Συνέντευξη | Χριστίνα Μαραγκόζη: «Ενώ έχω τραγουδήσει σε χώρους με λουλούδια, ποτέ δε μου άρεσαν!»

Σοφία Μπεκιάρη Posted On 20 Μαρτίου, 2015

904 Προβολές

Κοινοποιήσεις

Η Χριστίνα Μαραγκόζη μιλάει για όλα… τον Αντώνη Βαρδή και το πόσο την βοήθησε στην καριέρα της, την κόρη της και όλα όσα χρειάστηκε να «θυσιάσει», την ελληνική δισκογραφία και τις αλλαγές της, για τα λουλούδια στα μπουζούκια και το πόσο την εκφράζει αυτή η «συνήθεια» και φυσικά για τα νέα της σχέδια!

Χριστίνα, καταρχήν χαίρομαι που τα ξαναλέμε. Πως είσαι αυτή την περίοδο;

Είμαι αρκετά καλά, στη ζωή μας πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι! Είμαι χαρούμενη γιατί κυκλοφόρησε το καινούριο μου τραγούδι πριν από ενάμιση μήνα περίπου με τίτλο «Αν δεν είσαι εσύ». Ιδιαίτερα χαρούμενη όμως είμαι και για την συνεργασία μου με τον Τόνυ Μαυρίδη και τη Βίκυ Γεροθόδωρου – με την οποία έχω συνεργαστεί και στο παρελθόν και τη θεωρώ σπουδαία σε αυτό που κάνει – .Οι τρείς μας λοιπόν κάναμε ένα ωραίο τραγούδι.

Πως επέλεξες αυτό το τραγούδι;

Με τον Τόνυ είχαμε μιλήσει στο παρελθόν και είχαμε πει ότι κάποια στιγμή πρέπει να συνεργαστούμε. Τα έφερε έτσι η τύχη, συναντηθήκαμε και είπαμε να κάνουμε ένα τραγούδι. Δεν σου κρύβω πως είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου αλλά τελικά μας καταλήξαμε στο τραγούδι που σας παρουσιάσαμε!

Σκέφτεσαι από πριν πως θέλεις να είναι αυτό που πρόκειται να παρουσιάσεις ή ακούς τα κομμάτια και επιλέγεις εκείνο που σου ταιριάζει τη δεδομένη στιγμή;

Είχα στα χέρια μου ένα τραγούδι που ήταν έτοιμο εδώ και δύο χρόνια αλλά τελικά αποφάσισα να κυκλοφορήσει κάποια άλλη στιγμή. Συναντήθηκα με τον Τόνυ και μου είπε «Θα το ετοιμάσω, θα το ακούσεις και θα μου πεις πως σου φαίνεται». Έγραψε ένα τραγούδι ακριβώς πάνω μου, γι’ αυτό και είναι τόσο κοντά μου σε ότι αφορά το ύφος.

Έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν επιτυχία τα τραγούδια που είναι γραμμένα πάνω σε έναν καλλιτέχνη από ότι εκείνα που γράφονται χωρίς να είναι στοχευμένα για κάποιον;

Ανάλογα… Έχω πάρει και τραγούδια από το «συρτάρι»! Τραγούδια, δηλαδή, που απέρριψε κάποιος άλλος και που με εμένα έγιναν σουξέ.

Μπορείς να μου πεις ένα τραγούδι από αυτά;

Ήταν το «Όνειρο μου και ζωή μου». Το είχαν δώσει στην Γλυκερία. Η Γλυκερία δεν το επέλεξε και το είπα εγώ. Είναι ένα μεγάλο σουξέ σε μουσική του Πέτρου Ραγιόπουλου και στίχους του Μανώλη Ρασούλη. Το κάθε τραγούδι, θέλω να σου πω, έχει την τύχη του. Είναι να ταιριάζει στον συγκεκριμένο άνθρωπο και να το πει την κατάλληλη στιγμή.

Μιας και αναφερόμαστε σε «σουξέ», όταν ένα κομμάτι είναι από μόνο του τόσο καλό, παίζει ρόλο ποιος θα το ερμηνεύσει ή όποιος κι αν είναι ο τραγουδιστής θα γίνει έτσι κι αλλιώς επιτυχία;

Εγώ πάντα πίστευα και πιστεύω ότι στίχος, μουσική και ερμηνεία είναι μοιρασμένα σε ίσα μέρη. Όταν αυτό συμβαίνει, έρχεται η επιτυχία. Όταν η αναλογία που ανέφερα υπάρχει, γίνεται και η επιτυχία.

Το όνομα του καλλιτέχνη που το ερμηνεύει όμως δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα;

Βεβαίως. Υπάρχουν τραγούδια που μπορεί να ήταν και αδιάφορα και να τα ερμήνευσε ένας σημαντικός ερμηνευτής και να τα ανέδειξε, να τους έδωσε ψυχή. Τους έδωσε, δηλαδή, αυτό το κάτι που τους έλειπε. Υπάρχουν και τέτοια τραγούδια.

Το νέο σου τραγούδι κυκλοφόρησε από την Cobalt Music. Πως προέκυψε η αλλαγή στη δισκογραφική εταιρία;

Η προηγούμενη δουλειά είχε κυκλοφορήσει από την Spicy γιατί υπέγραφε ο Φοίβος το τραγούδι. Τώρα σε ο,τι αφορά το νέο τραγούδι, ο Τόνυ συνεργάζεται με την Cobalt οπότε έτσι προέκυψε και η αλλαγή.

Συμφέρει έναν καλλιτέχνη να δεσμεύεται με μία εταιρεία;

Όχι δεν τον συμφέρει. Δεν υπάρχουν δισκογραφικές πλέον, είναι πολύ λίγοι οι καλλιτέχνες που έχουν μεγάλα συμβόλαια με δισκογραφικές. Δε νομίζω ότι μπορούν κιόλας να στηρίξουν έναν καλλιτέχνη και δε ξέρω αν υπάρχει και διάθεση για κάτι τέτοιο. Πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, οι δισκογραφικές δε στηρίζουν τραγουδιστές.

Είσαι από τους τυχερούς καλλιτέχνες που έχουν ζήσει τις καλές εποχές της ελληνικής μουσικής. Τι πιστεύεις ότι έχει αλλάξει πλέον;

Πρώτα απ’ όλα οι περισσότερες δισκογραφικές έχουν κλείσει γι’ αυτό και δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Δεν υπάρχουν παραγωγοί, είναι ελάχιστοι. Όλα είναι ψηφιακά, δεν υπάρχει τίποτα το χειροπιαστό από τις φωτογραφίες μέχρι τα τραγούδια. Έχει αλλάξει όλο το προφίλ της δισκογραφίας και δεν μπορούμε καν πλέον να το λέμε δισκογραφία.

Τι είναι αυτό που σε χαλάει περισσότερο στη δισκογραφία, όπως είναι σήμερα;

Όταν κυκλοφόρησα τον πρώτο μου δίσκο υπήρχε το βυνίλιο. Αυτό ήταν πάρα πολύ όμορφο για εμένα, ήταν κάτι χειροπιαστό. Στα βυνίλια εμπεριέχονταν 10- 15 τραγούδια, δουλεύαμε για μεγάλα διαστήματα σε studio και αυτό ήταν πολύ όμορφη εμπειρία. Θεωρώ ότι ήταν η πιο ωραία περίοδος αυτή, μέχρι να βγει το κομμάτι. Τώρα αυτό δεν υπάρχει πια. Βγάζεις ένα τραγούδι το οποίο μπορεί να μην ακούγεται καν σε 3 μήνες. Δεν προλαβαίνεις να το χαρείς. Θα πρέπει να είναι ταχείας καύσεως το τραγούδι, θα πρέπει όλα να γίνουν μέσα σε 3 μήνες γιατί μετά θα κυκλοφορήσει κάποιο άλλο. Παλιά δεν ήταν έτσι, μπορεί να περνούσε και ένας χρόνος για να κάνουμε καινούριο δίσκο. Στον πρώτο μου δίσκο, να φανταστείς, έκανα 5-6 σουξέ. Έβγαιναν τραγούδια καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Δίναμε το περιθώριο στον κόσμο να τα ανακαλύπτει. Τότε, βέβαια, ο κόσμος αγόραζε και δίσκους.

Ήταν θεωρείς πιο ποιοτικές οι δουλειές στο παρελθόν, πιο καλά δουλεμένες;

Όλα είναι φασόν. Είναι όλα εύκολα, γρήγορα και φθηνά. Και όταν λέω φθηνά, εννοώ μιλάω ακόμη και τις συμπεριφορές και τις καταστάσεις πάντα συγκρινόμενες με το παρελθόν.

Μήπως είχαμε φτάσει στον κορεσμό του επαγγέλματος κάποια στιγμή;

Αυτό έγινε ένα διάστημα πρίν από την κρίση. Έπαιρναν μεγάλα μεροκάματα κάποιοι καλλιτέχνες που το άξιζαν. Όλη η κατάσταση όμως ήταν μια φούσκα που έσκασε και ήταν αναμενόμενο. Όσον αφορά όμως τη δικογραφία, οι επιρροές είναι πολλές, έρχονται από το εξωτερικό ή από την νέα τεχνολογία.

Έχουμε φτάσει, σήμερα, στο σημείο της απομυθοποίησης του καλλιτέχνη, νιώθεις ότι συμβαίνει αυτό;

Παλιά υπήρχε η μυθοποίηση ενός καλλιτέχνη γιατί δε μπορούσε ο κόσμος να έρθει σε επαφή μαζί του τόσο εύκολα. Τώρα έχουν προχωρήσει τόσο οι δημόσιες σχέσεις που υπάρχει πλέον επαφή. Από το 1985 και μετά, πάνω κάτω, άρχισαν οι καλλιτέχνες να έχουν καλύτερη επικοινωνία με το κοινό.

Επειδή μου ανέφερες τις δημόσιες σχέσεις, εσύ τι σχέση έχεις με όλο αυτό;

Εγώ σαν άνθρωπος είμαι πάρα πολύ ντροπαλή και αυτό με κάνει να μην τα πάω καλά με τις δημόσιες σχέσεις. Ενώ είμαι ανοιχτός άνθρωπος με φίλους και οικείους, όταν βρίσκομαι με τον κόσμο είμαι πολύ συγκρατημένη. Θεωρώ οτι δεν είναι και απαραίτητο να μπορεί ένας καλλιτέχνης να κάνει και τα δύο. Καλούμαστε να είμαστε και καλλιτέχνες και να κάνουμε και τις δημόσιες σχέσεις του εαυτού μας;;; Αυτά είναι ξεχωριστές δουλειές. Εμείς πρέπει να τραγουδάμε μόνο. Στην Ελλάδα όμως αναγκαζόμαστε δυστυχώς να τα κάνουμε μόνοι μας και πολλές φορές όχι σωστά.

Έχουμε στην Ελλάδα ανθρώπους που μπορεί να εμπιστευτεί ένας καλλιτέχνης για την προώθηση του;

Υπάρχουν αλλά είναι λίγοι. Ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει να έχει τον δικό του manager, το δικό του team. Παλαιότερα ας πούμε με την κυκλοφορία ενός τραγουδιού αναλάμβανε την προώθηση του το team των δημοσίων σχέσεων της δισκογραφικής. Δεν τρέχαμε εμείς. Τώρα δεν υπάρχουν αυτά, τα τρέχει όλα ο καλλιτέχνης.

Υπήρξαν στιγμές που να σε έχουν στεναχωρήσει πολύ στην πορεία σου ή που να σε έκαναν να σκεφτείς ότι δεν ανήκεις σε αυτό το χώρο πλέον;

Αυτή ακριβώς την φράση έχω πει! Το 2000 κάποια στιγμή είπα ότι θέλω να σταματήσω να τραγουδάω κυρίως στα μεγάλα μαγαζιά. Υπήρξε έτσι μια στιγμή που είπα «Δε θέλω να συνεχίσω αυτή τη δουλειά γιατί δεν είναι αυτό που αγάπησα». Είχα απογοητευτεί πολύ γιατί τίποτα δεν είχε σχέση με την κατάσταση που επικρατούσε όταν ξεκίνησα.

Ήταν πιο αθώα τότε τα πράγματα;

Ναι, ήταν πιο αθώα και επίσης ήταν πολύ πιο αξιοκρατικά.

Είναι πιο εύκολο σήμερα να κάνει καριέρα ένας καλλιτέχνης που δε διαθέτει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στη φωνή;

Ο τραγουδιστής πρέπει να έχει καλή φωνή κι από κει και πέρα εάν έχει και καλή εμφάνιση είναι υπέρ του. Aπλώς αυτή η νοοτροπία του «να έχει το πακέτο», μας έφτασε στο σημείο να μην έχουν καν φωνή οι καλλιτέχνες. Δεν είναι έτσι όμως. Βγαίνουν κάποιοι και λένε «Εγώ είμαι διασκεδαστής!». Τι πάει να πει «διασκεδαστής»;;; Δηλαδή δεν είσαι τραγουδιστής;;; Δεν είσαι ερμηνευτής;;; Ή θα ερμηνεύεις ένα τραγούδι ή θα κάνεις τον καραγκιόζη… Ο διασκεδαστής αυτό το ρόλο έχει, να κάνει τον κόσμο να γελάει! . Αυτό το «Είμαι διασκεδαστής» είναι ένα άλλοθι για να είναι κάποιοι μέτριοι. Εγώ ήξερα τους ηθοποιούς, τους τραγουδιστές, τους χορευτές. Τώρα το «διασκεδαστής» τι όρος είναι;

Ποια η διαφορά μεταξύ διασκεδαστή και τραγουδιστή;

Ο τραγουδιστής πρέπει να είναι και τραγουδιστής και ερμηνευτής. Ο διασκεδαστής κάνει τον κόσμο να περνάει καλά, αυτό καταλαβαίνω εγώ. Το ίδιο μπορεί να καταφέρει και ένας τραγουδιστής όμως. Άρα δεν καταλαβαίνω γιατί να υπάρχει αυτή η ξεχωριστή κατηγορία. Μάλλον πρέπει να ρωτήσεις έναν «διασκεδαστή».

Είναι εύκολο να υπάρχεις και να επιβιώνεις σε αυτόν το χώρο με τα δικά σου θέλω και τις δικές σου πεποιθήσεις;

Όχι, γιατί είμαι πολύ αυστηρός κριτής πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με τους άλλους. Είναι άδικο να υπάρχουν καλοί τραγουδιστές και να μην έχουν δουλειά και να υπάρχουν τόσο κακόφωνοι ή και ατάλαντοι και να είναι στην επικαιρότητα. Δε λέω πως όλοι όσοι βρίσκονται στην επικαιρότητα δεν το αξίζουν, απλά κάποιοι δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί.

Μπορεί δηλαδή να στηθεί μια καριέρα πάνω σε δημόσιες σχέσεις και κοινωνικές επαφές;

Ναι, έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο και θεωρώ ότι έχει μερίδιο ευθύνης και ο κόσμος. Θα έπρεπε το κοινό να έχει κριτήριο και να μπορεί να ξεχωρίζει και να επιλέγει ακόμη και τι ακούει στο ραδιόφωνο.

Έχει τύχει να βρεθείς σε κάποιο χώρο πρόσφατα και να ακούσεις κάτι τόσο άσχημο ερμηνευτικά σε βαθμό που σε εκνεύρισε;

Ναι. Έχω βρεθεί. Δεν πήγαινα τα τελευταία χρόνια σε μαγαζιά. Τα 2 τελευταία όμως που πηγαίνω για να δω τι παίζει γενικά, το έχω πει πάρα πολλές φορές, δυστυχώς.

Ποιός χώρος πιστεύεις ότι σου ταιριάζει περισσότερο σήμερα;

Κοίταξε αυτό που θα ήθελα εγώ πολύ θα ήταν να κάνω συναυλίες και να είμαι σε κάποιες μουσικές σκηνές. Πάντα εξαρτάται από τις προτάσεις που μου γίνονται. Αν κάποιος συνάδελφος που εκτιμάω μου έκανε μια πρόταση θα το σκεφτόμουν. Οι χώροι είναι χώροι και οι άνθρωποι, άνθρωποι άρα έχει να κάνει με το ποιος θα μου πρότεινε να συνεργαστούμε. Κατά τα άλλα θεωρώ ότι μου πάνε πιο πολύ οι μουσικές σκηνές. Μη ξεχνάς ότι τόσα χρόνια τραγουδούσα σε μπουζούκια και τα είχα ζήσει σε καλές εποχές που δεν υπάρχουν τώρα.

Πιστεύεις ότι τα λουλούδια πρέπει να υπάρχουν στα νυχτερινά μαγαζιά ή «υποτιμούν» τον καλλιτέχνη;

Ενώ έχω τραγουδήσει σε χώρους με λουλούδια, ποτέ δε μου άρεσαν τα λουλούδια. Σε κάποιες περιπτώσεις ερχόταν φίλοι μου και μου έριχναν λουλούδια και τους έλεγα «Όχι ρε παιδιά σας παρακαλώ». Ποτέ δε μου άρεσε. Κάποιοι το κάνουν επειδή το αισθάνονται. Μπορεί να μην είναι το καλύτερό μου αλλά σήμερα δεν μπορείς να πεις «Όχι δε θα τραγουδήσω αν έχει λουλούδια».

Είναι διαφορετικό το κοινό που θα επιλέξει τα μεγάλα κέντρα για διασκέδαση από το κοινό θα πάει σε μια μουσική σκηνή;

Κατά βάση είναι. Πιστεύω όμως ότι υπάρχει και ένα κοινό που μπορεί να πάει και σε μπουζούκια και σε μουσικές σκηνές με την ίδια ευκολία.

Θα ήθελα να αναφερθούμε λίγο στον Αντώνη Βαρδή. Πιστεύεις πως μια καλλιτεχνική υπόσταση σαν και τη δική του λείπει; Είναι έντονη η απουσία του;

Πολύ έντονη! Ο Αντώνης ήταν από τα μεγαλύτερα ταλέντα στην Ελλάδα και ήταν καθοριστικός, άλλαξε κάποια στιγμή την μουσική σκέψη. Το ’86, όταν πρωτοκυκλοφορήσαμε δουλειές μας, ο τρόπος που ενορχήστρωνε τραγούδια ήταν πολύ πρωτοποριακός. Άλλαξε τα μουσικά πράγματα.

Με το ταλέντο και την αγάπη του για τη μουσική προχώρησε και έγινε ο άνθρωπος για τον οποίο θα μιλάμε για χρόνια. Πώς συνέβη αυτό;

Όταν έχεις στόχο και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις δε μπορείς παρά να επιτύχεις. Ο Αντώνης Βαρδής είχε ψυχή, έβαζε καρδιά γι’ αυτό και υπήρξε δάσκαλος. Άλλαξε προς το καλύτερο τα μουσικά πράγματα και τα τραγούδια του πάντα με έκαναν να κλαίω.

Όταν παρουσίαζε μια δουλειά ήταν εξαρχής αποδεκτή;

Από ότι ξέρω, ναι. Το ταλέντο του ήταν εμφανές.

Υπήρξαν κακιές γλώσσες που να είπαν πως έχεις ευνοηθεί χάρη στη σχέση σου με τον Αντώνη Βαρδή;

Πάντα υπάρχουν. Προφανώς θα το έχουν πει. Η αλήθεια όμως απέχει πάρα πολύ από αυτό που βλέπεις.

Το bullying αυτή την περίοδο είναι ένα θέμα που μας απασχολεί έντονα… Εσύ ως μητέρα πως το αντιμετωπίζεις και ποια είναι η γνώμη σου;

Πιστεύω πως αυτό είναι κάτι που ξεκινάει από το σπίτι. Θα πρέπει το παιδί να είναι προετοιμασμένο. Πιστεύω πως και ακόμη και για τα παιδιά που το προκαλούν και για αυτά ξεκινάει από το σπίτι. Οι γονείς φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχολές γονέων. Δεν κάνουν όλοι για γονείς. Είναι τόσο δύσκολο να είσαι γονιός, μεγαλώνεις έναν άνθρωπο και έχεις τεράστια ευθύνη. Πρέπει να τον κάνεις καλό άνθρωπο και ευτυχισμένο.

Εσύ μεγάλωσες την κόρη σου η ίδια; Έκανες θυσίες για να είσαι συνέχεια μαζί της;

Εγώ επειδή το παιδί το έκανα πολύ συνειδητά, το μεγάλωσα μόνη μου. Εγώ, η μικρή και ο άντρας μου. Δε λέω ότι δεν έκανα λάθη αλλά αποφάσισα να είμαι μαζί της και να μη χάσω καμιά στιγμή της από το μεγάλωμα.

Πόσο εύκολο είναι μια γυναίκα να είναι και μητέρα και τραγουδίστρια;

Δεν είναι εύκολο γιατί πιστεύω πως όταν κάνεις ένα παιδί πρέπει να είσαι ανά πάσα στιγμή δίπλα του. Παλιά, πριν κάνω παιδί, έλεγα οκ, εύκολο θα είναι, θα μπρώ να το συνδυάσω. Δεν είναι έτσι όμως, όταν γεννήθηκε το παιδί η δουλειά μου πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Η κόρη μου ήταν τώρα η προτεραιότητα μου.

Τι θυσίες μπορείς να κάνεις για να απολαμβάνεις αυτά που επιθυμείς στη δουλειά σου;

Δεν είμαι διατεθειμένη να κάνω θυσίες, καθόλου. Υποχωρήσεις ίσως κάνω αλλά μέχρι εκεί που μου επιτρέπει η αξιοπρέπεια μου. Έχω πράγματα να δώσω σαν τραγουδίστρια. Η ουσία των πραγμάτων όμως δεν είναι μόνο στη δουλειά. Θυσία σημαίνει να χάνεις κάτι για να κερδίσεις κάτι άλλο. Δεν το έκανα παλιά, πόσο μάλλον τώρα.

Θεωρείς πως υπάρχουν καλλιτέχνες που αγαπούν πραγματικά το τραγούδι και καλλιτέχνες που αγαπούν την φήμη και τα παρελκόμενα του;

Φυσικά, και μη σου πω πως οι περισσότεροι αγαπούν τα παρελκόμενα, γι’ αυτό και φτάσαμε εδώ. Εγώ βλέπω συμπεριφορές νέων παιδιών. Άκουγα Αλεξίου, Βιτάλη και πολλούς άλλους καλλιτέχνες και όταν δούλευα μαζί τους, συνέχιζα να τους ακούω, να τους μελετάω και να τους σέβομαι. Τώρα συναντάς νεά παιδιά που ούτε καν σέβονται. Δε μπορώ για παράδειγμα εγώ να μη σεβαστώ την Βιτάλη ή την Αλεξίου που μου δίδαξαν πράγματα. Ίσως είναι και το lifestyle που παίζει ρόλο, τους παίρνουν τα μυαλά. Τους ενδιαφέρουν πιο πολύ τα περιοδικά και οι φωτογραφίσεις παρά η ουσία του επαγγέλματος. Κι εγώ έπιασα κάποια στιγμή τον εαυτό μου να καταναλώνει πιο πολύ χρόνο στο τι θα φορέσω και όχι στο τι θα τραγουδήσω. Εκεί είπα «Τι κάνω; Τι γίνεται εδώ;». Ναι, να είσαι ωραία ντυμένη αλλά όχι να αφήνεις πίσω το τραγούδι. Εγώ ξεκίνησα να γίνω τραγουδίστρια γιατί λάτρευα το τραγούδι. Αυτό μου λέει η ψυχή μου και το είναι μου.

Υπάρχει καλλιτέχνης από τη νέα γενιά που θεωρείς ότι θα έχουν αξιόλογη πορεία;

Βεβαίως και υπάρχουν. Και γυναίκες και άντρες, που έχουν δώσει πολύ ωραία δείγματα.

Έχουμε, πιστεύεις, μια τάση εδώ στην Ελλάδα να δίνουμε περισσότερο χώρο σε άνδρες καλλιτέχνες και λιγότερο σε γυναίκες;

Ναι, κι αν παρατηρήσεις, όλο ανδρικά σχήματα γίνονται, ενώ υπάρχουν αξιόλογες γυναίκες τραγουδίστριες.

Πως θα ήθελες να δεις την Χριστίνα;

Περιμένω μέσα από την δουλειά αυτή να είμαι χαρούμενη. Επειδή έχω ζήσει αρκετές καταστάσεις, θέλω να συνεχίσει να μου προσφέρει ωραίες στιγμές το τραγούδι. Να επιλέγω τραγούδια, να δουλεύω με καλούς συνεργάτες, να γουστάρουμε και να κάνουμε ωραία τραγούδια και συνεργασίες με ανθρώπους που δεν έχω δουλέψει ποτέ.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;

Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι να μην έχω την υγεία μου, εγώ και η οικογένεια μου. Θεωρούμε δεδομένη την υγεία αλλά δυστυχώς δεν είναι. Ούτε η σωματική αλλά ούτε και η ψυχική. Όταν έχεις καλή ψυχική υγεία νομίζω πως είσαι ευτυχισμένος. Να αισθάνεσαι καλά και να είσαι ευτυχισμένος. Πρέπει να εστιάσουμε σε πιο απλά πράγματα, πρέπει να μάθουμε να δίνουμε κιόλας. Νομίζω πως είναι πολύ μεγάλη η χαρά του να δίνεις γιατί όταν δίνεις παίρνεις κιόλας. Σε όλα τα επίπεδα, εάν είχαμε περισσότερη χαρά και αισιοδοξία στη ζωή μας θα ήμασταν όλοι καλύτερα.

Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στην Ελλάδα, πιστεύεις ότι υπάρχει ελπίδα;

Αν δεν αλλάξει ο καθένας ξεχωριστά κι από μόνος του, δε γίνεται τίποτα. Πρέπει να δούμε διαφορετικά τα πράγματα. Νομίζω ότι πέρα από τους πολιτικούς, πρέπει να δουλέψουν και οι πολίτες. Έχουμε και εμείς ευθύνη. Θα πρέπει να είμαστε και εμεις πιο σοβαροί και να παλέψουμε γι’ αυτά που θέλουμε.