Συνέντευξη | Παναγιώτης Πετράκης: «Συνήθως φοβόμαστε αυτό που δε γνωρίζουμε»

Γνωρίζοντας τον Παναγιώτη, η υπερβολή είναι ένα χαρακτηριστικό που σίγουρα δεν μπορείς να διακρίνεις, καθώς είναι ένα παιδί που χαρακτηρίζεται για την αμεσότητα και την ειλικρίνεια του. Λίγο πριν ρίξει αυλαία για φέτος το μιούζικαλ Priscilla στο οποίο συμπρωταγωνιστεί ανάμεσα στο Γιώργο Καπουτζίδη και το Φώτη Σεργουλόπουλο, ο λαμπρός performer χωρίς το make up και τα εντυπωσιακά κοστούμια μας μιλά για την Felicia, την drag queen την οποία υποδύεται επί σκηνής, τη διαφορετικότητα αλλά και την αγάπη, το πιο ουσιαστικό –όπως πιστεύει- στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Η παράσταση στην οποία συμμετέχει έχει κερδίσει την αποδοχή του κοινού χαρίζοντας απλόχερα και ειλικρινώς το γέλιο, το κέφι αλλά και τη συγκίνηση.

Μπορείτε να διαβάσετε την κριτική της συντάκτριας μας Σίσσυ Ζαπάντη ανοίγοντας το σύνδεσμο εδώ.

Βλέπουμε μια παράξενη πόλωση όσον αφορά την αποδοχή και το σεβασμό προς τη διαφορετικότητα. Πως το βλέπεις εσύ;

Το θέμα είναι να γίνονται βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, να εξοικειώνεται ο κόσμος γιατί συνήθως φοβόμαστε αυτό που δε γνωρίζουμε. Σιγά-σιγά θα πάμε προς τα εκεί.

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το Priscilla;

Το μιούζικαλ Priscilla το είδα πριν 3 χρόνια στο Λονδίνο και ξετρελάθηκα τόσο με το ίδιο το μιούζικαλ όσο και με το ρόλο της Felicia. Είναι από τα πιο διασκεδαστικά μιούζικαλ που έχω δει. Μου άρεσε που έβλεπα τον κόσμο με τα χέρια ψηλά να τραγουδά τα τραγούδια μαζί με τους ηθοποιούς, ενώ στο τέλος ήταν όρθιοι μπροστά στις θέσεις τους για δέκα λεπτά και χόρευαν, τραγουδούσαν με κέφι. Κι αυτό συνέβαινε από παιδιά 5-6 χρονών μέχρι 90 σα να γινόταν όλο το κοινό μια μεγάλη παρέα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως βγαίνοντας από την παράσταση αισθανόμουν τόσο ελαφρύς που χόρευα και τραγουδούσα στο πεζοδρόμιο. Όταν έμαθα πως θα γίνει στην Ελλάδα το Priscilla ήταν ένα πολύ μεγάλο όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Υποδύεσαι τον Adam που υποδύεται τη Felicia…

Υποδύομαι τον Adam που έχει δημιουργήσει την drag εκδοχή του. Νομίζω πως δεν ξεχωρίζουν μέσα του αυτές οι δυο εκδοχές. Ο Adam είναι ένα πολύ γοητευτικό πλάσμα που μες την ορμή των νιάτων του μπορεί να γίνει πολύ εκνευριστικό  κι εριστικό. Λατρεύει να πειράζει τους άλλους με ένα ιδιαιτέρως καυστικό χιούμορ, ενώ χαρακτηρίζεται από αμετροέπεια. Μέσα από αυτό το ταξίδι που κάνουν οι τρεις ήρωες, ωριμάζει, βλέπει ότι οι πράξεις του έχουν συνέπειες και πως δεν μπορούν να συγχωρούνται τα πάντα και καταφέρνει να καταλάβει κι εκείνος πως παρά τη δύναμη του, παρά την αποφασιστικότητά του, παρά το γεγονός ότι ξέρει πολύ καλά ποιος είναι, παρά το ότι αποδέχεται την ταυτότητα του 100% και δε δέχεται λάσπη από κανένα, διαπιστώνει πως χρειάζεται να ανήκει σε μια οικογένεια. Αυτό το ταξίδι είναι για τον Adam ένα ταξίδι ωρίμανσης.

O Αdam έχει δεχτεί τη Felicia μέσα του συνυπάρχοντας μαζί της ή όταν γίνεται Felicia αφήνει πίσω τον Adam;

Δε νομίζω ότι ξεχωρίζουν αυτοί οι δυο γιατί πολύ συχνά ο Adam στη ζωή του κάνει show, βγάζει τη Felicia έξω. Ίσως είναι η άμυνά του, ίσως είναι ένας τρόπος για να υπερισχύει.

Η Felicia όταν τελειώνει το show της, ξεμακιγιάρεται και επιστρέφει στον Adam, ενώ η Bernadette, έχει διορθώσει το φύλο της. Πόσο διαφέρουν αυτές οι δυο περσόνες;

Και οι δύο κάνουν drag shows, απλώς η Bernadette έχει επιλέξει να είναι γυναίκα μόνιμα. Μεταξύ των δύο γυναικών δημιουργείται μια πολύ μεγάλη τριβή γιατί ο Adam νομίζει πως τα ξέρει όλα και θέλει να βρει ένα καινούργιο τρόπο performing, δηλαδή δεν του αρκεί να ακούγεται playback, θέλει να τραγουδά ο ίδιος και να μιμείται και τη φωνή του προσώπου που υποδύεται. Αυτό ξενίζει τη Bernadette γιατί είναι της παλιάς σχολής και πιστεύει πως είναι μέρος της δουλειάς να μιμείσαι τις κινήσεις και το στυλ του προσώπου και η μουσική να ακούγεται απλώς από πίσω. Αυτό βέβαια είναι μόνο η αφορμή γιατί νομίζω πως η ρίζα της διαφωνίας του έγκειται στη διαμάχη του παλιού με το νέο που συνέβαινε από πάντα.

Στη σύγχρονη κοινωνία, βλέπουμε γύρω μας διάφορους ανθρώπους να πειραματίζονται με το στυλ και την εικόνα τους προσπαθώντας να βρουν τον εαυτό τους κι αυτό ξενίζει. Γιατί πιστεύεις πως συμβαίνει αυτό;

Καταρχάς να διαφοροποιήσουμε κάτι. Το drag show δεν έχει να κάνει με το πώς ντυνόμαστε ή το πώς συμπεριφερόμαστε στην προσωπική μας ζωή, είναι ένα show, μια καλλιτεχνική έκφραση.

Να επαναδιατυπώσω την ερώτηση λοιπόν, ποια πιστεύεις πως πρέπει να είναι η στάση της κοινωνίας απέναντι σε πρόσωπα σαν την Bernadetteκαι τη Felicia;

Αυτή ακριβώς που προσπαθούμε να περάσουμε μέσα από τo Priscilla. Πρέπει να επικεντρωθούμε περισσότερο σε αυτά που μας ενώνουν παρά σε αυτά που μας διαχωρίζουν. Οι άνθρωποι τείνουμε να βάζουμε μπροστά πράγματα που δεν έχουν τόση σημασία όπως το χρώμα του δέρματος, το σεξουαλικό προσανατολισμό, το σωματότυπο, τη θρησκεία,  πράγματα που είναι δευτερευούσης σημασίας και τα αφήνουμε να μας πουν πως είμαστε διαφορετικοί ενώ είμαστε όλοι άνθρωποι που έχουμε τα ίδια συναισθήματα, τις ίδιες ανάγκες κι αυτό είναι η ουσία.

Ξύνοντας την επιφάνεια και τη λάμψη της Priscillaκυριαρχεί η έννοια της πατρικής αγάπης που αναδύεται στην εξέλιξη του έργου μέσα από ένα ταξίδι αυτογνωσίας για τον Τικ. Πως το εκλαμβάνεις εσύ αυτό;

Ο Τικ έχει προβλήματα με την ταυτότητά του κι αυτά τα προβλήματα τα προβάλει στο παιδί του, δηλαδή νομίζει ότι το παιδί του δε θα τον αποδεχτεί όπως είναι και πως πρέπει να δείξει μια άλλη εικόνα, ενώ το παιδί τον έχει δεχτεί apriori και τον αγαπάει χωρίς να το νοιάζει το πώς είναι ο μπαμπάς του. Πρέπει να δίνουμε περισσότερα εύσημα στα παιδιά γιατί καταλαβαίνουν και δέχονται περισσότερα από εμάς κι αυτό φαίνεται από το προαύλιο ή τη γειτονιά όπου τα παιδιά παίζουν μαζί χωρίς να δίνουν σημασία στις διαφορές τους, καθώς δεν έχουν πληγωθεί ακόμα από διαχωριστικές γραμμές.

Πως βλέπεις αυτό το νέο τύπο οικογένειας που προσπαθεί να διαμορφωθεί και να επικυρωθεί νομικά, δηλαδή ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν και να αναθρέφουν παιδιά;

Σε ότι αφορά το μεγάλωμα παιδιών, το συστατικό που νομίζω πως χρειάζεται περισσότερο είναι η αγάπη και η φροντίδα. Τώρα αν αυτή προέρχεται από ετερόφυλα ή ομόφυλα ζευγάρια, από μια γυναίκα μόνη της, από έναν άντρα μόνο του ή από μια γιαγιά κι έναν παππού για εμένα δεν έχει σημασία.

Προσωπικά με συγκλονίζει οποιαδήποτε είδηση ακούω για προβληματικό μεγάλωμα παιδιών και για αυταρχικά ή εξτρεμιστικά καθεστώτα όπως αυτά που ακούμε αυτό το διάστημα για τα κορίτσια στην ισλαμική κοινότητα της Νιγηρίας. Εσύ τι πιστεύεις ότι πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο, το τετριμμένο «σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;» ή το πως μεγαλώνουμε τελικά τα παιδιά μας;

Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές όταν βλέπεις όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί έξω σε πιάνει μια φοβία για το μεγάλωμα των δικών σου παιδιών. Το να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο μόνο και μόνο για νιώσεις εσύ το αίσθημα πως μεγαλώνεις ένα παιδί αδιαφορώντας για ότι συμβαίνει μέσα ή έξω από το σπίτι σου μπορεί να είναι εγωιστικό. Πάντως δεν είναι μόνο η περίπτωση στη Νιγηρία που αναφέρεις. Εδώ βλέπεις σε κοινωνίες –τις οποίες δεν ξέρω αν μπορώ να πω πρωτόγονες- που υποβάλουν κοριτσάκια σε κλειτοριδεκτομή για να μην μπορούν να νιώσουν ηδονή από το σεξ κι έτσι να μένουν πιστά στον άντρα τους ή γυναίκες που τις καίνε ζωντανές επειδή απάτησαν τον άντρα τους. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι επινοούν πράγματα για να βασανίζουν τους εαυτούς τους και τους γύρω τους.

Ταυτόχρονα εμείς που ζούμε σε «ανεπτυγμένες» κοινωνίες τείνουμε να εθελοτυφλούμε για φαινόμενα-μάστιγες που μας καταπίνουν. Παιδάκια εκπορνεύονται στην Ομόνοια ή άνθρωποι γονατίζουν από την πείνα και τις αρρώστιες αλλά δεν απλώνουμε το χέρι μας να βοηθήσουμε…

Δυστυχώς, τείνουμε να αναισθητοποιηθούμε και να βιώνουμε όλα αυτά που λες και είναι μια ταινία που βλέπουμε από το κάθισμα του καναπέ μας και δε μας αγγίζει. Δεν ξέρω τι είναι σοφότερο να κάθεσαι στη γωνιά σου και να μην μιλάς ή να αντιστέκεσαι αρνητικά στην απευαισθητοποίηση. Νομίζω το δεύτερο. Μέσα από την Priscilla προσπαθούμε από το βήμα μας να οικειοποιηθούμε μια κατάσταση που βάλλεται και να την αγκαλιάσουμε με αγάπη.

Παναγιώτη είσαι ένας άντρας με αθλητικό σωματότυπο που στην σκηνή υποδύεται μια γυναικεία περσόνα, τη Felicia. Πως το βιώνεις αυτό;

Είναι πολύ διασκεδαστικό! Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου το να γίνεσαι κάτι άλλο αυτό που είσαι. Προσωπικά λατρεύω τις μεταμορφώσεις και με γοητεύουν οι ηθοποιοί-χαμαιλέοντες, δηλαδή αυτοί που υποδύονται ρόλους εκ διαμέτρου αντίθετους από την προσωπικότητά τους. Θαυμάζω πολύ να μην φαίνεται ούτε ένα ίχνος από την προσωπικότητά τους στην σκηνή γιατί τότε η μεταμόρφωση είναι απόλυτη, γι’ αυτό προσπαθώ συνήθως οι ρόλοι που υποδύομαι να είναι πολύ διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Όποτε έχει παιχτεί αυτός ο ρόλος έχουν επιλεγεί άτομα με αναπτυγμένο μυϊκό σύστημα για να τονιστεί η φύση της Felicia και τα ρούχα είναι προσαρμοσμένα σε αυτό το αυτό το σώμα.

Όταν συνομιλείτε με τη Felicia, τι είναι αυτό που νιώθεις;

Από την αρχή που είχα δει το έργο είχα τη Feliciaμέσα μου ως μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, σαν έναν άνθρωπο που είχα απέναντι μου κι αυτό κάνει τη ζωή μου πολύ εύκολη. Οπότε όταν βάζω το κοστούμι της αφήνομαι να με πάρει από το χέρι και να με παρασύρει εκεί που νομίζει το ένστικτο μου πως είναι ο ρόλος.

Η Felicia διακρίνεται για την υπερβολή του χαρακτήρα της. Εσένα ποια είναι η σχέση σου με το μέτρο;

Πράγματι η Felicia είναι μια υπερβολική περσόνα, εγώ νομίζω αντιμετωπίζω την καθημερινότητα μου με περισσότερη μετριοπάθεια.

Έχεις κάποια προσωπική ιστορία που θα ήθελες να καταθέσεις ή κάτι που συνέβη πρόσφατα στο ευρύτερο κοινωνικό σου πλαίσιο και θα ήθελες κάποτε να μετουσιωθεί σε ένα βιβλίο ή μια θεατρική παράσταση;

Να σου πω την αλήθεια δε μου έρχεται ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα σπίτι με μεγάλη αγάπη τόσο από τους γονείς μου όσο και από τους παππούδες μας που αποτελούν για μένα πρότυπα χωρίς οι χαρακτήρες τους να έχουν κάτι το λογοτεχνικό ή το ξεχωριστό. Αν κάποια στιγμή με ευλογήσει ο θεός με ένα παιδί, θα ήθελα να το μεγαλώσω με την ίδια δυνατή αγάπη.

Αν μπορούσες να πάρεις δύο μέτρα σε πολιτικό επίπεδο ποια θα ήταν αυτά;

Θα εστίαζα στην εκπαίδευση και στον πολιτισμό. Όσον αφορά την εκπαίδευση νομίζω πρέπει να γίνονται κάπως τεστ σε όσους θέλουν να γίνουν δάσκαλοι για να κρίνουμε αν θέλουν να μεταδώσουν γνώση με ειλικρινή αγάπη για το παιδί κι όχι για να έχουν μια σταθερή εργασία. Ένα δεύτερο πράγμα που θα προσπαθούσα θα ήταν να διοργανώσω ένα διαγωνισμό για την ανάδειξη νέων συγγραφέων ελληνικών μιούζικαλ.

Έχεις κάποιο μέρος από τα ταξίδια που έχεις κάνει που θα ήθελες να μείνεις;

Το Πουέρτο Ρίκο. Έχει ένα μέρος, το Σαν Χουάν που είναι σαν την Πλάκα, πλακόστρωτο με την παλιά ισπανική αρχιτεκτονική, με τις εσωτερικές αυλές και τις μεγάλες σκάλες. Έχει απίστευτες παραλίες με αμμουδιά σαν πούδρα και σμαραγδένιες παραλίες σαν ένα παραμύθι.

Έχεις αγαπημένους συγγραφείς;

Γενικώς μου αρέσουν πολύ τα ιστορικά μυθιστορήματα. Λατρεύω τη Μαίρη Ρενώ, τον Στίβεν Πρέσσφιλντ… Τώρα σε θεατρικούς συγγραφείς μου αρέσουν πολύ ο Σαίξπηρ, οι Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, ο Τέννεση Ουίλιαμς…

Σε μιούζικαλ που είναι και το είδος που υπηρετείς -αν μου επιτρέπεται ο όρος-, ξεχωρίζεις κάποια έργα ως αγαπημένα σου;

Sweenie Todd, Φάντασμα της Όπερας, West Side Story, Kiss Me Kate, Beauty and the Beast είναι από τα πιο αγαπημένα μου, αλλά θα μπορούσα να συνεχίσω τη λίστα. Νομίζω ωστόσο πως χρειάζεται να δοθεί περισσότερος χώρος στο ελληνικό μιούζικαλ. Είναι πολύ σημαντικό ο στίχος που θα μελοποιηθεί να είναι ελληνικός κι όχι να μεταφραστεί γιατί θα είναι στίχος, σύνθεση και συναισθήματα με τα οποία οι Έλληνες θα μπορέσουν να ταυτιστούν καλύτερα. Πιστεύω ότι έχουμε τόσους καλούς δημιουργούς που πρέπει να γίνουν περισσότερα ελληνικά έργα. Θυμάμαι με πολύ αγάπη ένα μιούζικαλ του Κώστα Γάκη, το «Χωρίς Μουσική» που είχα δει πριν μερικά χρόνια. Πρέπει να γίνονται περισσότερα έργα σαν κι αυτό.

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;

Ολοκληρώνουμε τις παραστάσεις μας με την Priscilla την Κυριακή 15 Ιουνίου, ενώ θα επιστρέψουμε με τις Μέρες Ραδιοφώνου με την Ελένη Δήμου, το Μάκη Δελαπόρτα, το Μέμο Μπεγνή, την Άριελ Κωνσταντινίδη, την Ευδοκία Μωϋσίδου, τον Σταύρο Σαλαμπασόπουλο και τον  Στέφανο Οικονόμου στον Προαύλιο χώρο του Badminton.

Κλείνοντας πες μας γιατί πιστεύεις ότι ο κόσμος πρέπει να επιλέξει την Priscilla ανάμεσα σε τόσες αξιόλογες παραστάσεις που ανεβαίνουν αυτή την στιγμή στην Αθήνα;

Γιατί θα περάσει δυο υπέροχες ώρες με πασίγνωστα τραγούδια, επειδή θα γελάσει και θα συγκινηθεί και φεύγοντας θα πάρει κάτι πολύ γλυκό μαζί του.

Info:

Η παράσταση «Priscilla» σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού θα δώσεις τις τελευταίες της παραστάσεις 4, 5, 6, 7, 12, 13, 14, 15 Ιουνίου (Τετάρτη & Κυριακή στις 20:00, Πέμπτη-Σάββατο στις 21:00) στο θέατρο Badminton.

Συνέντευξη στον Αναστάση Πινακουλάκη

Φωτογραφίες: Ιωάννα Αντάρα