Συνέντευξη | Μαρία Ιακώβου: «Όταν ξεκίνησα να δουλεύω είχα απορρίψει εντελώς τη γυναικεία μου φύση!»

Τι ήταν αυτό που έκανε τη Μαρία Ιακώβου να απαρνηθεί τη γυναικεία της πλευρά, ποιο είναι το ερώτημα που έχει βαρεθεί να απαντά, τι την συμβούλευσαν ο Αντώνης Βαρδής και ο Γιώργος Νταλάρας, πόσο την έχει βοηθήσει /αξιοποιήσει η δισκογραφική της εταιρεία και γιατί ο Πάνος Κιάμος είναι ο καλλιτέχνης που εκτιμά περισσότερο είναι μερικές αλλά όχι οι μόνες από τις απαντήσεις που αξίζει να διαβάσεις!

Μαρία αναρωτιέμαι τι είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν σου ζητάνε να δώσεις μία συνέντευξη;

Τι είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι;;; Ότι θέλω να είναι μια έξυπνη συνέντευξη! Αυτή είναι η κρυφή μου σκέψη, η κρυφή μου επιθυμία, να μπορούμε να πούμε κάτι διαφορετικό, να μη ξανασυζητάω για το «Fame Story» και τα «Μαύρα Μεσάνυχτα». Θέλω να έχει ο «άλλος» την ικανότητα να ανακαλύψει και κάτι άλλο για εμένα.

Μου ανέφερες το «Fame Story» και τα «Μαύρα Μεσάνυχτα», σε έχει κουράσει να μιλάς συνέχεια για αυτά τα 2 στάδια της πορείας σου;

Ειδικά για το «Fame Story» νομίζω πως δεν υπάρχει λόγος πια να αναφέρομαι, όχι οτι το έχω μετανιώσει, ούτε το αποποιούμαι αλλά δεν έχει να προσφέρει κάτι σε κανέναν πια αυτή η πληροφορία. Όσον αναφορά τα «Μαύρα μεσάνυχτα» δε με έχει κουράσει, και ίσα ίσα που νιώθω ευγνωμοσύνη, θέλω να το πω αυτό, είναι το πιο ισχυρό τραγούδι που έχω στην δισκογραφία μου αλλά και πάλι είναι γνωστό σαν θέμα, πόσες φορές να το ξανασυζητήσω με κάποιον;!

Ποιο είναι το ερώτημα που σε αγχώνει περισσότερο όταν προγραμματίζεις μια συνέντευξη;

Σίγουρα δε θα μου άρεσε να μιλάω για προσωπικά μου ζητήματα και γενικότερα για θέματα που αφορούν την προσωπική μου ζωή και επειδή δεν ξέρεις πάντα με ποιον έχεις να κάνεις όταν δίνεις μια συνέντευξη πάντα έχεις λίγο άγχος γιατί πρέπει να είσαι προσεκτική με τον τρόπο που απαντάς ώστε να μην είσαι και προσβλητική. Να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω πρόβλημα να μιλήσω για εμένα την ίδια, είμαι σε μια διάθεση που θέλω να απαντώ με ειλικρίνεια έχω όμως πρόβλημα όταν θα μου ζητήσει κάποιος να μιλήσω για την συναισθηματική μου ζωή. Επίσης με αγχώνει το γεγονός πως πολλές φορές υπάρχει και το ενδεχόμενο να ειπωθεί κάτι εντελώς διαφορετικά ή και ακόμη να γραφτούν πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί, με αποτέλεσμα να δοθεί μια λάθος εντύπωση.

Σου έχει συμβεί αυτό; Και αν ναι έχει τύχει να σου δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα στην δουλειά σου;

Ναι βέβαια, χωρίς όμως να δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα στη δουλειά μου, απλά έχω στεναχωρηθεί. Μια φορά θυμάμαι συγκεκριμένα, ναι μεν η απάντηση μου ήταν αυτούσια, παρόλα αυτά διατυπώθηκε η ερώτηση εντελώς διαφορετικά από αυτή που μου είχε γίνει αρχικά με αποτέλεσμα να δείχνει ότι απαντούσα σε κάτι που με μείωνε.

Μου ανέφερες πως είσαι σε μια διάθεση που θέλεις να απαντάς με ειλικρίνεια… πόσο εφικτό είναι αυτό στη δουλειά που κάνεις;

Στο 100% η αλήθεια είναι πως δε μπορείς να είσαι, θα πρέπει να κρατιούνται κάποιες ισορροπίες. Οι ισορροπίες δηλαδή που κρατιούνται όταν ένας άνθρωπος είναι κοινωνικοποιημένος και κυκλοφορεί στον κόσμο. Θεωρώ οτι πρέπει να είμαστε γνήσιοι και αυθεντικοί. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να πεις τα πράγματα και να γίνει αντιληπτή η ουσία τους αλλά ενδεχομένως όχι με τόσο επιθετικό τρόπο. Σε σχέση όμως με τους καλλιτέχνες του εξωτερικού είμαστε πιο «comme il faut», εκεί είναι λίγο πιο εκδηλωτικοί στο ποιοι είναι και πως ζούνε πραγματικά.

Μπορούμε να συγκρίνουμε τους καλλιτέχνες του εξωτερικού με τους καλλιτέχνες της Ελλάδας;

Ούτε καν μικρογραφία τους δεν είμαστε, σε καμία περίπτωση, μιλάμε για μια παγκόσμια αγορά, ασύγκριτα μεγέθη σε σχέση με εδώ. Εκείνοι όμως παρά το γεγονός οτι απευθύνονται σε ένα παγκόσμιο κοινό δε φοβούνται να εκτεθούν ενώ εμείς φοβόμαστε.

Εσύ έχεις πάντα στο μυαλό σου οτι θα πρέπει η συμπεριφορά σου και η παρουσία σου επειδή είσαι τραγουδίστρια να είναι «συγκεκριμένη», έχεις εγκλωβιστεί σε αυτό;

Ναι και με έχει καταπιέσει μπορώ να πω γιατί ενώ στο εξωτερικό τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής κυκλοφορούν όπως να ‘ναι και περνάνε απαρατήρητα στο δρόμο, εδώ αν διαδοθεί μια τέτοια φωτογραφία θα πέσει «κράξιμο». Εκεί όταν πάνε για ψώνια δε θα κάτσουν να κοιτάξουν την εμφάνιση και το μακιγιάζ, εδώ ασχολούμαστε με τέτοια θέματα που ουσιαστικά θα απασχολήσουν για μια ημέρα, για να γίνει σούσουρο και μετά την επόμενη δε θα τα θυμάται κανείς.

Σε τι οφείλεται αυτό;

Στο γεγονός οτι είμαστε τόσο στημένοι! Μάλλον έτσι ο άλλος ψάχνει το ψεγάδι σου ενώ αν ήμασταν όλοι πιο ελεύθεροι δε θα υπήρχε ανάγκη να συμβαίνει αυτό.

Αν σε ρωτούσα τι είναι αυτό που θα ήθελες να ξέρει ο κόσμος σχετικά με το επάγγελμά σου, τι θα ήταν το πρώτο που θα έλεγες; Κάτι που δεν ξέρει το κοινό.

Ενδεχομένως να μη ξέρει το εξής, ότι τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα να δουλεύω είχα απορρίψει εντελώς τη γυναικεία μου φύση, την θηλυκή μου πλευρά. Επειδή μεγάλωσα μέσα στα μπουζούκια με την μητέρα μου τραγουδίστρια, έβλεπα πως την γυναίκα τραγουδίστρια την αντιμετώπιζαν κάπως υποτιμητικά σε αυτό το χώρο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να θέλω μόνο να με ακούνε, να μη θέλω να πλασάρω την θηλυκή μου πλευρά, γι’ αυτό και είχε τύχει να εμφανιστώ στη σκηνή ακόμη και άβαφη.

Αυτός ήταν ένας τρόπος αντίδρασης ώστε να εστιάσει κάποιος μόνο στην φωνή σου;

Ναι και μάλιστα αυτό είχε ενισχυθεί εκείνη την εποχή με ένα απρόσμενο γεγονός. Πάνω που άρχισα να αποδέχομαι και να φέρνω σε ισορροπία αυτό που ήμουν και να σκέφτομαι «ναι βρε, είμαι και γυναίκα και στην τελική όποιος θέλει ας προσέξει την φωνή μου, όποιος θέλει το πακέτο», ήμουν σε μια συναυλία με τον Γιώργο Νταλάρα όταν ένας δημοσιογράφος μετά το τέλος της συναυλίας μου είπε « τελικά για όμορφη πάρα είσαι καλή φωνή». Εκεί εκνευρίστηκα τόσο πολύ και δυσανασχέτησα με αυτό σκεπτόμενη το μύθο που όλοι λένε, πως όταν κάποιος είναι ευπαρουσίαστος πρέπει με το ζόρι να είναι και ατάλαντος. Αυτό πραγματικά δε το καταλαβαίνω.

Έχουμε φτάσει στο σημείο πιστεύεις που για να γίνουμε τραγουδιστές φτάνει να έχουμε μια καλή εμφάνιση;

Καλά αυτό υπάρχει χρόνια, έχει φύγει λίγο η βαρύτητα από τη ζυγαριά που έγερνε στη φωνή και το ταλέντο. Σίγουρα όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν την μεγαλειώδη φωνή αλλά έχουν κάτι άλλο, μπορεί αυτό να λέγεται άστρο ή επικοινωνιακή ικανότητα. Κακά τα ψέματα η ομορφιά είναι ένα προσόν που ανοίγει πολύ εύκολα πόρτες. Μπορεί να μη μιλάμε για μια απλά καλή εμφάνιση αλλά πχ. για μια ακαταμάχητη ομορφιά όπως του Κώστα Μαρτάκη, δε χρειάζεται να περιμένεις να ανέβει στην πίστα για να σου πέσει το σαγόνι.

Αρκεί όμως μόνο η ομορφιά;

Σε βάθος χρόνου για να έχει διάρκεια όχι. Θα πρέπει να συνδυάζεται με ένα μέσο όρο ταλέντου. Όχι απαραίτητα το κορυφαίο αλλιώς δε θα ξεχώριζαν τα μεγάλα ονόματα που έχει βγάλει η χώρα μας.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις «θέλω να γίνω τραγουδίστρια»;

Δεν το είπα ποτέ. Δεν δήλωσα ποτέ ότι θα γίνω τραγουδίστρια, απλά όταν ήδη είχα γίνει είπα απλά πως είμαι. Πάντα μου άρεσε να τραγουδάω επειδή μεγάλωσα μέσα σε αυτό. Πάντα σιγοτραγουδούσα στο σπίτι. Έχω φωτογραφίες από παιδάκι που κρατούσα ένα μαρκαδόρο και μια ομπρέλα με τα οποία έκανα μουσικά shows. Πάντα στις γιορτές θα έτρεχα να είμαι πρώτη στη χορωδία, πάντα με τράβαγε όλο αυτό. Ίσως ήταν γραφτό, με έβγαλε ο δρόμος εκεί και κάποια στιγμή είπα «αυτό είναι η ζωή μου, δεν θέλω να ζήσω χωρίς αυτό».

Εντοπίζεις πολλές διαφορές στην αντιμετώπιση της γυναίκας τραγουδίστριας σήμερα σε σχέση με το παρελθόν;

Η αλήθεια έιναι πως ακόμη υπάρχει για όλα τα επαγγέλματα του καλλιτεχνικού χώρου και ειδικά της νύχτας, η ιδέα ότι οι γυναίκες καλλιτέχνιδες είμαστε ελαφρών ηθών πλάσματα. Απλά πλέον ο χώρος έχει πασαλειφτεί με χρυσόσκονη, αν ρωτήσεις ένα παιδάκι τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, όλες οι απαντήσεις σχετίζονται με τον καλλιτεχνικό χώρο, με το τραγούδι να έχει την πλειοψηφία τους. Στις μέρες μας λοιπόν είναι πιο καλυμμένο το επάγγελμα και πιο «γκλαμουράτο».

Σε ενοχλεί να θεωρούν πως έχετε ελαφρά ήθη;

Πλέον όχι, δε με επηρεάζει το πως βλέπουν οι άλλοι την δουλειά, αρκούμαι σε αυτό που είμαι. Ξαφνικά η επαγγελματική σου ιδιότητα για τον κόσμο γίνεται και χαρακτηριστικό της ταυτότητάς σου. Ναι μεν είναι κομμάτι σου αλλά δεν είναι απαραίτητα εσύ όλο αυτό.

Με τα φώτα και την προβολή πόσο εύκολο είναι να γίνεσαι άλλος άνθρωπος όταν επιστρέφεις στις παρέες σου, στο σπίτι σου, στη φυσιολογική σου ζωή;

Πανεύκολο είναι! Αν αυτή τη δουλειά την κάνεις για την ουσία της, επειδή γουστάρεις τη μουσική, γουστάρεις να βλέπεις τον κόσμο να περνάει καλά και να φτιάχνεις δικά σου πράγματα με την επιθυμία να γίνουν αγαπητά, που αυτή είναι και η ουσία, τότε είναι πολύ εύκολο. Αν όμως μπαίνεις στο παιχνίδι της δημοσιότητας τότε χάνεις την ισορροπία και κυνηγάς μόνο αυτό.

Υπήρξαν στιγμές που και εσύ η ίδια έχασες αυτή την ισορροπία, που είδες πιο αλαζονικά τα πράγματα;

Το αντίθετο. Όχι μόνο δεν υπήρξα αλαζονική, ήμουν υποτακτική! Όλο αυτό που δημιουργήθηκε γύρω από τα «Μαύρα Μεσάνυχτα», που πήγε καλά και που προβλήθηκε τόσο για ένα διάστημα το αντιμετώπισα πολύ ενοχικά. Πρώτον με την φοβία μην χαθεί από τα χέρια μου και δεύτερον με την ενοχή ότι κάποιος μου το είχε δώσει και του το χρώσταγα. Δε μπορώ να στο εξηγήσω. Είμαι ένας άνθρωπος που θεωρώ το «ψώνιο» αρρώστια. Δεν πρόκειται ποτέ να φανώ ευάλωτη σε κάτι τέτοιο. Θα πρεπε να είχα αναπτύξει την ικανότητα έχοντας κατακτήσει έστω αυτό το μικρό πραγματάκι να μπορώ να διεκδικήσω αυτό που μου αξίζει… και δεν το έκανα ποτέ.

Τα συναισθήματα σου ήταν περισσότερα θετικά ή αρνητικά όταν ξεκίνησες; Θωρούσες πως θα τα καταφέρεις ή υπερίσχυε ο φόβος;

Η αλήθεια είναι πως τα πρώτα χρόνια δε είχα σε καμία περίπτωση την γνώση που έχω για τον χώρο τώρα. Ήμουν πολύ πιο ρομαντική, ζούσα σε ένα ροζ συννεφάκι. Οπότε όταν έχεις άγνοια κινδύνου δεν αγχώνεσαι. Το μόνο άγχος που είχα ήταν ότι τα τραγούδια που κάνουν μπαμ δεν έχουν διάρκεια και οι καλλιτέχνες λίγο αργότερα εξαφανίζονται. Με αυτή την προίκα που είχα ήθελα να συνεχίσω να προχωράω στον χώρο, την δυσκολία όμως που έκρυβε ο χώρος δεν την ήξερα. Πλέον έχω πολύ περισσότερο άγχος. Παλιά όταν έβγαζα ένα τραγούδι έλεγα οκ, την άλλη εβδομάδα θα αρχίσει να ακούγεται, κανονίζω τις εμφανίσεις μου και όλα καλά, τώρα όμως κάθε φορά που κυκλοφορώ ένα τραγούδι είναι σαν να περιμένω σεισμό.

Το σωστό είναι ο καλλιτέχνης να έχει για όλα άποψη ή πρέπει να έχει ανθρώπους που να τον συμβουλεύουν;

Νομίζω ότι είναι συνδυασμός. Θα πρέπει καταρχάς ένας καλλιτέχνης να έχει μια προσωπικότητα ολοκληρωμένη, τόσο καλλιτεχνική όσο και ανθρώπινη γιατί αυτό θα καθορίσει τις επιλογές του και των ανθρώπων που εμπιστεύεται. Ένας καλλιτέχνης δε μπορεί να ξέρει τα πάντα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως σήμερα καλείται να ξέρει τα πάντα αλλά αυτό δεν γίνεται. Θα έπρεπε να ασχολείται με τις εμφανίσεις, με το ταλέντο του, με το ρεπερτόριο του και οι «ειδικοί» να ασχολούνται με τα υπόλοιπα. Αν εκείνοι όμως δεν υπάρχουν τότε καλείται να κάνει ο ίδιος τα πάντα και να επιβλέπει τα πάντα.

Δεν είναι όμως πιο ασφαλές να έχει την γενική επίβλεψη;

Θα πρέπει να έχει επίγνωση, όχι τόσο επίβλεψη. Το τελικό αποτέλεσμα θα πρέπει να φέρει την ταυτότητα του. Δεν γίνεται να είναι αποστασιοποιημένος εντελώς, να «φοράει» ότι του δίνουν απλά, γιατί το ξένο ρούχο φαίνεται.

Αν σε ρωτούσα να μου πεις τι λάθος έκανες στο παρελθόν και δεν θα επαναλάμβανες σήμερα τι θα ήταν αυτό;

Δε θα έκανα δύο ολοκληρωμένα albums μαζεμένα. Και ξέρεις γιατί;;; Επειδή ο καλλιτέχνης τραγούδι με το τραγούδι ωριμάζει. Δε γίνεται πχ μέσα σε τρεις μήνες να γεννήσεις ένα δεκάχρονο παιδί. Έτσι θα πρέπει να είναι και οι δίσκοι. Θα πρέπει το ένα τραγούδι να φέρνει το άλλο, να υπάρχει μια συνέχεια. Δημιουργώντας μια ιστορία σε ένα καλλιτέχνη. Εμείς τα κάναμε με ενθουσιασμό τότε και λαχτάρα, αλλά διαπίστωσα πλέον με τα χρόνια πως όταν έβγαιναν τα singles μου στη σειρά, ότι τελικά θα ήθελα να υπάρχει άλλη σειρά σε αυτά.

Άρα είσαι υπέρ αυτού που γίνεται τα τελευταία χρόνια, που κυκλοφορούν μεμονωμένα singles ανα 3 μήνες;

Ναι. Είμαι σύμφωνη, θεωρώ οτι ένα album θα πρέπει να κυκλοφορεί ολοκληρωμένο πλέον όταν παραπάνω από το μισό του δίσκου έχει βγει στην αγορά. Και όταν κυκλοφορεί πια, να είναι ο καλλιτέχνης εκεί που πρέπει να είναι.

Γιατί ξεκίνησες από τις μουσικές σκηνές ενώ τελικά επέλεξες το λαϊκό μονοπάτι;

Πιο μουσική σκηνή πεθαίνεις. Ξεκίνησα εκεί γιατί όπως σου είπα και πιο πριν μέσα μου είχα απορρίψει την «ατμόσφαιρα» που συνόδευε τον τίτλο λαϊκή τραγουδίστρια. Μου άρεσε πολύ το λαϊκό τραγούδι γιατί μεγάλωσα με αυτό, στο σπίτι μου άκουγα Χαρούλα Αλεξίου, Ελένη Βιτάλη, Γλυκερία, Αντώνη Βαρδή, είχα απορρίψει όμως τον τρόπο που έβγαινε προς τα έξω. Πάντα όμως στα rock προγράμματα μου έλεγα και κάποια λαϊκά κομμάτια.

Ποια ήταν η καθοριστική στιγμή που μεταπήδησες στο λαϊκό;

Μου έγινε πρόταση από το νυχτερινό κέντρο «Χάραμα» στη Πάτρα να ηγηθώ ως γυναικείο όνομα και να προσθέσω και λαϊκά κομμάτια στο σχήμα. Λογικά κάτι θα είδαν σε εμένα, αυτό ήταν και το βάπτισμα του πυρός. Στο παρελθόν βέβαια μου είχε πει τόσο ο Αντώνης Βαρδής πως πρέπει να κάνω λαϊκό δίσκο, έχοντας με ακούσει να τραγουδάω rock όσο και ο Γιώργος Νταλάρας, που μου είχε πει πως είμαι φτιαγμένη για το λαϊκό τραγούδι.

Πως είναι σε τόσο νεαρή ηλικία να συνεργάζεσαι με τον Αντώνη Βαρδή και τον Γιώργο Νταλάρα;

Παρά το γεγονός οτι είχα μεγαλώσει με την μαμά μου δίπλα στα μεγάλα ονόματα, αυτό δε με εμπόδισε να νιώθω δέος για αυτούς τους δύο καλλιτέχνες. Το οτι ασχολήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι μαζί μου ήταν τεράστιο για εμένα. Και είναι και πράγματα που κάθε φορά όταν τα θυμηθώ με συγκινούν. Δύο συμβουλές κρατάω από εκείνους. Η μια είναι από τον Αντώνη τον Βαρδή, που μου είχε πει κάτι σε μια παρεξήγηση που είχε γίνει μεταξύ μας λόγω κάποιων κακοπροαίρετων με τα γνωστά σπασμένα τηλέφωνα που υπάρχουν στον χώρο, που μου είπε συγκεκριμένα «ότι και να είσαι δε με νοιάζει γιατί είσαι μια από τις καλύτερες Ελληνίδες τραγουδίστριες». Αυτό μόνο και μόνο που μου το είπε ο Αντώνης Βαρδής είναι Ευαγγέλιο! Το έχω μαζί μου και το κρατάω για πάντα. Και το άλλο είναι αυτό που μου είπε ο Γιώργος Νταλάρας, το θυμάμαι και πολύ τακτικά μάλιστα. Με είχε ρωτήσει πως φαντάζομαι τη ζωή μου χωρίς τραγούδι, με εμένα να του απαντάω πως θα προτιμούσα να πέσω από ένα μπαλκόνι από το να σταματήσω να τραγουδάω. Η απάντησή του ήταν «Μην είσαι βλάκας και απόλυτη γιατί μπορεί πχ μελλοντικά να κάνεις καταδύσεις και να βρεις εκεί το νόημα της ζωής, μην είσαι τόσο εμμονική με αυτό». Και μου το είπε ένας άνθρωπος που έκανε πρωταθλητισμό στο τραγούδι.

Επειδή μου ανέφερες τον Αντώνη Βαρδή, θεωρείς πως είναι τεράστια η απώλεια ενός τέτοιου δημιουργού; Είναι έντονη και αναντικατάστατη για την ελληνική δισκογραφία;

Εννοείται πως είναι αναντικατάστατη γιατί ο Αντώνης Βαρδής ήταν σχολή. Ήταν από τους ελάχιστους που είχαν σφραγίδα, αν κάποιος προσπαθούσε να τον μιμηθεί το καταλάβαινες γιατί ήταν σχολή. Έχει γράψει τραγούδια που χαρακτηρίζουν πολλές στιγμές μας, δε λείπει ποτέ από τα προγράμματα κανενός. Και φυσικά από τα στόματα του κόσμου που θέλει να ερωτευτεί με αυτά, να λυπηθεί και να αγαπηθεί. Είναι τεράστια απώλεια.

Πως βλέπεις τα πράγματα στην Ελληνική δισκογραφία το 2014;

Αγωνιώδη! Δεν υπάρχει γκρίζο, υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο. Δηλαδή ή θα ακούς πολύ καλά τραγούδια ή θα ακούς κάποια που και να μην υπήρχαν δε θα έλειπαν στα αυτιά σου. Οπότε τραγούδια που δεν είναι γραφτό τους να αγαπηθούν και αγαπιούνται «επιτηδευμένα» σβήνουν γρήγορα.

Είμαστε δηλαδή στην εποχή του «fast food» σε ότι έχει να κάνει με τα τραγούδια;

Ναι, έχουν γίνει λίγο προϊόντα που εξυπηρετούν την τρέχουσα περίοδο. Μου λείπουν δηλαδή τραγούδια που φτιάχνονται για να γίνουν προίκα. Σαν αυτά του Αντώνη Βαρδή, που τα ακούς και 20 χρόνια μετά. Αν ρωτήσεις κάποιον έξω από το χώρο ποιο τραγούδι πιστεύει οτι θα το ακούει 20 χρόνια μετά δεν ξέρω αν θα έχει να σου δώσει απάντηση.

Ποιο θεωρείς ότι είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η δισκογραφία;

Ο φόβος και η ανασφάλεια των στελεχών των εταιρειών και των καλλιτεχνών. Και μιλάω ως μέρος αυτού, δε βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Χάνεται λίγο η μπάλα με όλη την διαδικασία, χάνεις το τραγούδι που αγαπάς, δε ψάχνεις να βρεις το τραγούδι που θα μιλά στην ψυχή του άλλου.

Εσένα τι είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο στην ελληνική δισκογραφία σήμερα;

Το οτι ξεχνάω τα τραγούδια γρήγορα και σαν τραγουδίστρια ακόμα. Μπορεί να έχω ένα παλιό τραγούδι που έχω καιρό να το τραγουδήσω και να το θυμηθώ και μπορεί να έχω να πω τραγούδι ηλικίας 5 μηνών και να μην το θυμάμαι. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν αποτυπώνονται τα τραγούδια αυτά.

Υπάρχουν καλλιτέχνες που θεωρείς ότι είναι πραγματικά επιτυχημένοι στις μέρες μας;

Νομίζω ο καλύτερος της γενιάς του είναι ο Νίκος Οικονομόπουλος, που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο. Είναι ο πιο ολοκληρωμένος καλλιτέχνης και από θέμα ταλέντου, δε το συζητάμε καν, και από θέμα καλλιτεχνικού προφίλ, ρεπερτορίου. Στα πάντα.

Είναι ένας καλλιτέχνης που δεν έχει χρησιμοποιήσει την προσωπική του ζωή με σκοπό να επωφεληθεί η δουλειά του, το ίδιο κι εσύ. Είναι εύκολο αυτό;

Θα σου απαντήσω με το εξής παράδειγμα. Έχει απασχολήσει ποτέ με τέτοιο τρόπο ο Σωκράτης Μάλαμας;;; Έχει δηλαδή ασχοληθεί κανείς με την καθημερινή του ζωή; Όχι και αυτό γιατί απασχολεί με τα τραγούδια του και την τέχνη του. Αυτό αρκεί.

Εσένα σου έχει κοστίσει αυτό; Θα ήσουν περισσότερο αναγνωρίσιμη αν άφηνες την προσωπική σου ζωή να φανεί;

Ειλικρινά δε με νοιάζει καθόλου.

Οι δισκογραφικές εταιρείες τι μπορούν να προσφέρουν σε έναν καλλιτέχνη στις μέρες μας;

Αυτό που ξέρω όμως για καλλιτέχνες από μικρά έως μεγάλα ονόματα, είναι πως όλοι δουλεύουν με εξωτερικές ομάδες πια. Έχουν λίγο απαγκιστρωθεί από την εταιρεία. Σε εμένα ας πούμε η εταιρεία μου δεν έχει προσφέρει όσα θα έπρεπε. Θεωρώ οτι θα μπορούσε να είχε μια διαφορετική πορεία από αυτή που κατέληξε να έχει με βάση την αρχή που είχαμε κάνει.

Αυτό που πιστεύεις ότι οφείλεται, υπάρχει πληθώρα καλλιτεχνών;

Δε νομίζω, στη δική μας εταιρεία δε θεωρώ ότι υπάρχει τέτοια υπερπληθώρα. Υπάρχουν πολλά μεγάλα ονόματα που είναι δρομολογημένα και έχουν τον χώρο τους στη μουσική. Τα μικρότερα ονόματα θέλουν να βρουν τον δρόμο και εκεί απαιτείται δουλειά. Σε αυτή την κατηγορία νομίζω πως είμαστε τόσοι όσοι μπορεί να αντέξει μια δισκογραφική. Άλλωστε η δισκογραφία είναι μια επιχείρηση που λειτουργεί με νόμους, θα πρέπει όσοι ασχολούνται να έχουν γνώσεις.

Τα ραδιόφωνα πόσο βοηθούν στην προβολή ενός τραγουδιού;

Τα ραδιόφωνα είναι η πόρτα που ή θα σου κλείσει στα «μούτρα» ή θα σου ανοίξει τον δρόμο. Δεν έχει την ίδια δύναμη όσο παλιά αλλά και πάλι είναι ανώτερη από την δύναμη του διαδικτύου. Δεν είμαστε ακόμα σε φάση απεξάρτησης από τα παραδοσιακά μέσα ώστε να ψάξουμε οτι θέλουμε μόνοι μας στο διαδίκτυο. Για παράδειγμα ακόμη και ο Παντελίδης που προκάλεσε πανικό, εγώ όταν τον έμαθα μέσω κάποιου γνωστού έψαξα και είδα το video με τα 4.000.000 views. Έναν τραγουδιστή αν δεν τον έχεις ακούσει πρώτα κάπου πως θα μπεις να τον ψάξεις ξαφνικά στο διαδίκτυο;

Η καλύτερη συνεργασία που έχεις κάνει ως σήμερα ποια ήταν;

Νομίζω πως η πιο ευχάριστη και μακροχρόνια συνεργασία ήταν αυτή με τον Πάνο Κιάμο. Πέρα από το γεγονός ότι ήταν «ξεκούραστη» μιλάμε και για έναν καλλιτέχνη που πάντα πάει καλά, δεν είχαμε άγχος για το αν θα γεμίσει το μαγαζί, ήταν δεδομένο πως θα γίνει πάρτι. Επίσης ο Πάνος είναι ένας καλλιτέχνης που δεν διαχωρίζει σε κατηγορίες τους τραγουδιστές. Όλοι είχαμε φοβερό ήχο, φώτα, την υποστήριξη χορευτικών, μια πολυμελή ορχήστρα. Δεν νιώθαμε σαν κάτι συμπληρωματικό μέχρι να βγει το πρώτο όνομα. Και αυτό σημαίνει γνώση της δουλειάς.

Είναι εύκολο να μην υπάρχει ο ανταγωνισμός και ακόμη και το πρώτο όνομα να δίνει χώρο στους συνεργάτες του;

Είναι αναγκαίο να το καταλάβουν όλοι. Και το ίδιο το πρώτο όνομα καρπώνεται όταν υπάρχει μια ωραία ροή και ένα καλό πρόγραμμα από όλους.

Επειδή μου ανέφερες οτι ήταν η καλύτερη συνεργασία σου, τι ήταν αυτό που πήρες από τον Πάνο Κιάμο και το υιοθέτησες;

Ο Πάνος Κιάμος όπως και ο Νίκος Βέρτης έχουν το ακόλουθο κοινό, ξέρουν ανα πάσα στιγμή τι γίνεται σε όλη την περίμετρο του μαγαζιού. Το μάτι τους είναι παντού. Και είναι φοβερό, είναι χάρισμα καθώς σημαίνει επικοινωνία με τον κόσμο.

Είναι βασικό να υπάρχει αυτή η επικοινωνία του καλλιτέχνη με το κοινό του;

Ναί! Αλλιώς πως θα μεταδώσει οτι κάνει και πως θα καταλάβει τι χρειάζεται το κοινό;;;

Πάμε λίγο στο καινούργιο σου single, με τίτλο «Απογοητευμένη». Ο τίτλος είναι λίγο σκληρός; Τι σε έκανε να το επιλέξεις;

Δε με φόβισε σαν τίτλος, το διάλεξα γιατί μου πάει γάντι το κομμάτι. Ταιριάζω πολύ με τον Βασίλη Γαβριηλίδη και τον Θάνο Παπανικολάου και μάλιστα πιο πολύ από όσο περίμενα κι εγώ. Στο πρώτο μας τραγούδι ανακάλυψα οτι είχα μια διαφορετική φωνή από αυτή που νόμιζα. Ήταν σαν κάτι να με ρύθμισε από την αρχή.Είχαν ακούσει κάτι σε εμένα που δεν το είχα εντοπίσει ούτε εγώ η ίδια. Το ίδιο συνεχίζεται και στο «Απογοητευμένη». Είναι μια κομψή ρούμπα, έχει άμεσο στίχο και η αλήθεια είναι οτι μόλις έπεσε το τραγούδι στα χέρια μου ενθουσιάστηκα.

Ποιές είναι οι προσδοκίες σου;

Θα ‘θελα να το μάθει ο κόσμος και να το αγαπήσει γιατί πραγματικά το αξίζει. Είναι ένα αξιόλογο τραγούδι και θα έλεγα το ίδιο ακόμη και αν το ερμήνευε κάποιος άλλος.

Πάμε να παίξουμε ένα παιχνίδι… Θα σου λέω τίτλους από τραγούδια σου και θα μου λες το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι.

«Άντε γεια» σε ποιον θα το έλεγες;

Θα το έλεγα στον ίδιο μου τον εαυτό τα περασμένα χρόνια. Κοιτώντας με τώρα σε σχέση με 10 χρόνια πίσω είμαι μια άλλη.

Τι «κρατάει πάντα λίγο» για εσένα;

Έχω τη φοβία να πιστεύω πως πάντα λίγο κρατάει η χαρά μου. Νομίζω πως οτι με χαροποιεί στη ζωή μου εγώ το διώχνω από φόβο, ό,τι και να είναι αυτό. Μπορεί να έχει να κάνει με τη δουλειά, με τις σχέσεις. Πιστεύω ότι πάντα κρατάει για λίγο.

Σε τι έχεις «Μαύρα Μεσάνυχτα»;

Σε πολλά. Έχω μαύρα μεσάνυχτα στη Γεωγραφία. Έχω μαύρα μεσάνυχτα στο να συνδυάσω την αντίληψη μου με μια καλή συναισθηματική ευφυΐα. Ακόμη και στην πονηριά έχω μαύρα μεσάνυχτα.

Είναι έξυπνο να λείπει η πονηριά στο επάγγελμα σου;

Καθόλου, είναι βασική έλλειψη για το επάγγελμα. Δεν το έχω καθόλου αυτό το στοιχείο, να χειριστώ κάτι με πονηριά.

Πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου; Αισιόδοξο ή απαισιόδοξο;

Αισιόδοξο. Θέλει πάρα πολύ κόπο να κρατιέσαι αισιόδοξη. Αλλά και με το να κλαις δε βγαίνει κάτι. Πρέπει να πειθαρχείς το μυαλό και να συγκεντρώνεσαι στο τι πρέπει να γίνει.

Από συζητήσεις και από διάφορες μελέτες ενημερώθηκα ότι είναι σε άνθηση το επάγγελμα του ψυχολόγου. Εσένα ποια η γνώμη διότι νομίζω πως στην Ελλάδα το αντιμετωπίζουμε ως ταμπού ακόμη.

Γενικά όλοι εδώ αντιμετωπίζουν κάπως τον άνθρωπο που θα απευθυνθεί έστω και για υποστήριξη σε ψυχολόγο. Το αντιμετωπίζουν σαν κουσούρι και δεν καταλαβαίνω το λόγο διότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει περάσει ένα λούκι. Θα έπρεπε όλοι να έχουν κάνει μια συνεδρία με ψυχολόγο, σαν το σχολείο. Μια σπουδή είναι που έχει να κάνει με την προσωπική σου εξέλιξη. Εγώ το έχω κάνει στο παρελθόν και με βοήθησε πολύ ως άνθρωπο.

Ποιά είναι τα επόμενα σχέδια σου;

Αυτή την περίοδο σε οτι αφορά τις εμφανίσεις μου είμαι στο «Αρένα» στη Ρόδο όπου συνεργάζομαι με τον Βαλάντη και πραγματικά στο μαγαζί γίνεται χαμός. Δισκογραφικά αυτή τη στιγμή θα έλεγα πως είμαι σε μια μεταβατική περίοδο.

Πες μας δυο λόγια για τον Βαλάντη, πως περνάτε;

Ξέρεις τι με εντυπωσιάζει σε εκείνον;;; Πως ακόμη και τον Εθνικό ύμνο να τραγουδήσει σε remix ο κόσμος θα περάσει καλά από κάτω. Είναι άνθρωπος που έχει «ξεφύγει» με την θετική έννοια, λέει πραγματικά οτι του αρέσει, βγαίνει με τραγούδια της Ελευθερίας Αρβανιτάκη να φανταστείς και ο κόσμος τον χειροκροτά, και γενικά ότι κάνει το υποστηρίζει άψογα.

Τι να σου ευχηθούμε;

Να μου ευχηθείτε και να μας ευχηθείτε σε όλους, να κάνει ο καθένας αυτό που μπορεί και να περνά όμορφα.

Συνέντευξη: Σοφία Μπεκιάρη

Φωτογράφιση: byRon

Απομαγνητοφώνηση: Ασημίνα Πασπάλα