνοθέτη. Η παράσταση θύμιζε συναυλία κι άλλες πάλι φορές video clip. Σίγουρα έχει ακόμα πολλά να δώσει στον καλλιτεχνικό χώρο. Λίγος χρόνος του χρειάζεται για να «πάρει τον αέρα» της σκηνής.

Έχοντας μπροστά μας το πολύ πρωινό ξύπνημα, φύγαμε πριν τελειώσει, αφήνοντας τον Ρους, τους φίλους και τους συνεργάτες του να τραγουδούν ακόμα.