Συνέντευξη: Μάνος Πυροβολάκης: «Είναι ρατσιστικό να λέμε ότι αν δεν πάει κάποιος σε σόου είναι καλός καλλιτέχνης κι αν πάει είναι ντενεκές!»

Διαβάστε την εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Μάνος Πυροβολάκης!

Συναντιόμαστε σχετικά νωρίς για να τα πούμε. Γενικά εσείς οι καλλιτέχνες δεν ξυπνάτε εύκολα νωρίς. Εσύ είσαι πρωινός τύπος;

Όχι, δεν είμαι, αν και θα ήθελα να σου πω την αλήθεια. Κάποιες φορές έχω ενοχές όταν ξυπνάω στη μια. Η δουλειά μου είναι το βράδυ, όπου έχω πιο πολλή ενέργεια, οπότε το έχω αποδεχτεί ότι θα ξυπνάω μετά τις έντεκα!

Υποθέτω πως διανύεις μια δημιουργική περίοδο. Πρόσφατα μας σύστησες το νέο σου «παιδί» το «Δεν αντέχω να μη σ’ έχω». Πες μας δυο λόγια γι’ αυτό…

Είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας που έχω εδώ και πάρα πολλά χρόνια με τον παιδικό μου φίλο και μόνιμο συνεργάτη, τον Γιάννη Στίγκα. Με τον Γιάννη παίζουμε από μικροί μουσική και έχουμε γράψει μαζί τα περισσότερα δικά μου τραγούδια που έχω δισκογραφήσει. Στο τραγούδι αυτό έχουμε γράψει παρέα τους στίχους και την μουσική, καθώς επίσης δανειστήκαμε και μια παραδοσιακή μαντινάδα

https://www.youtube.com/watch?v=vXRNiqFe6ns

Νομίζω πως σαν ήχος είναι αρκετά διαφορετικός από τα υπόλοιπα σου τραγούδια. Λίγο πιο ποπ;

Έχει μια σαφώς πιο καλοκαιρινή διάθεση. Είναι έντονο το στοιχείο της ποπ σίγουρα, αλλά πιο πολύ στην ενορχήστρωση. Μουσικά είναι νομίζω σ’ αυτό που κάνω, δηλαδή ποπ ρεφρέν, τα κουπλέ έχουν πάντα μια αίσθηση κρητικής παράδοσης και μελωδίας.

Έχεις δηλαδή και εσύ το σκεπτικό ότι το καλοκαίρι βγάζουμε πιο ανεβαστικά κομμάτια και τον χειμώνα πιο μπαλάντες;

Το τραγούδι αυτό ήταν να βγει τον Σεπτέμβριο. «Ολημερίς το χτίζαμε το βράδυ γκρεμιζόταν», που λένε. Βγήκε τώρα όμως, μας άρεσε και το πιστεύουμε το τραγούδι. Δεν ήμουν ποτέ της άποψης ότι το καλοκαίρι πρέπει να βγάλεις ένα πιο γρήγορο τραγούδι και το χειμώνα ένα πιο αργό. Αυτό από την δισκογραφία έχει καταργηθεί έτσι κι αλλιώς. Βλέπεις αργά τραγούδια που γίνονται επιτυχίες και το καλοκαίρι. Νομίζω πως έχει να κάνει με το πόσο δυνατό είναι το τραγούδι και πόσο θα αρέσει στον κόσμο.

Πλέον ανήκεις στην οικογένεια της Heaven Music. Πως νοιώθεις γι’ αυτό;

Για μένα είναι μια οικογένεια όπως το λες πολύ καλά γιατί είναι εκεί μέσα πολλά άτομα που τα γνωρίζω χρόνια και έχω συνεργαστεί μαζί τους. Η Heaven είναι μια πολύ μεγάλη εταιρεία που μπορεί να βοηθήσει ανθρώπους σαν και εμένα, που έχουμε το δικό μας ειδικό στυλ. Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Η δική μας δουλειά είναι να γράφουμε καλά τραγούδια και των εταιρειών να τα βγάζουν προς τα έξω.

Είμαστε σε μια εποχή που βγαίνουν ελάχιστες ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές. Το ένα single βγαίνει μετά το άλλο ανά τρεις μήνες. Γιατί θεωρείς ότι φτάσαμε πλέον εδώ; Είναι καθαρά λόγω της οικονομικής κρίσης;

Εγώ είμαι λάτρης του ολοκληρωμένου άλμπουμ γιατί μεγάλωσα με αυτά. Ήθελα να πάρω και να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο για να δω πως είναι η συνολική ματιά του καλλιτέχνη στην μουσική. Τώρα νομίζω πως η εποχή συνδέεται πιο πολύ με τα 60’s. Βγαίνουν πολλά singles όπως έβγαιναν τότε. Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται τόσο να αγοράσει ένα άλμπουμ και να το ακούσει σπίτι του. Τα νέα παιδιά έχουν ένα σύνολο τραγουδιών που τα ακούνε στο κινητό τους, που είναι μια σειρά από τραγούδια που μπορεί να είναι διάφορων καλλιτεχνών. Όλες οι μεγάλες επιτυχίες είχαν πίσω τους και από ένα cd που τις στηρίζανε. Η τάση της εποχής, όμως, πλέον είναι διαφορετική. Μπορεί να μην υπάρχει πλέον και ο χρόνος. Εγώ έπαιρνα τον δίσκο του καλλιτέχνη που θαύμαζα, καθόμουν σπίτι μου και αφιέρωνα 50 λεπτά για να ακούσω τα τραγούδια του. Νομίζω όμως ότι ο κόσμος πάντα έχει ανάγκη από ωραία τραγούδια και η δουλεία όλων εμάς που ασχολούμαστε με την μουσική, είναι να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε.

Έφερες τα πάνω κάτω με την Κρητική πινελιά στα τραγούδια σου. Θα μπορούσες να το απαρνηθείς αυτό το στοιχείο κάποια στιγμή και να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό;

Το έχω απαρνηθεί σε στιγμές που έχω βαρεθεί. Κάποια στιγμή βαριέσαι με όλα και ψάχνεις καινούρια πράγματα και νομίζω πως είναι ωραίο να ρισκάρεις. Έχω τραγουδήσει και singles, όπως το «Σινιάλο», που δεν είχε καθόλου το στοιχείο της κρητικής λύρας μέσα. Όμως ο κρητικός ήχος είναι αυτός που κάνει τα τραγούδια μου τελείως ξεχωριστά. Θα μπορούσα δισκογραφικά να τον απαρνηθώ για λίγο, αλλά ποτέ ως στοιχείο της καλλιτεχνικής μου ταυτότητας. Η κρητική λύρα είναι ένα κομμάτι που το αγαπώ και το έχω καθημερινά στη ζωή μου.

Σπούδασες στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Τμήμα Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών). Πότε αποφάσισες να τα παρατήσεις και να ασχοληθείς αποκλειστικά με την μουσική και το τραγούδι;

Αυτό έγινε ως ένα βαθμό σταδιακά αλλά κάποια στιγμή πήρα την τελική απόφαση να ακολουθήσω αυτό που αγαπάω. Σύμφωνα με τον Χριστιανισμό ζούμε μόνο μια φορά, οπότε είπα στον εαυτό μου «Κάνε το όνειρό σου!».

Θα επέστρεφες ποτέ στην αρχική σου επιλογή;

Αν είχα ποτέ τον χρόνο θα μου άρεσε να γυρίσω να τελειώσω την σχολή αλλά για προσωπικούς λόγους, όχι για να γίνω επαγγελματίας μηχανικός.

Υπήρξε μέλος του συγκροτήματος Κινούμενα Σχέδια, ενώ από το 2001 ακολούθησε σόλο πορεία. Γιατί διαλύθηκε το συγκρότημα; Είναι εύκολη η συνύπαρξη σε ένα γκρουπ;

Σ’ ένα γκρουπ ο τραγουδιστής, που συνήθως γράφει στίχους και μουσική, φεύγει για να κάνει σόλο καριέρα. Σ’ εμάς έγινε το ανάποδο. Έφυγαν όλοι και με άφησαν μόνο μου, οπότε ήταν μοιραίο (γέλια). Τα Κινούμενα Σχέδια ήταν ένα συγκρότημα με πολλή αγάπη, πολύ γέλιο, αλλά κατά την γνώμη μου ίσως με λίγη μουσική, σε αντίθεση με το ταλέντο των παιδιών που ήταν μέσα. Όλα τα παιδιά που ήμασταν μαζί, ήταν καταπληκτικοί μουσικοί, πολύ ταλαντούχοι και όλοι κάνουν πλέον φοβερή καριέρα στην μουσική. Ο Soumka είναι πλέον από τους καλύτερους ενορχηστρωτές, ο Χρήστος Αβδελάς που παίζει κιθάρα έχει παίξει σε πάρα πολλές δισκογραφικές δουλειές και ενορχηστρώνει και ο Γιάννης Στίγκας που συνεργαζόμαστε έτσι και αλλιώς. Όλα αυτά τα Κινούμενα Σχέδια υπάρχουν στις δουλειές μου, μιας και τα παιδιά είναι συνεργάτες μου.

Οπότε παρόλο που ο χώρος που κινείστε εσείς οι καλλιτέχνες είναι σκληρός, μπορούν να αναπτύσσονται αληθινές ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ σας;

Φυσικά και μπορούν! Νομίζω ότι το πρόβλημα με τις φιλικές σχέσεις, είναι όταν η φιλία μπλέκεται με το επάγγελμα. Αυτό όμως δεν υπάρχει μόνο στη νύχτα. Ακόμη και πρωινή δουλειά να κάνεις, επειδή αφορά ανθρώπινες σχέσεις, κλονίζονται από μια έντονη επαγγελματική σχέση.

Το 2004 μπαίνει στην ζωή σου ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Πως σε βοήθησε στο τότε νέο ξεκίνημα σου;

Η συνεργασία μου με τον Νίκο ήταν πολύ κομβική για την πορεία μου. Ουσιαστικά το 2004 συνεργαστήκαμε με το «Στης εκκλησιάς την πόρτα» που τραγουδήσαμε παρέα, αλλά είχαμε δουλέψει μαζί δύο χρόνια νωρίτερα. Έπαιξα ως μουσικός στο Μπραζιλέιρο, έναν πολύ επιτυχημένο δίσκο του Νίκου και ήμουν μαζί του στις εμφανίσεις του σ’ όλη την Ελλάδα παίζοντας λύρα, κιθάρα, κάνοντας φωνητικά κτλ. Ο Νίκος ήταν ένα σπουδαίο σχολείο για μένα. Μου έδωσε χώρο. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ πολύ και τον θαυμάζω.

Ακούγαμε παντού το τραγούδι «Στης εκκλησιάς την πόρτα». Δήλωσες όμως σε συνέντευξή σου, πως σ’ ενοχλούσε η αναγνωσιμότητα και ότι το κινητό σου χτυπούσε συνεχώς. Αυτό όμως δεν αναζητάτε εσείς οι καλλιτέχνες έτσι ώστε να γίνει γνωστή η δουλειά σας; Δεν είναι λίγο αντιφατικό;

Όντως είναι αντιφατικό, έχεις απόλυτο δίκιο! Εκεί είναι η αντίφαση, την οποία βιώνεις. Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ και σου έρχεται, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν θέλεις όλο το πακέτο. Αυτό γίνεται με πολλά πράγματα στη ζωή, αλλά έτσι είναι…

Τι πιστεύετε ότι είναι πιο σημαντικό για έναν καλλιτέχνη σήμερα … το ταλέντο, η τύχη ή οι δημόσιες σχέσεις; Και με ποια σειρά μπαίνουν τα άλλα δυο;

Σίγουρα θέλεις τύχη ως ένα βαθμό, αυτό που λέμε σωστό timing. Να έχεις το σωστό τραγούδι την σωστή στιγμή. Πιστεύω πως αν ένας καλλιτέχνης έχει αυτό που λέμε, ταλέντο και αυτό που κάνει έχει κάτι το διαφορετικό, αργά η γρήγορα θα βρει τον δρόμο του. Επίσης δεν πρέπει να επαναπαύεσαι μόνο στο ταλέντο σου αλλά να τρέχεις γι’ αυτό. Αν πεις ότι έχω ταλέντο και μένω σπίτι μου περιμένοντας να μου έρθει ουρανοκατέβατη η επιτυχία, τότε δεν θα είναι εύκολο. Πρέπει να είσαι ο μάνατζερ του εαυτού σου. Έχεις ωραία τραγούδια; Πρέπει να τρέξεις να τα βάλεις να τα ακούσουν κάποιοι άνθρωποι. Αν τα έχεις μόνο στο συρτάρι σου και δεν τα ακούσει κάνεις, πως περιμένεις να φτάσει η δουλειά σου προς τα έξω; Πρέπει να κοπιάσεις, όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά να βάλεις και τον εγωισμό σου χαμηλά. Να δεχθείς την απόρριψη γιατί θα πας κάπου και θα σου πουν ότι είναι μια αηδία και δεν τους αρέσει. Εσύ πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να πας να ξαναχτυπήσεις μια άλλη πόρτα και να πεις ότι «όχι, η μουσική μου είναι καλή!». Ο φόβος της απόρριψης είναι που μας κάνει να μένουμε αδρανείς. Πρέπει να παλέψεις για την γνώμη σου και τα πιστεύω σου.

Πιστεύεις πως τα νέα παιδιά που προσπαθούν να μπουν στο χώρο συμμετέχοντας σε κάποιο talent show, όπως το The Voice, διάλεξαν τον εύκολο δρόμο;

Νομίζω πως το The Voice και όλα τα reality shows δεν ήταν εύκολος δρόμο. Είναι όμως ένας δρόμος σημερινός γιατί οι δισκογραφικές εταιρείες δεν είναι όπως παλιά. Όταν εγώ γυρνούσα το 1999 με τα ντέμο στο χέρι, στις δισκογραφικές δούλευαν τριάντα άτομα μέσα. Τώρα δυστυχώς έχουν μειωθεί τα άτομα στο ένα πέμπτο, οπότε έχει αλλάξει όλο το τοπίο. Τα νέα παιδιά που έχουν μια φιλοδοξία, θα πάνε και στο The Voice και σε οποιοδήποτε talent show για να δείξουν τη δουλειά τους. Απλά θεωρώ πως τα σόου αυτά δεν είναι πανάκεια. Σίγουρα μπορούν να σε βοηθήσουν να προχωρήσεις μπροστά, αλλά δεν πρέπει να πιστεύεις ότι μόνο πηγαίνοντας εκεί θα κάνεις καριέρα. Η καριέρα είναι όλα τ’ άλλα, δηλαδή να κάνεις ωραία τραγούδια, καλές παραγωγές κτλ. Τα σόου δίνουν απλά μια ώθηση.

Το μετά είναι ουσιαστικά πιο δύσκολο. Θα καταφέρουν να έχουν διάρκεια και καλές ευκαιρίες ή έχουν καεί ως τηλεοπτικά προϊόντα;

Αυτό που λες έχει μια λογική. Το πρόβλημα είναι ότι τελειώνοντας το ένα σόου, ξεκινάει το επόμενο και δεν δίνει έτσι σ’ αυτά τα παιδιά το χρόνο να κάνουν καριέρα και να πατήσουν κάπου τα πόδια τους. Από ένα σημείο και μετά είναι ένα προσωπικό θέμα, πως θα εκμεταλλευτείς την δημοσιότητα που έχεις εκείνη την περίοδο και θα βρεις ένα τρόπο να κάνεις ένα καλό τραγούδι και να πεις πως «κοιτάξτε με, δεν είμαι απλά ένα δημόσιο πρόσωπο επειδή με βλέπετε στην τηλεόραση, αλλά είμαι και ένας καλλιτέχνης που έχω να πω κάτι» .

Οι άνθρωποι που είστε ήδη στο χώρο και έχετε δουλέψει σκληρά για να φτάσετε εδώ που είστε σήμερα, αντιμετωπίζετε με επιφύλαξη τα άτομα που βγαίνουν από τα talent show;

Δεν σου κρύβω ότι και εγώ ήμουν επιφυλακτικός κάποια στιγμή, αλλά αυτό πρέπει να σταματήσει γιατί αυτά τα σόου είναι ένας τρόπος σημερινός, που κάποια παιδιά μπορούν να δείξουν την δουλειά τους και να βρουν τον δρόμο τους. Είναι ρατσιστικό να λέμε ότι αν δεν πάει σε σόου είναι καλός καλλιτέχνης και αν πάει είναι ντενεκές. Πρέπει να κρίνουμε με αυτό που κάνει ο καθένας τελικά. Είναι πολύ εύκολο να πάρουμε μια ταμπέλα και να διαχωρίζουμε τους καλλιτέχνες. Υπάρχουν φυσικά καλλιτέχνες που πάνε σ’ αυτά τα παιχνίδια και καταλαβαίνεις πως είναι ψώνια και αναζητούν δημοσιότητα και τίποτα άλλο. Υπάρχουν όμως και παιδιά που μπούχτισαν από τις κλειστές πόρτες όπως η συνεργάτιδά μου η Αγγελική Ζήκα, που ήταν στο The Voice και τον Δήμο Μπέκε τον ξέρω πάρα πολλά χρόνια. Αυτά τα παιδιά μάλλον ένοιωσα ότι δεν μπόρεσαν να βρουν κάποιον να τους βοηθήσει και πήγαν εκεί για να διεκδικήσουν αυτό που πιστεύουν ότι τους ανήκει. Καλά έκαναν.

Σε είδαμε στο “The voice” να τραγουδάς μαζί με τον Βασίλη Χατζηπαρτάλη. Πως ήταν η εμπειρία σου;

Ο Βασίλης είναι πολύ καλός τραγουδιστής. Ήταν εμφανές ότι όλα αυτά τα παιδιά είχαν κάποιο άγχος για το ότι θα κριθούν και αναλόγως θα προχωρήσουν ή όχι. Είναι έμπειρος τραγουδιστής ο Βασίλης, οπότε ήταν εύκολο να συνεργαστούμε. Βγήκε πολύ αβίαστα. Απλά αυτό που είπα και πριν το “The voice” δεν είναι πανάκεια. Πρέπει να δουλέψουν πολύ και μόνοι τους πέρα από αυτό που τους δίνει ένα τηλεοπτικό σόου.

Ναι αλλά αν τους φουσκώνουν τα μυαλά ότι είναι «οι μεγαλύτερες φωνές της Ελλάδας», πόσο εύκολο είναι για αυτά τα παιδιά να μπορέσουν να μην παρασυρθούν και να πάρουν τα μυαλά τους αέρα;

Έχεις δίκιο! Όμως τίποτα δεν είναι εύκολο… Εξάλλου και μια επιτυχία να κάνεις μ’ ένα δίσκο και σου πουν «τι καταπληκτικός / σπουδαίος που είσαι» πάλι είναι δύσκολο να το μαζέψεις. Μην ξεχνάς ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τρελαθεί από την μουσική. Είναι μια επικίνδυνη ενασχόληση. Το θέμα είναι να μπορέσεις να το διαχειριστείς κάπως. Εγώ το είχα νοιώσει από πολύ μικρός παίζοντας σε κάποια live, έβλεπα ότι σε αποθέωνε ο κόσμος και μετά ήμουν ένα τύπος που όταν τελείωνε το live, φορτωμένος με τέσσερα όργανα και τα πετάλια μου, έπρεπε να πάρει ένα ταξί. Αυτή η εναλλαγή των συναισθημάτων που από την μια αποθεώνεσαι και από την άλλη φοράς το παλτό σου και φορτωμένος περιμένεις να πάρεις ένα ταξί, λες «τι γίνεται εδώ τελικά;». Αυτό πρέπει να μάθεις να το ισορροπείς. Είναι κάτι που πρέπει να το μαθαίνουμε όλοι οι καλλιτέχνες. Να μην μένουμε μόνο στην επιτυχία γιατί δεν είναι όλη η ζωή μόνο αυτό.

Θεωρείς πως η κρίση βοήθησε να γίνει ένα φιλτράρισμα σ’ όλα αυτά;

Υπάρχει μια γενικότερη αίσθηση ότι με την κρίση θα ξεσκαρτάρουν τα πράγματα. Την είχα κι εγώ αλλά θα είμαι σίγουρος όταν τελειώσει η κρίση. Από την άλλη όμως με αυτή την κατάσταση, κάποιοι άνθρωποι που έχουν αξία μπορεί να χαθούνε. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

Έχεις κάνει πολλές και σημαντικές συνεργασίες στο παρελθόν. Ακόμη και με καλλιτέχνες του εμπορικού-λαϊκού ρεπερτορίου όπως τον Αντώνη Ρέμο, την Έλενα Παπαρίζου. Σε συνέντευξη σου είχες πει ότι «δεν είδα τις συνεργασίες μου σα σχολειό όπου θα είμαι ένας καλός ή κακός μαθητής, αλλά σαν ένα γόνιμο έδαφος για να προκύψουν νέα πράγματα, νέες ιδέες,». Κάτι όμως θα είναι αυτό που κράτησες από τον καθένα…

Μπορείς να κρατήσεις τον επαγγελματισμό κάποιων ανθρώπων. Από την άλλη όμως, όταν συνεργάζομαι με κάποιον καλλιτέχνη δεν μου αρέσει να κάθομαι στη γωνία και να κοιτάζω τι κάνει αυτός καλά. Δεν είναι ωραίο να παραμονεύεις εσύ να δεις τι κάνει καλά ο άλλος για να τον αντιγράψεις. Κοιτάω να χαρώ την στιγμή και αν το καταφέρεις αυτό, έχεις επιτύχει! Παίρνεις πράγματα ασυνείδητα που λειτουργούν θετικά και στις επόμενες κινήσεις σου.

Η πρόσφατη συνεργασία σου με τον Αντώνη Ρέμο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Αυτό σε ιντριγκάρει για να ξαναδοκιμάσεις μια τέτοια συνεργασία;

Μου αρέσει να κάνω κάτι και να πηγαίνει καλά. Θέλουμε ο κόσμος να ακούει τα τραγούδια μας και να τους αρέσουν. Για κάποιο τρόπο τα ντουέτα με κολακεύουν. Το «Στης εκκλησιάς την πόρτα» με τον Νίκο, «Μπορεί να βγω» με τον Αντώνη είναι ντουέτα που πήγαν πολύ καλά. Οπότε γιατί όχι… Αλλά δεν έχω εμμονή με αυτό, δηλαδή επειδή έχω κάνει δυο ντουέτα τα τελευταία χρόνια που έχουν πάει καλά, ότι πρέπει να κάνω και τρίτο. Αν προκύψει ναι, αλλά χωρίς εμμονή. Συνήθως προκύπτουν τυχαία. Για παράδειγμα, στο τραγούδι με τον Αντώνη, ο «νονός» ήταν ο Νίκος Μωραΐτης. Με τον Νίκο Πορτοκάλογλου, του το πρότεινα εγώ.

Υπάρχουν κάποιες από τις υπόλοιπες συνεργασίες σου που ξεχωρίζεις;

Όλες μου οι συνεργασίες μου άρεσαν και τις πιο πολλές τις χάρηκα. Όπως με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, την Έλενα Παπαρίζου, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, το Γιάννη Κότσιρα. Όλες μου οι συνεργασίες είχαν κάτι το ξεχωριστό και έχω να θυμάμαι πολλά πράγματα. Καλλιτεχνικά δεν κύλησαν όλες πολύ καλά γιατί πάντα υπάρχει ένα ρίσκο στις συνεργασίες.

Τι προβλήματα είχαν προκύψει δηλαδή;

Αρχικά να είμαστε διαφορετικές ομάδες, διαφορετικά ζώδια που ο ανάδρομος Ερμής να έρχεται αντίστροφα με την δραματική Σελήνη (γέλια). Μπορεί να δημιουργηθούν προβλήματα εξαιτίας της διαφορετικής αισθητικής του καθενός, που εκεί όλοι έχουν δίκιο. Εκεί γίνεται δύσκολη η συνεργασία και το κάθε βήμα γίνεται με κόπο, ενώ όταν η αισθητική είναι κοντινή, τα πράγματα ρέουν.

Κεφάλαιο Eurovision. Την παρακολούθησες; Πως σου φάνηκε η νίκη της Αυστρίας;

Είναι αυτό που είπε ο Λαζόπουλος, δεν ξέρουμε αν είναι άντρας ή γυναίκα. Η Eurovision είναι ένας θεσμός που δεν είναι αμιγώς μουσικός, αλλά μπλέκονται πολλά πράγματα όπως το trash, η pop μουσική, η πρόκληση, οι φιλίες μεταξύ των χωρών κτλ. Η νίκη επομένως, είναι ένα συνονθύλευμα πολλών παραγόντων και ιδιαιτεροτήτων. Παρόλα αυτά η εμφάνιση της Conchita αδικεί την φωνή της. Έχει πάρα πολύ καλή φωνή και όλοι ασχολήθηκαν με την εμφάνιση της, δίκαια βέβαια. Η εμφάνιση της ισοπέδωσε ότι είναι μια καλή τραγουδίστρια. Το τραγούδι δεν ήταν άσχημο για Eurovision. Η πρόκληση εκεί πάντα κερδίζει. Θυμάμαι τα τέρατα που είχαν βγει από την Σκανδιναβία. Δεν πιστεύω αυτά που λένε ότι θα καταστραφούν τα ήθη και τα έθιμα, επειδή βγήκε κάποιος που είναι transsexual με μούσι.

Πως σχολιάζεις ότι η φετινή μας συμμετοχή πήρε την 20η θέση;

Τα παιδιά ήταν πολύ ωραίοι, τραγούδησαν πολύ καλά αλλά ίσως θα έπρεπε να είχαν πιο δυνατό συνθετικά τραγούδι.

Ποια θα ήταν η δική σου πρόταση για του χρόνου στην Eurovision;

Κανείς δεν ξέρει με την Eurovision! Της δίνουμε μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι πρέπει. Οι Άγγλοι που έχουν πραγματική μουσική βιομηχανία και έχουν έσοδα από τη μουσική δεν θα ασχοληθούν με την Eurovision. Νομίζω πως είναι απλά ένας τρόπος να πάρουν το αίμα τους πίσω στην pop μουσική, όλοι οι λαοί που τόσα χρόνια είναι έξω από την pop ουσιαστικά.

Το 2010 συμμετείχε στον Ελληνικό προημιτελικό της Eurovision με το τραγούδι «Κιβωτός του Νώε». Θα ξανασυμμετείχες;

Εγώ συμμετείχα τότε με το σκεπτικό ότι είναι ένας μουσικός διαγωνισμός αλλά τελικά δεν είναι αμιγώς μουσικός. Ποτέ δεν λέω ποτέ, αλλά νομίζω πως δεν θα ξανασυμμετείχα, τουλάχιστον σαν ερμηνευτής. Το να έγραφα ένα κομμάτι για κάποιον και να του το έδινα, μπορεί και να το σκεφτόμουν.

Αρκετοί συνάδερφοι σου ήταν υποψήφιοι στις εκλογές. Σου έχει γίνει πρόταση να ασχοληθείτε με την πολιτική;

Ναι, μου έχει γίνει. Φέτος είχα μεγάλο σουξέ, μου έγιναν τρεις προτάσεις. Αλλά όχι δεν θα πήγαινα με τίποτα. Θεωρώ ότι είναι καλό να συμμετέχεις στα κοινά, αλλά εγώ δεν έχω τον χρόνο να ασχοληθώ. Οπότε το να κατέβω κάπου, να βάλω κάποιους ανθρώπους να με ψηφίσουν, οι οποίοι θα τον κάνουν επειδή τους αρέσει αυτό που κάνω ως καλλιτέχνης και αφού βγω να τους πω «παιδιά δεν έχω πολύ χρόνο, σας γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια», δεν το βρίσκω σωστό. Έχεις μια δέσμευση απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους, να διεκδικήσεις κάτι γι’ αυτό που είδαν σ’ εσένα. Εγώ δεν θα προλάβαινα με τίποτα να συμμετέχω στα συμβούλια και να δώσω την απαραίτητη ενέργεια που χρειάζεται, οπότε αποφάσισα να μην κατέβω. Είμαι όμως άνθρωπος πολιτικοποιημένος και όλοι πρέπει να έχουμε πολιτική συνείδηση. Θα πρέπει να ψηφίζουμε όλοι και να μην αφήνουμε με την αποχή να ψηφίζει κάποιος άλλος για εμάς. Να λέμε τη γνώμη μας ακόμη κι αν ρισκάρουμε στο λάθος.

Εσύ βγαίνεις να πεις δημόσια την γνώμη σου;

Ναι βγαίνω την λέω ανοιχτά. Είμαι πολιτικοποιημένος και συμμετέχω επίσης και σε συναυλίες που είναι κομματικές. Δεν είμαι όμως απαραίτητα κομματικοποιημένος.

Πως σχολιάζεις την μεγάλη αύξηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής;

Αν δούμε πως η Χρυσή Αυγή έχει ένα έντονο λόγο, ο οποίος περνάει στον κόσμο και κατά την γνώμη μου χωρίς πολλά τερτίπια. Είναι πολύ σαφές αυτό που λέει. Αρκετός κόσμος που ήταν απογοητευμένος από αυτή την κατάσταση ή είχε ακροδεξιές τάσεις στην Ελλάδα, ψήφισε και υπάρχει αυτό το κόμμα στην Βουλή. Το θέμα δεν είναι να δούμε τι κάνει ή τι δεν κάνει η Χρυσή Αυγή αλλά ποιές υγιείς δυνάμεις υπάρχουν για να πάμε προς το καλύτερο.

Αναφέρεις συχνά την λέξη ρίσκο. Εσύ ρισκάρεις εύκολα στην ζωή σου;

Ρισκάρω, αλλά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα πάρει απλά το ρίσκο για το ρίσκο. Δεν θα πάρω ρίσκο μόνο και μόνο γιατί έχω εθισμό στην αδρεναλίνη. Όταν όμως υπάρχει λόγος ρισκάρω.

Ποια είναι τα σχέδια σας για το προσεχές μέλλον;

Έχουμε το «Δεν αντέχω να μην σ’ έχω» που τρέχει αυτή την περίοδο. Θα κάνουμε συναυλίες το καλοκαίρι παρέα με τον Απόστολο Βαλαρούτσο και την μπάντα που έχω σ’ όσα περισσότερα μέρη μπορούμε. Στα live μου ουσιαστικά συνθέτουμε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η τραγουδοποιία μου και το δεύτερο η παράδοση της Κρήτης.

“Καλώς ενταμωθήκαμε, φίλοι, δικοί και ξένοι
Σ´ αυτό τον τόπο τον καλό, του χρόνου ποιος το ξέρει
γι ζούμε γι πεθαίνουμε γι σε άλλους τόπους πάμε …
Πάλι καλές αντάμωσες …”

Το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα μου, του το αφιερώνω…

(σ.σ. Ο Μάνος Πυροβολάκης έχασε τον πατέρα του μία ημέρα πρίν ανέβει στον αέρα η συνέντευξη… θερμά συλλυπητήρια)

Συνέντευξη στη Σμαράγδα Κωνσταντογιάννη

Φωτογραφίες: byRon