Συνέντευξη | Κώστας Δόξας: «Τον θείο μου τον Αντώνη Βαρδή τον “εκμεταλλεύτηκα” με τον πιο ουσιαστικό τρόπο..!»

Το Tralala.gr και η δημοσιογράφος Σοφία Μπεκιάρη συναντήθηκαν μαζί του στο «Parea cafe» στο Κολωνάκι, απόλαυσαν τον καφέ τους και σας παρουσιάζουν μια συνέντευξη τουλάχιστον αποκαλυπτική που φροντίζει να γνωρίσετε τον Κώστα Δόξα μέσα από τις ενδιαφέρουσες απόψεις του!

Κώστα καλησπέρα… Είσαι έτοιμος να απαντήσεις σε πολύ «σκληρές» ερωτήσεις;

Φυσικά, δεν με ενοχλεί καθόλου γιατί πάντα βρίσκω τον τρόπο να ξεφύγω (γέλια). Στην αρχή υπάρχει αμηχανία, όμως η επόμενη αντίδραση είναι το χιούμορ!

Στις δύσκολες ερωτήσεις υπάρχουν ποικίλες αντιδράσεις… άλλοι ίσως νευριάζουν, άλλοι μπορεί να κοκκινίσουν..

Α, ναι κι εγώ κοκκινίζω! Αλλά θα βρω πάντα έναν τρόπο να ξεφύγω!

Είναι η πρώτη φορά που συναντιόμαστε για συνέντευξη και θα ήθελα να μου περιγράψεις με δυο λόγια τον Κώστα. Τι πιστεύεις είναι αυτό που σε χαρακτηρίζει;

Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα συνδυαστικό κράμα: αποτελείται από τη λέξη «ενθουσιώδης» και τη λέξη «επιπόλαιος». Αν αυτές τις λέξεις τις κάνεις «ένα» γεννιέται μια νέα λέξη με το θετικό του ενθουσιασμού και το αρνητικό της επιπολαιότητας. Το γεγονός ότι κάνω πράγματα ακριβώς τη στιγμή που τα σκέφτομαι είναι κάτι που με χαρακτηρίζει απόλυτα. Επίσης κάτι ακόμα που θα μου ταίριαζε είναι πως μου αρέσει η τελειομανία στην αταξία. Με αυτό εννοώ πως είμαι τελειομανής και πολλές φορές φτάνω μέχρι τα όρια του ψυχαναγκασμού, τόσο στην καθημερινή μου ζωή όσο και στις σχέσεις. Κακώς βέβαια αλλά η αλήθεια είναι πως υποβάλλω τον άλλο σε πολλά τεστάκια σε μια σχέση που μετά του τα λέω.

Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο;

Καταρχήν θέλω να σου δηλώσω πως ανέκαθεν ένιωθα πως είμαι πολύ τυχερός σαν άνθρωπος και τώρα επιβεβαιώνονται πολλά πράγματα. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια όμορφη φάση, πολύ δημιουργική. Με προσεγγίζουν άνθρωποι που δεν τους γνωρίζω προσωπικά παρά μόνο μέσα από τη δουλειά τους και το έργο που έχουν κάνει. Πέρα από τα κολακευτικά λόγια που μου λένε, έρχονται σε μένα για να μου προτείνουν να δουλέψουμε μαζί. Από τη μια όλο αυτό είναι πολύ θετικό και με εξιτάρει, με σπρώχνει να έχω μια δημιουργική ματιά, αλλά από την άλλη με αγχώνει γιατί μπαίνω σε χώρους που δεν γνωρίζω και περπατάω σε δρόμους που είναι πρωτόγνωροι για μένα, έως και άγνωστοι όπως για παράδειγμα η θεατρική παράσταση που συμμετείχα φέτος! Βέβαια μαθαίνω στην πορεία πράγματα κι αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ.

Είναι εύκολο ένας καλλιτέχνης να τα συνδυάζει όλα αυτά… το τραγούδι, το θέατρο και οτιδήποτε άλλο με το οποίο ασχολείται ή του γίνεται πρόταση;

Δεν είναι εύκολο γιατί και οι μέρες έχουν 24 ώρες από τις οποίες κάποιες πρέπει να κοιμάσαι κιόλας. Προσπαθώ να βρίσκω ώρες να κοιμάμαι και να μην αποσυντονίζομαι αλλά καμιά φορά κάποια πράγματα τυχαίνει να συμπτυχθούν κι εκεί τα κάνω λίγο σαλάτα. Όχι ότι μπερδεύομαι, απλά είναι πολύ κουραστικό να ασχολείσαι με το τραγούδι, να κάνεις live είτε στην Αθήνα ή στην επαρχία ή στο εξωτερικό και ταυτόχρονα να γυρνάς με την πρώτη πρωινή πτήση πίσω, γιατί το απόγευμα πρέπει να είσαι στο θέατρο και κάθε μέρα να κυλάει το ίδιο. Κάπου τα χάνεις! Βέβαια από την άλλη, όταν αυτά που κάνεις αφορούν διαφορετικές εκφάνσεις της τέχνης, με αποτέλεσμα να βελτιώνεις την αισθητική σου ματιά και να καλυτερεύεις σαν άνθρωποι… ε, τότε αυτό δεν με κουράζει, αντιθέτως με σπρώχνει για περισσότερα.

Πόσο επηρεάζεσαι από τους «κόλακες» του χώρου; Πιστεύεις αυτοί οι άνθρωποι ίσως να λένε αυτό που θέλει να ακούσει ο καλλιτέχνης;

Αυτοί που μου λένε θετικά σχόλια τελευταία, βέβαια πάντα με μέτρο, είναι άτομα που είναι καταξιωμένοι σκηνοθέτες και άτομα που θέλουν να δουλέψουν μαζί μου, έχοντας δει ένα υλικό, το οποίο είναι σαν ακατέργαστη ύλη και πιστεύουν πως μπορούν να το βελτιώσουν και να το δουλέψουν μαζί μου. Αυτούς τους ακούω. Τα λόγια τους βέβαια ναι μεν με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα, αλλά καταλαβαίνεις πως όταν δουλεύεις μαζί τους κάποια στιγμή τελειώνουν τα σχόλια αυτά και μπαίνεις πιο σοβαρά στη δουλειά.

Όσον αφορά τον χώρο του θεάτρου, πιστεύεις αποδέχονται εύκολα έναν τραγουδιστή;

Μην ξεχνάμε πως υπάρχει και το ανάποδο! Έχουμε δει και ηθοποιούς να γίνονται τραγουδιστές.

Σε αντίθεση με την Ελλάδα… στο εξωτερικό υπάρχουν καλλιτέχνες που συνδυάζουν χορό, τραγούδι, υποκριτική.

Στο εξωτερικό υπάρχουν σχολές από τις οποίες βγαίνουν πολύ χαρισματικά άτομα, που τα ονομάζουν τριπλή απειλή! Αυτοί συνδυάζουν το τραγούδι, τον χορό και την ηθοποιία. Αυτό το πράγμα εγώ δεν είμαι. Δεν έχω ιδέα από χορό και υποκριτική. Η μεγάλη μου αγάπη είναι το τραγούδι και φέτος κλείνω τα 22 χρόνια στον χώρο, διότι δουλεύω από πολύ μικρός. Έχω σπουδάσει μουσική και συνεχίζω να θέλω να βελτιώνομαι σε αυτόν τον τομέα. Όταν όμως έρχεται ένας άνθρωπος και σου προτείνει να δουλέψετε σε κάτι που δεν γνωρίζεις για να δει μέχρι που μπορείς να φτάσεις, τότε ναι μου αρέσει αυτό, διότι είμαι άνθρωπος που ρισκάρει και δοκιμάζει νέα πράγματα. Πιστεύω πως ό,τι νέο κάνεις σε αναβαθμίζει και παράλληλα εμπλουτίζεις τη ματιά σου.

Μου ανέφερες μόλις πως είσαι στον χώρο 22 χρόνια. Πολλά χρόνια!

Ναι, διότι ξεκίνησα από τα 14.

Τι είναι αυτό που σου έδωσε το ερέθισμα να ασχοληθείς με τον χώρο του τραγουδιού;

Όταν ήμουν 13 ετών δούλευα σε ένα μαγαζί φωτιστής που με είχε βάλει ο πατέρας μου. Στο ίδιο μαγαζί δούλευε κι ο αδελφός μου τραγουδιστής και κάθε φορά που τον έβλεπα ζήλευα! Δεν το εξωτερίκευα όμως γιατί την περίοδο εκείνη είχα κι άλλα ενδιαφέροντα, όπως π.χ. έπαιζα ποδόσφαιρο με πόρωση! Ο πατέρας μου ήταν ο άνθρωπος που μας βοήθησε πάρα πολύ στα πρώτα μας βήματα, είτε αυτό είχε να κάνει με το να μας βάλει σε μια οντισιόν, είτε να μας κλείσει μια δουλειά, γιατί ήξερε πολύ κόσμο. Όταν κάποια στιγμή λοιπόν έκλεισε μια δουλειά για τον αδελφό μου, ο Άκης δεν μπόρεσε να πάει και πήγα εγώ στη θέση του. Έτσι μπήκα στον χώρο! Υπήρχε όμως μια παρακαταθήκη και μια μεγάλη ενασχόληση με τη μουσική από τα παιδικά μας χρόνια. Ήμασταν για παράδειγμα στη Χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τραγουδάω και κάνω φωνητικά. Με τον αδελφό μου στο σπίτι από μικροί μας θυμάμαι με μια κιθάρα. Θυμάμαι να φανταστείς ακόμα και τις επισκέψεις στο σπίτι του θείου μας που τον ακούγαμε να γράφει τραγούδια. Είναι βιώματα- παρακαταθήκη, για αυτό όπως κυλάει το νερό, τόσο φυσικό ήταν για εμάς όλο αυτό. Μπήκαμε στη δουλειά επειδή είμαστε φτιαγμένοι για αυτό.

Παρόλο όμως τη κοινή πορεία σας με τον αδελφό σου στον χώρο, δεν χρησιμοποιήσατε ο ένας τον άλλο και μάλιστα χρησιμοποιείτε και διαφορετικά επίθετα: Άκης Δείξιμος και Κώστας Δόξας. Συνήθως στην Ελλάδα καμιά φορά ψάχνουμε τον εύκολο δρόμο… Εσείς όμως δεν επιλέξατε κάτι τέτοιο και μάλιστα πολύς κόσμος δεν το γνώριζε ότι είστε αδέλφια μέχρι πρόσφατα!

Μέσα από το «Your Face Sounds Familiar» ο κόσμος με γνώρισε καλύτερα, αφού συστήθηκα ξανά σε ένα μαζικό κοινό. Γενικά όμως όταν έβγαινα σε εκπομπές με τον αδελφό μου και καταλάβαιναν πως είμασταν αδέλφια αποτελούσε μια έκπληξη για τον κόσμο. Αυτό προέκυψε όταν έκλεισα συμβόλαιο με τη Sony και έβγαλα το «Έρωτας Κλέφτης». Η εταιρεία ήταν αυτή που αποφάσισε να μου αλλάξει το επώνυμο. Τότε ήμουν ήδη 10 χρόνια στη δουλειά κι όλοι με φώναζαν «Δείξιμε» με το επώνυμο διότι δεν γνώριζαν το όνομά μου. Εμένα δεν θα με πείραζε να το κρατήσω, όμως η εταιρεία εκείνη την περίοδο κι ο Γιάννης Δόξας που ήταν διευθυντής marketing/management της Sony αποφάσισε να το αλλάξει και να με βαφτίσει «Δόξα». Ήταν ο νονός μου!

Υπήρχε κατά τη διάρκεια της καριέρας σας ανταγωνισμός με τον αδελφό σου διότι είστε στον ίδιο χώρο, όπου σαφώς έχετε τα ίδια άγχη.

Υπάρχει ένας ανταγωνισμός, ο οποίος είναι θεμιτός και μας κάνει καλύτερους. Όταν βλέπω τον αδελφό μου να ασχολείται με την σύνθεση, το studio του, τη μουσική και το ρεπερτόριό του, θέλω κι εγώ να τον φτάσω. Αλλά πάντα υπερισχύει περισσότερο η βοήθεια που μου δίνει. Ζητάω τη γνώμη του για πολλά θέματα, τη συμβουλή του σαν μεγαλύτερός μου. Αυτό είναι λοιπόν το πιο σημαντικό, πως όταν έχω κάποιο πρόβλημα ο πρώτος που θα πάρω τηλέφωνο είναι ο Άκης.

Άρα ουσιαστικά εσύ είσαι εκείνος που ζητάει περισσότερο τις συμβουλές;

Ξέρω πως ο Άκης έχει μια πιο ψύχραιμη ματιά. Όταν αρχίσαμε τη συνέντευξη και σου είπα πως είμαι άνθρωπος ενθουσιώδης και επιπόλαιος το εννοούσα… Είμαι άνθρωπος του «τώρα»! Ο Άκης είναι αυτός που φρενάρει και τα βάζει όλα κάτω να τα εξετάσει, είναι δηλαδή αυτό που δεν έχω εγώ. Έχει μια σφαιρική άποψη για τα πράγματα, διότι έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στο studio και σίγουρα η άποψή του είναι αυτό που μου λείπει.

Εκτός αυτών όμως δεν προσπάθησες ούτε το όνομα του θείου σου του Αντώνη Βαρδή να εκμεταλλευτείς.

Τον θείο μας τον «εκμεταλλευτήκαμε» με τον πιο ουσιαστικό τρόπο, εννοώντας πως η μεγαλύτερη μουσική μας βάση κι η ψυχή μας είναι κουρδισμένη με τα τραγούδια του. Είναι μια όμορφη εκμετάλλευση. Ο θείος μου με άλλα λόγια ήταν η αρχή για πολλά που ακολούθησαν. Θυμάμαι πολλές φορές που είμασταν στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη και μας έπαιζε τραγούδια που έγραφε τότε για τον Πάριο. Είναι πολύ έντονα βιώματα που μέχρι και σήμερα τα θυμάμαι καθαρά.

Όταν έχεις κοντά σου, δίπλα σου, μια τόσο έντονη προσωπικότητα, όπως ο Αντώνης Βαρδής, που έχει γράψει το δικό του τεράστιο κεφάλαιο στη μουσική, αυτό λειτουργεί περισσότερο αρνητικά, δημιουργώντας σε σας άγχος ή θετικά;

Θα σου πω… Κάποια στιγμή ήμασταν στο studio με τον θείο μου, όπου κάναμε φωνητικά σε έναν δίσκο του κι ενδιάμεσα είχαμε λίγο χρόνο και συζητούσαμε. Πρέπει να ήμουν σε ηλικία 19-20 ετών όταν μου είπε πως το μεγαλύτερο μυστικό είναι να μην πουλάς το προσωπικό σου στοιχείο, κάτι που θα το καταφέρει κάποιος όταν συνειδητοποιήσει πως είναι ξεχωριστός από τον άλλο. Ο καθένας έχει τη δική του σημαία που οφείλει να κουνήσει. Οπότε καταλαβαίνεις πως δεν αγχώνεσαι για το πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι κάποιος στον τομέα του και δη μέσα στην οικογένειά σου ή αν θα συγκριθείς με αυτόν. Ακόμα κι αν κάποιοι σε συγκρίνουν, που είναι απολύτως λογικό, εσένα δεν σε απασχολεί γιατί εσύ χαράζεις τον δικό σου δρόμο.

Είναι εύκολο να διατηρήσει την ταυτότητα του ο καλλιτέχνης; Διότι πολλοί ξεκινούν έτσι, αλλά στη πορεία παρεκκλίνουν.

Δεν είναι εύκολο διότι η δουλειά μας έτσι όπως έχει γίνει είναι πραγματική καταστροφή! Βγάζουμε τα digital singles και προσπαθούμε το κάθε τραγούδι μας να είναι επιτυχία. Παλιότερα είχες το χρόνο να κάτσεις να σκεφτείς τι θες να κάνεις, να διαλέξεις τα τραγούδια ένα – ένα και αυτό το πράγμα να στοιχειοθετήσει μια δουλειά, ένα concept. Αυτό όλο ο κόσμος επίσης είχε χρόνο να το ακούσει. Τώρα η κυκλοφορία είναι τόσο γρήγορη που όλοι μας πολεμάμε να κάνουμε την επιτυχία με ένα τραγούδι. Αυτό μας έχει βάλει στην εποχή της συνταγής. Ακούω πολλά τραγούδια που θυμίζουν το ένα τ’ άλλο και απλά αλλάζουν οι φωνές και τα λόγια και μπορεί ακόμα κι η ενορχήστρωση να είναι ίδια! Αυτό δεν είναι καλό.

Είναι ψυχοφθόρο πιστεύεις όλο αυτό;

Είναι πολύ ψυχοφθόρο αλλά ευτυχώς εγώ περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους όπως ο παραγωγός μου ο Παναγιώτης Μπρακούλιας ή ο Λουκάς Καραγιάννης που είναι στο studio και λέει τη γνώμη του, αλλά κι ο Γιάννης Παπαδάκος που κάνουμε μαζί τα video clip, που δεν λειτουργούν με παρωπίδες και δοκιμάζουμε διάφορα. Όταν έχεις λοιπόν έναν κύκλο από φίλους που θέλουν το καλό σου και θέλουν να κάνεις τη διαφορά και να έχεις το δικό σου χαρακτήρα αρχίζεις και το πιστεύεις κι εσύ. Όλοι μας έχουμε διαφορετικό πρόσωπο, γιατί να μην λέμε και διαφορετικά τραγούδια; Είναι ωραίο να υπάρχει πολυχρωμία.

Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να σε κατευθύνουν σε κάποια πράγματα στον επαγγελματικό τομέα και εσύ κατά πόσο επηρεάζεσαι από κάτι τέτοιο;

Όλοι μας έχουμε μια εικόνα για τον εαυτό μας, τι νομίζουμε πως μπορούμε να κάνουμε και τι μας αρέσει. Ευτυχώς έχω φτάσει στο σημείο, αν και αυτό έγινε μετά τα 30, να ακούω και τις γνώμες των άλλων. Οι άνθρωποι που σου ανέφερα πριν, όταν πουν τη γνώμη τους θα μετρήσει και θα με φρενάρουν. Βέβαια όχι πάντα διότι υπάρχουν φορές που δεν πολυσκέφτομαι τι γίνεται, κάτι για το οποίο έχω κατηγορηθεί από πολλούς. Αν ένα τραγούδι με κάνει να πέσω στα γόνατα για παράδειγμα θα το κάνω, γιατί έτσι θα νιώσω εκείνη τη στιγμή. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν με φρενάρουν, μου λένε τη δική τους οπτική, από το που κουρδίζει καλύτερα η φωνή μου μέχρι τι ρούχο μου ταιριάζει και τους ακούω γιατί είναι φίλοι μου. Έχω κι εγώ βέβαια μια γνώμη για τον εαυτό μου, είμαι δυναμικός στο να τη λέω, αλλά παράλληλα ακούω κι αυτούς διότι ξέρω πως κάνουμε καλή ομάδα ενωμένοι.

Την περίοδο που έγινε η πρώτη σου μεγάλη επιτυχία, το «Έρωτας Κλέφτης» το διαχειρίστηκες σωστά πιστεύεις;

Είχα ήδη μια δεκαετία στη δουλειά οπότε δεν πήραν τα μυαλά μου αέρα, διότι είχα την εμπειρία. Το μόνο λάθος που έκανα ήταν πως επαναπαύτηκα και πίστεψα πως μετά από μια μεγάλη επιτυχία μου ανοίχτηκε ο δρόμος και μπήκα στο «club»! Κάτι το οποίο ήταν τελείως λάθος. Όπως είπα και πριν αυτό που θα έπρεπε να κοιτάξω πιο έντονα, να το πιστέψω και να το πολεμήσω είναι να βρω το προσωπικό μου στοιχείο που ακόμα κι ως σήμερα που έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε δεν το έχω βρει. Έχω το πρόβλημα που για πολλούς μπορεί να μην είναι σπουδαίο, το να μην έχεις ταυτότητα. Για πολλούς αρκεί να είναι ένας τραγουδιστής ή μουσικός με μεγάλη γκάμα ρεπερτορίων που δεν τον πολύ-νοιάζει να έχει ταυτότητα. Πολλοί τραγουδιστές για παράδειγμα ζηλεύουν το ρεπερτόριο του Αντώνη Ρέμου, ο οποίος έχει πει καταπληκτικά τραγούδια. Μπορεί να πει από ένα βαρύ ζεϊμπέκικο μέχρι το «Τρέμω» που είναι ένα pop τραγούδι. Έχει μεγάλη γκάμα ρεπερτορίου που μπορεί να υποστηρίξει είτε με την εικόνα του, που είναι άψογη, με το πόσο χαλαρός είναι στη δουλειά του, είτε με τη φωνή του. Γιατί να στριμώχνουμε τον εαυτό μας λοιπόν σε στεγανά και πλαίσια; Αυτό δεν μου αρέσει και πιστεύω πως αν κάποιος έχει τα προσόντα μπορεί να κάνει πολλά πράγματα.

Πιστεύεις πως ο τρόπος που αντιμετωπίζει ένας καλλιτέχνης μια επιτυχία και το πώς θα την διαχειριστεί επηρεάζεται από την εμπειρία του στο χώρο ή την ηλικία του;

Πιστεύω πως έχει να κάνει περισσότερο με τον χαρακτήρα. Αν κάποιος είναι ψώνιο γενικά ακόμα κι όταν πιάσει το μικρόφωνο δεν αλλάζει κάτι, διότι ήταν πριν κι είναι και τώρα. Δεν φταίει η δουλειά η συγκεκριμένη, αυτό είναι στοιχείο του χαρακτήρα του καθενός.

Θεωρείς πως το μεγαλύτερο ποσοστό τραγουδιστών αγαπούν πραγματικά το τραγούδι ή τα παρελκόμενα που τους προσφέρει;

Αυτό που με ευχαριστεί πολύ είτε κάποιος έχει κάνει καριέρα είτε όχι είναι τα άτομα που υπηρετούν τη μουσική και είναι πίσω από αυτό. Όταν βλέπω έναν τραγουδιστή να τραγουδάει και να νιώθει τον στίχο τότε προφανώς και το υπηρετεί. Ο θείος μου για παράδειγμα, μετά από τόσα χρόνια όταν τον άκουγες να λέει το «Δεν θα με ξεχάσεις» ήταν πίσω από αυτό. Αυτός ήταν απλά το μέσο για να το εκφράσει. Πρέπει λοιπόν να υπηρετούμε τη μουσική και να καταλάβουμε πως αυτό που κάνουμε είναι τέχνη και είναι πάνω από εμάς. Και είναι πολλοί αυτοί οι τραγουδιστές ακόμη και στους πιο εμπορικούς που το έχουν συνειδητοποιήσει. Εμπορικό λέγοντας είναι για παράδειγμα και το τραγούδι του Θαλασσινού «Ανάθεμά σε» διότι έχει πολύ μεγάλη εμπορική αξία. Δεν μ’ αρέσει όμως αυτή η κατηγοριοποίηση. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε λοιπόν πως αυτό που κάνουμε είναι πιο πάνω από εμάς, γιατί ακόμα κι όταν πεθάνουμε αυτό θα συνεχίσει να υπάρχει!

Τους χώρους που εμφανίζεσαι τους διαχωρίζεις;

Έχω μεγαλώσει σε πολύ μεγάλα μαγαζιά τύπου Rex αλλά και σε μουσικές σκηνές. Νομίζω πως τα μαγαζιά τα κάνουν οι άνθρωποι. Μπορεί να είναι και ένα σπίτι που δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο και κάποιος να το κάνει μαγαζί. Αυτοί που θα δουλέψουν μέσα είναι τα άτομα που θα το κάνουν στέκι και θα του δώσουν μια ταυτότητά. Εμένα θα μου άρεσε να τραγουδήσω από ένα μεγάλο νυχτερινό κέντρο μέχρι την ταράτσα της πολυκατοικίας μου δεν έχω πρόβλημα.

Θεωρείς πως το κοινό είναι διαφορετικό που πλαισιώνει τον κάθε χώρο;

Σίγουρα διαφέρει αλλά πιστεύω πάρα πολύ στην αλληλεπίδραση του κόσμου με τον καλλιτέχνη και την μπάντα του. Γι’ αυτό σου είπα πως τον χώρο τον κάνουν οι άνθρωποι. Όταν πηγαίνεις στο Rex που ήταν θέατρο κι ο Σφακιανάκης λίγο αργότερα το κάνει μπουζούκια και μάλιστα επιτυχημένα και μετά από κάποια χρόνια ξαναγίνεται θέατρο με ένα υπερθέαμα variete καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι τον κάνουν τον χώρο! Τώρα για παράδειγμα στο Cabaret δουλεύει η Έλλη Κοκκίνου που έχει τραγουδήσει στα πιο μεγάλα μαγαζιά κι εκεί σου δίνει την αίσθηση του πιο οικείου, μαζεμένου χώρου που ο κόσμος είναι κοντά σου και μπορεί να σε αγγίξει. Πιστεύω μας εκπαιδεύει τόσο πολύ η δουλειά μας λες και είμαστε καταδρομείς που όπου και να μας βάλουν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε.

Πιστεύεις είναι έξυπνο το να υπάρχει οικειότητα ενός καλλιτέχνη με το κοινό;

Το νιώθω πολύ έντονα πως ο κόσμος θέλει να αγγίζει τον καλλιτέχνη και να νιώθει ένα με αυτόν!

Απομυθοποιείται όμως έτσι η εικόνα του καλλιτέχνη;

Είμαι υπέρ της διακύμανσης. Μέσα στη δουλειά την ώρα που είσαι στη σκηνή μου αρέσει που ο άλλος νιώθει πως βγήκες μέσα από αυτόν, ξεπήδησες από το κοινό και πήρες το μικρόφωνο. Δείχνει πως είσαι ένας από αυτούς, αλλά έχεις παράλληλα και μια στιγμή που δεν μπορεί να σε αγγίξει κανείς, που θα πεις κάτι και θα κάνεις κάτι που πέρα από το φως του προβολέα υπάρχει και φωτίζει και το δικό σου προσωπικό φως που σε κάνει και ανυψώνεσαι λιγάκι. Αυτή η διακύμανση είναι που μου αρέσει.

Τώρα που έχει περάσει ο καιρός θεωρείς σωστή την επιλογή να συμμετάσχεις στο «Your Face Sounds Familiar»… Πιστεύεις ότι τελικά σου προσέφερε κάτι;

Ναι φυσικά, περισσότερα από όσα περίμενα. Ήταν σωστή η επιλογή μου επαγγελματικά, αλλά και στη ζωή μου. Είναι μια εποχή που θα θυμάμαι με πολύ αγάπη, διότι ήταν 4 μήνες που περάσαμε πολύ όμορφα. Αυτή η γλυκιά κούραση, που ήταν όλα πολύ οργανωμένα, κι έπρεπε να είσαι υπερ-επαγγελματίας για να το βγάλεις όλο αυτό. Και καλά εγώ είχα μόνο το τραγούδι να ασχοληθώ και κάποια lives ενδιάμεσα, αλλά υπήρχαν κάποιοι, όπως ο Ελευθερίου που είχε διπλές παραστάσεις μεταξύ των προβών, την οικογένειά του και ήταν πολύ πιο δύσκολο να ανταπεξέλθει σε όλο αυτό. Ήταν όμως γενικότερα η καλύτερη επιλογή που έκανα ποτέ. Ήμουν όμως και τυχερός ακόμα μια φορά γιατί στο παιχνίδι δεν υπήρχε ανταγωνισμός.

Δεν υπήρχε καθόλου ανταγωνισμός καθ’ όλη τη διάρκεια του show;

Υπάρχει ο εγωισμός αυτός του να θες να είσαι πάνω από τον άλλο, αλλά στην περίπτωσή μας έδεσε τόσο πολύ η παρέα που ήταν λες και εξαφανίστηκε αυτό το συναίσθημα από τα πρώτα κιόλας lives! Κάναμε τις μεταμφιέσεις στις πρόβες και περιμέναμε να τελειώσει κι ο τελευταίος για να ανταλλάξουμε στο τέλος μεταξύ μας γνώμες. Φοβερό κλίμα, ήμασταν πολύ δεμένοι ακόμα και με τα παιδιά της παραγωγής, τους camera-man, τη συντακτική ομάδα… Για αυτό και βγήκε και προς τα έξω αυτός ο αυθορμητισμός κι αυτό το κλίμα.

Το ήξερες ή το είχες σκεφτεί πως θα ήσουν τόσο καλός;

Στα πρώτα δυο lives έκανα την ερώτηση στον εαυτό μου για το αν έκανα σωστά που δέχτηκα να συμμετέχω στο show ή όχι και κατά πόσο μπορώ να το φέρω αυτό εις πέρας. Ειδικά τις δυο πρώτες φορές μου ήταν πολύ δύσκολο να νιώσω άνετα και να ξεκλειδωθώ μπροστά στον φακό της τηλεόρασης, να μπορώ να γελάσω φυσικά. Όλα γίνονταν βιονικά και έτρεμα και δεν μπορούσα να αρθρώσω λόγο. Μετά το τρίτο live όμως, που ήταν και το αγαπημένο μου, όταν υποδύθηκα την Ευσταθία, ήταν η στιγμή που ξεκλείδωσα. Δεν έβλεπε κανένας τη δυναμική του να κάνεις την Ευσταθία. Με ρωτούσαν τα παιδιά «τι θα πεις;» Και τους απαντούσα πως μόνο το γεγονός του να είσαι λίγο blasé και να τραγουδάς «ζαμπόν δίχως λιπαρά» έκρυβε μια δυναμική, διότι το «Χωρίς εσένα» είναι ένα τραγούδι πραγματικά με πολύ έξυπνο, με δυνατό στίχο και σε βάζει να αναρωτηθείς με κάποιες παρομοιώσεις που περιλαμβάνει. Ο κόσμος εκδηλωνόταν ήδη πριν ξεκινήσω να τραγουδάω και να υποδύομαι την Ευσταθία, αφού κατεβαίνοντας τα σκαλιά για να πάω στη σκηνή άκουγα τον κόσμο να γελάει και εγώ έπρεπε να κρατηθώ και να είμαι σοβαρός.. και λέω «Εδώ είμαστε τώρα!»! Αυτό λοιπόν ήταν το live που με ξεκλείδωσε κι από κει και πέρα πήρα τα πάνω μου. Μου έτυχαν πολύ ωραία πράγματα να κάνω και πιστεύω με βοήθησε πολύ και το buzzer!

Είχες υποδυθεί και τον Azis. Πες μας δυο λόγια για αυτό.

Είναι ένας καλλιτέχνης που θαυμάζω πάρα πολύ. Είναι φοβερός τραγουδιστής και θαυμάζω τη σκέψη του. Τον θαυμάζω γιατί έχει εφεύρει μια περσόνα που αναδύεται μια φορά στα 7-8 χρόνια. Το concept του συγκεκριμένου δίσκου που θέλει να βγάλει καταφέρνει και το περνάει μέσα από αυτή τη περσόνα. Τώρα ζει την εποχή του «μάτσο» με μούσια κτλ., ενώ πιο πριν ήταν κάτι διαφορετικό. Μου αρέσει που έχει βγάλει αυτή την εικόνα, είναι πολύ έξυπνο!

Δεν είναι όμως και λίγο διχασμένη προσωπικότητα;

Είναι και μπράβο του, γιατί βρήκε τον τρόπο να το κάνει, χωρίς να το απενοχοποιήσει αλλά αντιθέτως κατάφερε να το φωτίσει με τον κατάλληλο τρόπο. Βρήκε τα κατάλληλα μέσα για να το κάνει υπερθέαμα. Βλέπεις ένα video clip του και το ζηλεύεις.

Κάτι τέτοιοι όμως στην Ελλάδα δεν το βλέπεις, διότι είμαστε λίγο πιο συντηρητικοί γενικότερα.

Νιώθω πως είμαστε λίγο οπισθοδρομικοί κι έχουμε παγιωμένες απόψεις και πιστεύω πως πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά. Ενώ μας αρέσει για παράδειγμα η ελευθερία που απολαμβάνει κανείς στο Λονδίνο, εδώ υπάρχουν video clip που δεν παίζουν σε συγκεκριμένα κανάλια γιατί κάποιος κρατάει τσιγάρο! Νομίζω είναι λίγο υποκριτικό όταν ξέρεις πως τα παιδιά ξεκινούν να καπνίζουν στα 12-13 κι εσύ δεν παίζεις ένα video clip επειδή έχει τσιγάρο ή οτιδήποτε άλλο.. Γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε κι αυτό που έχουμε στο μυαλό μας;

Στην Ελλάδα δεν θα τολμούσαμε ίσως να επιχειρήσουμε κάτι σαν κι αυτό που έκανε ο Azis ακόμα κι αν κατάφερε μέσα από αυτό να γίνει πολύ γνωστός.

Ναι ισχύει και πέρα από το ότι σαν καλλιτέχνης η φωνή του είναι άρτια, με την εικόνα και την περσόνα που έβγαλε προς τα έξω κατάφερε να το περάσει έξω από τα σύνορα της Βουλγαρίας όλο αυτό.

Πάμε λίγο στο «Πρωινό». Ξεκίνησες στην εκπομπή και μετά σταμάτησες. Θα ήθελα να μου πεις τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις το ναι και να δεχτείς την πρόταση και αυτό που σε έκανε να πεις πως σταματάς.

Γενικότερα σαν άνθρωπος είμαι πολύ ανασφαλής. Πρέπει να νιώσω ωραία όταν ο άλλος με πλησιάσει για να μου κάνει μια πρόταση. Όταν λοιπόν μετά από 2-3 ραντεβού που είχαμε κάνει με τον Γιάννη Λάτσιο μου είπε «Κώστα σε χρειάζομαι σε θέλω για το Πρωινό και πιστεύω πως θα σου κάνει πάρα πολύ καλό αυτό το πράγμα» ήταν κάτι που μου άρεσε και με έκανε να αισθανθώ όμορφα. Τον σέβομαι πάρα πολύ τον κ. Λάτσιο γιατί με έχει βοηθήσει με τον «Έρωτα Κλέφτη» που ήταν δική του επιλογή να γίνει το soundtrack της σειράς, αλλά και με το «Your Face Sounds Familiar» που ήταν πάλι επιλογή του και της ομάδας παραγωγής του Ant1. Γενικότερα μου έχει δώσει πολλές ευκαιρίες και ενδεχομένως ελπίζω να συνεχίσουμε έτσι. Στο θέμα τώρα με το «πρωινό» είπα το «ναι» γιατί ένιωσα όμορφα, όμως ήταν ένας χώρος που δεν γνώριζα τίποτα και συνεχίζω να μην ξέρω πολλά. Η τηλεόραση είναι κάτι που με κάνει να κλειδώνομαι κι είναι δύσκολος χώρος για μένα. Δεν νιώθω ο εαυτός μου και κυρίως ντρέπομαι. Το μόνο που με κάνει να νιώθω καλά είναι όταν αυτό το πράγμα γίνεται μέσα από τη δουλειά μου κι έτσι εκφράζομαι. Επιπλέον εκείνη την περίοδο της εκπομπής έκανα πρόβες στο θέατρο ενώ είχα και lives. Αυτό σημαίνει πως έπαιρνα την τελευταία πτήση της ημέρας για να πάω Θεσσαλονίκη να τραγουδήσω και με τη πρώτη πρωινή πτήση γύριζα στην Αθήνα όπου από το αεροδρόμιο πήγαινα κατευθείαν στην εκπομπή, μετά κοιμόμουν 2-3 ώρες και πήγαινα καπάκι στις πρόβες του θεάτρου και μετά ξανά πτήση για Θεσσαλονίκη. Αυτό λοιπόν έγινε για δυο μήνες περίπου και στο τέλος δεν άντεξα. Ήταν και σωματικό το θέμα. Ήταν όμως μια όμορφη εμπειρία από την άποψη πως γνώρισα κόσμο της τηλεόρασης και άτομα με θετική ματιά που ακόμα και τώρα όταν με βλέπουν συζητάμε, αλλά και όσο καιρό ήμουν εκεί με βοήθησαν. Ήταν ένα ρίσκο, που μπορεί να μην κράτησε πολύ αλλά πήρα πολλά πράγματα κι αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Είναι μια ωραία ανάμνηση.

Δισκογραφικά.. Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;

Όταν ακόμα ήμουν μέσα στο «Your Face Sounds Familiar» είχαμε συζητήσει με την Κική Τσόλκα, την οποία γνωρίζω χρόνια από τότε που δούλευα με την Δέσποινα Βανδή και είχαμε μια όμορφη φιλική σχέση. Μου είπε «Κώστα θέλω να έρθεις κάποια στιγμή στη δισκογραφική Minos. Ενδιαφερόμαστε πάρα πολύ για σένα και θέλουμε να μας προτείνεις πράγματα και ως εκ τούτου να συνεργαστούμε». Όταν ετοίμασα λοιπόν κάτι που ήταν ωραίο για μένα και τους το πήγα μου είπε η Κική «Φύγαμε» κι έτσι κλείσαμε τα συμβόλαια γρήγορα – γρήγορα. Μου αρέσει πολύ όταν συνεργάζομαι με ανθρώπους ευχάριστους, διότι είμαστε όλη την ώρα σε επικοινωνία, στα τηλέφωνα τόσο με την Κική όσο και με την Τζίνα Φουντουλάκη και γενικά το κλίμα είναι καλό. Ήδη είμαστε στη φάση που φτιάχνουμε το δεύτερο τραγούδι με τον Παναγιώτη Μπρακούλια. Είμαστε στο studio και μη σου πω πως είμαστε σε φάση και ψάχνουμε και το τρίτο τραγούδι. Σιγά σιγά λοιπόν βλέπουμε αν θα πάει καλά… που θα πάει καλά, είναι δυνατόν να μην πάει; (γέλια) Θα κοιτάξουμε λοιπόν να φτιάξουμε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ που θα περιλαμβάνει κι αυτά τα singles.

Πρόσφατα κυκλοφόρησες και το νέο σου τραγούδι με τίτλο «Είναι μαγεία» με ένα ιδιαίτερο video clip.

Το πρώτο τραγούδι με το οποίο συστήνομαι ξανά μουσικά και δισκογραφικά στον κόσμο έχει τίτλο «Είναι μαγεία». Ο Παναγιώτης Μπρακούλιας γράφει τη μουσική κι ο Δημήτρης Τσάφας τον στίχο, ενώ το video clip σκηνοθέτησε ο Γιάννης Παπαδάκος. Φέτος το καλοκαίρι κάναμε κάποια lives στη Νάξο, κι επειδή ο Γιάννης είναι από κει κάναμε μαζί διακοπές και συζητούσαμε για το τι θα κάνουμε στο video clip. Ήδη από το καλοκαίρι φαντάσου που υπήρχε το τραγούδι σε μορφή demo είχαμε πει πως είναι καλό να δοκιμάσουμε πράγματα, όπως το να τσαλακωθούμε και να κάνουμε μεταμφιέσεις. Εμένα η πρώτη μου σκέψη πήγε στο κλίμα και στους ανθρώπους που δουλεύαμε μαζί στο «Your Face Sounds Familiar», ως μια καλή ιδέα να ξαναβρεθούμε, να δουλέψουμε ξανά μαζί και να περάσουμε όμορφα, το οποίο κι έγινε τελικά. Ξεκινήσαμε 9 το πρωί και τελειώσαμε 3 το βράδυ! Κουραστήκαμε πολύ αλλά νομίζω πως το αποτέλεσμα είναι αρκετά ωραίο και υπάρχουν σημεία που ακόμα και τώρα αν δούμε το video clip μας έρχονται στη μνήμη σκηνές με το πώς περάσαμε στα γυρίσματα γελάμε. Πλέον είμαστε στη φάση που ξέρουμε τι θα κάνουμε και στο επόμενο video clip.

Έχεις μια τρέλα που σε ακολουθεί γενικότερα τόσο στη δουλειά σου αλλά και στην καθημερινότητά σου;

Ναι ισχύει. Ας πούμε πριν από μια βδομάδα με πήγε μια φίλη μου σε ένα ιππικό όμιλο, όπου έχω κάνει μέχρι τώρα 3 μαθήματα ιππασίας. Το Πάσχα που μας πέρασε πάλι ήταν το καλύτερο της ζωής μου, γιατί γύρισα όλη την Ελλάδα και με αφορμή τη δουλειά μου πήγαμε σε πολύ ωραία μέρη παρέα με τον Ηλία Βρεττό και την παρέα του και κάναμε από rafting στον Αλιάκμονα μέχρι περίπατο στα βουνά της Πίνδου με άλογα!

Έχετε δέσει λοιπόν σαν χαρακτήρες με τον Ηλία Βρεττό;

Θα το έχεις δει και στη σκηνή την χημεία που υπάρχει. Γνωριζόμαστε λίγους μήνες και υπάρχει ήδη ο αυτοματισμός: λύνει ο ένας δένει ο άλλος.

Και ποιος παρασέρνει ποιον;

Ας πούμε στην Αγγλία αυτός μας παρέσυρε αλλά κάποιες φορές τον παρασέρνω κι εγώ. Είναι αυτό που σου είπα και προηγουμένως, αλληλοσυμπληρωνόμαστε!

Πιστεύεις λοιπόν πως υπάρχουν αληθινές φιλίες στον χώρο αυτό;

Ναι βέβαια. Εγώ προσωπικά έχω πολλούς γνωστούς αλλά και φίλους, άτομα που ξεχωρίζω. Είναι σχέσεις δοκιμασμένες στο χρόνο αλλά και πιο πρόσφατες με άτομα που έχω γνωρίσει, που σε κάνουν να ξεκλειδώνεσαι και να θες να τους πεις πράγματα και να μοιραστείς πολλά μαζί τους.

Κάνοντας μια μικρή αναδρομή στην επαγγελματική σου πορεία είσαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα;

Γενικότερα δεν χορταίνω κι ελπίζω να μην χορτάσω και ποτέ. Είμαι τυχερός και ικανοποιημένος. Σε όλους τους ανθρώπους τυχαίνουν αναποδιές αλλά όλα αυτά δεν με έχουν πτοήσει και δεν το έχω βάλει κάτω. Μου φτάνει που μπορώ και το παλεύω ακόμα, και συνεχίζω. Ακόμα κι όταν στερεύω έχω τα κατάλληλα άτομα δίπλα μου που θα με βοηθήσουν. Είμαι ικανοποιημένος επίσης που δεν έχω ξεφύγει από τον σκοπό μου και όλα πάνε καλά. Βέβαια από την άλλη είμαι ίσως και λίγο ανικανοποίητος, χωρίς να είμαι και άπληστος. Είμαι σαν να πηγαίνω στο Matsu Pitsu και μετά από αυτό να λέω «Άντε πάμε να δούμε και το Βόρειο Σέλας τώρα!». Παρ’ όλα αυτά για αυτό που είμαι περισσότερο απ’ όλα ικανοποιημένος είναι πως σκέφτομαι καθαρά και το μυαλό μου όσο μεγαλώνω είναι ακόμα υγιές! Αυτό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα άγχη μου, επειδή το έχω ζήσει και με κοντινά πρόσωπα από την οικογένειά μου, το να μεγαλώνει κάποιος και να αρχίζει να τα χάνει. Μεγαλώνοντας λοιπόν και όντας σώος στο μυαλό μου πιστεύω πως αυτό είναι το μεγαλύτερο αγαθό που μπορεί να ζητήσει κανείς στη ζωή του, το να βλέπει και να αναγνωρίζει τα πράγματα. Το μυαλό μας είναι το πιο σημαντικό μέσο.

Θερμές ευχαριστίες στο «Parea Cafe» στο Κολωνάκι – Σκουφά 48 – για την άψογη φιλοξενία του!

Συνέντευξη & επιμέλεια: Σοφία Μπεκιάρη

Φωτογραφίες: byRon

Απομαγνητοφώνηση: Ελένη Κεφαλληνού