Συνέντευξη | Λευτέρης Πανταζής: «Ήρωες της ζωής είναι και αυτοί που κάνουν πιάτσα στη Συγγρού… Είτε είναι άντρας, είτε γυναίκα, είτε τραβεστί!»

Το tralala.gr και η δημοσιογράφος Σοφία Μπεκιάρη τον επισκέφτηκαν πριν λίγες ημέρες στο όμορφο σπίτι του και εκείνος ως γνήσιος οικοδεσπότης φρόντισε να μην τους λείψει τίποτα και να μην μείνει καμία απορία τους αναπάντητη!

Ποια ήταν η πρώτη του δουλειά, γιατί δεν έφυγε για το εξωτερικό αν και το ήθελε πολύ, ποιοι είναι οι ήρωες της ζωής, ποιους καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς ξεχωρίζει και τι τον έκανε να κατέβει φέτος ως υποψήφιος δήμαρχος είναι μόνο μερικά από όσα μας αποκάλυψε ο «ΛεΠα», όπως τον αποκαλούν οι χιλιάδες θαυμαστές του!

Κύριε Πανταζή αυτή την περίοδο σας συναντάμε βόρεια, Θεσσαλονίκη.

Ναι, είμαι εδώ και τέσσερις βδομάδες στο «Μαμούνια Live», συνεχίζοντας με το σχήμα που ήμασταν στην Αθήνα, όπου έσπασε κάθε ρεκόρ. Ήμασταν Αθήνα 6 μήνες, κάναμε και 4 παρατάσεις και δεν μας άφηναν να φύγουμε!!! Τελικά ολοκληρώσαμε και συνεχίζεται το διασκεδαστήριο της νεολαίας στη Θεσσαλονίκη.

Πως είναι εκεί τα πράγματα;

Μας αγκάλιασαν κι εκεί και κάναμε επιτυχία. Όλοι έδωσαν το παρόν και αμέσως βγήκε προς τα έξω πως εκεί διασκεδάζουμε πραγματικά. Και η Χριστίνα Κολέτσα και ο Ανδρέας Στάμος είναι από Θεσσαλονίκη και η συνταγή ήταν πετυχημένη. Βλέποντας από τις πρώτες μέρες πως μας αντιμετώπισε ο κόσμος είδαμε θετική ανταπόκριση. Περνάμε ωραίες βραδιές και νομίζω πως θα κρατήσει αρκετά αυτή η διαδρομή.

Ποτέ δεν έκρινα, γιατί ξέρω πως και εγώ έχω καράφλα, μια μεγάλη μύτη, δεν έχω ωραίο σώμα, αλλά έχω ωραία φωνή και προσπαθώ να επιβιώσω…

Έχετε αποφασίσει μέχρι πότε θα είστε στα «Μαμούνια Live»;

Ξεκινήσαμε για 4 βδομάδες, μετά είπαμε να πάμε μέχρι τέλος Μαΐου και τώρα συζητάμε μήπως συνεχίσουμε και τον Ιούνιο.

Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης διασκεδάζει διαφορετικά από τον κόσμο της Αθήνας;

Είναι πιο απαιτητικός! Εμείς εδώ τα έχουμε όλα στο πιάτο, εκεί θέλουν να αισθάνονται πως δεν πάμε για «extra», για μια αρπαχτή, να τα πάρουμε και να φύγουμε. Θέλουν να αισθάνονται ότι δεν τους κοροϊδεύουμε και γιαυτό παρουσιάζουμε το ίδιο, αν όχι καλύτερο πρόγραμμα από της Αθήνας, για να μην νιώθουν αδικημένοι και πως πάμε μόνο να πάρουμε τα λεφτά και να φύγουμε, γι’ αυτό και έχουν απαιτήσεις. Αυτό γίνεται διότι ο κόσμος στη Θεσσαλονίκη δεν έχει την πολυτέλεια να έχει τους καλλιτέχνες που θέλει όλο τον χρόνο κοντά του. Προσπαθούμε να τους δώσουμε λοιπόν τον καλύτερό μας εαυτό γιατί όταν πάει ένας γνωστός καλλιτέχνης εκεί και νιώσουν ότι τους αδικεί του γυρίζουν το κεφάλι.

Η Θεσσαλονική έχει παράδοση στους καλούς, λαϊκούς καλλιτέχνες;

Είναι γεγονός πως οι περισσότεροι ξεκίνησαν από εκεί. Η Θεσσαλονίκη εδώ και χρόνια βγάζει πολύ ωραίες φωνές, ο Πασχάλης Αρβανιτίδης, η Μαρινέλα, ο Στράτος Διονυσίου, η Δέσποινα Βανδή, ο Αντώνης Ρέμος, ο Πασχάλης Τερζής, ο Βασίλης Καρράς, η Νατάσα Θεοδωρίδου και όλη η φουρνιά που ήρθε πριν από 25-20 χρόνια. Είναι πιο πονεμένοι βόρεια και ο πόνος βγάζει καλές φωνές, γιατί έχει πολλούς πρόσφυγες πάνω. Όχι ότι εδώ δεν έχει, αλλά η Θεσσαλονίκη μας τροφοδοτεί με ωραίες φωνές.

Σας χαροποίησε η επιτυχία του Frangelico στην Αθήνα μιας και ο ανταγωνισμός ήταν μεγαλύτερος;

Η επιτυχία αναδιπλώνεται, γίνεται δυο φορές πιο δυνατή. Στην Αθήνα είχε 15-20 σχήματα και τα κατάφερα, ήμουν μέσα στα 2-3 πρώτα μαγαζιά.

Στιλβωτής παπουτσιών ήταν η πρώτη μου δουλειά και την έχω εδώ να την βλέπω και να μην ξεχνάω πως ξεκίνησα.

Τι είναι αυτό που θέλει ο κόσμος στις μέρες μας για να διασκεδάσει πραγματικά; Θέλει να ακούσει, να δει, να χορέψει;

Μα την είπες την μαγική λέξη… Θέλει να διασκεδάσει. Ειδικά τώρα στα δύσκολα ο κόσμος θέλει να ξεδώσει. Υπάρχουν χώροι προβληματισμών, χώροι να γελάσεις ή να διασκεδάσεις. Εμείς ανήκουμε στον τελευταίο χώρο, και ο Πανταζής αυτό έχτισε τόσα χρόνια. Λες “Πάω στον Λευτέρη να διασκεδάσω” κι αυτό δίνω στον κόσμο. Προσέχω πολύ τις τιμές, χρόνια τώρα κι όχι μόνο αυτή την περίοδο που υπάρχει πρόβλημα στην χώρα. Ο κόσμος ξέρει το εξής: “Εκεί μπορούμε να πάμε φθηνά και να περάσουμε και καλά”. Προσφέρουμε διασκέδαση σε φθηνές τιμές.

Επειδή μου αναφέρατε τις τιμές. Πόσο βασικό είναι και τι υποχωρήσεις θα πρέπει να κάνει ο καλλιτέχνης για να υπάρξουν καλές τιμές;

Το πρώτο όνομα είναι που παίρνει το ρίσκο και είναι υπεύθυνος για το μαγαζί. Την επιτυχία την απολαμβάνουν όλοι μαζί, αλλά την αποτυχία την επωμίζομαι μόνο εγώ. Εγώ θα «φταίω» και στην επιτυχία λοιπόν και στην αποτυχία. Αλλά στην πρώτη περίπτωση όλοι παίρνουν μερίδιο, ενώ στην αποτυχία ακούγεται το όνομά μου μόνο. Τι πρέπει να κάνω εγώ λοιπόν; Το αφεντικό να τους ταΐζει καλά αν έχουμε φαγητό, να κάνει καλό σέρβις, να μπαίνει ο εκάστοτε πελάτης ή φίλος, γιατί φίλους τους βλέπω όχι πελάτες όσους μπαίνουν στο μαγαζί, να του φτιάχνουν τη διάθεση, να τον προσέχουν και να ακούσει ένα πρόγραμμα για όλα τα γούστα και να περάσει καλά.

Έχετε όμως και πολύ νεολαία δίπλα σας

Πάρα πολύ. Εκτός του ότι σε όλα τα cd που ετοιμάζω έχω πάντα ένα τραγούδι για την νεολαία, έχω πάντα και νέα παιδιά δίπλα μου τα οποία κοιτάζω να είναι ωραία κορίτσια και αγόρια με ωραίες φωνές, να μην κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Τι είναι πιο βασικό… Η παρουσία ή η φωνή;

Παίζει σημαντικό ρόλο και η παρουσία, μην γελιόμαστε τώρα! Η φράση “Δεν μας ενδιαφέρει κι ας είναι λίγο χοντρούλα και ζουμπουρλού” δεν ισχύει, μας ενδιαφέρει. Σου λέει το αφεντικό “Δεν κάνει ρε Λευτέρη, πρέπει να είναι αδύνατη, να είναι όμορφη κλπ”. Δυστυχώς έτσι είναι σε όλο τον κόσμο. Αν συνδυάσεις και τα δύο, την ομορφιά και τη φωνή είναι το τέλειο. Εγώ προσπαθώ, κάνω οντισιόν, ακούω κορίτσια και αγόρια και κοιτάζω να είναι εμφανίσιμα τουλάχιστον. Δεν μπορεί να είναι όλοι όμορφοι, αλλά να έχει ένα ωραίο στυλ, να ξέρει να ντύνεται, να έχει ωραία φωνή, σιγόντα, δεύτερες φωνές που χρειαζόμαστε για να βοηθάει το πρόγραμμα. Εγώ προσέχω αυτά και το αφεντικό αναλαμβάνει το άλλο κομμάτι. Να τρώνε καλά, να σερβίρουν καλά ή να προσέχουν τον πελάτη και πάνω από όλα ρίχνω το μεροκάματό μου για να μπορεί το αφεντικό να πουλάει καλά. Δεν με ενδιαφέρει να πάρω τα λεφτά και να φύγω αλλά να κάνω επιτυχία, η οποία έρχεται από την προσφορά που κάνεις. Ο κόσμος έρχεται και το εκτιμάει αυτό. Καλό είναι να παίρνεις λεφτά για πολλά χρόνια κι όχι να τα πάρεις μια σεζόν και να φύγεις.

Είχα πολλά χρόνια προτάσεις από τις 2 μεγάλες παρατάξεις, αλλά και από το ΚΚΕ επειδή είχα έρθει από την Ρωσία. Όμως δεν αισθανόμουν έτοιμος.

Πόσοι καλλιτέχνες λειτουργούν με αυτό το σκεπτικό;

Εγώ λειτουργώ χρόνια έτσι, όχι μόνο τώρα. Οι περισσότεροι κι όσοι δεν ήθελαν να λειτουργήσουν έτσι αναγκάζονται πλέον, γιατί όταν προβάλλουν βέτο και λένε “Εγώ δεν κόβω” δεν βρίσκουν δουλειά και αυτό συμβαίνει με πολλούς καλλιτέχνες που έχουν αξία. Εγώ ποτέ δεν ξεχώριζα αν θα τραγουδούσα στο Μέγαρο Μουσικής ή σε ένα μαγαζί στο Περιστέρι, και τα δύο κάτι σου προσφέρουν. Στο Μέγαρο Μουσικής αν χρειαζόταν να πάω τσάμπα θα πήγαινα για το prestige και στο Περιστέρι πάλι θα πήγαινα γιατί έπρεπε να βγάλω το μεροκάματο. Ποτέ δεν έλεγα “Εκεί δεν πάω γιατί είναι πιο χαμηλά”. Έτσι συνήθισα να είμαι.

Δεν προϋποθέτει αυτό όμως έναν άνθρωπο που είναι συνειδητοποιημένος και ξέρει τι θέλει;

Μετά από 32 χρόνια, 40 πλατινένιους δίσκους, περίπου 4-5 εκατομμύρια cd πώς αλλιώς θα έπρεπε να σκέφτομαι;

Είστε γεμάτος από όλα αυτά;

Είμαι χορτασμένος, αν και αισθάνομαι πως τώρα ξεκινάω. Κάθε φορά που γεννιέται ένα καινούριο cd νιώθω έτσι.

Έχετε άγχος δηλαδή;

Πάρα πολύ άγχος για το πώς θα πετύχει η δουλειά και όχι πόσα θα βγάλω. Γιατί αν πετύχει και λεφτά βγάζεις και λάμψη έχεις και επικαιρότητα.

Το single «Ξαναγύρισες Ε» που βγάλατε είχε τεράστια επιτυχία. Ακούστηκε παντού, έγινε σλόγκαν..

Ισχύει!!! Και πριν από αυτό είχαμε τον “Άπιστο” που τάραξε τα νερά. Πέταξε παντού, το αγάπησε η νεολαία κι αμέσως μετά έσκασε το σλόγκαν «Ξαναγύρισες Ε;».

Το τραγούδι μου “Ταραχή” έκανε 517.000 πωλήσεις για χρυσό, τώρα ο δίσκος για χρυσό χρειάζεται 12.000. Αυτό το σουξέ αν το είχα κάνει στην Αμερική δεν θα ξαναδούλευα πια, ακόμη με αυτό θα ζούσα…

Τι έχει ανάγκη πραγματικά ο κόσμος πιστεύετε;

Έχει ανάγκη τραγούδια που τα συνδυάζει και του θυμίζουν κάτι, που του ταιριάζουν, ακούγοντας ένα τραγούδι που είναι γραμμένο από αληθινές ιστορίες ζωής που τις περνάμε κάθε μέρα, όλοι. Όταν ένα τραγούδι ταιριάζει σε πολύ κόσμο γίνεται μεγάλη επιτυχία. Δεν φτάνει μόνο να το ακούσεις στα ραδιόφωνα, αλλά να έχει και μια αλήθεια. Ένα συναίσθημα που εμείς το έχουμε μέσα μας και δεν μπορούμε να το εξωτερικεύσουμε κάνει επιτυχία.

Το νέο σας τραγούδι έχει τίτλο «Ήρωας»… Έχει κοινωνικά μηνύματα, που αναφέρεστε;

Αυτό είναι τραγούδι όχι σουξέ, αλλά μπορεί να γίνει επιτυχία σαν μήνυμα ζωής. Είμαστε όλοι ήρωες της Ελλάδος, της ζωής. Ο καθένας κουβαλάει τον δικό του σταυρό και θέλει να αποδείξει στην οικογένειά του ότι μπορεί να τους ξαλαφρώσει λίγο από την παρουσία του και την πίεση που νιώθουν οι γονείς να βοηθήσουν το παιδί. Βρίσκει μεροκάματο μόνος του για να μην πιέζει την οικογένεια ώστε να ανασάνει λίγο. Ο καθένας έχει βάλει στόχους και έχει σαν πρότυπο την μητέρα ή τον πατέρα του, ανάλογα με ποιον ζει. Είναι ένα τραγούδι που ταιριάζει σε όλους. Σε αυτόν που δουλεύει στον δήμο και καθαρίζει, σε αυτή που είναι στη Συγγρού και κάνει πιάτσα, διότι κι αυτή ήρωας της ζωής είναι, εγώ που είμαι χωρισμένος και έχω ένα παιδί που πρέπει να το σπουδάσω, σε ένα παιδί που έχει κάποια προβλήματα και λέει “Θέλω να πετύχω μπαμπά για να σου αποδείξω…”. Ακόμη και η κόρη μου είναι ήρωας, διότι έχει εμένα και τη μαμά της σαν πρότυπο. Αυτό το τραγούδι αγγίζει ψυχές κι όλο τον κόσμο. Από τον εργάτη που είναι στους δρόμους, τη μάνα που πλένει σκαλιά σε σπίτια, μέχρι αυτόν που έχει πάρει το πτυχίο του και το έχει καρφιτσώσει στον τοίχο και δουλεύει ως σερβιτόρος γιατί δεν τον παίρνουν σε αυτό που έχει σπουδάσει κλπ.

Η δουλειά λοιπόν λέτε πως δεν είναι ντροπή μιας και μου αναφέρατε πως ακόμα και τα κορίτσια που βρίσκονται στην Συγγρού είναι ήρωες.

Ναι, κάνουν αυτό για να επιβιώσουν, να ζήσουν. Γιατί μπορεί να ήρθε από το χωριό όπου μπορεί να ντρεπόταν από την κατακραυγή του κόσμου ή της οικογένειας και δουλεύει τα βράδια στην Συγγρού για να μπορέσει να ζήσει. Δεν είναι ηρωικό αυτό; Είτε είναι άντρας, είτε γυναίκα, είτε τραβεστί, είναι ήρωες της ζωής. Ο καθένας έχει τον δικό του σταυρό. Ποτέ δεν ξέρεις στο σπίτι του άλλου τι προβλήματα έχει. Όλοι έχουμε τα προβλήματά μας.

Πιστεύτε πως σαν λαός κρίνουμε τους άλλους και τα προβλήματά τους;

Δεν κρίνω για να μην κριθώ, μόνο ο Θεός μπορεί να κρίνει κι εμείς είμαστε παιδιά του Θεού. Ποτέ δεν έκρινα, γιατί ξέρω πως και εγώ έχω καράφλα, μια μεγάλη μύτη, δεν έχω ωραίο σώμα, αλλά έχω ωραία φωνή και προσπαθώ να επιβιώσω και να βγάλω ασπροπρόσωπο τον πατέρα και την μητέρα μου, για να αναπνέουν πιο καλά. Δουλεύοντας εγώ για να τα φέρω εις πέρας τους δίνω οξυγόνο και ξεκούραση. Τώρα βέβαια δεν έχω τον πατέρα μου γιατί τον έχασα, αλλά είμαι κι εγώ ένας ήρωας της ζωής χωρίς πατέρας έγινα προστάτης της οικογένειας να μεγαλώσω 4 αδέλφια και να προσέχω τη μάνα μου σαν τα μάτια μου, γιατί ήταν και άρρωστη. Αυτό το τραγούδι λοιπόν, έτσι γράφτηκε κι όχι μόνο επειδή τώρα περνάμε όλες αυτές τις καταστάσεις. Είναι γραμμένο εδώ κι ένα χρόνο, απλά τώρα ήταν έτοιμο κι έπρεπε να βγει στον κόσμο να το ακούσουν και να το βιώσουν όπως κι εγώ.

Ήθελα να φύγω στο εξωτερικό αλλά ήμουν άτυχος γιατί δεν είχα τα χρήματα να μάθω αγγλικά, να πάω βραδινό γυμνάσιο γι’ αυτό τα έδωσα και σπούδασα την κόρη μου για να κάνει αυτά που δεν μπόρεσα να κάνω εγώ.

Νιώθετε κουρασμένος από όλες αυτές τις ευθύνες που αναλάβατε στη ζωή σας; Χάσατε ίσως ανέμελες στιγμές;

Έχασα πολλά!

Μένει αυτό το απωθημένο;

Φυσικά… Δεν μπορούσα να καθίσω μαζί σου αγκαλίτσα και να φάω ποπ-κορν όπως έκαναν τα παιδιά της ηλικίας μου επειδή δούλευα. Στιλβωτής παπουτσιών ήταν η πρώτη μου δουλειά και την έχω εδώ να την βλέπω και να μην ξεχνάω πως ξεκίνησα. Από μωρό παιδί δεν είχα τέτοιες στιγμές, να ερωτευτώ, να είμαι ανέμελος, να χαίρομαι και να παίζω στις πλατείες. Δεν χόρτασα σαν παιδί. Ήρθα από το εξωτερικό στη χώρα μας, στην Ελλάδα μας, στον παράδεισό μας, και κατέβηκα από το καράβι και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν 5 λουστράκια. Έπαθα σοκ. “Μπαμπά μου” λέω “τι είναι αυτό, τι κάνουν τα παιδάκια;”. Και μου απαντά “Περιμένουν να ρίξει μια βροχή να λερωθούν τα παπούτσια του κόσμου για να βγάλουν μεροκάματο”. Κι έτσι γκρεμίστηκε όλος αυτός ο παράδεισος που φανταζόμουν σαν παιδάκι από 8 χρονών και ονειρευόμουν ότι θα ήταν όταν θα πήγαινα να στην πατρίδα μας. Μετά από 6 μήνες έγινα ο έκτος λουστράκος.

Ήταν η πιο εύκολη δουλειά που μπορούσατε να βρείτε άμεσα;

Πήγαινα σχολείο για να μάθω ελληνικά γιατί δεν ήξερα, είχα τελειώσει Τετάρτη στα Ρώσικα και λίγα ποντιακά που είναι σαν αρχαία ελληνικά και συνάμα έβγαζα το μεροκάματο. Έκανα κι άλλες δουλειές του ποδαριού, ήμουν σουβλατζής, επιπλοποιός, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, σαν βοηθός πάντα και πολλές ακόμα. Αλλά η πρώτη μου ήταν λουστράκος.

Βοήθησε όμως αυτό όταν γίνατε ο Λευτέρης Πανταζής να μην πάρουν τα μυαλά σας αέρα;

Φυσικά. Το βλέπεις, κοιτάς πίσω και θυμάσαι. Αλλά μην με φοβάσαι εμένα, σου είπα είμαι χορτασμένος. Έχω περάσει καλά στη ζωή μου, αλλά έχω δουλέψει για αυτό κι ακόμα δουλεύω σαν σκυλί. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Όμως αυτό με ζει και μου δίνει ζωή. Μου αρέσει.

Τι σας έκανε να βάλετε υποψηφιότητα για δήμαρχος της Βουλιαγμένης;

Είχα πολλά χρόνια προτάσεις από τις 2 μεγάλες παρατάξεις, αλλά και από το ΚΚΕ επειδή είχα έρθει από την Ρωσία. Όμως δεν αισθανόμουν έτοιμος. Θα πεις “Τώρα είσαι έτοιμος;”. Δεν ξέρω. Μετά από τόσα χρόνια επειδή έχω 20 χρόνια εδώ, αγαπώ αυτή την πόλη και τους ανθρώπους, πάντα τους αγαπούσα. Μεγάλωσα στο πεζοδρόμιο της ζωής, το πανεπιστήμιο της ζωής, από εκεί διδάχτηκα. Ακόμα και σήμερα πηγαίνω στη λαϊκή και ψωνίζω, στα γήπεδα, στα καφενεία και μιλάω με τον κόσμο. Έχω μια επιχείρηση στην παραλία, απ’ όπου περνάει πολύς κόσμος, έτσι αφουγκράζομαι τα προβλήματα των ανθρώπων. Με έχουν κάτι ανάμεσα στους πολιτικούς και σε αυτούς. Ένα πρόσωπο που είναι αποδεκτό από την κοινωνία, λάμπει και έχει μια έντονη προσωπικότητα που αν του πούμε τα προβλήματά μας, αυτός θα περάσει τα μηνύματα. Κάτι τέτοιο νιώθει ο κόσμος με εμάς του καλλιτέχνες που πάντα είμαστε στα φώτα. Ένιωσα λοιπόν πως μπορώ να βοηθήσω από οποιοδήποτε πόστο, διότι δεν με ενδιαφέρει η καρέκλα. Το κάνω για την καθαριότητα, την ησυχία, να έχουμε αστυνόμευση, να παίζουν τα παιδιά στις παιδικές χαρές, να έχουμε πλατείες, αναβάθμιση των χώρων, πολιτισμό είναι πράγματα που μπορώ να κάνω. Και να δώσω σε νέα παιδιά θέσεις εργασίας. Να μην σκέφτονται να φύγουν από την χώρα μας, που πολλά παιδιά ήδη το έχουν κάνει.

Είναι ένα ακόμα άγχος μαζί με την ήδη δύσκολη δουλειά που κάνετε;

Δεν είναι εύκολο σίγουρα όμως δεν το κάνω γιατί έχω ανάγκη για να γίνω γνωστός ούτε να βγάλω χρήματα, που σημαίνει πως το κάνω από αγάπη. Τόσα χρόνια πάντα βοηθούσα και βοηθάω και πάντα προσπαθώ να είμαι κοντά στον συνάνθρωπό μου, με διάφορους τρόπους. Αυτούς που βοηθάω το ξέρουν και το λένε, διότι εγώ δεν βγήκα ποτέ μπροστά να τα πω. Όταν κάνεις κάτι για να πιάσει τόπο δεν χρειάζεται να βγαίνεις και να το φωνάζεις. Αρκεί να κοιμάσαι καλά το βράδυ, να χαίρεσαι σκεπτόμενος πως έκανες κάτι καλό. Αυτός που είναι ευχαριστημένος ας βγει να το πει, εγώ δεν χρειάζεται να το κάνω.

Πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον καλλιτέχνη που ασχολείται με τα κοινά από πραγματικό ενδιαφέρον σε σχέση με αυτόν που το κάνει για έναν ακόμη μισθό; Διότι αυτή την περίοδο πολλοί επώνυμοι βάζουν υποψηφιότητα.

Θα κριθείς από το έργο σου!

Ίσως είναι η εύκολη λύση αυτή και για τα κόμματα να πάρουν ψήφους;

Παίζει ρόλο. Για αυτό τους πλησιάζουν αυτούς που είναι αποδεκτοί από το κοινό, έχουν έντονη προσωπικότητα και οικείο πρόσωπο. Σίγουρα βοηθάει το εκάστοτε κόμμα στις εκλογές να έχει και 2-3 ανθρώπους που είναι αποδεκτοί μέσα από την πορεία τους σε αυτό που κάνουν. Όμως κρινόμαστε όλοι από το αποτέλεσμα. Εγώ δεν σου λέω ότι ξέρω, όμως ό,τι μου ζητηθεί θα το κάνω και με το παραπάνω, γιατί έτσι έμαθα, είμαι νοικοκύρης, έτσι πορεύομαι στη ζωή μου, ό,τι μου είπε ο πατέρας μου αυτά προσπαθώ να κάνω και φαίνονται από αυτά που έχω κάνει μέχρι στη ζωή μου.

Οι δικοί σας άνθρωποι, οι πιο κοντινοί, όταν έμαθαν για την υποψηφιότητα σας πως αντέδρασαν;

Χαίρονται, μου είπαν “Αφού εσύ το θες και δεν φοβάσαι μήπως κουραστείς θα το πούμε σε φίλους και σε φίλες μας να σε ψηφίσουν.”

Είναι βασικό να έχουμε τη στήριξη της οικογένειας μας;

Ε, βέβαια.

Και αν κάποιος σας έλεγε «μην το κάνεις αυτό Λευτέρη»;

Θα ήθελα να μου εξηγήσει το γιατί και θα τον άκουγα με προσοχή. Συζητάω με κόσμο αλλά εγώ αποφασίζω. Είναι καλό να ξέρεις, να συζητάς, για να ακούς και άλλες γνώμες και μετά όλα αυτά να τα μαζεύεις και να βγάζεις το συμπέρασμα για το τι πρέπει να κάνεις. Όλα αυτά που έχω κάνει, όλες οι κινήσεις μου μέχρι σήμερα, δεν σου λέω ότι ήταν όλες επιτυχημένες. ‘Όταν έχεις επιτυχία σε σαράντα σεζόν που φυσιολογικά για να υπάρχει ισορροπία έπρεπε να έχεις τις είκοσι καλές και τις άλλες είκοσι κακές κι εσύ έχεις τις τριάντα πέντε επιτυχημένες και μόνο πέντε κακές από δικά σου λάθη ή από λάθη άλλων που εσύ άφησες να γίνουν που αυτό απαγορεύεται γιατί εσύ κρίνεσαι κι έτσι μαθαίνεις από τις εμπειρίες σου.

Υπάρχει κάποιο λάθος που έχετε κάνει, κάποια λάθος συνεργασία, ένα λάθος τραγούδι;

Έχω κάνει λάθη. Σε συνεργασίες δεν έχω τσακωθεί ποτέ με κανέναν. Κάποιες δουλειές που άνοιξα που στο δρόμο δεν ευδοκίμησαν, δεν ήταν καλές και μου βγήκε σε κακό, έχασα χρήματα και πήγα να πεθάνω. Εγώ δεν το έκανα για την τσέπη μου το έκανα για να βοηθήσω άλλους, μη τους χαλάσω χατίρι, όμως δεν έπρεπε να το κάνω έπρεπε να κοιτάξω τον Λευτέρη κι εγώ τον ξέχασα. Ή κάποιο τραγούδι που κάποιος με πίεσε να το πω ενώ δεν μου άρεσε κι αυτό το τραγούδι είχε επίπτωση στη δουλειά μου. Τώρα αυτό το χατίρι δεν θα το έκανα γιατί όταν κάνεις μια αποτυχία για να την ξεχρεώσεις από πάνω σου πρέπει να κάνεις πέντε συνεχόμενες επιτυχίες, άντε βρες τες.

Η εμπειρία δεν βοηθάει περισσότερο;

Παρά πολύ! Είμαι ο μόνος καλλιτέχνης στην Ελλάδα που κάθε χρόνο κάνω επιτυχίες. Τυχαίο είναι; Μήπως το ψάχνω λίγο; Μήπως κουνάω την ουρά μου; Μήπως κουνάω κι εγώ τα δάχτυλα μου; Λέει ο Θεός εγώ έχω πέντε δάχτυλα, κούνα κι εσύ την ουρά σου. Πρέπει κι εμείς να ψαχνόμαστε κι εγώ ψάχνομαι, ταξιδεύω, ακούω. Αφουγκράζομαι τι λέει ο κόσμος, τι ακούει η νεολαία θέλω να είμαι κοντά τους, γι’ αυτό κι έχω νεολαία που με ακολουθεί τόσα χρόνια.

Υπάρχουν κάποιοι συνάδελφοι σας νεότερης γενιάς που ξεχωρίζετε; Αν σας έλεγα να μου πείτε δυο, τρία ονόματα που πιστεύετε ότι θα πάνε καλά;

Έχουμε καλούς καλλιτέχνες. Ο Αντώνης Ρέμος είναι καλός καλλιτέχνης, ο Νίκος Οικονομόπουλος είναι καλός τραγουδιστής, έχει μέλλον, ο Αργυρός επίσης έχει μέλλον, ο Βέρτης δείχνει καλή διαγωγή.

Είναι δύσκολα τα πράγματα για έναν νέο καλλιτέχνη να ξεκινάει τώρα την καριέρα του;

Πάρα πολύ δύσκολα και πάρα πολύ εύκολα γιατί στο κενό μπορείς να κανείς κάτι. Όταν υπάρχει κενό στη δυσκολία εκεί αν προσέξεις ή αν έχεις κάποιον ο οποίος θα σε εμπιστευτεί ή θα σε δει και σε βοηθήσει μπορείς να πεταχτείς. Εγώ το κενό βρήκα κι έκανα επιτυχίες. Εκεί που δεν γραφόντουσαν τραγούδια και υπήρχε ένα κενό από σουξέ, εκεί έσκασα εγώ με το σουξέ απλά μετά ήξερα πως να το δουλέψω.

Το πρώτο σας σουξέ ποιο ήταν;

“Παράνομος κι αν είναι ο δεσμός μας” το 1980. “Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν”, το θυμάσαι; Εγώ το ‘χω γράψει.

Γράφετε γενικότερα; Είναι κι αυτό ένας τρόπος εκτόνωσης, εξωτερίκευσης των συναισθημάτων;

Βέβαια, με γεμίζει. Κάθομαι σπίτι, φέρνω φίλους συνεργάτες, γράφουμε τραγούδια κλαίμε, χωρίζουμε, ξανά κλαίμε, γράφουμε, γνωρίζουμε ένα κορίτσι, είμαστε ενθουσιασμένοι, ξαναγράφουμε, έτσι γίνεται αυτό.

Θα σας πάω λίγο στην κόρη σας… την βλέπετε αλήθεια στο σήριαλ που παίζει; Πως σας φαίνεται;

Έπιασαν τόπο τα λεφτά που έδωσα 4 χρόνια στο Μαϊάμι!!!

Είσαστε αυστηρός μαζί της;

Ένα καλό έχει το παιδί μου. Μοιάζει λίγο στον μπαμπά της. Η μαμά της είναι λίγο πιο μαζεμένη, πιο χαμηλών τόνων. Η μικρή είναι σαν τον μπαμπά της όπου την στείλεις θα κάνει φίλους, ανοίγεται, απλώνεται έχει αυτό που πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης, το καλλιτεχνικό θράσος που λέμε. Τη μικρή πήγα και την είδα στο Μαϊάμι σε δυο θεατρικές παραστάσεις. Ήταν εκπληκτική. Στον βασιλιά Λυρ που έπαιξε τον τρελό του χωριού και σ’ ένα άλλο που ήταν μουσική κωμωδία, εκπληκτική, έκλαιγα, σηκώθηκε ένα θέατρο και την χειροκροτούσε. Στο ένα έκανε ένα εφτάχρονο κοριτσάκι και στο άλλο έκανε ένα αγόρι. Έκανε δηλαδή πολύ δύσκολους ρόλους. Εδώ πήγε στην οντισιόν με αλλά τριάντα κοριτσάκια δεν μου είπε τίποτα. Μου είπε μετά σε εμένα και στη μαμά της «με πήραν θα παίξω εκεί με τον Κόκλα θα κάνω την κόρη του». Πήρα εγώ κατευθείαν τον παραγωγό, τον ήξερα κιόλας και μου είπε «δεν ξέρω γιατί πήρες, δεν έχουμε ανάγκη τον μπαμπά το παιδί αξίζει, ξεχώρισε σαν τη μύγα μες στο γάλα και την πήραμε». Αυτή ήταν η αρχική η ικανοποίηση για μένα. Μόλις μου είπε πάμε δυνατά, μετά είπα στο παιδί συγχαρητήρια και σ’ ευχαριστώ πολύ γιατί πήρα τηλέφωνο να ρωτήσω πως ήσουν και μου είπαν ήσουν εξαιρετική.

Αν ήθελε βοήθεια θα το κάνατε;

Πες μου ποιος γονιός δεν θέλει να βοηθήσει το παιδί του. Τα παιδιά μας πρέπει να παίρνουν πρωτοβουλίες κι όταν είναι έτοιμα ανοίγουν τα φτερά τους και φεύγουν. Η κόρη μου μόλις πάρει εδώ την κρυάδα και γεμίσει την βαλίτσα της θα πάει στην Αμερική. Εκεί την περιμένουν δεκαπέντε μάνατζερ που έχει ανοιχτά ραντεβού και της λέω κάνε πέντε πράγματα εδώ να τα έχεις σαν όπλο και μετά πήγαινε.

Είναι εύκολο ή δύσκολο να είναι η κόρη του Πανταζή;

Έχει ευκολίες επειδή είναι η κόρη του Πανταζή, ανοίγουν οι πόρτες αλλά έχει και δυσκολίες όπως όλες οι δουλειές που άμα δεν έχεις ταλέντο δεν ‘πά να είσαι η κόρη του βασιλιά. Αν είσαι ταλέντο όπου και να σε κρύψουν θα βγεις.

Στον καλλιτεχνικό χώρο δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καταλάβει θέσεις ενώ δεν το αξίζουν;

Γίνεται αυτό από την ανασφάλεια που έχουν κάποιοι οι οποίοι ενώ έχουν αξία θέλουν δίπλα τους ανθρώπους που τους εκμεταλλεύονται, τους κάνουν όλες τις δουλειές λες και εμείς δεν μπορούμε. Κι εμείς πατάμε την πεπονόφλουδα και τους δίνουμε αξία κι γι’ αυτό υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν ιδέα από τη δουλειά μας και κάνουν και κακό σε αυτή.

Έχετε ανάγκη ένας καλλιτέχνης από την λεγόμενη αυλή του που θα του λέει μόνο θετικά σχόλια;

Όλα αυτά έχουν σχέση με το πως έχεις μεγαλώσει. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Κάποιοι έχουν ανάγκη από έναν άνθρωπο που θα τους λέει την αλήθεια και κάποιοι έχουν ανάγκη να έχουν δίπλα τους κάποιον για να παίρνουν θάρρος και να αποκτούν θράσος για να κάνουν επίθεση. Εγώ δεν έχω ανάγκη από όλο αυτό, έχω θράσος.

Πως βλέπετε την κατάσταση της χώρας γενικότερα; Υπάρχει περίπτωση να επανέλθουμε; Μήπως τελικά ζούσαμε όλοι μέσα σε μια φούσκα που έσκασε;

Σε μια κοινωνία ένοχη, είμαστε όλοι συνένοχοι. Όλοι κάπως βολευόμασταν, όλοι κλέβαμε, όλοι κάναμε 3-4 δουλειές, ο ένας πάταγε πάνω στον άλλον. Αυτοί που μας κυβερνούσαν τα διέλυσαν όλα, όμως αυτοί δεν πληρώνουν τίποτα σε εμάς πέφτει πάλι ο κλήρος για να πληρώσουμε, για να κλείσουμε τις τρύπες που άνοιξαν άλλοι, όμως κι εμείς φταίμε. Όλο αυτό καλώς γίνεται, για να μας συμμαζέψουν λίγο γιατί ήμασταν χωράφι. Γίνεται μια νοικοκυροσύνη στη ζωή της χώρας, όπως κάνουμε νοικοκυροσύνη στο σπίτι μας, θα μάθουμε να μαζεύουμε λεφτά να πληρώνουμε το κράτος, να έχουμε κι εμείς κέρδος. Εμείς, οι γονείς μας, οι παππούδες τα έχουμε ζήσει όλα αυτά, για τα παιδιά μας όμως όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα. Ήταν σαν να πέσανε από την Ακρόπολη. Όλοι ζούσαμε σε μια φούσκα. Θέλαμε να κάνουμε τη ζωή ενός πλούσιου που τα έχει όλα, φορτώσαμε με αέρα, με δάνεια και ξαφνικά όταν έπρεπε να τα δώσουμε πίσω, άλλοι αυτοκτόνησαν, άλλοι πήγαν φυλακή. Αυτό όλο που ζούμε θα αργήσει να φτιάξει, υπομονή θέλει, επιμονή και δουλειά.

Η δισκογραφία πως έχει επηρεαστεί από όλο αυτό;

Η δισκογραφία εδώ και 7-8 χρόνια άρχισε να δείχνει σημάδια κοπώσεως. Το cd πήγε ξαφνικά στα 18 ευρώ, μεροκάματα δεν παίρναμε, πωλήσεις δεν γινόντουσαν, άρχισαν δειλά δειλά να βάζουν τα cd στα περιοδικά, ο κόσμος έπαιρνε με το περιοδικό και το cd και από τότε άρχισε να χαλάει η ιστορία της δισκογραφίας, παγκόσμιο φαινόμενο βέβαια αυτό.

Είναι κι ένας τρόπος να κάνουν “εύκολες” απονομές χρυσών-πλατινένιων;

Όπως πάει το πράγμα ακολουθούμε. Το τραγούδι μου “Ταραχή” έκανε 517.000 πωλήσεις για χρυσό, τώρα ο δίσκος για χρυσό χρειάζεται 12.000. Αυτό το σουξέ αν το είχα κάνει στην Αμερική δεν θα ξαναδούλευα πια, ακόμη με αυτό θα ζούσα, ενώ εδώ έχω βγάλει άλλους 40 δίσκους για να ζήσω.

Στο εξωτερικό σκεφτήκατε ποτέ να φύγετε;

Ναι, αλλά ήμουν άτυχος γιατί δεν είχα τα χρήματα να μάθω αγγλικά, να πάω βραδινό γυμνάσιο γι’ αυτό τα έδωσα και σπούδασα την κόρη μου για να κάνει αυτά που δεν μπόρεσα να κάνω εγώ. Με όλους αυτούς που έφερα στην Ελλάδα και δούλεψα στο Διογένης Παλλάς και είχα φιλίες με τεράστιους καλλιτέχνες όπως τον Paul Anka, τον Demi Roussos, τους Gipsy Kings, τον Julio Iglesias, τον Neil Sedaka, τη La Toya Jackson, αν ήξερα αγγλικά θα τραγουδούσα τώρα στην Αμερική και θα έκανα τεράστια καριέρα. Ήταν να κάνω κι ένα ντουέτο με τον Paul Anka και θα έγραφε τους ελληνικούς στίχους η Ναταλία Γερμανού. Δεν είχαμε όμως τα λεφτά, έβγαλα το Δημοτικό σε τρία χρόνια και μετά δουλειά και πάλι δουλειά, έχασα και τον πατέρα μου. Η κόρη μου όμως είναι τυχερή, δεν έχουν όλοι μπαμπά τον Πανταζή, κάνει τώρα αυτό που δεν μπόρεσα να κάνω εγώ και το χαίρομαι πολύ.

Τι ευχή θα δώσετε στον κόσμο που θα μας διαβάσει και θα μάθει ακόμη περισσότερα πράγματα για εσάς.

Να μην το βάζει κάτω. Να κάνει υπομονή, να έχει την δουλειά του, να είναι δεμένος με την οικογένεια του, να είναι ευτυχισμένος, χαρούμενος, να έχει πρόοδο και πάνω απ’ όλα να σηκώνεται κάθε πρωί από το κρεβάτι του και να είναι όρθιος στα πόδια του άρα να έχει την υγεία του κάτι που δεν αγοράζεται με όλα τα λεφτά του κόσμου.

Συνέντευξη: Σοφία Μπεκιάρη

Φωτογράφιση: Χρήστος Καραγεώργος

Απομαγνητοφώνηση: Ελένη Κεφαλληνού & Βάσια Κρασσανού