Συνέντευξη | Δήμος Αναστασιάδης: «Είμαι ο πιο ακοινώνητος άνθρωπος που υπάρχει!!!»

Δεν του αρέσει να μιλάει πολύ, να δίνει συνεντεύξεις όμως όταν αποφασίσει να το κάνει είναι σίγουρο πως δεν θα «μασήσει» τα λόγια του και θα αναλύσει με χαρά τις απόψεις του! Το tralala.gr και η δημοσιογράφος Σοφία Μπεκιάρη συναντήθηκαν μαζί του, απόλαυσαν τον καφέ τους και σας παρουσιάζουν μια συνέντευξη από καρδιάς!
Ο Δήμος Αναστασιάδης μίλησε για όλα και «τόλμησε» να δηλώσει πως νιώθει ο πιο ακοινώνητος άνθρωπος που υπάρχει!!!

Δήμο χαιρόμαστε πολύ που σε φιλοξενούμε για ακόμη μία φορά! Σε πετυχαίνουμε σε μια περίοδο απόλυτα δημιουργική.

Είναι αλήθεια, είμαι μια χαρά! Έχουν περάσει 4 περίπου μήνες από την κυκλοφορία του νέου μου άλμπουμ με τίτλο « Ίδια μάτια», ο οποίος περιέχει 10 τραγούδια, των οποίων την μουσική υπογράφω εγώ, ενώ τους στίχους υπογράφουν οι : Νίκος Μωραϊτης, Βίκυ Γεροθόδωρου, Γιώργος Λεμπέσης και Χρόνης Αηδονίδης. Πρόκειται για μια δουλειά για την οποία είμαι ιδιαίτερα ευτυχής και δούλεψα πάρα πολύ για να βγει. Ταυτόχρονα μου έγινε κι η πρόταση να αναλάβω τη μουσική επιμέλεια του Rocky Horror Show, το οποίο ήταν ένα musical πολύ αγαπημένο με cult στοιχεία και μου άρεσε πάρα πολύ. Πήρα την μπάντα μου, κολλήσαμε με αυτή την ωραία «80τίλα» και έτσι έγινε και αυτό. Παράλληλα, έγινε μία κρούση από τον μεγάλο συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο και κάναμε μία συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής με τα δικά του τραγούδια. Αυτό συνεχίζεται καθώς θα κυκλοφορήσει κι ένας δίσκος, ενώ υπάρχει η πιθανότητα να γίνει και μια περιοδεία την άνοιξη. Εκτός από όλα αυτά, έγινε και το θεατρικό «Φρουτοπία», του Ευγένιου Τριβιζά, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου. Ήταν ένα όνειρο ζωής για εμένα το να γράψω μουσική που θα αφορά και θα απευθύνεται κυρίως στα παιδιά. Είναι ένα έργο που γνωρίζουμε όλοι γιατί μεγαλώσαμε με αυτό κι ήμουν ο τυχερός που έγραψε τις καινούριες του μελωδίες. Δεν τέλειωσα όμως εδώ, το Σάββατο 7 Μαρτίου θα δώσω μια όμορφη συναυλία στον Βοτανικό και το περιμένω με πολύ χαρά!

Μιλάμε λίγα λεπτά κι ήδη έχεις αναφέρει τόσες πολλές δουλειές που έτρεχαν παράλληλα. Πως μπορείς να τα προλαβαίνεις όλα; Πρέπει να έχεις πολύ αγάπη για αυτό που κάνεις!

Η αλήθεια είναι ότι είχα ανθρώπους δίπλα μου, τους συνεργάτες μου, με τους οποίους προσπαθήσουμε να οργανώσουμε ένα πρόγραμμα, μέσα από το οποίο θα μπορούσαν όλα να προχωρήσουν και να βγουν σε σωστούς χρόνους. Δεν σου κρύβω πως είχα μια τρελή αγάπη γι’ αυτό και έκανα τα αδύνατα – δυνατά για να μπορέσω να τα ολοκληρώσω και να τα φέρω εις πέρας. Για εμένα ήταν μια μεγάλη πρόκληση.

Είσαι δηλαδή της λεπτομέρειας και της τελειότητας; Θέλεις κάθε τι που αναλαμβάνεις να είναι στην εντέλεια;

Κοίταξε ακόμη και 20 χρόνια να ασχολείσαι με κάτι πάντα θα λες «αυτό εδώ ήθελε λίγη δουλειά παραπάνω». Είμαι πολύ της λεπτομέρειας αλλά για εμένα πια σημασία έχει να είναι καλή και η ουσία αλλά και η ιδέα. Η λεπτομέρεια είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί στην πορεία.

Ανέφερες πως αισθάνεσαι τυχερός για αυτές τις δουλειές. Όμως δεν μπορεί να είναι μόνο θέμα τύχης. Πρέπει να υπάρχει και αξία και κλάση σε έναν καλλιτέχνη που θέλουν τόσοι να συνεργαστούν μαζί του. Αυτό δεν σημαίνει πως συνοδεύεσαι κι από ένα πραγματικό ταλέντο;

Κοίταξε, αυτά πάνε πακέτο καμιά φορά. Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στην τύχη για να σου είμαι ειλικρινής. Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζω πολύ και δεν τους έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνουν κάτι μεγαλύτερο. Πιστεύω πολύ στην τύχη, την συγκυρία και τις συμπτώσεις. Για όλες αυτές τις δουλειές νιώθω πραγματικά ευγνώμων και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κωνσταντίνο Ρήγο που μου έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε δύο δουλειές μαζί και μου εμπιστεύτηκε τόσο την μουσική επιμέλεια στο Rocky Horror Show, αλλά και τη σύνθεση και μουσική επιμέλεια της «Φρουτοπίας».

Ας επιστρέψουμε στο album. Έχει τον τίτλο «Ίδια μάτια» κι υπάρχει σίγουρα κάποιος συγκεκριμένος λόγος που τον επέλεξες. Μίλησε μας γι αυτό.

Ο τίτλος του album είναι και ο τίτλος του πρώτου τραγουδιού του οποίου το στίχο έχω γράψει εγώ ο ίδιος. Δεν έχω ξαναγράψει στίχο, πρώτη φορά το έκανα σε αυτό τον δίσκο και αυτό κουβαλάει μια ιστορία. Την είχα διαβάσει και με άγγιξε πάρα πολύ. Πρόκειται για μια μαμά και μια κόρη, γι’ αυτό το ανυπέρβλητο πάθος που ζει μια μαμά μέσα από τη ζωή της κόρης της. Κάπως έτσι μου γεννήθηκε η ιδέα να γράψω το «Ίδια μάτια».

Τι είναι πιο δύσκολο η μουσική ή ο στίχος;

Για εμένα φυσικά και είναι πιο δύσκολο να γράψω στίχο, είναι κάτι ξένο. Δεν έχω ασχοληθεί, προσπαθούσα από μικρό παιδάκι να γράψω στιχάκια αλλά ποτέ δε μου έβγαινε. Οπότε για πρώτη φορά, αρχή μέση και τέλος, σαν στίχος, είχε το «Ίδια μάτια» γι’ αυτό και θέλησα να το παρουσιάσω στον κόσμο.

Το αγαπημένο σου τραγούδι από αυτό το album ποιο είναι; Ποιο σε αγγίζει περισσότερο;

Ένα τραγούδι που με συγκίνησε περισσότερο, από την στιγμή που το έγραψα κιόλας, είναι το «Αχ Ελένη» γιατί είχε πολύ ωραίο story. Ήταν ένα τραγούδι στο οποίο είχα κάνει μία σύνθεση κάπως παραδοσιακή και άρχισα μέσα στα μέτρα να βάζω κάποια δικά μου λόγια χωρίς ουσία. Όταν έπεσε όμως στα χέρια μου το «Ελένη» του Χρόνη Αηδονίδη, άρχισε να δένει και να κουμπώνει στην μουσική μου επάνω. Και αυτό το θεώρησα μαγικό! Γι’ αυτό πιστεύω και στις συμπτώσεις και λέω «δεν είναι δυνατόν να έγραψα ένα τραγούδι και να τυχαίνει να δένει ακριβώς με τον στίχο, λέγοντας παράλληλα και αυτό που θέλω να πω». Απλώς δεν είχα εγώ τα λόγια. Είμαι κι εγώ από τη Θράκη και τυχαίνει να γνωριζόμαστε και λόγω τόπου με τον Χρόνη, του έδωσα έτσι το τραγούδι, του άρεσε πάρα πολύ και βγήκε.Έτσι και έγινε η συνεργασία με τον Χρόνη Αηδονίδη και ήθελα πολύ να βγει αυτό το τραγούδι, μπορεί να ήταν μια σύνθεση που δεν είχα ξαναδοκιμάσει παλαιότερα αλλά ήθελα να το κάνω.

Το γεγονός ότι έχεις δύο ιδιότητες, αυτή του συνθέτη και του ερμηνευτή σε φέρνει πιο κοντά σε πειραματισμούς;

Σίγουρα οι ορίζοντες είναι πιο ανοιχτοί. Ειδικά εάν σκεφτούμε πως είμαστε κι εμείς οι ίδιοι στην καθημερινότητα μας, ότι έχουμε ποιοτικές στιγμές, αστείες στιγμές, έχουμε στιγμές χαβαλέ. Όλα αυτά τα έχει μια προσωπικότητα, έχει την καλή στιγμή, την κακή στιγμή, το καλό και το κακό χιούμορ. Όλα αυτά κάποια στιγμή, εάν είσαι και λίγο «ανώριμος» σαν άνθρωπος, είναι δυνατόν να γίνουν μουσική. Σε όλες αυτές τις μουσικές βάζεις κάτι από τον εαυτό σου. Έτσι λοιπόν όταν είσαι δημιουργός, φαντάζεσαι πολλά πράγματα και επηρεάζεσαι από πολλά είδη μουσικής. Από παιδί ψαχνόμουν με πολλά είδη μουσικής και έτσι επηρεάστηκα, έτσι ξαφνικά μου προέκυψαν μελωδίες. Αν το παρατηρήσεις θα δεις πως το ένα μου τραγούδι δεν έχει καμία σχέση με το άλλο. Παρά την πολυμορφικότητα των τραγουδιών μου όμως, ξεχωρίζω πως είμαι εγώ και εκφράζομαι μέσα από αυτά.

Θεωρείς ότι στον κόσμο έχεις αφήσει μια «ταυτότητα» που να βοηθάει το κοινό να αντιλαμβάνεται ποιο τραγούδι είναι δικό σου;

Νομίζω πως το έχω καταφέρει. Και φέρνω στο μυαλό μου τον αείμνηστο Αντώνη Βαρδή ο οποίος εκτός από το ότι ήταν ένας πολύ μεγάλος συνθέτης, ήταν και ένας μεγάλος ερμηνευτής. Είχε γράψει τραγούδια για τόσους καλλιτέχνες και παρά την πολυμορφικότητα που έβγαζε, καταλάβαινες από τις τρεις πρώτες νότες ότι πρόκειται για δικά του τραγούδια. Σίγουρα αυτό είναι πολύ δύσκολο στο να το καταλάβει ο κόσμος. Μπορεί να μην μπει ποτέ ταμπέλα. Σκοπός μου είναι να κάνω αυτό που αγαπάω και όχι να μπω σε ένα δρόμο που θα με περιορίζει. Προσπαθώ με έναν τρόπο που στο τέλος μπορεί να αποδειχθεί πως δεν υφίσταται, να παντρέψω όλες μου τις επιρροές, τις λατρείες και να τα φέρω σε τέτοιο μέτρο που να εκφράζομαι εγώ μέσα από αυτό.
Άρα δε θεωρείς ότι υπάρχουν ταμπέλες στα είδη μουσικής, όπως το έντεχνο ή το λαϊκό, για παράδειγμα;
Νομίζω η μόνη ταμπέλα που μπαίνει σε έναν άνθρωπο είναι αν είναι καλό παιδί ή όχι. Κάποια άλλη ταμπέλα δεν μπορώ να σκεφτώ. Δεν είμαι υπέρ της ταμπέλας. Όταν γράφω κάτι το οποίο είναι για κάποιον συγκεκριμένα, είναι για εκεί. Θα μπορούσα να το θάψω αλλά από τη στιγμή που κυκλοφορεί σημαίνει πως είναι μέρος του εαυτού σου και αυτό.

Αυτό ισχύει και για τους χώρους που εμφανίζεσαι; Μπορείς για παράδειγμα να εμφανιστείς σε μια μεγάλη πίστα; Σε μία μουσική σκηνή ή σε μια συναυλία; Ούτε αυτό παίζει ρόλο;

Παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο, όλα παίζουν ρόλο. Αλλά όλα αυτά είναι μια πορεία, ένα μάθημα. Δε γεννήθηκα ξέροντας τι θέλω να κάνω και πως θέλω να είμαι. Έχω κάνει και λάθη και σωστά και μέσα από αυτά μαθαίνω, ξέρω σε ποιους χώρους θέλω να εμφανίζομαι πια. Γνωρίζω τι μου ταιριάζει και που αισθάνομαι υγιής. Δε νομίζω ότι μπήκα ποτέ στην διαδικασία να υπηρετήσω κάτι στο οποίο δε πιστεύω. Ακόμη και αν πέρασα από κάποιο χώρο που δε μου ταίριαζε τον υποστήριξα και ήμουν καθαρά ο εαυτός μου. Δε μπήκα ποτέ στη λογική να κάνω κάτι το οποίο δεν είμαι.

Το κοινό που ακολουθεί το κάθε μαγαζί, θεωρείς πως είναι διαφορετικό;

Ο κόσμος πάει να ακούσει καλή μουσική. Σίγουρα είναι διαφορετικός από περίπτωση σε περίπτωση, γιατί ο κόσμος ταυτίζεται και με τη διασκέδαση και με το μέρος, πέρα από αυτό που πάει να ακούσει. Εμένα, για παράδειγμα, μπορεί να μου αρέσει η Δήμητρα Γαλάνη και να θέλω να την ακούσω σε μία συναυλία αλλά αν θα κάνει κάτι πιο δύσκολο, σε ένα μέγαρο για παράδειγμα, να διστάζω να πάω λόγω του μέρους. Η τοποθεσία έχει να κάνει με το ποιοι θα έρθουν να σε δουν. Σίγουρα όσοι σε αγαπούν θα σε ακολουθήσουν ανεξαρτήτως χώρου, είτε βγεις σε καφέ, είτε σε ρεμπετάδικο. Παρόλα αυτά υπάρχει και κοινό που ταυτίζεται με τους χώρους.

Έχεις χτίσει το δικό σου κοινό θεωρείς;

Ναι, πολύ δύσκολα, αλλά ναι. Ένα πράγμα που σου περνάει διαρκώς από το μυαλό είναι το ότι δε θέλεις και δεν πρέπει να απογοητεύσεις τον κόσμο που σε ακολουθεί και που με κόπο έχτισες αυτή τη σχέση μαζί του. Για το λόγο αυτό κάνω πολύ μεγάλη προετοιμασία πριν από κάθε δουλειά, είτε είναι εμφάνιση, είτε είναι single. Έχω άπειρο άγχος γιατί σε αυτό που θέλω να δείξω, θέλω να δώσω το καλύτερο δυνατό που μπορώ. Σε κάθε τι που παρουσιάζω όμως θέλω να «χωρέσουν» και οι πειραματισμοί και οι ανησυχίες μου.

Τι είναι το πιο βασικό για εσένα όταν ετοιμάζεις μία δουλειά; Επιδιώκεις να αρέσει στον κόσμο που σε ακολουθεί ή στα ραδιόφωνα για να σε παίξουν;

Δεν έχει δεύτερη σκέψη, αν μου αρέσει κάτι, τελειώνει. Ακόμα και 10 λεπτά να βγει το κομμάτι, θα πούμε ορίστε αυτό είναι το κομμάτι. Εκεί η απάντηση βέβαια θα είναι «δεν γίνεται να διαρκεί 10 λεπτά γιατί δε θα αρέσει. Πώς θα παίξει στα ραδιόφωνα;». Κι εκεί όμως πάλι, θα έλεγα δεν πειράζει, αυτό είναι το κομμάτι.
Πόσο εύκολο είναι να έχεις τις απόψεις σου χωρίς να παρεκκλίνεις από αυτές;
Είναι πολύ δύσκολο! Κρίνεσαι για αυτό που παρουσιάζεις και γι’ αυτό εγώ πάντα στο τέλος, αφού γίνει η εκκαθάριση, θέλω να ξέρω ότι αυτά που έδειξα ήταν δικά μου κι ας είχαν λάθη. Επιδιώκω να ξέρω εάν κάτι δε βγήκε καλά από δικό μου λάθος. Δε θέλω ποτέ να μπω στην διαδικασία να χρεώσω σε κάποιον άλλο μια αποτυχία ή ένα λάθος που αφορά εμένα.

Λάθη έχεις κάνει στην πορεία σου μέχρι σήμερα;

Δε νομίζω ότι πέρασα από μια τόσο δύσκολη στιγμή. Αυτό που λέμε τραγούδι «καγκουριά» δεν το έχω κάνει, ούτε έχω κάνει για το οποίο δεν είμαι περήφανος. Κάποια λαθάκια μόνο υπάρχουν που δε θα τα ξαναέκανα. Δεν έχω προσβάλει ‘όμως ποτέ τον κόσμο και αυτό είναι το πιο βασικό για εμένα.

Είσαι ένας καλλιτέχνης χαμηλών τόνων και δεν απασχολείς τα μέσα με άλλα θέματα πέραν της δουλειάς σου. Πόσο εύκολο είναι να διατηρηθείς στο χώρο με αυτό το προφίλ;

Είμαι ο πιο ακοινώνητος άνθρωπος που υπάρχει, νομίζω. Και αυτό ίσως είναι φόβος. Δε ξέρω τι είναι. Κάποιες φορές είμαι αρκετά κοινωνικός και άλλες καθόλου. Προσπαθώ πάρα πολύ να βγάλω ότι έχω να πω μέσα από ένα τραγούδι μου, από ένα live, από τη «Φρουτοπία», από το «Rocky Horror Show». Από κάτι για το οποίο έχει νόημα να σε γνωρίσει κάποιος και να καταλάβει την δουλειά σου!

Προσωπικά είμαι της άποψης ότι εκείνος που έχει πραγματικό ταλέντο μιλάει με την δουλειά του και δεν του χρειάζονται τα υπόλοιπα… κάπως έτσι το θέτεις κι εσύ;

Τα ΜΜΕ, τα περιοδικά, τα sites και την τηλεόραση τα χρειάζομαι για να δειγματίσω τη δουλειά μου μέσα απ’ αυτά, έτσι ώστε να τη γνωρίσει ο κόσμος. Τα ΜΜΕ πρέπει να τα χρησιμοποιείς μέχρι εκεί.

Όταν σου ζητάνε να δώσεις μια συνέντευξη τι είναι το πρώτο που σε προβληματίζει, που σε αγχώνει και σε κάνει να σκέφτεσαι αν θα δεχθείς;

Η πρώτη μου σκέψη έχει να κάνει με το ποιο κοινό παρακολουθεί το μέσο αυτό. Δεν έχει νόημα να δώσω μία συνέντευξη σε ένα μέσο που το κοινό του θέλει να ακούσει άλλα πράγματα. Επίσης όταν ξέρω από πριν ότι δεν πρόκειται να με ρωτήσουν για θέματα που αφορούν την δουλειά μου, δεν επιλέγω να μιλήσω εκεί.

Τι είναι αυτό που σε «χαλάει» περισσότερο στην ελληνική δισκογραφία σήμερα;

Αυτό το οποίο με χαλάει και με στενοχωρεί είναι η απώλεια του ρομαντισμού από αυτή τη διαδικασία. Τώρα πια γίνεται πολύ μηχανικά το πράγμα, λίγοι ξέρουν τι χρειάζεται για να βγει ένα album. Εγώ θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, πήγαινα και έτρωγα δύο ώρες σε ένα δισκοπωλείο για να επιλέξω το cd , ψάχνοντας τους συντελεστές του και πληροφορίες για αυτό. Αυτός ο ρομαντισμός έχει χαθεί πλέον. Είναι τόσο γρήγορη η πληροφορία μέσα από το internet που χάνεις πολλά πράγματα και κυρίως χάνεις τη διαδρομή.

Πιστεύεις δηλαδή πως η ελληνική δισκογραφία σήμερα έχει μετατραπεί σε μία επιχείρηση «fast food»;

Από την ταχύτητα χάνεις πολλά στον δρόμο. Ξέρεις ότι θα πας να αγοράσεις ένα cd για παράδειγμα, το οποίο θα το βάλεις στη δισκοθήκη σου, το ξεφυλλίζεις, το προσέχεις. Στην επιταχυμένη διαδικασία δεν υπάρχει αυτό, το κατεβάζεις και τέλος, αυτό μόνο. Ακούμε και το hit και οκ, μέχρι εκεί. Υπάρχει βέβαια και ο κόσμος που πραγματικά σέβεται τη δουλειά του άλλου, γιατί υπάρχει αρκετή δουλειά για να βγει ένας δίσκος. Από τη μουσική και τον στίχο που θα πάρουν μερόνυχτα, από τους μουσικούς που θα παίξουν, τους συντελεστές, το θέμα της γραφιστικής, τις φωτογραφίες.

Βρισκόμαστε στην εποχή των singles αλλά εσύ είσαι ένας από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που κυκλοφορούν ολοκληρωμένο album.

Νομίζω ότι ήταν ένα μεγάλο λάθος αυτό. Το album είναι απαραίτητο για έναν καλλιτέχνη, δείχνει μια ολοκληρωμένη δουλειά. Νομίζω πως ήταν λάθος των δισκογραφικών εταιριών. Ίσως με τα singles να καταστράφηκε το ολοκληρωμένο album. Η δουλειά του single ήταν να προμοτάρει το album, να είναι ένας προάγγελος του δίσκου και όχι να τον αντικαταστήσει.

Πόσο σε έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση προσωπικά;

Ποτέ δεν ήμουν ένας άνθρωπος που ζούσε με πολλά. Δεν είχα υψηλό μεροκάματο, όταν έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο ήταν ήδη δύσκολα τα πράγματα. Δε πρόλαβα τις εποχές που πουλούσαν πολλούς δίσκους. Προσωπικά, απ’ την αρχή ήμουν παιδί της κρίσης. Από εκεί και πέρα αυτό το θέμα αφορά όλο τον πλανήτη. Αυτό το χρέος σηκώνει πολύ μεγάλη κουβέντα…

Με όλη αυτή την κρίση που επικρατεί, θεωρείς ότι ο κόσμος βλέπει το επάγγελμά σας υπερτιμημένο και βολικό, λόγω των υψηλών αμοιβών που υποτίθεται πως παίρνετε;

Το θεωρώ χαζό αν γίνεται. Δε νομίζω ότι σκέφτεται έτσι ο κόσμος. Με την ίδια λογική δε θα έπρεπε να φοράμε adidas ή να πίνουμε καφέ σε γνωστά μαγαζιά. Αν κάτι αξίζει, δεν το κάνεις για τον άλλο. Το ότι θα πάμε, για παράδειγμα, στη συναυλία του Robbie Williams, με βάση αυτή τη λογική πάει να πει πως θα δώσουμε χρήματα σε έναν ήδη πάμπλουτο. Είναι αστείο! Εννοείται πως θα πάω να τον ακούσω αφού μου δίνει κάτι μαγικό και ασύλληπτο και ας «φάει» τα λεφτά μου όπως θέλει.

Πες μου μια συνεργασία που θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον…

Θέλω πια η συνεργασίες που θα γίνουν στο μέλλον να εξυπηρετούν ένα σκοπό και όχι να γίνονται απλά επειδή θέλω να κάνω συνεργασία εγώ με κάποιον. Όταν υπάρχει σκοπός και αν τύχει και γίνει με κάποιον άνθρωπο που τον λατρεύω και τον θαυμάζω τότε θα είναι υπέροχο. Θέλω να υπάρχει ένας λόγος, να έχει αιτία αυτό που θα παρουσιαστεί.

Οι συνάδελφοί σου, σου ζητάνε να τους δώσει τραγούδια σου;

Εγώ δεν είμαι επιμελής όταν γράφω τραγούδια. Δεν το κάνω με πρόγραμμα. Όταν γράφω κάτι το σκέφτομαι με την φωνή κάποιου άρα επιλέγω εγώ που θα δώσω ένα τραγούδι. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κάποιες φωνές που τις λατρεύεις και περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο για να σου πουν ότι θα γίνει τελικά η συνεργασία.

Δεν σου κρύβω πως αυτή τη φορά βλέπω απέναντί μου έναν καλλιτέχνη που ξέρει τι θέλει, που δεν κάνει εκπτώσεις. Νιώθεις πιο σίγουρος για εσένα όσο περνάει ο καιρός;

Ναι, όσο περνάει ο καιρός και όσο μεγαλώνεις σίγουρα κατασταλάζεις και ο δρόμος είναι δικός σου, σταματάνε οι πολλές επιρροές.

Υπήρχε δηλαδή εποχή που επηρεαζόσουν περισσότερο;

Υπήρξαν και αυτές οι στιγμές. Αλλά πλέον θέλω να κάνω αυτό που θέλω εγώ ο ίδιος…

Θα ήθελα να κλείσουμε με ένα μότο σου και με μια ευχή – μήνυμα προς τους αναγνώστες μας…

Θα πω κάτι πολύ κλισέ αλλά αυτή την ευχή κάνω πάντα. Και με αφορμή το γεγονός πως πριν λίγο καιρό έφυγε από τη ζωή ο Ντέμης Ρούσσος τον οποίο και γνώριζα προσωπικά και ξαφνικά είδα τα πάντα να καταρρέουν, πιστεύω πως δεν υπάρχει σημαντικότερη ευχή από την υγεία. Ξεκινάμε να ονειρευόμαστε και να σχεδιάζουμε το μέλλον και ξαφνικά έρχεται κάτι που απλά σου τα αλλάζει όλα. Οπότε αυτό που πραγματικά εύχομαι σε όλο τον κόσμο είναι να έχει υγεία, δύναμη και να μη σταματάει ποτέ να ονειρεύεται! Αν σταματήσεις να ονειρεύεσαι είναι σα να έχεις πεθάνει….

Συνέντευξη: Σοφία Μπεκιάρη

Φωτογράφιση: byRon

Απομαγνητοφώνηση: Ασημίνα Πασπαλά

Επιμέλεια: Σοφία Μπεκιάρη & Αθανασία Βόγιαρη