Συνέντευξη | Λένα Παπαδοπούλου: «Βλέποντας πίσω στους πρώτους μου δίσκους νιώθω υπερήφανη και λέω “Μπράβο ρε Λένα!”»

Το Tralala.gr και η δημοσιογράφος Σοφία Μπεκιάρη συναντήθηκαν με τη Λένα Παπαδοπούλου και ενώ δεν είναι και το πιο ευχάριστο για εκείνη να δίνει συνεντεύξεις, πολλά και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν τα θέματα που «άγγιξαν»..!

Διαβάστε τα πάντα και μάθετε τα όλα αμέσως τώρα!

Λένα χαίρομαι που σε συναντώ! Η συνέντευξή σου ανοίγει τη σεζόν, είναι η πρώτη που κάνουμε μετά τη μικρή μας ανάπαυλα για το καλοκαίρι. Για πες μου, λοιπόν, πως είσαι και σε τι φάση σε συναντάμε;

Στα καλύτερά μου ίσως; (γέλια) Είμαι καλά, πάρα πολύ καλά. Επαγγελματικά και προσωπικά είμαι ήρεμη και όλα πηγαίνουν υπέροχα. Περνάω όμορφα και είμαι με ανθρώπους που θέλω να είμαι, έχω δίπλα μου τους ανθρώπους που θέλω να έχω και μετά από ένα ξεσκαρτάρισμα που έκανα στη ζωή μου, κράτησα μόνο τα καλά.

Πως διακρίνεις τους κατάλληλους ανθρώπους να μένουν δίπλα σου;

Το σημαντικό είναι να επιλέγεις να έχεις δίπλα σου τους ανθρώπους που σε αγαπούν και σε νοιάζονται. Αυτοί φαίνεται ποιοι είναι, όταν τους βρεις τελικά αυτούς, τους κρατάς και τους κλειδώνεις. Τους υπόλοιπους δεν τους απορρίπτεις, αλλά τους αφήνεις να είναι απλά γνωστοί σου.

Είναι εύκολο να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους που σε πλησιάζουν για να σταθούν πραγματικά δίπλα στον άνθρωπο Λένα από εκείνους που το κάνουν μόνο για να κερδίσουν κάτι;

Όταν είσαι είκοσι και εικοσιπέντε χρονών, δύσκολα τα ξεχωρίζεις. Μεγαλώνοντας, διακρίνεις πολύ εύκολα την πάστα των ανθρώπων και με την πείρα που έχεις καταλαβαίνεις πολύ καλά τι γίνεται γύρω σου. Δεν είμαι πια δεκαοχτώ ή είκοσι, ξέρω πολύ καλά πώς να δω σε έναν άνθρωπο τι θέλει από μένα. Έμαθα να το παρατηρώ.

Αυτό τον καιρό, σε απολαμβάνουμε στο «Θεά» δίπλα στον ιδιαίτερα αγαπημένο Νίκο Οικονομόπουλο. Πως είναι να μοιράζεσαι τη σκηνή μαζί του;

Είναι πολύ όμορφο! Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος που αγαπώ πάρα πάρα πολύ, είναι καταπληκτικός. Σαν τραγουδιστή τον θαυμάζω, τον άκουγα και τον ακούω ούτως ή άλλως. Είμαι πολύ χαρούμενη που έγινε αυτή η συνεργασία τελικά, πάμε πάρα πολύ καλά. Δέσαμε και ο κόσμος περνάει καλά, επικρατεί μια όμορφη ατμόσφαιρα.

Πόσο αγχώδες είναι για σας σήμερα να εμφανίζεστε σε ένα τόσο μεγάλο κέντρο, όπως το «Θέα»;

Σίγουρα ο κόσμος αλλά κι όλοι μας έχουμε πάρα πολλά προβλήματα, το θέμα όμως είναι πως όταν φτιάχνεις ένα πάρα πολύ καλό πρόγραμμα με σεβασμό στον κόσμο, αυτό δεν μπορεί να πέσει έξω. Νιώθω ότι ο κόσμος θέλει να ξεδώσει, θέλει να ξεχάσει για λίγο τα προβλήματά του. Είμαστε Έλληνες, πάντα θα θέλουμε να το γλεντήσουμε και να το ρίξουμε λίγο έξω. Έτσι, εκεί που ξέρεις πως θα περάσεις καλά, εκεί πας. Γιατί; Γιατί πρόκειται να δώσεις απ’ το υστέρημά σου και θα το σκεφτείς καλά δύο και τρεις φορές για το που θα διαθέσεις όσα χρήματα δύνασαι να διαθέσεις. Ο λόγος που το μαγαζί είναι ασφυκτικά γεμάτο κάθε βδομάδα που δουλεύουμε νομίζω πως είναι αυτός. Προσωπικά, είμαι υπέρμετρα ευγνώμων που ο κόσμος μας τιμά και μας εμπιστεύεται. Είμαι χαρούμενη γιατί όταν τελειώνει το πρόγραμμα, το κοινό φεύγει ευχαριστημένο!

Αγχώθηκες όταν σου έγινε η πρόταση να κατέβεις από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να ξεκινήσεις εμφανίσεις σε μια μεγάλη πίστα;

Πιστεύω πως είναι το ίδιο. Πιο παλιά λέγανε πως ο κόσμος διασκεδάζει διαφορετικά στη Θεσσαλονίκη από ότι στην Αθήνα, όμως εγώ δεν έχω δει καμιά διαφορά. Βγαίνω στην πίστα και ο κόσμος είναι ακριβώς όπως είναι και στην πόλη μου. Είναι πολύ θερμό το κοινό κι έχω εκπλαγεί γιατί είχα πάρα πολλά χρόνια να εμφανιστώ εδώ στην Αθήνα. Περίμενα στην αρχή να είναι λίγο πιο ήπια τα πράγματα, αλλά δε συνέβη καθόλου αυτό. Το χειροκρότημα και ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλα από το πρώτο λεπτό, μου αρέσει πολύ αυτό το συναίσθημα!

Ποιο πιστεύεις πως είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να δώσει το κοινό σε έναν καλλιτέχνη;

Κάθε φορά που κλείνω το πρόγραμμα με μία έντονη μπαλάντα, μου αρέσει στο τέλος του τραγουδιού να ανοίγω τα μάτια μου και να βλέπω τον κόσμο να σηκώνεται και να χειροκροτά. Εκεί καταλαβαίνω ότι κάτι κάνω σωστά! Αγαπώ πολύ αυτό που κάνω και είναι η ψυχοθεραπεία μου, είναι λύτρωση για μένα. Δεν είναι hobby, ούτε και δουλειά, είναι ανάγκη μου. Έτσι λοιπόν η ανταπόκριση του κόσμου έρχεται σαν επιβράβευση για μένα…

Ήξερες από μικρή πως ήθελες να ασχοληθείς με το τραγούδι;

Πολύ μικρή ήθελα να κάνω άλλα πράγματα. Βέβαια στην οικογένειά μου όλοι ήταν τραγουδιστές, ο μπαμπάς, η μαμά μου, η θεία μου… Οι γονείς μου σταμάτησαν να ασχολούνται επαγγελματικά πάρα πολύ νωρίς, το έκαναν για πολύ λίγο και αποφάσισαν πως ήθελαν να ακολουθήσουν έναν άλλο δρόμο. Εγώ γύρω στα δεκαπέντε που δεν είχα και τι να κάνω, αγόρασα μια εφημερίδα και βρήκα μια αγγελία που έλεγε πως ζητούσαν τραγουδιστές. Ήθελα να πάω να δω πως είναι, οι δικοί μου είχαν σταματήσει αυτή τη δουλειά αλλά εγώ είχα την περιέργεια. Πήγα να δω πως θα ήταν η audition, έμεινα τελευταία και μου λέει κάποιος «Εσείς θα τραγουδήσετε;»… Δεν είχα πάει εκεί για να τραγουδήσω, ούτε το μικρόφωνο δεν ήξερα να πιάνω καλά, το σκέφτηκα λίγο και του είπα «Ναι, θα τραγουδήσω!». Είμαι πολύ ντροπαλή σαν άνθρωπος και δεν ξέρω πραγματικά που βρήκα το θράσος να ανέβω εκεί πάνω και να επιλέξω μάλιστα τον «Τηλεφωνητή» της Χαρούλας Αλεξίου. Το τραγούδησα και τελικά μου έκαναν συμβόλαιο! Δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα συνέβαινε αυτό, εγώ ήθελα απλά να δω πως είναι. Ξεκίνησα από κείνο το χώρο, εντελώς τυχαία… Έλεγα πως θέλω να γίνω γιατρός ή νηπιαγωγός αλλά αυτό δεν το είχα πει ποτέ.

Θεία σου είναι η σπουδαία τραγουδίστρια Πίτσα Παπαδοπούλου. Τι ρόλο έπαιξε στη μετεξέλιξη σου στην τραγουδίστρια που είσαι σήμερα;

Περνούσα αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα μαζί της από μικρή. Ερχόμουν εδώ στην Αθήνα και μέναμε μαζί, πάντα τη θαύμαζα. Αργότερα με βοήθησε πάρα πολύ, μετά τον πρώτο χώρο που σου είπα ότι δούλεψα, την έφερε ο πατέρας μου και της ζήτησε να με ακούσει για να δει αν αξίζει τον κόπο. Με άκουσε και του είπε πως ήθελε να με πάρει μαζί της γιατί ήμουν καλή.

Πόσο σε βοήθησε στα πρώτα σου βήματα;

Πάρα πολύ γιατί ήμουν μικρό κορίτσι τότε και χρειαζόμουν καθοδήγηση. Η συμφωνία με τους γονείς μου βέβαια ήταν πως θα έπρεπε να τελειώσω το σχολείο πρώτα και μετά να κάνω ότι θέλω και το τήρησα αυτό, αν και πήγα στο νυχτερινό. Η Πίτσα με βοήθησε πάρα πολύ και ένιωθα προστατευμένη κοντά της, έμενα στο σπίτι της. Δεν ήξερα την Αθήνα, δεν ήξερα πώς να μετακινηθώ, δίπλωμα δεν γινόταν να βγάλω γιατί ήμουν ανήλικη οπότε καταλαβαίνεις πως ήταν ο μόνος δικός μου άνθρωπος. Μετά σιγά σιγά τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά και πήραν το δρόμο τους…

Στα μάτια του κόσμου ο χώρος αυτός είναι γεμάτος «χρυσόσκονη» και φαντάζει ιδανικός. Ισχύει τελικά αυτό;

Στα μάτια ενός μικρού παιδιού είναι πολύ λαμπερό όλο αυτό. Αν είσαι χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά βλέπεις άλλα πράγματα, κάποια λαμπερά, κάποια θαμπά. Εμένα όμως μου αρέσει αυτός ο χώρος, μου αρέσουν πολύ και οι συνάδελφοί μου, τους αγαπώ και τους τιμώ… Σίγουρα έχει τη λάμψη και τη «χρυσόσκονή» του, δεν είναι όμως αυτό που πιστεύει ένα παιδάκι.

Αν σου ζητούσα να μου αφηγηθείς μια δύσκολη στιγμή που βίωσες μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, ποια θα ήταν αυτή;

Δεν είναι μία στιγμή ακριβώς αλλά είναι κάτι συγκεκριμένο που δεν αφορά όμως τη δική μου δουλειά αλλά τα γύρω γύρω από αυτή. Εννοώ τα περιοδικά, τους δημοσιογράφους, την τηλεόραση, δεν το έχω καθόλου με αυτά και δεν μου αρέσει να με βλέπω στο γυαλί. Δεν νιώθω καλά, μου είναι άβολο να δίνω συνεντεύξεις και το αποφεύγω. Ξέρω πως ακούγεται περίεργο γιατί η δημοσιότητα βοηθάει πολύ τη δουλειά μου, απλώς εγώ είμαι έτσι σαν χαρακτήρας που όσο και να μην μου φαίνεται, είμαι ντροπαλή. Νομίζω τελικά πως αφού δεν κατάφερα να το ξεπεράσω τόσα χρόνια, έτσι θα πορευθώ.

Τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις τόσο άβολα;

Δεν είναι πως το φοβάμαι, απλά δεν μου αρέσει. Δεν είναι ακριβώς αυτή η δουλειά μου, ακόμη κι αν επωφελούμαι μέσα απ’ αυτό. Δουλειά μου είναι να ανέβω στη σκηνή, να τραγουδήσω, να περάσει κι ο κόσμος κι εγώ καλά, να βγάλω καλά τραγούδια και μέχρι εκεί. Κάποτε, όταν είχα πρωτοξεκινήσει και ήμουν στη BMG, μια πολύ δυνατή δισκογραφική με τα τότε δεδομένα, μου έλεγαν πως δεν θα μπορούσα να πλασαριστώ στο κοινό ως εμπορική λαϊκή τραγουδίστρια γιατί η συμπεριφορά μου δεν ήταν τέτοια, ο χαρακτήρας μου ήταν μιας έντεχνης τραγουδίστριας. Δηλαδή ο χαρακτήρας μου είναι έτσι που δε θέλει συγκεκριμένα πράγματα και δεν βάζει νερό στο κρασί του, τελικά αυτοί οι άνθρωποι τότε είχαν δίκιο! Πάντα έκανα αυτό που ήθελα και με δικούς μου όρους, πράγμα που μου βγήκε σε καλό.

Δεν συνηθίζεται όμως οι καλλιτέχνες να διατηρούν ένα τέτοιο προφίλ. Σου κόστισε αυτή σου η στάση;

Μέχρι ένα σημείο ίσως και ναι. Μετά όμως, όταν ωρίμασα και άρχισα να κάνω αυτό που θέλω χωρίς δισταγμό και αφήνοντας ελεύθερο τον εαυτό μου, είπα «Σταματάω», πήγα στην πόλη μου -κάτι που ήθελα έντονα- και έκανα αυτό που πραγματικά αγαπούσα. Τραγουδούσα σε χώρους που ήταν ασφυκτικά γεμάτοι κάθε φορά και ήταν όλο και μεγαλύτεροι. Έφτασα στο σημείο πέρσι να εμφανίζομαι στο FIX με δύο χιλιάδες κόσμου, άρα λοιπόν τη δουλειά μου αλλά και το σκεπτικό μου ο κόσμος τα κατάλαβε και με ακολούθησε.

Είναι άρα πιο γερές οι βάσεις ενός καλλιτέχνη που βασίζεται στην εργατικότητα και την εμπειρία, ακόμη κι αν τα βήματα του είναι λίγο πιο αργά;

Πίστεψε με είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα κι αξίζει τον κόπο να γίνουν έτσι. Πατάς καλύτερα στα πόδια και καταλαβαίνεις στο εκατό τοις εκατό τι ακριβώς καλλιτέχνης είσαι. Εγώ όταν πάτησα στα πόδια μου, συνειδητοποίησα τις δυνάμεις μου. Δούλεψα το Πάσχα στη Θεσσαλονίκη με το Νότη Σφακιανάκη στην «Πύλη Αξιού», τώρα είμαι εδώ στο «Θέα» με το Νίκο Οικονομόπουλο, βασίζομαι πια μόνο στη Λένα.

Βίωσες ανταγωνισμό από συναδέλφους σου;

Ίσως επειδή δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστική και ζηλιάρα σαν άνθρωπος, πισώπλατα μαχαιρώματα δεν δέχθηκα ποτέ. Είμαι άνθρωπος που θαυμάζει το καλό και σωστό στους συναδέλφους. Δεν ένιωσα έτσι ποτέ για κανέναν και μάλλον το κατάλαβαν και δεν μου συμπεριφέρθηκαν κι εμένα ποτέ μ’ αυτό τον τρόπο.

Μετάνιωσες ποτέ για κάποιο από τα τραγούδια που έχεις τραγουδήσει;

Κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι έκανα μετακόμιση και βρήκα κάποια παλιά cd. Είπα να βάλω να ακούσω τον πρώτο, το δεύτερο δίσκο μου να δω πως θα μου φανούν σήμερα και ένιωσα πάρα πολύ υπερήφανη για το ρεπερτόριο που έχω κάνει. Δεν θα πετούσα κανένα τραγούδι. Ίσως κάποια απ’ τα τραγούδια που τραγούδησα να μην ήταν αυτό που λέμε «σουξέ», ήταν όμως πάρα πολύ καλά τραγούδια. Περνώντας τα χρόνια και βλέποντας πίσω τι έχω κάνει ειδικά στους πρώτους μου δίσκους, είμαι ευτυχισμένη που μπορώ να νιώθω υπερήφανη και να λέω «Μπράβο ρε Λένα!». Έχω τραγουδήσει ωραία τραγούδια.

Είσαι αρκετά χρόνια στη δισκογραφία. Παρατηρείς διαφορές μεταξύ του σήμερα και της εποχής που ξεκινούσες;

Τα πράγματα έχουν αλλάξει γιατί πια δεν υπάρχουν πολύ δυνατές δισκογραφικές εταιρίες και πολύ δυνατές πωλήσεις. Υπάρχει το YouTube και το download και οι εταιρίες δεν επενδύουν εύκολα πάνω σε κάποιον. Αυτός είναι κι ο λόγος που δε βγαίνουν πια νέοι καλλιτέχνες με τη φόρα που έβγαιναν κάποτε. Τώρα το budget έχει μειωθεί πάρα πολύ.

Οι πολιτικές εξελίξεις είναι σημείο αναφοράς σε κάθε συζήτηση σήμερα, οπότε δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω για το πώς βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα σήμερα. Υπάρχουν ελπίδες για μια αλλαγή προς το καλύτερο;

Είμαι αισιόδοξη σαν άνθρωπος και θέλω να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Ο κόσμος τα έχει βρει σκούρα, δεν μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του. Οι παλιοί, οι πιο παλιοί και οι καινούριοι κοιτούν τα συμφέροντά τους, εκεί έχω καταλήξει. Αν κάνεις το λάθος να πιστέψεις σε κάποιον, τρως σφαλιάρα και επανέρχεσαι.

Τι έχει αλλάξει στην καθημερινότητά σου λόγω της κρίσης;

Δεν έχει αλλάξει κάτι γιατί εγώ ποτέ δεν ακολούθησα μια πλούσια ζωή με ακριβά γούστα. Ήμουν πάντα συγκρατημένη, η Πίτσα μου έλεγε να είμαι νοικοκυρά με τα χρήματά μου και το κράτησα αυτό, δεν έκανα σπατάλες. Μοναδική εξαίρεση ήταν όταν έβγαλα τα πρώτα χρήματα μου και τα έφαγα σε ανοησίες. Κατά τα άλλα η ζωή μου είναι πολύ προσιτή, δεν με ενδιαφέρει το lifestyle αυτό. Αυτά που με ενδιαφέρουν δεν κοστίζουν, όσα περνάμε με έκαναν να σκεφτώ τι είναι τελικά ευλογία στη ζωή. Ευλογία είναι να έχεις την υγεία σου, να έχεις χρήματα να περάσεις και να κερδίσεις όλα αυτά τα απλά, μικρά πράγματα που μας γεμίζουν. Με ματώνει να βλέπω στην τηλεόραση και στις ειδήσεις τη σκληρή καθημερινότητα στην οποία μας έχουν υποβάλλει.

Είναι εύκολο ένας καλλιτέχνης να παραμείνει προσγειωμένος;

Για μένα δεν ήταν δύσκολο, δεν το προσπάθησαν καν. Δεν με ευχαριστούν τα ακριβά πράγματα εμένα, αλλά μια βόλτα με το ποδήλατό μου στη θάλασσα και καλή παρέα. Στη ζωή μου δεν μπορώ να πω πως έχω κάνει επιπολαιότητες.

Δισκογραφικά τι καινούριο ετοιμάζετε με την εταιρία σου, τη Spicy;

Είμαι σε στάδιο προετοιμασιών, φτιάχνω πράγματα που όμως ακόμη δεν είναι ολοκληρωμένα για να τα παρουσιάσω. Είμαι σε πολύ καλό δρόμο γιατί έχω βρει πολύ αξιόλογο υλικό αλλά δεν είναι στο εκατό τοις εκατό τους έτοιμο.

Κυκλοφορούν ωραία τραγούδια στις μέρες μας;

Βεβαίως και κυκλοφορούν καλά τραγούδια. Ο Νίκος Οικονομόπουλος δεν έχει τραγουδήσει μερικά από τα ωραιότερα; Είναι όλα ένα κι ένα, βγαίνει στο πρόγραμμά του και το ένα τραγούδι είναι καλύτερο από το άλλο. Τραγουδά μία ώρα και λες «Τι έχει τραγουδήσει αυτός ο άνθρωπος;».

Ποιο στυλ τραγουδιών θεωρείς πως σου ταιριάζει περισσότερο; Οι μπαλάντες ή τα πιο ανεβαστικά τραγούδια;

Όταν επισκέπτομαι συναδέλφους μου σε άλλα μαγαζιά και ανεβαίνω στην πίστα να τραγουδήσω, ο κόσμος μου ζητά ή το «Θέλω Τρέλα», ή το «Εγώ είμαι η Λένα» ή το «Έγραψες». Στα μηνύματα που παίρνω κυρίως από το facebook όλοι μου λένε πως περιμένουν τη στιγμή που θα πω τις μπαλάντες, αυτό είναι το δυνατό σημείο γι’ αυτούς.

Συνέντευξη: Σοφία Μπεκιάρη

Φωτογραφίες: Χρήστος Καραγιώργος

Απομαγνητοφώνηση: Αθανασία Βογιάρη