Συνέντευξη | Bird Radio: «Πολιτικά είμαι πολύ απογοητευμένος αυτή τη στιγμή»

Αυτό και αν ήταν καταλυτικό για να μου τραβήξει την προσοχή. Αν και στα πρώτα του δισκογραφικά βήματα δεν επιδιώκει την εμπορικότητα αλλά συνεχίζει το έργο του όπως ακριβώς αυτό τον εκφράζει και αυτό στις μέρες μας απαιτεί μαγκιά! Έντονα πολιτικοποιημένος και με φλογερές απόψεις δέχτηκε να μιλήσουμε μέσω skype και να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη αναφερόμενος σε όλα τα παραπάνω! Και μιας και σήμερα είναι η ημέρα των γενέθλιων του, το tralala.gr του εύχεται μέσα από αυτή την συνέντευξη να είναι πάντα καλά και δημιουργικός!

Γεια σου Bird Radio και καλωσόρισες στο tralala.gr! Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε αυτό το διάστημα;

Αυτή τη στιγμή ετοιμάζομαι να δώσω μια συναυλία για το νέο μου άλμπουμ “Oh Happy England”, το οποίο μόλις ολοκληρώθηκε και είναι μια συλλογή από ποιήματα του Βικτωριανού Βρετανού ποιητή, Walter de la Mare, και έτσι αυτό σημαίνει ότι κάθε πρωί ξυπνάω και επαναλαμβάνω τις πρόβες για όλη την παράσταση. Προς το παρόν κάνω πρόβες μόνος μου αλλά μετά θα συναντηθώ με την μπάντα και θα κάνουμε από κοινού πρόβες για τις συναυλίες. Οπότε κάθε μέρα κάνω πρόβες, εξάσκηση και σιγουρεύω ότι έχω μάθει όλους τους στίχους των ποιημάτων τέλεια. Επίσης, ξοδεύω πολύ χρόνο γράφοντας σε ανθρώπους, προκειμένου να διαδώσω την κυκλοφορία του album και όλα αυτά πρέπει να τα ισορροπώ με την άλλη μου δουλειά, που είναι να διδάσκω στο πανεπιστήμιο!

Wow! Αυτό είναι σπουδαίο, δεν ήξερα ότι δίδασκες στο πανεπιστήμιο. Αυτό πρέπει να είναι πραγματικά συναρπαστικό!

Είναι πολύ διασκεδαστικό να διδάσκει κανείς στο πανεπιστήμιο. Ξέρεις γιατί το αγαπώ τόσο πολύ; Διότι αυτό σημαίνει ότι είμαι πάντα υπό μια διαρκή πρόκληση να είμαι πάντα παρών με τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου αυτόν τον καιρό, ώστε να μπορώ να βεβαιώνω ότι είμαι σε θέση να επικοινωνώ και να μιλάω με την μουσική για το «τώρα» στο παρόν από όλες τις απόψεις, ακόμα και από πολιτικής άποψης και για το ρόλο της μουσικής στην κοινωνία και για άλλες κοινωνίες και διαφορετικές κουλτούρες. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και βεβαιώνομαι ότι μένω καλά ενημερωμένος. Επίσης, οι μαθητές με διδάσκουν τόσο πολύ!

Γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο για το νέο σου album; Είναι ένα μέρος από τα ποιήματά του Walter de la Mare;

Ήταν ένα από τα πρώτα ποιήματα που επέλεξα για αυτό το album “Oh Happy England” και γράφτηκε το 1918, αμέσως μετά το τέλους του 1ου Παγκόσμιου Πόλεμου. Είναι ένα πολύ θλιβερό ποίημα για τη σκόνη μετά τον πόλεμο και με το να συνειδητοποιείς ό, τι είχε μόλις συμβεί και τι θα επακολουθήσει. Θεωρώ ότι είναι ένα πολύ συγκινητικό ποίημα. Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση για μένα, επειδή έχω την τάση να δουλεύω με ένα πολύ διαισθητικό τρόπο και νομίζω ότι ο τίτλος αυτός προσπαθεί να είναι όσο το δυνατόν πιο ευθύς. Στην πραγματικότητα είναι μια ερώτηση αν και δεν έβαλα ένα ερωτηματικό στο τέλος και η διαδικασία για μένα να κάνω αυτό το άλμπουμ ήταν κάνοντας πολλές ερωτήσεις σχετικά με το ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτό το απίστευτο μυαλό, ο οποίος είναι κάποιος που γιορτάζει τη φαντασία, γράφει πολλά για τη φαντασία του παιδιού, όπως και για την ειλικρίνεια και δεν ανταποκρίνεται σε αυτά με κυνικό τρόπο και του πόλεμου που συγκρούεται με όλα αυτά. Είναι εξαιρετικά τρομακτικό, στενάχωρο και δύσκολο να κατανοήσει κανείς. Νομίζω ότι ήταν πολύ διαταραγμένος, όπως και εγώ, για το τι πρόκειται να έρθει και τι σημαίνει ο πόλεμος αλλά και πώς αυτός απάντησε σε όλα αυτά μέσα από το ποίημά του.

Πως ερμηνεύεις την απάντηση του αυτή;

Νομίζω ότι μιλά για τη γη ως μητέρα, ως τόπο από τον οποίο προερχόμαστε και δεν νομίζω ότι αναφέρεται συγκεκριμένα στην βρετανική ταυτότητα. Αναφέρεται στο ότι προερχόμαστε από μια χώρα για την οποία θέλουμε να έχουμε πρόσβαση για να μπορούμε να είμαστει ικανοποιημένοι με τη γη μας. Ο τίτλος είναι μια επιθυμία για κάποιο είδος ειρήνης και κάποιο είδος αρμονικού διαλόγου με τη γη στην οποία ζούμε. Είναι σημαντικό για μένα ότι αυτό δεν θα παρερμηνευθεί ως κάτι που είναι πατριωτικό ή ως μια διάκριση της Αγγλίας από οποιοδήποτε άλλο τόπο. Από ό, τι καταλαβαίνω ο Walter de la Mare, γιορτάζε πάντα τη ζωή και χωρίς να θέτει όρια και διακρίσεις όπως «αυτή είναι η Αγγλία και αυτή είναι μια άλλη χώρα». Είναι μάλλον ένας θλιβερός τίτλος έτσι το “Oh, Happy England” («Ω Ευτυχισμένη Αγγλία») στην πραγματικότητα σημαίνει “είναι η Αγγλία χαρούμενη αυτή τη στιγμή;”

Έχω την αίσθηση ότι πολιτικά είσαι πολύ απογοητευμένος τον τελευταίο καιρό. Καταλαβαίνω σωστά;

Ναι. Πολιτικά είμαι πολύ απογοητευμένος αυτή τη στιγμή και αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα για μένα. Έχω την ίδια στάση απέναντι σε αυτό που υποστήριζε και ο Walter de la Mare δηλαδή να γιορτάζω τη δημιουργικότητα, την παραγωγικότητα και την θετικότητα πραγματικά και ότι η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή αφαιρεί πόρους που απαιτούνται προκειμένου να στηρίξει τους ανθρώπους, τα παιδιά, την εκπαίδευση αντί να υποστηρίζουν την ελευθερία της σκέψης, η οποία θα είχε μια θετική πρόθεση προς αυτόν τον τόπο που ζούμε αυτή τη στιγμή.

Όλοι γνωρίζουμε ότι το πραγματικό σου όνομα είναι Mikey Kirkpatrick. Αλήθεια, πως προέκυψε το ψευδώνυμο “Bird Radio”;

Πριν από μερικά χρόνια, νομίζω ότι ήταν το 2010, όταν ήμουν απλά ο Mikey Kirkpatrick έπαιζα κυρίως φλάουτο και διεύθυνα μια εταιρεία παραγωγής που ονομάζεται “Avocado music”. Εργαζόμουν πολύ στο παρασκήνιο. Δεν τραγουδούσα, δεν ήταν κάτι που είχα την αυτοπεποίθηση να κάνω σε εκείνο το σημείο και δεν ήμουν σίγουρος για το ποιος θα ήταν ο λόγος μου για να τραγουδήσω ή τι θα μπορούσα να τραγουδήσω. Έπαιζα σε πολλές μπάντες ως συνεργάτης και σε κάποιο σημείο πήγα να κάνω μια συνεργασία και κατέληξε στο ότι έπρεπε να κάνω μια παράσταση μόνος μου. Ήμουν έτοιμος να ερμηνεύσω μαζί με μια χορεύτρια, έχω συνεργαστεί πολύ με τους καλλιτέχνες του θέατρου και του χορού, αλλά εκείνη δεν μπορούσε να το κάνει και έτσι αποφασίσαμε να τραγουδήσω μερικά τραγούδια που είχα συνθέσει ιδιωτικά, στο δωμάτιο μου και δεν είχα μοιραστεί με κανέναν ως τότε. Τα τραγούδια αυτά προέρχονταν από κάπου πολύ βαθιά μέσα μου και δεν είμαι βέβαιος πώς να περιγράψω αυτό το μέρος και έτσι το “Bird Radio” ήταν ένα όνομα που μου ήρθε πολύ γρήγορα. Το “Bird” («Πουλί»), επειδή παίζω φλάουτο από τότε που ήμουν παιδί, από τότε που ήμουν 7 χρονών, οπότε προφανώς εκεί έχετε τη σύνδεση μεταξύ του φλάουτου και των τραγουδιών για πουλιά, και πολλά από τις πρώιμες συνθέσεις μου βασίστηκαν γύρω από αυτοσχεδιασμούς με φλάουτο και μερικές φορές ακόμα και με πουλιά. Συνήθιζα να πηγαίνω στο δάσος και να παίζω όλα αυτά τα κομμάτια με το φλάουτο. Στη συνέχεια, το “Radio” επειδή χρησιμοποιούσα πολλά loop pedals και effects pedals και έτσι η λέξη “Radio” πραγματικά σχετίζεται με την τεχνολογική πλευρά των πραγμάτων. Επίσης, γιατί το ραδιόφωνο είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πράγμα για μένα γιατί είναι ο πομποδέκτης. Είναι κάτι που λαμβάνει κάτι από έξω και επίσης μπορεί να μεταδίδει κάτι από μέσα και αυτό είναι ακριβώς η αίσθηση του να είναι κανείς μουσικός.

Το να δημιουργείς τραγούδια, από άποψη στίχων αλλά και από άποψη μουσικής, φαίνεται πως είναι μια καθαρά προσωπική σου υπόθεση. Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου να ερμηνεύει τραγούδια άλλων καλλιτεχνών ή θέλεις να έχεις εσύ πάντα τον απόλυτο έλεγχο των δημιουργιών σου;

Έχω ερμηνεύσει τραγούδια άλλων καλλιτεχνών στο παρελθόν και εξακολουθώ να το κάνω στις Live εμφανίσεις μου. Ένα από τα τραγούδια που κάνω είναι το «Locomotive breath» από τους Jethro Tull, διότι αυτό ήταν ένα από τα τραγούδια που άκουσα ως παιδί και με ενέπνευσε πραγματικά να ξεκινήσω το φλάουτο και στη συνέχεια το άλλο που κάνω αυτή τη στιγμή είναι από την μπάντα Einstürzende Neubauten και ονομάζεται “The Garden”. Είναι αρκετά διαφορετικό και είναι από ένα συγκρότημα που πραγματικά με εμπνέει. Τέλος κάνω και ένα τραγούδι του Tom Waits και είναι μια δική μου, νέα version στο τραγούδι “Chicago”. Πιστεύω πως αν πρόκειται να ερμηνεύσω ένα τραγούδι από κάποιον άλλο καλλιτέχνη, το τραγούδι θα πρέπει να είναι κάτι το οποίο θα μπορώ να το αναλάβω και να αισθάνομαι πως θα μπορώ να το πω σαν μια δική μου ιστορία. Θα πρέπει να απευθύνεται βαθιά μέσα μου σε ένα συναισθηματικό επίπεδο αλλιώς δεν θα μπορώ να έχω πρόσβαση στο τραγούδι με έναν τρόπο που θα μου επιτρέπει να το ερμηνεύσω.

Τώρα πιά έχεις αποκτήσει εμπιστοσύνη στην φωνή σου και την ερμηνεία σου;

Αυτή είναι μια μεγάλη ερώτηση διότι αλλάζει διαρκώς αλλά αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως η σχέση μου με την φωνή μου και κατ’επέκταση με το σώμα μου, έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Πάντα ήταν μια απαραίτητη διαδικασία για μένα να ανέβω στη σκηνή και έχω ερμηνεύσει πολύ μόνος μου. Τώρα, μπορείτε να ακούσετε σε αυτό το άλμπουμ, υπάρχουν στιγμές που έχω τραγουδήσει πολύ απαλά αλλά και αρκετά υψηλά, με έναν τρόπο που δεν είναι απαραίτητο τεχνικά τέλειος. Πιστεύω ότι ο κύριος στόχος μου ως μουσικός και ως τραγουδιστής ή αφηγητής είναι να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο ειλικρινής οπότε τώρα δεν είναι τόσο πολύ θέμα το να αισθάνομαι σίγουροι για τη φωνή μου, τεχνικά, αλλά είμαι πιο σίγουρος για την πράξη του τραγουδιού και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να είμαι πιο ευάλωτος. Με αυτόν τον τρόπο μου αρέσει να τραγουδάω περισσότερο και νομίζω ότι μπορεί να είμαι πολύ πιο ειλικρινείς με τη φωνή μου. Γενικά είμαι πάρα πολύ συναισθηματικός και κάθε φορά που ερμήνευα ήταν σαν αυτή να είναι η τελευταία μου νύχτα στη γη, η τελευταία ευκαιρία μου να πω αυτά που ήθελα να πω και έτσι κατέβαλα πάντα το μέγιστο που μπορούσα. Τώρα συνειδητοποιώ ότι δεν είναι πάντα απαραίτητο να δίνουμε τα πάντα και μάλιστα τώρα δίνω περισσότερα, με το να δίνω λιγότερα. Πλέον έχω μια πολύ διαφορετική σχέση με τη φωνή μου.

Στο παρελθόν, αλλά και στις αρχές του 2015 συνεργάστηκες με την Chiara Ambrosio στις ταινίες μικρού μήκους “Time to go” και “La Frequenza Fantasma”. Κάθε δουλειά ήταν και μία ξεχωριστή εμπειρία για εσένα, σωστά;

Κάναμε to “Time to go” το 2013 και τα τραγούδια ήταν από το προηγούμενο άλμπουμ μου και, στη συνέχεια, τα τελευταία 4 χρόνια έχουμε εργαστεί για τo “La frequenza Fantasma” το οποίο είναι μια ταινία-δοκίμιο η οποία λαμβάνει χώρα στη Νότια Ιταλία. Έκανε ήδη πρεμιέρα στο Λονδίνο τον Ιανουάριο και πρόκειται να πάει και στη Νέα Υόρκη αυτό το μήνα. Αυτό ήταν μια καταπληκτική εμπειρία! Κάναμε μια εναρκτήρια εκστρατεία προκειμένου να συγκεντρώσουμε τα χρήματα μαζί με την ομάδα των ανθρώπων που συμμετείχαν και εγώ έκανα πολύ εκπαίδευση με την χορογράφο, κάποια που ειδικεύεται στον χορό φλαμένκο και συνεργάζεται επίσης με πολλούς ηθοποιούς και πέρασα εβδομάδα μαθαίνοντας πως να περπατάω και πώς να χρησιμοποιήω τα μάτια μου. Έμοιαζε λίγο με την εμπειρία που σου είπα πριν σχετικά με το τραγούδι. Ήταν σαν να ξαναέβρισκα το σώμα μου το οποίο ήταν σαν να το ανακαλύπτα για πρώτη φορά. Ήταν από τα πιο απίστευτα ευχάριστα πράγματα που έχω κάνει, αλλά μιας και μιλάμε για την εμπιστοσύνη, ήταν πραγματικά μια πρόκληση και στο τέλος ήμουν πολύ ευχαριστημένος με την εμπειρία και το αποτέλεσμα. Η Chiara είναι επίσης η σύντροφός μου και συνεργαζόμαστε μαζί τα τελευταία 5-6 χρόνια, οπότε προφανώς με ξέρει καλά. Προσπαθούμε επίσης να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλο στα όριά μας και νομίζω ότι το “Time to go” είναι και για τους δυο μας κάτι πέρα από όσα έχουμε επιτύχει μέχρι στιγμής όσον αφορά την κλίμακα του έργου. Πήγαμε σε αυτό το νησί στο Orkney και πήραμε πραγματικά ρίσκα. Πήγαμε εκεί για 3 ημέρες και δεν ξέραμε ούτε πως θα είναι ο καιρός ή πώς θα λειτουργούσαν όλα και προσπαθήσαμε να φτιάξουμε κάτι που να αξίζει. Για μένα είναι σαν ένα ταξίδι από το όνειρο στην προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Το “La frequenza Fantasma” ήταν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία, γιατί πήγαμε σε άλλη χώρα. Έχω μάθει ιταλικά, κατά τα προηγούμενα χρόνια και έχω γράψει αλλά και ερμηνεύσει τραγούδια στα ιταλικά και αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα. Είναι ένα ταξίδι μέσα από ένα χωριό στη Νότια Ιταλία και έχει διάφορους χαρακτήρες. Υπάρχουν και σε αυτό επίσης ορισμένα μουσικά κομμάτια.

Πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου σαν καλλιτέχνη;

Αποκαλώ τον εαυτό μου «αφηγητή/παραμυθά» που μεταφέρει το κοινό σε διαδρομές μέσα από τη χρήση φωνής και πολλαπλών μουσικών οργάνων. Η μουσική μου είναι επηρεασμένη από ήχους και την μουσική από τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο αλλά και από άλλα στοιχεία. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα έλεγα ότι έχω απόλυτα «σκοτεινά folk» και «πειραματικά rock» στοιχεία, αλλά ο όρος “folk (παραδοσιακή) μουσική” είναι ένας πολύ γενικός όρος. Εμπνέομαι από ό, τι ακούω.

Ποιες είναι οι προσωπικές μουσικές σου επιρροές;

Μεγάλες επιρροές μου είναι ο Tom Waits, ο Nick Cave, ο Scott Walker, ο David Bowie. Πιο παλιά συνήθιζα να ακούω Peter Gabriel, καθώς και Genesis και King Crimson. Αγαπώ την ροκ, τα μπλουζ, την κλασική μουσική, την ηλεκτρονική μουσική … Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα!

Γυρνώντας πίσω τον χρόνο, θα σε κάνουμε να θυμηθείς τις μουσικές εμφανίσεις σου στους δρόμους της Μεγάλης Βρετανίας. Τι είναι αυτό που σε δίδαξε ο δρόμος;

Μαθαίνεις να ακούς όταν παίζεις στους δρόμους. Μπορείς να μάθεις να ακούς το περιβάλλον σου μέσα από διάφορους χώρους. Μπορείς να μάθεις να ακούς τους ήχους των υλικών οπότε αν παίζεις σε ένα τούνελ για παράδειγμα, ή κάτω από μια γέφυρα και αν έχεις ένα πολύ συγκεκριμένο είδος ήχου, θα μάθεις να δουλεύεις με αυτόν τον ήχο και κατά κάποιο τρόπο να επιτρέπεις να επηρεάζει αυτό την ερμηνεία σου. Με τον ίδιο τρόπο μπορείς να ακούς το περιβάλλον, τα κτίρια και τον χώρο, μπορείς επίσης να ακούσεις τους ανθρώπους, αλλά προφανώς έχεις και οπτικές πληροφορίες από τον τρόπο που οι άνθρωποι ανταποκρίνονται. Μπορείς λοιπόν να παίξεις με την ενέργεια αν πρόκειται δηλαδή να δημιουργήσεις ένταση ή αν πρόκειται να απελευθερώσεις ένταση.

Τι σε δίδαξε η επαφή που είχες με τον κόσμο;

Υπάρχει επίσης ένα πρακτικό στοιχείο σε αυτό, ότι προσπαθείς να βγάλεις κάποια χρήματα και έτσι θα πρέπει να μάθεις πώς να ασχοληθείς με το περιβάλλον σου με αυτόν τον τρόπο και μερικές φορές θα πρέπει επίσης να οικοδομήσεις μια στάση έτσι ώστε να μπορείς να επιχειρεί σεις να ενθαρρύνεις τους ανθρώπους να προσφέρουν κάτι. Τα άλλα μέρη που έχω παίξει είναι στους υπόγειους σταθμούς του μετρό στο Λονδίνο και αυτό είναι πολύ διαφορετικό επειδή οι άνθρωποι εκεί δεν θα σταματήσουν καθώς πρόκειται για ένα σύστημα με πολύ γρήγορη ροή. Εκεί μπορείς να μάθεις πώς να ακούς τα τρένα που φτάνουν, μπορείς να μάθεις πώς να φτιάχνεις μια ερμηνεία 30 δευτερόλεπτων την οποία όλοι μπορούν να δουν όταν φθάνουν, με αποκορύφωμα το σημείο που μπορεί να τους εμπνεύσει ελπίζοντας, να σου δώσουν ένα κέρμα και στη συνέχεια να προχωρήσουν έτσι ώστε να μπορέσεις να το κλείσεις με κάποιο τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι συναντάς θαυμάσιους ανθρώπους στο δρόμο και αυτό είναι το αγαπημένο μου μέρος για να ερμηνεύω επειδή οι άνθρωποι είναι οι πιο ειλικρινείς, είναι επίσης απόλυτα προσβάσιμο στον οποιονδήποτε και προφανώς, δεν παίζω για τα χρήματα. Δεν είμαι στη σωστή επιχείρηση για να βγάλω χρήματα, αλλά με αυτόν τον τρόπο έχω τη δυνατότητα να αντιμετωπίσω όμορφους ανθρώπους οι οποίοι μερικές φορές έρχονται και χορεύουν ή φέρνουν ένα όργανο και να παίζουν μαζί σου κ.λπ.

Μπορείς να μας περιγράψεις μία τυπική προετοιμασία αυτών των εμφανίσεων;

Στην πραγματικότητα είναι η ίδια ερμηνεία. Απλά έχοντας μερικά πράγματα και ιδέες για το τι να κάνεις, αλλά ο μόνος τρόπος για να μάθεις τι λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί είναι όταν παίζεις στο δρόμο και τι χώρος λειτουργεί και τι ώρα της ημέρας λειτουργεί. Ο μόνος τρόπος για να το μάθεις είναι με τον τρόπο αυτό νομίζω.

Είναι κάτι που θα έκανες ξανά;

Ναι και εξακολουθώ να το κάνω. Θέλω να πω δεν το κάνω όσο θέλω, αλλά μετά την προώθηση του “Oh Happy England” νομίζω πως θα πάω να το κάνω και πάλι με τα τραγούδια του άλμπουμ. Πρόσφατα πήγα να παίξω έξω για να γιορτάσουμε το λανσάρισμα ενός café ενός φίλου το οποίο άνοιξε στο Waterloo. Νομίζω ότι η μουσική που είναι τεχνικά τέλεια και γεμάτη από απίστευτους μουσικούς δεν μιλούν απαραίτητα στην καρδιά και νομίζω ότι η εκμάθηση πώς να επικοινωνούν με τους ανθρώπους είναι ένας από τους τρόπους που μπορείς να διδάξεις μόνος σου τον εαυτό σου παίζοντας σε μέρη όπως ο δρόμος ή σαν μια παμπ. Αυτό είναι πραγματικά δύσκολο, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι κατ ‘ανάγκην εκεί για να σε ακούσουν και θα πρέπει να ανοίξεις το στόμα σου και να κάνεις τον εαυτό σας ακουστεί και κάθε μέρος σαν και αυτά μπορεί να είναι πολύ εκπαιδευτικό. Προτιμώ να ερμηνεύω στους δρόμους από ό, τι σε μεγαλύτερους χώρους μόνο και μόνο επειδή είναι πιο εύκολο να οικοδομήσω μια σχέση με το χώρο αλλά και με τους ανθρώπους μέσα στο χώρο αυτό.

Είναι ο δρόμος ο πιο δύσκολος χώρος στον οποίο έχεις ερμηνεύσει μέχρι σήμερα;

Δύο από τις πιο δύσκολες εμπειρίες μου ήταν τα Χριστούγεννα του περασμένου έτους, όταν πήγα να παίξω για τους άστεγους και έπαιζα για μια εβδομάδα σε διάφορα καταφύγια σε όλο το Λονδίνο. Εκεί ένιωσα ότι η μουσική μου δεν ήταν απαραίτητα σημαντική, κατά κάποιο τρόπο, επειδή οι άνθρωποι ήταν εκεί για να πάρουν ζεστά ρούχα και φαγητό και η ατμόσφαιρα θα μπορούσε να είναι διαφορετική από καταφύγιο σε καταφύγιο. Υπήρχε ένα όπου η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ήσυχη και ντελικάτη και έτσι έπαιξα για μερικές ώρες μόνο το φλάουτο ενώ σε ένα άλλο ήταν περισσότερο σαν μια ατμόσφαιρα από πάρτυ και χρησιμοποίησα το χρόνο μου για να δώσω μια πραγματικά μεγάλη ερμηνεία. Η άλλη εμπειρία μου ήταν στη Amions στη Γαλλία όπου έπαιξα σε μια φυλακή που είναι άλλο ένα δύσκολο πράγμα και υπήρχε μια παράξενη δυναμική με τους κρατούμενους, ενώ εγώ ερμήνευα. Υπάρχουν επίσης διαφορετικές αντιδράσεις πολιτισμικά.

Μιλώντας για τις διαφορές στις αντιδράσεις πολιτισμικά, πώς ήταν η εμπειρία σου από το ελληνικό κοινό;

Έπαιξα στο Six D.O.G.S. και ήταν μια καταπληκτική εμπειρία. Η ανταπόκριση από το κοινό ήταν απίστευτα υποστηρικτική και ήταν σαν μια γιορτή. Σε γενικές γραμμές η μουσική αποτιμάται διαφορετικά σε διαφορετικές κουλτούρες και αυτό μπορεί κανείς να το αισθανθεί από την μετάβαση του από πόλη σε πόλη και ιδιαίτερα από χώρα σε χώρα.

Είμαι βέβαιος ότι είσαι ενήμερος για την κοινωνικο-πολιτική κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Σε γενικές γραμμές αυτά τα πράγματα επηρεάζουν τον τρόπο που γράφεις μουσική;

Ναι και μάλιστα σε ένα πραγματικά μεγάλο βαθμό. Αυτά τα πράγματα δημιουργούν μια μεγάλη απογοήτευση και θυμό. Διάβαζα αυτό το βιβλίο από έναν Ιρλανδό συγγραφέας που ονομάζεται James Stevens και υπήρχε ένα απόσπασμα εκεί όπου ο φιλόσοφος λέει: “Η καρδιά πρέπει να ακούσει πρώτα και έτσι ό, τι η καρδιά ακούει σήμερα το μυαλό θα το καταλάβει αύριο”, το οποίο σημαίνει ότι το περιβάλλον μας επηρεάζει και αυτό μπορείς να το αισθανθείς κατά μία έννοια και μπορεί να το ξέρεις κατά μία έννοια, αλλά δεν μπορείς απαραίτητα να το αρθρώσεις και μέσα από τη μουσική είτε είναι κυριολεκτικά με στίχους είτε είναι μέσα από τις μελωδίες και τις αρμονίες μπορείς να το κάνεις. Με αυτόν τον τρόπο μπορείς να επικοινωνήσεις κάτι, κάτι που είναι συνδεδεμένο με τη διαίσθηση. Μπορώ να καταλάβω πώς η πολιτική μπορεί να επηρεάσει αυτό που κάνω και, επίσης, η πράξη του να έχει κανείς την ελευθερία να δημιουργήσει και να εκφράσει τον εαυτό του είναι αρκετά πολιτικά σημαντικό, να αγωνιστούμε για το δικαίωμα να δίνουμε τόση αξία στην διαίσθησή μας, στη δημιουργικότητα και στην καρδιά μας.

Είχες την υποστήριξη των ανθρώπων του στενού σου περιβάλλοντος στα πρώτα σου βήματα ως μουσικός;

Ναι όλοι οι άνθρωποι γύρω μου ήταν πολύ υποστηρικτικοί. Για παράδειγμα ο Othon με τον οποίο είχα εμφανιστεί στο Six D.O.G.S., η Chiara και οι φίλοι μου και η οικογένεια μου είναι εξαιρετικά σημαντικοί τόσο στην υποστήριξη όσο και στην ενθάρρυνση, αλλά για να λένε με ειλικρίνεια τη γνώμη τους σε ό, τι προσπαθώ να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Από την άποψη του χώρου, πρέπει να σου πω σχετικά με αυτό το μέρος στο Λονδίνο που ονομάζεται “The Horse Hospital”. Είναι ένας χώρος όπου έκανα την πρώτη μου σωστή πρόβα ως Bird Radio και αυτό είναι ένα μέρος στο οποίο επανέρχομαι κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, για να ερμηνεύσω νέο υλικό και για να δοκιμάζω νέους τρόπους στην ερμηνεία μου. Αυτό είναι κάτι που το κάνω με την Chiara. Είναι ένα είδος πραγματικού αλλά και ασφαλούς περιβάλλοντος όπου μπορώ να πάω και να κάνω ένα κομμάτι και να δοκιμάσω κάτι εντελώς διαφορετικό, απλά για να δω τι αίσθηση δίνει και είναι ωραίο να είσαι σε θέση να δοκιμάζεις νέες ιδέες. Στη συνέχεια, ο αδελφός ενός πολύ καλού μου φίλου μου δίνει ένα χώρο αρκετά φτηνά, κοντά στο μέρος όπου ζω το οποίο είναι ένας παλιός σταθμός πυροσβεστικής και είναι ένας χώρος όπου μπορώ να πάω και να κάνω πρόβες πράγμα που κάνω από Δευτέρα έως Παρασκευή κάθε πρωί. Πάω εκεί για τρεις ώρες όπου κάνω πρόβες και συνθέτω. Αυτός είναι επίσης ο χώρος όπου προετοιμάζω τις παραστάσεις μου για το “Oh Happy England”. Με αυτόν τον τρόπο έχω πολλούς φίλους γύρω μου που υποστηρίζουν αυτό που κάνω και όλα αυτά τα πράγματα είναι πραγματικά σημαντικά.

Ετοιμάζεις κάποια περιοδεία;

Έχω ένα tour-manager, για πρώτη φορά, πράγμα που είναι πολύ συναρπαστικό, αλλά μιας και μιλάμε για το σύστημα, είναι πολύ δύσκολο για τους διοργανωτές των χώρων να πάρουν το ρίσκο να με κλείσουν, επειδή δεν είμαι και τόσο καλά γνωστός και η παράσταση που έχω προετοιμαστεί για το “Oh Happy England” έχει περισσότερους μουσικούς ενώ μέχρι τώρα έκανα περιοδείες σόλο έτσι είναι λίγο πιο ακριβό για τους διοργανωτές να με κλείσουν.

Ποιο είναι το προσωπικό σου motto ή κάτι που εν γένει σου δίνει έμπνευση για να προχωράς;

Δεν έχω ακριβώς κάποιο moto. Στην πραγματικότητα είναι αυτό που σου λέω το οποίο είναι να αγωνίζομαι για την ειλικρίνεια και την παρουσία. Αυτός είναι ο κύριος στόχος μου σε όλες τις πτυχές της ζωής μου και αυτό είναι που επηρεάζει τη μουσική μου σε ένα μεγάλο βαθμό. Υπάρχουν τόσες πολλές ερωτήσεις να κάνω και αυτό είναι κάτι που συνεχώς με βοηθάει να πορεύομαι.

Αυτό ήταν. Mikey σε ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνέντευξη.

Μου άρεσε πολύ που μιλήσαμε Θοδωρή.

To album “Oh Happy England” είναι διαθέσιμο από την Cherry Red Records.

Επίσημη ιστοσελίδα Bird Radio
Επίσημες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης του Bird Radio:
Facebook, Twitter

Συνέντευξη/Απομαγνητοφώνηση/Μετάφραση: Θοδωρής Κολλιόπουλος

Ερωτήσεις: Ηλέκτρα Λήμνιου

Φωτογραφίες: Chiara Ambrosio

Θερμές ευχαριστίες στους Matt Ingham, Ηλέκτρα Λήμνιου και Mikey Kirkpatrick