Συνέντευξη | Γιάννης Κότσιρας & Ραλλία Χρηστίδου: «Το μεγαλύτερο όπλο κατά του φασισμού είναι η αγάπη»

Όπως μας αποκάλυψαν στόχος της νέας αυτής δουλειάς είναι να μας παρουσιάσει την αλήθεια της μέσα από τραγούδια που μιλάνε για το σήμερα αλλά με διαχρονικό χαρακτήρα. Τους συναντήσαμε λίγο πριν την κοινή τους εμφάνιση στο Ρυθμό Stage όπου μας μίλησαν αποκλειστικά για το τι μας ετοιμάζουν, την δύναμη των τραγουδιών κατά του φασισμού αλλά και την κρίση πως έχει επηρεάσει τις μουσικές σκηνές και τις πίστες.

Απολαύστε, λοιπόν,  μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη τον Γιάννη Κότσιρα και την Ραλλία Χρηστίδου, μόνο στο tralala.gr!

Μετά από εννιά χρόνια, όπου είχατε συνεργαστεί για την δημιουργία του πρώτου δίσκου της Ραλλίας Χρηστίδου, με τίτλο «Με το βλέμμα της καρδιάς», ενώνετε ξανά τις δυνάμεις σας για την καινούρια δουλειά της. Πως προέκυψε αυτή η επανένωση;

Γιάννης Κότσιρας: Ήταν μια δική μου πρόταση. Θεωρώ πως η Ραλλία έχει ωριμάσει ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και βρισκόμαστε σε μια εποχή που υπάρχει ανάγκη δημιουργίας καλών τραγουδιών, ερμηνευμένα από καλούς ερμηνευτές. Νομίζω πως ήταν μια πολύ καλή ιδέα αυτή η συνεύρεση, να πάρει σάρκα και οστά σ’ αυτή την τόσο δύσκολη περίοδο με μια τόσο σημαντική τραγουδοποιό και ερμηνεύτρια όπως είναι η Ραλλία Χρηστίδου.

Στο νέο δίσκο της Ραλλίας έχετε αναλάβει την παραγωγή και την καλλιτεχνική επιμέλεια, τι στόχους έχετε θέσει για την καινούρια αυτή προσπάθεια;

ΓΚ: Υπάρχει μόνο ένας στόχος: Η Ραλλία να πει τραγούδια συγκυρίας, δηλαδή τραγούδια που να μιλάνε για το σήμερα αλλά και ταυτόχρονα να ξεδιπλώσει και τις δυο πλευρές της καλλιτεχνικής της φύσης. Από τη μια, της σημαντικής ερμηνεύτριας και από την άλλη της τραγουδοποιού. Τα έχει αναπτύξει στα χρόνια και τα δύο, ανεξάρτητα όμως το ένα από το άλλο. Σ’ αυτή τη φάση αποφάσισα να βγάλουμε μια άλλη ταυτότητα της Ραλλίας που είναι βαθιά κρυμμένη. Είναι καλό να προβληθεί τώρα γιατί η εποχή ζητάει αλλαγή και προσαρμογή από όλους μας. Και επιτέλους αυτά που λέμε κάτω από την σκηνή, να τα λέμε και πάνω. Δηλαδή αυτά που τραγουδάμε με τη Ραλλία, ή τραγουδάει και γράφει η ίδια ή εγώ της γράφουν άλλοι, είναι μια ευκαιρία να τα κάνει πραγματικότητα.

Εσύ Ραλλία, πως νοιώθεις γι’ αυτό το νέο σου βήμα αλλά και για την συνεργασία μαζί με τον Γιάννη Κότσιρα;

Ραλλία Χρηστίδου: Νοιώθω σαν να είναι μια νέα αρχή. Ένας κύκλος έκλεισε και ένας νέος ανοίγει. Είναι κάτι το οποίο ήθελα να κάνω πάρα πολλά χρόνια, από τη πρώτη στιγμή που εκτέθηκα μπροστά σε κόσμο. Η εποχή είναι πάρα πολύ δύσκολη και αυτό μου δίνει ένα έξτρα κίνητρο και πείσμα για να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο όσο γίνεται καλύτερα και πιο σωστά.

Τι αλλαγές παρατηρείς στον εαυτό σου αυτά τα εννιά χρόνια που έχετε να ξανασυνεργαστείτε;

ΡΧ. Θεωρώ πως είμαι πιο ώριμη μουσικά και τραγουδιστικά. Δίνω πλέον μεγαλύτερη σημασία στον στίχο και γι’ αυτό το λόγο θέλω να πω τραγούδια που να έχουν μια μεγαλύτερη βαρύτητα. Να μην δίνω εγώ βαρύτητα στα τραγούδια, να μου δίνουν εκείνα.

Ποιοι είναι οι δημιουργοί των νέων τραγουδιών και πότε περίπου αναμένεται να κυκλοφορήσει;

ΓΚ: Προσπαθούμε να κυκλοφορήσει μέσα στον Νοέμβριο και προφανώς θα τα καταφέρουμε. Ένας άνθρωπος ή ένας τραγουδιστής μόνος του δεν μπορεί να κάνει ένα δίσκο, η βάση είναι άλλη. Πέρα από τα εξαιρετικά τραγούδια που έχει γράψει η Ραλλία και τρία που έχω γράψει εγώ, οφείλουμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Σταύρο Σταύρου, στον Διονύση Κωτσάκη και στη Χρυσούλα Μολογιάννη για τους καταπληκτικούς στίχους που μας έχουν δώσει αλλά επίσης και τον Στάθη Δρογώση και το Γιώργο Καραδήμο για τα δύο εξαιρετικά τραγούδια που εμπιστεύτηκαν στη Ραλλία. Θα υπάρχει μάλλον και μια συμμετοχή έκπληξη την οποία περιμένουμε όλοι με μεγάλη χαρά. Θα καταλάβετε όταν κυκλοφορήσει ο δίσκος.

Υπάρχουν κάποια από τα τραγούδια που έχετε αγαπήσει ιδιαίτερα;

ΡΧ: Το “Tengo soledad” είναι αγαπημένο μου που το έχω γράψει εγώ και το «Άσπρο γιασεμί». Επίσης ένα κομμάτι που με συγκινεί και είναι ένα από τα πιο σοβαρά και δύσκολα τραγούδια που θα ερμηνεύσω, είναι μια μπαλάντα που η μουσική είναι του Γιάννη και οι στίχοι του Σταύρου Σταύρου.

ΓΚ: Τα δικά μου αγαπημένα είναι καταρχήν ο «Ιούδας», το οποίο είναι ένα πολύ χαρούμενο τραγούδι και ένα γυναικείο εσώψυχο που βγαίνει προς τα έξω γιατί είναι μια φράση που χρησιμοποιούν πολύ συχνά τα κορίτσια, τις οποίες όταν τις προδίδουν το λένε μεταξύ τους και δεν το λένε ποτέ φωναχτά. Από εκεί και πέρα είναι ένα τραγούδι καθαρά ευχάριστο και καλοκαιρινό. Μετά έχω άλλα τρία πολύ αγαπημένα. Το ένα είναι το «Δικιά σου», η μπαλάντα που ανέφερε πριν η Ραλλία. Νομίζω είναι το πιο δύσκολο ερμηνευτικά τραγούδι που έχει πει ποτέ η Ραλλία Χρηστίδου. Και είναι ένα κομμάτι που σημαίνει πολλά και για μένα και για εκείνη. Το άλλο είναι ένας κρυφός καρσιλαμάς που λέγεται «Πόση αλήθεια αντέχεις» σε στίχους του Διονύση Κωτσάκη που περιγράφει ακριβώς πως ένοιωσαν όλοι όσοι κατέβηκαν και έζησαν τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 2011. Το τρίτο είναι ένα τραγούδι που το λατρεύω. Είναι της Ραλλίας με τίτλο «Με όπλο την αγάπη». Έχει μνήμες από Beatles, Χατζιδάκι, όνειρο και ρομαντικούς έρωτες, κάτι που είναι πάρα πολύ σπάνιο. Εντυπωσιάστηκα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα και συγκινήθηκα που θα έχω την ευκαιρία να βάλω, σε ένα δίσκο δικής μου παραγωγής και επιμέλειας, ένα τέτοιο το τραγούδι.

Σε μια εποχή που οι κυκλοφορίες νέων ολοκληρωμένων δίσκων είναι περιορισμένες και όπου πλέον δεν επιλέγουν την αγορά τους, τι θα λέγατε στον κόσμο προκειμένου να τους προτρέψετε να αγοράσει τον δίσκο που ετοιμάζετε;

ΓΚ: Επειδή οι εποχές είναι δύσκολες, ο λόγος για τον οποίο θα αγόραζες ένα δίσκο είναι για να τον ακούς στα χρόνια. Αυτός ο δίσκος δεν έχει χιτ. Δεν στοχεύουμε στην επιτυχία του σουξέ. Η δική μου η κατάθεση είναι να μπορέσει να υπάρξει σταθερά σε μια δισκοθήκη για πάρα πολλά χρόνια. Όσο αντέχει το cd, όσο αντέχει να διαβάζεται από το μηχάνημα. Είναι η πρώτη φορά, μαζί με τον τελευταίο μου δίσκο, που δεν έχει να κάνει με σουξέ. Έχει να κάνει με σύνολο δουλειάς, με τραγούδια που μπορεί να τα ακούει κάποιος στο διηνεκές ανακαλύπτοντας συνεχώς νέα πράγματα.

ΡΧ. Στόχος για μένα είναι να πείσω τον κόσμο που με παρακολουθεί από τότε που ξεκίνησα και ένα άλλο μέρος του κοινού, γι’ αυτό που είμαι στην πραγματικότητα. Τ’ ότι λατρεύω την μουσική, λατρεύω να γράφω τραγούδια, για τ’ ότι είναι η μεγαλύτερη μου αγάπη και ότι για μένα έχει πιο μεγάλη σημασία να με θεωρεί κάποιος πολύ καλή μουσικό και να τραγουδάει τα δικά μου τραγούδια παρά να με θεωρεί απλά μια τραγουδίστρια. Τραγουδίστριες υπάρχουν πολύ καλύτερες από εμένα θεωρώ αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι πιστεύω πως έχω κάτι που είναι πολύ χαρακτηριστικό μου. Είναι ο εαυτός μου και θα ήθελα να γίνω αποδεκτή γι’ αυτό που είμαι στην πραγματικότητα και όχι γι’ αυτό που είναι πιο εύκολο και το πιο προφανές. Γιατί στην χώρα μας είναι πολύ πιο δύσκολο να αναγνωριστεί μια γυναίκα ως τραγουδοποιός, στιχουργός, μουσικός και ως συνθέτρια παρά ένας άνδρας. Θέλει πάρα πολύ αγώνα και προσπάθεια για να γίνεις αποδεκτή και να σπάσεις αυτό το ταμπού.

Πριν αναφέρατε ότι τα τραγούδια που ετοιμάζετε θα μιλάνε για το σήμερα, θα δούμε δηλαδή και κοινωνικό στίχο; Πιστεύετε πως τα τραγούδια έχουν την ίδια δύναμη που είχαν παλιότερα για να αφυπνίσουν τον κόσμο;

ΓΚ: Μόνο τα τραγούδια έχουν τη δύναμη να το καταφέρουν αυτό. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορούμε να κρατηθούμε. Μόνο η μουσική έχει μείνει. Είτε πρόκειται για πιο παλιά τραγούδια που τα έχουμε συνδέσει με κοινωνικούς αγώνες και κοινωνικά προβλήματα, είτε στο σήμερα που γίνονται κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες να γραφτούν τέτοια τραγούδια. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, όσο είναι εν βρασμώ αυτή η κατάσταση, να γράψεις κάτι ψύχραιμα. Θέλει πολλά χρόνια για να βγει το ζουμί από αυτή την ιστορία για να γραφτούν ουσιαστικά και ώριμα τραγούδια. Δεν έχουμε από κάπου άλλου να μπορέσουμε να βρούμε βοήθεια. Δεν περιμένουμε από τους πολιτικούς μας και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους να μας βοηθήσουν. Το μόνο που έχει μείνει είναι η τέχνη και ο πολιτισμός. Είχε πει πολύ εύστοχα ο Θάνος Μικρούτσικος ότι μετά την απομόνωση της ευμάρειας ήρθε πια η κρίση για να μας κάνει να ξανασυστηθούμε και να ξανανταλλάξουμε διευθύνσεις. Αυτό προσπαθώ να κάνω και για μένα αλλά και για άλλους ανθρώπους όπως είναι η Ραλλία Χρηστίδου. Νομίζω πως είναι η ευκαιρία να συστηθούμε με το ποιοι είμαστε πραγματικά απ’ την αρχή, ανεξάρτητα αν ο οποιοσδήποτε έχει ένα παρελθόν. «Στο μυαλό είναι ο στόχος» που λέει και η παράσταση για την Κατερίνα Γώγου. Ξανασυστηνόμαστε, ξαναπροτείνουμε. Όσοι καλοί ας έρθουν, όσοι δεν θέλουν να ανοίξουν τα μυαλά τους, μπορούν να κάτσουν απέναντι από την πραγματικότητα και να πετάνε λουλούδια.

ΡΧ. Εγώ θα μπορούσα να αφυπνιστώ από ένα στίχο, από μια μουσική. Έχει σημασία με το πόσο είσαι ανοιχτός ως άνθρωπος, αν θέλεις να ακούσεις, αν θέλεις να δεις και αν θέλεις να δοκιμάσεις. Εν ολίγοις αν θέλεις να είσαι συντηρητικός ή προοδευτικός.

ΓΚ. Ο κοινωνικός στίχος δεν είναι απαραίτητος. Το μεγαλύτερο όπλο κατά του φασισμού είναι η αγάπη. Ο φασισμός αυτό φοβάται, να βλέπει τον έναν να νοιάζεται για τον άλλον, όπου ο άλλος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε: αλλόθρησκος, από άλλη χώρα, να έχει άλλο χρώμα, να μην είναι άντρας και να ‘ναι γυναίκα, να είναι αδύνατος, να ‘ναι χοντρούλης κλπ όλες αυτές, δηλαδή, τις μορφές του ρατσισμού και του φασισμού που εντοπίζουμε καθημερινά. Οπότε και ένα ερωτικό τραγούδι, με σοβαρό στίχο όμως, όχι επιφανειακό και του φθηνού έρωτα μπορεί να αφυπνίσει τον κόσμο. «Με όπλο την αγάπη» που λέει και το τραγούδι του δίσκου.

Θεωρείτε πως η κρίση έχει επηρεάσει το ίδιο όλους τους χώρους της μουσικής; Βλέπουμε πως μόνο οι πίστες κάνουν σεζόν ενώ οι υπόλοιποι κατά κύριο λόγο επιλέγουν πιο μεμονωμένες εμφανίσεις.

ΓΚ. Το να μένεις σε ένα χώρο σταθερά δεν είναι δείγμα κάποιας επιτυχίας. Εγώ έχω σταματήσει να κάνω σεζόν εδώ και πολλά χρόνια, πριν την κρίση. Η σεζόν άλλωστε μπορεί να συμβολίζει την ανασφάλεια. Εγώ έτσι το βλέπω πια. Σ’ ένα μαγαζί, σε μια πίστα δεν έρχεται πάντα κάποιος για να σε ακούσει επειδή πραγματικά το επιθυμεί αλλά γιατί του το είπε η παρέα του, η ομάδα του, ο σύλλογος του. Οι σεζόν άλλωστε στις πίστες δεν συντηρήθηκαν από την αγάπη για μουσική αλλά από τις εκδηλώσεις συλλόγων και φτηνών εισιτηρίων και την ανάγκη να μην μένει κάποιος κλεισμένος στο σπίτι του. Αυτά όμως έλαβαν τέλος. Πιστεύω πως γενικότερα όλη η νύχτα, σ’ όλα τα επίπεδα έχει υποστεί μια τεράστια επίπτωση από τη κρίση. Βλέποντας όμως ότι στις μουσικές σκηνές δεν μπορείς να βρεις μέρα να παίξεις πόσο δε, θέση να κάτσεις, αυτό κάτι άλλο σημαίνει κατά την άποψη μου. Εδώ στην Αθήνα κλείνουν πίστες και ανοίγουν μουσικές σκηνές. Αυτό συμβαίνει σ’ όλη την Ελλάδα.

ΡΧ. Οτιδήποτε έχει να κάνει με την νύχτα το έχει επηρεάσει η κρίση. Σ’ αυτό βάζω το θέατρο και τον κινηματογράφο. Όλα έχουν υποστεί πίεση. Από τη στιγμή που οποιοδήποτε είδος «πολιτισμού» θεωρείται πολυτέλεια για τον νεοέλληνα, σαφέστατα έχει πρόβλημα στο να διαθέσει κάποια χρήματα για την διασκέδαση-ψυχαγωγία του. Τους έχει επηρεάσει όλους ανεξαρτήτως από το είδος ρεπερτορίου που υπηρετεί.

Κλείνοντας, ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;

ΓΚ: Ξεκινάω μια συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο που άρχισε πέρυσι τον χειμώνα στο Παλλάς με τις παραστάσεις «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι», ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι οπότε φέτος τον χειμώνα θα κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό. Θα συσχετίσουμε τα τραγούδια του Μικρούτσικου με τα δικά μου και της Ρίτας Αντωνοπούλου. Είναι μια παράσταση που θα έρθει στην Αθήνα στα μέσα του Γενάρη και θα ξεκινήσουμε νωρίτερα από την Θεσσαλονίκη. Παράλληλα με όλο αυτό, εγώ θα πάρω μια μικρή παρέα μουσικών και θα γυρίσω την Ελλάδα με ένα πρόγραμμα που το έχω βαφτίσει «Δυο ώρες εκτός προγράμματος». Είναι τραγούδια που δεν τα λέω συχνά στα προγράμματα με τρεις μουσικούς μόνο, πιάνο, κιθάρα, μπουζούκι και θα βγω σε πιο μικρές μουσικές σκηνές. Ο βασικός όμως στόχος, είναι η συνεργασία μου με το Θάνο Μικρούτσικο, η οποία ευελπιστώ να εξελιχθεί.

ΡΧ: Έχω πάλι σκοπό να κάνω εμφανίσεις σε μικρούς χώρους με την ίδια παρέα μουσικών σ’ ένα ανατρεπτικό πρόγραμμα όπως το λέμε, με κομμάτια από τον νέο δίσκο αλλά και την παλιότερη δισκογραφία μου, με τραγούδια που αγαπώ πολύ άλλων ταλαντούχων συναδέλφων που θέλω να τα παρουσιάσω μ’ ένα δικό μου τρόπο. Παράλληλα από 24 Νοέμβρη θα είμαι μαζί με τον Γιώργο Καραδήμο στο Σταυρό του Νότου στο club όπου θα παρουσιάσουμε μια παράσταση που θα λέγεται «Ξένα αλά ελληνικά» που το πρόγραμμα το έχει επιμεληθεί ο Δημήτρης Βραχνός. Θα είναι μια παράσταση που θα έχει ξένα τραγούδια που έχουν διασκευαστεί στα ελληνικά και το αντίθετο. Έχει υπερβολικές δυσκολίες γιατί έχει τραγούδια, που θα είναι από διαφορετικά ρεπερτόρια, είδη μουσικής, γλώσσες, κουλτούρες και είναι ένα στοίχημα που θέλω να το κάνω και να είμαι πάρα πολύ καλή σ’ αυτό. Ο Γιώργος είναι ένα εξαιρετικό παιδί, ένας σπουδαίος τραγουδιστής, που γράφει πάρα πολύ ωραία τραγούδια και μου έχει δώσει ένα τραγούδι στον νέο δίσκο με τίτλο «Πες πως βγήκα».

Σας ευχαριστώ πολύ και καλή επιτυχία στο νέο σας βήμα!

Εμείς ευχαριστούμε!

Συνέντευξη: Σμαράγδα Κωνσταντογιάννη

Φωτογραφίες: Ελένη Σεργίου