Συνέντευξη | Πάνος Καλίδης: «Είμαστε στην εποχή της απομυθοποίησης όλων!»

Δεν έχει φίλους από το χώρο διότι αυτό δεν γίνεται, είναι όλοι «ανταγωνιστές» που κυνηγούν τον ίδιο στόχο, την πρωτιά, δεν τρώει αλλά ούτε και πουλάει παραμύθι, είναι αυθεντικός και αυτό είναι μειονέκτημα για την δουλειά του και η πιο δύσκολη στιγμή του ως σήμερα ήταν όταν έχασε τον μπαμπά του και παράλληλα ετοιμαζόταν να πρωταγωνιστήσει ως πρώτο όνομα σε μαγαζί της Αθήνας… όλα αυτά και πολλά ακόμη, ενδιαφέροντα πράγματα μας αποκάλυψε σε μια συνέντευξη που σίγουρα θα την απολαύσετε όσο και εμείς.

Πάνο σε συναντάμε στο Vox για ακόμη μια σεζόν να ηγείσαι του σχήματος.

Θα έλεγα πως υπάρχει συνεργασία εδώ. Είμαστε όλοι μια καλή ομάδα. Ποιος είναι μπροστά και ποιος είναι πίσω, δεν έχει καμία σημασία. Είμαι 4 χρόνια εδώ. Είναι το σπίτι μου, η έδρα μου.

Πώς νιώθεις που πέφτει το μεγαλύτερο βάρος επάνω σου;

Όταν αποφασίζεις να συνεργαστείς με «επώνυμους» καλλιτέχνες όπως είναι όλα τα παιδιά εδώ (Χολίδης, Χρύσπα, Στικούδη), μοιράζεσαι και την επιτυχία αλλά και την αποτυχία. Όταν ένα σχήμα δουλεύει και πάει καλά και ξαφνικά πάψει να συμβαίνει αυτό, δεν φταις μόνο εσύ, φταίνε και οι άλλοι. Εμείς πάμε καλά, τα πράγματα έχουν πραγματοποιηθεί όπως έχουν προ μελετηθεί γιατί το σχήμα αυτό έχει συζητηθεί με τους επιχειρηματίες και τους μάνατζερ του Vox από την προηγούμενη άνοιξη. Ο Χρήστος είναι ένα όμορφο παλικάρι με πολλά τραγούδια που έχουν γίνει σουξέ, έχει επικοινωνία με τον κόσμο στην πίστα, είναι ένας καλός λαϊκός τραγουδιστής και έχει το κοινό του. Η Χρύσπα είναι καλή λαϊκή τραγουδίστρια, σοβαρή στη ζωή της αλλά με πολύ «καλαμπούρι» στην πίστα. Όσο για την Κατερίνα Στικούδη είναι ένα κορίτσι μοναδικό στην Ελλάδα με χιπ χοπ , πολύ μοντέρνες ιδέες και τυλιγμένη σε ένα πολύ όμορφο εξωτερικό περίβλημα( περιτύλιγμα). Η πορεία και των δύο στο Dancing βοηθάει και τις εμφανίσεις μας εδώ αλλά και τις δικές τους.

Πήγα προχθές στο DWTS να δω τα κορίτσια και επειδή το σόου είναι σε κάποιον όμιλο και εγώ ανήκω σε κάποιον άλλο, ενώ αρχικά κάθισα με την κοπέλα μου στους επίσημους δίπλα από την παρουσιάστρια μετά από 10 λεπτά ήρθαν, μας πήραν, μας άλλαξαν θέση και μας πήγαν στο κοινό. Αυτό λοιπόν έγινε γιατί προωθούν κάποια συμφέροντα.

Τις στηρίζεις και τις δυο εσύ, σε παρακολουθώ και στο twitter.

Φυσικά και τις στηρίζω. Δεν τίθεται θέμα να συνεργάζεσαι με κάποιον και να μην τον στηρίζεις, να πάρεις κάποιον στο πλευρό σου και να μην θέλεις να δώσει και να φανεί το 100% της προσωπικότητάς του. Είναι σα να έχεις ένα αγόρι εσύ για παράδειγμα και να μην το στηρίζεις, τότε τι το θες κοντά σου;;!!

Μου περιέγραψες τι θετικό έχουν οι τρεις καλλιτέχνες που συνεργάζονται μαζί σου. Το θετικό στοιχείο του Πάνου Καλίδη όμως ποιο είναι;

Για εμένα, θα ρωτήσεις τους άλλους τρεις (γέλια). Δεν θέλω να μιλάω για τον εαυτό μου, δεν μου αρέσει. Σιχαίνομαι αυτούς που μιλάνε για τον εαυτό τους. Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου λένε τα πιστεύω τους, τις ιδέες τους, λένε για την καριέρα τους που πάει καλά και δεν βλέπουν τα αρνητικά τους. Εμένα μου αρέσει να βλέπω τα αρνητικά μου και να τα διορθώνω και τα θετικά μου αφήνω να μου τα λένε οι άλλοι.

Τα αρνητικά σου ποια είναι λοιπόν; Αυτά που έχεις εντοπίσει και σου αρέσει να τα λες;

Είμαι πολύ αυθεντικός!!!

Και είναι αρνητικό αυτό;

Ναι… Όταν πηγαίνω για ψώνια με τη φόρμα που φοράω φτιάχνοντας τον κήπο, η οποία είναι και λασπωμένη, βλέπει ο άλλος τον Καλίδη έξω να είναι με τα ρούχα της δουλειάς του ενώ άλλοι συνάδελφοί μου δεν κυκλοφορούν απεριποίητοι. Εγώ θα βγω έξω κι όπως ξυπνήσω το πρωί, με το μαλλί ανακατεμένο, θα πάω να πάρω τσιγάρα από το περίπτερο. Δεν έχω πρόβλημα. Αυτό λίγο στο προφίλ μου με κάνει να είμαι ένας κοινός θνητός. Απομυθοποιούμαι.

Θεωρείς πως ένας καλλιτέχνης δεν πρέπει να απομυθοποιείται;

Ένας καλλιτέχνης, είναι καλλιτέχνης και πρέπει να δείχνει πάντα την καλύτερη φάση της ζωής του. Όταν ένας άνθρωπος γίνεται πρότυπο, γίνεται αγάπη, λατρεία μέσα από τα τραγούδια που κυκλοφορεί, όταν τον δει ο άλλος και τον θεωρήσει κατώτερο ή υποδεέστερο, αμέσως χάνει την έννοια του καλλιτέχνη. Κι αυτό φαίνεται γιατί όλοι οι συνάδελφοί μου είναι στην πένα, προσέχουν ακόμη και όταν πάνε για καφέ. Αγοράζουν και φοράνε τα καλύτερα ρούχα τους για να τους δείξει ένα κανάλι. Εμένα όμως αυτά δεν μου πολυαρέσουν.

Όταν δεν δουλεύω, θέλω ησυχία. Έχω δικούς μου τρόπους να διασκεδάζω, πιο χαλαρούς.

Κοινωνικός είσαι; Θα παρευρεθείς σε κάποια καλέσματα που ξέρεις ότι θα φωτογραφηθείς;

Η δουλειά μου το απαιτεί αυτό. Όμως όταν βγαίνω έξω δεν διασκεδάζω και πολύ. Θα πάω βέβαια σε κάποια εγκαίνια ή σε κάποιο τραπέζι με καλούς φίλους και πελάτες.

Γιατί δεν διασκεδάζεις πολύ;

Η δουλειά που κάνω δεν μου «επιτρέπει» να διασκεδάζω πολύ. Είναι τόσο έντονος ο τρόπος διασκέδασης της δουλειάς μου που όταν για παράδειγμα πάω σε ένα κλαμπ ως θαμώνας και ακούω φασαρία δεν το θέλω. Όταν δεν δουλεύω, θέλω ησυχία. Έχω δικούς μου τρόπους να διασκεδάζω, πιο χαλαρούς.

Η καθημερινότητά σου πώς είναι; Βοηθάς σαν μπαμπάς, είσαι δοτικός μέσα στο σπίτι;

Με πολύ προσπάθεια, νομίζω τα καταφέρνω να είμαι και καλός μπαμπάς. Πρέπει να αφιερώνεις πολλές ώρες της μέρας όταν μεγαλώνεις παιδιά όμως εγώ λόγω του επαγγέλματος μου εκείνες τις ώρες που τα παιδιά δραστηριοποιούνται πρέπει να κοιμάμαι. Πρέπει να ξυπνήσεις νωρίτερα ή να μην κοιμηθείς καθόλου κάποιες φορές για να τα δεις. Νομίζω όμως ότι τα καταφέρνω.

Είσαι ενεργός καλλιτέχνης και παράλληλα μπαμπάς και σύντροφος. Πόσο εύκολο είναι να έχεις προσωπικό χρόνο για την ξεκούραση σου;

Το βασικότερο είναι να έχεις ένα χώρο δικό σου όπου να μπορείς να απομονώνεσαι και να επιτρέπεις στον οργανισμό σου να ξεκουραστεί. Εννιά ώρες ξεκούρασης τις χρειάζεται ένας άνθρωπος και σίγουρα ο ύπνος πρέπει να γίνει σε ένα χώρο που δεν έχουν πρόσβαση τα παιδιά. Εδώ και 2,5 χρόνια που άλλαξα σπίτι και έχω ένα δικό μου ξεχωριστό χώρο για να ξεκουράζομαι, είναι όλα καλά.

Πόσο εύκολα είναι τα πράγματα έτσι όπως έχουν εξελιχτεί στην χώρα μας; Πόσο σε αγχώνει όλη αυτή η κατάσταση τώρα που έχεις μικρά παιδιά;

Το θέμα είναι πολύπλοκο και δύσκολο. Χωρίς να ασπάζομαι τις απόψεις του συνάδελφού μου, του Νότη Σφακιανάκη, φοβάμαι πάρα πολύ για το μέλλον της Ελλάδος. Έχει φανατιστεί πάρα πολύ το κλίμα και ο φανατισμός οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις. Φοβάμαι να μην κλονιστεί η ειρήνη στην Ελλάδα με όλα αυτά που γίνονται. Σίγουρα, από οικονομικής άποψης η χώρα μας είναι στα κατώτερά της και τα δικά μου παιδιά θα δυσκολευτούν να βρουν κάτι καλό να κάνουν, όπως και τα παιδιά όλων. Όμως, όταν κάνεις το χρέος σου ως πατέρας και τα καθοδηγείς σωστά, μετά νομίζω ότι δεν θα έχεις τύψεις για ό,τι γίνει στη ζωή τους.

Έχει φανατιστεί πάρα πολύ το κλίμα και ο φανατισμός οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις. Φοβάμαι να μην κλονιστεί η ειρήνη στην Ελλάδα με όλα αυτά που γίνονται.

Θα ήθελες τα παιδιά σου να ακολουθήσουν το δικό σου επάγγελμα;

Νομίζω ότι δεν θα ασχοληθώ τόσο με την επιλογή του επάγγελμά τος τους όσο με την ώθηση να ξεκινήσουν να κατεβάζουν ιδέες για να κάνουν κάτι εποικοδομητικό. Να προσπαθούν στη ζωή τους, να δουλεύουν για να βγάζουν λεφτά και να μπορούν να αγοράζουν ό, τι θέλουν, να μην τα βρίσκουν όλα έτοιμα. Το τι θα κάνουν όμως ως επάγγελμα είναι δικό τους θέμα γιατί και εμένα ο πατέρας μου ήθελε να κάνω κάτι άλλο, κι όμως αυτό που εγώ επέλεξα να κάνω, μου βγήκε σε καλό.

Στην Ελλάδα άλλωστε ότι δηλώσεις είσαι, ακόμη και πολιτικός, σωστά;

Όπως έχουμε καταντήσει σήμερα, όποιος ήταν καθηγητής σε ένα πανεπιστήμιο, δικηγόρος, ηθοποιός ή τραγουδιστής, έχει γίνει πολιτικός. Αν δεις όσους ανεβαίνουν στα έδρανα της Βουλής , είναι όλοι όσοι δεν έπρεπε να έχουν καμία σχέση με την πολιτική. Εγώ δεν είμαι της άποψης ότι ο καθένας μπορεί να κάνει δέκα πράγματα καλά. Καθένας έχει ξεκινήσει μια καριέρα, την έχει δουλέψει, έχει μάθει να το κάνει καλά και πρέπει να μένει σε αυτό που κάνει. Η άποψη στην Ελλάδα είναι ελεύθερη γι’ αυτό λέω κι εγώ τη δική μου. Δεν μπορεί ο τραγουδιστής να γίνεται παρουσιαστής ή από το μόντελινγκ να εμφανίζεται κάποια στο γυαλί. Εμένα δεν μου αρέσει αυτό. Δεν είναι όλα τόσο ξεφτιλισμένα. Δεν γίνεται να ισχύει το «είσαι όμορφος, πας και προχωράς» ή το «είσαι γνωστός και γίνεσαι πολιτικός». Ηθοποιός τώρα και έγινε δήμαρχος! Από πού και ως που; Έβαλε υποψηφιότητα και τον ψήφισε ο κόσμος. Τον ψήφισε επειδή έπαιζε ένα ρόλο στην τηλεόραση. Πώς θα παίξει το ρόλο του δήμαρχου σε μια πόλη; Θα υπερασπιστεί τα δικαιώματά σου σαν πολίτης; Δήμαρχος πρέπει να βγαίνει κάποιος που έχει αποδείξει ότι αγαπά την πόλη του και την έχει βοηθήσει.

Ένας καλλιτέχνης έχει τόσο μεγάλη δύναμη ώστε να κατευθύνει τον κόσμο πολιτικά;

Όταν αιωρείται ένα θέμα, ένα σενάριο, χρειάζεται κάποιος να δώσει τη σπίθα για να γίνει το μπαμ, για να πιάσουν τα κανάλια το θέμα και να το ξετυλίξουνε. Στην προκειμένη περίπτωση χρειάζεται ένας επώνυμος να θίξει κάποιο θέμα για να δώσει τροφή στα κανάλια να ασχοληθούν. Τα κανάλια δεν ασχολούνται με σοβαρά πράγματα ούτως ή άλλως. Ο κόσμος μαθαίνει επιλεκτικά, ό,τι θέλουν να μάθουν τα κανάλια και τα περιοδικά.

Εσύ τηλεόραση βλέπεις;

Σίγουρα βλέπω κάτι που παίζει η τηλεόραση. Μου αρέσει μια εικόνα που τρεμοπαίζει μέσα στο σπίτι και δεν κλείνει ποτέ. Ακόμα και το βράδυ που κοιμόμαστε, η τηλεόραση παραμένει ανοιχτή. Όταν δω κάποιος να πετάει μια σπόντα, θα δώσω προσοχή, επίσης θα δω τι καιρό θα κάνει. Τα κοσμικά τα παρακολουθώ πολύ επιφανειακά. Δεν δίνω σημασία γιατί ξέρω πως εκείνη την ώρα, αυτό που βγαίνει, βγαίνει τεχνητά με απόφαση κάποιας εταιρείας ή κάποιου καναλιού. Γενικά από την τηλεόραση, μαθαίνουμε όσα θέλουν κάποιοι να μάθουμε.

Σε ενοχλεί όλο αυτό;

Δεν με ενοχλεί. Δεν επηρεάζομαι από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο ή τα έντυπα. Τα βλέπω και απλά παρατηρώ πού κατευθύνουν τον κόσμο. Έχω τη δική μου κρίση για να δω αν θα πάω εκεί που με κατευθύνουνε.

Δεν μπορεί ο τραγουδιστής να γίνεται παρουσιαστής ή από το μόντελινγκ να εμφανίζεται κάποια στο γυαλί. Εμένα δεν μου αρέσει αυτό.

Άρα, μπορούμε να «στήσουμε» και έναν καλλιτέχνη με αυτόν τον τρόπο;

Λίγοι έχουν στηθεί έτσι;;; Τι μου λες;;; Στα Fame Story και όλα αυτά δεν έστηναν καλλιτέχνες;;; Μπορεί ένας τραγουδιστής που δεν έχει καθόλου φωνή, να τον φτιάξουνε στο στούντιο Παβαρότι, να του γράψει ο καλύτερος στιχουργός και να τον βάλουν σε ένα μαγαζί να δουλεύει σαν πρώτο όνομα. Μπορεί όλο το πράγμα γύρω του να είναι φτιαχτό σίγουρα.

Υπάρχουν πραγματικά, μεγάλα ονόματα δημιουργών που θα δώσουν ένα τραγούδι και θα γίνει επιτυχία;

Αυτοί που δουλεύουν πνευματικά, έχουν ένα ξεχωριστό ταλέντο. Δεν μπορείς να αμφισβητήσεις το ταλέντο του Φοίβου, του Παπαδόπουλου, της Γιαννατσούλια, του Φιλίππου, του Θεοφάνους. Είναι πάρα πολλοί στην Ελλάδα που δουλεύουν πνευματικά και αυτό δεν μαθαίνεται.

Είναι όμως κάποιος που θα δώσει ένα τραγούδι και θα γίνει σίγουρα επιτυχία λόγω της υπογραφής του ονόματος του;

Είναι όπως όταν πας σε ένα μαγαζί με μπουζούκια για να διασκεδάσεις και σκέπτεσαι πως εκεί τραγουδάει ο «τάδε» που σου αρέσει, άρα θα περάσεις καλά. Αν δεν ξέρεις αυτόν που τραγουδάει, δεν πας, δεν εμπιστεύεσαι τον άγνωστο. Αν και ένας άγνωστος μπορεί να κάνει και καλύτερο πρόγραμμα από ένα γνωστό πολλές φορές. Νομίζω σου απάντησα!

Τα ραδιόφωνα πόσο συμβάλλουν στην επιτυχία ενός τραγουδιού; Πόσο κατευθυνόμενο μπορεί να είναι όλο αυτό;

Τα 4-5 μεγάλα ραδιόφωνα της Αθήνας είναι το κλειδί της υπόθεσης. Αν δεν σε παίξουν ποτέ αυτά τα ραδιόφωνα δεν πρόκειται ποτέ να κάνεις επιτυχία. Ακόμα και να έχεις το μεγαλύτερο σουξέ και τον καλύτερο μουσικοσυνθέτη. Οπότε το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να σε παίξουν. Υπάρχουν περιπτώσεις όμως και εξαιρέσεις, όπως να βγάλεις ένα τραγούδι στο ίντερνετ και να γίνει σουξέ.

Ο Παντελής Παντελίδης ανήκει σε αυτή τη κατηγορία, αφού στην ουσία ξεχώρισε μόνος του μέσα από το διαδίκτυο;

Ο Παντελής Παντελίδης έχει πάρα πολύ μεγάλο ταλέντο, είναι μουσικοσυνθέτης και γράφει μόνος τα τραγούδια του. Αν έχεις τέτοιο ταλέντο και σε επιλέξει το ίδιο το κοινό από το ίντερνετ, ένα μέσο, όπου μπορούν να σε δουν εκατομμύρια κόσμος στην Ελλάδα, σημαίνει πως σίγουρα θα προχωρήσεις. Μάλιστα το ίντερνετ είναι πιο δύσκολο από το ραδιόφωνο, γιατί το δεύτερο σε προωθεί πιο εύκολα και γρήγορα, για διάφορους λόγους που δεν θα αναφέρουμε. Αν είσαι καλός, λοιπόν, θα ξεχωρίσεις κι αυτό το παιδί έχει ταλέντο.

Ο Παντελής Παντελίδης έχει πάρα πολύ μεγάλο ταλέντο, είναι μουσικοσυνθέτης και γράφει μόνος τα τραγούδια του.

Είσαι από τους ελάχιστους που το λες αυτό για τον Παντελή Παντελίδη, γιατί γενικά έχει αμφισβητηθεί πολύ σαν καλλιτέχνης.

Κάνουν μεγάλο λάθος οι συνάδελφοί μου και θα το δούνε εν καιρώ. Όπως και με τον Χατζηγιάννη που είχε βγει με ένα τραγούδι σε ένα τηλεοπτικό σήριαλ, που είχε γράψει ο ίδιος και έγινε σουξέ. Έλεγαν πως είναι ένας πιτσιρικάς κι αναρωτιόντουσαν αν θα κρατηθεί ή όχι. Ο Χατζηγιάννης λοιπόν έγραφε τα τραγούδια μόνος του κι ήταν μουσικός με πραγματική μουσική παιδεία και είναι πολύ βασικό αυτό όταν είσαι τραγουδιστής. Έγραφε τραγούδια από καρδιάς και δεν ασχολήθηκε με άλλα πράγματα, δεν έβγαλε προς τα έξω καμιά γκόμενα για να πάρει πόντους, δεν έχτισε θεμέλια πάνω σε άμμο. Όταν μια καριέρα χτίζεται σε δυνατά θεμέλια δεν χαλάει εύκολα. Όταν γράφεις μόνος μουσική και γράφεις καλά δεν πρόκειται να στο πάρει κανένας αυτό και θα κάνεις πάντα καλή δουλειά κι ο κόσμος θα σε αγαπάει. Άρα, γυρνώντας στον Παντελή Παντελίδη, εκτός της εξωτερικής του εμφάνισης, που δεν έχεις κάτι να ζηλέψεις, έχει μεγάλο ταλέντο στο να γράφει και να ερμηνεύει καψούρικα τραγούδια κι όχι μόνο.

Θεωρείς ότι είναι ένας από τους λόγους της στροφής του ραδιοφώνου ξανά στο λαϊκό τραγούδι;

Το ραδιόφωνο δεν επηρεάζεται τόσο εύκολα. Όταν επικρατούσε και βασίλευε το pop στα ραδιόφωνα, είχε βγει και ο Ξανθιώτης που είχε βγάλει το “Τσικουλάτα” και είχε γίνει πανικός με αυτό το τραγούδι. Στροφή γίνεται από κορεσμό του ραδιοφώνου. Όταν παίζει 4-5 χρόνια pop συνέχεια, κάποια στιγμή θέλει να κάνει την αλλαγή και γυρίζει σε μοντέρνα ή λαϊκά. Γίνεται στροφή, όπως κάποτε ήταν της μόδας τα club των ’80s μετά τα μπουζούκια και μετά πάλι τα club. Αυτό αλλάζει ανά τετραετία με πενταετία, που αλλάζει και η μόδα.

Τώρα είμαστε ξανά στην εποχή που η μόδα επιτάσσει τα μπουζούκια;

Είμαστε στην εποχή της απομυθοποίησης όλων.

Δεν θέλω να μιλάω για τον εαυτό μου, δεν μου αρέσει. Σιχαίνομαι αυτούς που μιλάνε για τον εαυτό τους.

Το ίδιο ισχύει και για τον καλλιτέχνη;

Σαφώς, έχει γίνει φθηνός, αφού βγαίνει συνέχεια στις τηλεοράσεις, στα πάνελς, στις διαφημίσεις… παλιά που έβλεπες κάποιον στις διαφημίσεις, σε αφίσα και ήθελες να πας να τον δεις ήταν καλό. Τώρα όλοι τραγουδάνε παντού. Για παράδειγμα τα ραδιόφωνα μας υποχρεώνουν να πηγαίνουμε να τραγουδάμε live σε γειτονικά κλαμπάκια. Πρέπει να ζήσουνε όμως και τα ραδιόφωνα, να έχουν αποδοχές. Παλιά είχαν από τις διαφημίσεις όμως τώρα δεν παίζει αυτό, αποδοχές έχουν από τους καλλιτέχνες ή από λίγες εταιρείες που κάνουν διαφήμιση. Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα να απομυθοποιείται ο καλλιτέχνης και να αδυνατίζει το ελληνικό τραγούδι. Το μεγάλο χτύπημα βέβαια ήταν με τον υπολογιστή, όταν καταργήθηκε ο δίσκος και αντικαταστάθηκε με το cd και έπεσαν οι πωλήσεις. Τώρα πια κατεβαίνουν από το ίντερνετ.

Έχουν βρεθεί όμως τρόποι ακόμα και έτσι να διασφαλίζεται η δουλειά του καλλιτέχνη.

Αν googlάρεις το “Μια ακόμα μαχαιριά”, του Καλίδη, θα σου εμφανίσει δέκα σελίδες απ’ όπου μπορείς να το κατεβάσεις, άλλες επί πληρωμή, άλλες τσάμπα. Εσύ λοιπόν τι θα επιλέξεις να δώσεις 3.5 ευρώ να το κατεβάσεις σε mp3 ή να το πάρεις τσάμπα;

Δεν θεωρείς όμως πως είχαμε φτάσει σε ένα σημείο που η τιμή του cd στην αγορά είχε ξεπεράσει τα όρια;

Το cd έκανε 12 ευρώ και αντιστοιχούσε σε μια δουλειά ενάμιση μήνα. Τη Louis Vuitton γιατί πας και την αγοράζεις 700 ευρώ; Όλα έχουν την αξία τους σύμφωνα με αυτό που σου προσφέρουν.

Η διανομή cd μέσω εφημερίδων και περιοδικών είναι ίσως μια οικονομική και άμεση λύση ώστε να φτάνουν στα σπίτια του κόσμου οι δουλειές ενός καλλιτέχνη αντί να πηγαίνουν στο δισκοπωλείο;

Στο δισκοπωλείο πόσο έχει το cd τώρα; Γύρω στα 5-6 ευρώ; Στο περιοδικό θα πάρεις με 3 ευρώ και τα δύο. Είναι πλέον πάρα πολύ φθηνό και οι αποδοχές της εταιρείας και του καλλιτέχνη είναι 1 με 1.5 ευρώ για κάθε cd, πολύ φθηνά. Γι’ αυτό και γίνονται πλασματικοί και εικονικοί πλατινένιοι δίσκοι. Αν το περιοδικό πούλησε 40.000 κομμάτια και ήσουν μέσα στο περιοδικό έκανες 3 φορές πλατίνα, είτε είχες σουξέ είτε όχι. Είναι λίγο περίεργα τα πράγματα.

Είναι δύσκολο στις μέρες μας να γίνονται ολοκληρωμένες δουλειές;

Είναι, γιατί τα χρήματα που χρειάζεσαι για να πληρώσεις 12-15 ώρες στο στούντιο το λιγότερο και άλλους 12-15 μουσικούς να παίξουν στο cd σου, συν όλη η δουλειά που χρειάζεται για να χτιστεί αυτό, συν τα λεφτά που θα χρειαστείς για να αγοράσεις τα τραγούδια είναι έξοδα που δεν τα βγάζεις ποτέ από τις πωλήσεις ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ. Για αυτό βγάζουν όλοι ένα-ένα τα τραγούδια και μετά κυκλοφορούν ολοκληρωμένο άλμπουμ.

Έχεις κάνει λάθος επιλογές στη ζωή σου που να μετάνιωσες;

Ως άνθρωπος έχω κάποια πάθη, που πιστεύω κι από την αρχή να είχα γεννηθεί θα τα ξανάεκανα με τον ίδιο τρόπο.

Τα πισώπλατα μαχαιρώματα θεωρείς πως είναι αναπόφευκτα στον χώρο σου;

Στην δουλειά μας υπάρχουν ομάδες και συμφέροντα. Αν εσύ δεν υποστηρίζεις τα συμφέροντα κάποιου δεν μπορείς να προχωρήσεις, γιατί δεν σε βοηθάνε. Όπως κι εγώ δεν θα τον βοηθήσω, γιατί δεν έχω συμφέροντα από αυτόν. Δεν ζούμε στη χώρα που ο ένας βοηθάει τον άλλο. Δεν είναι πισώπλατα μαχαιρώματα ακριβώς, είναι κοψίματα. Για να καταλάβεις, πήγα προχθές στο DWTS να δω τα κορίτσια και επειδή το σόου είναι σε κάποιον όμιλο και εγώ ανήκω σε κάποιον άλλο, ενώ αρχικά κάθισα με την κοπέλα μου στους επίσημους δίπλα από την παρουσιάστρια μετά από 10 λεπτά ήρθαν, μας πήραν, μας άλλαξαν θέση και μας πήγαν στο κοινό. Αυτό λοιπόν έγινε γιατί προωθούν κάποια συμφέροντα. Γιατί εγώ που είμαι από άλλη εταιρεία να είμαι πίσω από την παρουσιάστρια και να με παίρνει συνέχεια η κάμερα και να με προωθεί; Αυτό εγώ δεν το λέω πισώπλατο μαχαίρωμα, αλλά συμφέρον. Με ενόχλησε, μου χάλασε τη διάθεση για αυτό σηκώθηκα και έφυγα.

Μου δίνεις την εντύπωση πως είσαι ένας καλλιτέχνης που δεν μασάει τα λόγια του, θα πεις την άποψή σου. Ισχύει;

Φυσικά και ισχύει.

Έχει τύχει να πεις πράγματα που μετά να μετάνιωσες ή να σου «γυρίσαν» μπούμερανγκ;

Γενικά λένε καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς. Αλλά για να το πω σημαίνει πως έπρεπε και δεν μπορούσα να το κρατήσω μέσα μου. Ίσως να μετάνιωνα περισσότερο αν το κρατούσα. Δεν μετανιώνω για αυτά που κάνω, όχι.

Σου έχουν κλείσει πόρτες από μια τέτοια συμπεριφορά, όχι πως ήταν λάθος, αλλά ίσως δεν μπορούν να τη δεχτούν όλοι.

Δεν ξέρω. Προς το παρόν δεν με έχει επηρεάσει αρνητικά η ειλικρίνεια μου. Δεν μου αρέσει το ψέμα και ήδη ζούμε σε μια ψεύτική κοινωνία και είμαι δύσπιστος ως χαρακτήρας, δεν τρώω όμως ούτε και πουλάω παραμύθι.

Φίλους από τον χώρο έχεις;

Όχι.

Γιατί;

Πως να είμαι φίλος όταν με κάποιον είμαι ανταγωνιστής; Όταν είσαι στο ρινγκ και παίζεις ξύλο με κάποιον και σου σπάει και ματώνει τη μύτη ή το πόδι, θα φύγετε μετά μαζί ως φιλαράκια; Δεν γίνεται αυτό. Όλοι είναι ανταγωνιστές μου. Δεν σημαίνει πως είναι εχθροί μου, απλώς δεν είναι φίλοι μου.

Φιλίες εκτός του χώρου από τα παιδικά σου χρόνια διατηρείς;

Φυσικά. Έχω άπειρα φιλαράκια από τα παιδικά μου χρόνια. Από το χωριό μου, τη Δράμα. Βρισκόμαστε, πηγαίνουμε στην ύπαιθρο για κυνήγι, μέχρι και σήμερα.

Στο χωριό σου πας συχνά;

Ναι, πάω.

Εκεί σε αντιμετωπίζουν σαν τον Πάνο που γνώριζαν όλα τα χρόνια ή σαν τον Καλίδη τον τραγουδιστή;

Με σέβονται περισσότερο απ’ ότι με σεβόντουσαν, γιατί αναγνωρίζουν τα πράγματα που έχω κάνει και τον κόπο μου. ‘Άλλοι βέβαια προσπαθούν να με μειώσουν, γιατί νιώθουν μειονεκτικά απέναντί μου. Δεν παίρνω τις μετρητοίς τίποτα από τα δύο. Όποιος με κάνει εμένα να περνάω καλά και με όποιον γουστάρω κάνω παρέα.

Αν σου ζητούσα να μου περιγράψεις μια δυσκολία που έζησες από το ξεκίνημά σου μέχρι σήμερα, που σου έχει χαραχτεί έντονα στο μυαλό ποια θα ήταν αυτή;

Όταν έχασα τον πατέρα μου το 2005 κι έπρεπε να ξεκινήσω στο Caramela στη Συγγρού, είχα να αντιμετωπίσω την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και παράλληλα ένα δυνατό ξεκίνημα για μένα.

Πιστεύεις πως ηγήθηκες ενός σχήματος πολύ νωρίς;

Σε ευχαριστώ καταρχήν γιατί με κάνεις να νιώθω μικρός με αυτό που λες “πολύ νωρίς”, γιατί ήμουν 27 χρονών, δεν ήμουν μικρός.

Στην Αθήνα όμως όταν ήρθες δεν ήταν νωρίς που ηγήθηκες ενός σχήματος; Δεν είναι πιο δύσκολα εδώ τα πράγματα ειδικά όταν υπάρχει ο ανταγωνισμός που μου ανέφερες;

Ηγήθηκα ενός σχήματος σε ένα ολοκαίνουριο μαγαζί που ξεκινούσε τότε. Δεν μπήκα πρώτο όνομα στο Αθηνών Αρένα, το καλύτερο μαγαζί της Αθήνας.

Υπάρχει δηλαδή διαχωρισμός στα μαγαζιά;

Και βέβαια υπάρχει. Όταν ξεκινάς σε ένα μαγαζί που δε το ξέρει κανένας το πιο πιθανό είναι να μην «πάει». Άρα λες ότι “οκ ο τάδε που έχει δυο σουξέ, πήγε σε ένα καινούριο μαγαζί, για να πάμε να τον δούμε”. Αν αυτός είναι καλός, ξεκινάς και δουλεύεις και πας καλά. Το να είσαι ανώνυμος όμως, να μην σε ξέρει η Αθήνα και να κρατήσεις ένα μαγαζί που το κρατούσε πέρσι ένα μεγάλο όνομα είναι ρίσκο, όλοι θα κοροϊδεύουν τον επιχειρηματία και θα λένε δεν ξέρει τι κάνει.

Έχεις ψωνιστεί καθόλου, έχεις νιώσει πως χάνεις τον έλεγχο με το επάγγελμα που κάνεις;

Όχι ποτέ, γιατί το μεγαλύτερό μου πλεονέκτημα είναι πως θέλω να έχω τον έλεγχο σε όλα. Όταν κάτι περνάει από μπροστά μου και το ζω για πρώτη φορά τρομάζω, γιατί δεν το ξέρω.

«Μια ακόμη μαχαιριά» το νέο σου τραγούδι. Μίλησε μου λίγο για αυτό, ποιες είναι οι προσδοκίες σου;

Κυκλοφορεί από τη Spicy με την οποία συνεργάζομαι εδώ και 4 χρόνια, με τον ίδιο μουσικοσυνθέτη και πρόκειται για μια μπαλάντα πολύ όμορφη που μου αρέσει πολύ. Έχει σκληρές φράσεις, όπως το “μη σώσεις κι έρθεις να με βρεις” αλλά τις λέμε στην καθημερινότητα μας πολλές φορές. Ήδη παίζει στα ραδιόφωνα και στο μαγαζί που το τραγουδάω, συμμετέχει μαζί μου και ο κόσμος και πιστεύω στους επόμενους μήνες θα γίνει επιτυχία.

Ο κόσμος με τι ύφος κομματιών πιστεύεις σε έχει συνδυάσει περισσότερο;

Νομίζω με χορευτικά κομμάτια με έχει μάθει ο κόσμος, το “Γεια σου”, το “Παραγνωριστήκαμε”, το “Τρελή Ιδέα”… Αλλά το ξεκίνημα μου ήταν με μπαλάντα, το “Αχ Μοναξιά μου”. Η νεότερη γενιά τώρα σε ηλικία 15-18 όπου παίρνει το πρώτο DVDplayer και ακούει μουσική, επιλέγει αυτό που παίζουν τα ραδιόφωνα και το ακούει κάνοντας τον καλλιτέχνη αγαπημένο της. Τον ακούει με αυτό τον τρόπο για 2-3 χρόνια και έπειτα πάει σιγά σιγά και τον ακούει και στα μπουζούκια. Μετά οι θαυμαστές παντρεύονται, ο καλλιτέχνης συνεχίζει και κάποια στιγμή σταματάνε να ακούνε τη μουσική του.

Πιστεύεις δηλαδή πως κάποια στιγμή ο άνθρωπος σταματά να ακούει μουσική;

Απλά όταν μεγαλώσεις δεν πας πια στα μπουζούκια ή σε club, δεν ασχολείσαι τόσο πολύ με τη μουσική και αλλάζεις τρόπο ζωής. Εσύ κάνεις τα ίδια πράγματα που έκανες στα 22 σου; Δεν νομίζω. Δεν μπορείς να χτυπιέσαι κάθε βδομάδα στα μπουζούκια. Θα το κάνεις για 1-2 χρόνια στη ζωή σου, μετά θα βαρεθείς τα ξενύχτια, τα ποτά, τη καπνίλα, τον δυνατό ήχο και θα αλλάξεις τρόπο διασκέδασης. Θα πηγαίνεις με τα φιλαράκια σου για φαγητό, να πιείς το κρασάκι σου με την ήρεμη μουσική και την κιθαρούλα… Κι έτσι αλλάζεις.

Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να μου πεις πως βλέπεις τον εαυτό σου σε 10 χρόνια;

Θα ήθελα να βγάζω καλά τραγούδια, να τα αγαπάει ο κόσμος και να έρχεται να με βλέπει. Να συνεχίσω να πρωταγωνιστώ σε μαγαζιά της νύχτας, να μεγαλώσουν και να έχουν υγεία τα παιδιά μου κι εμείς.

Συνέντευξη & Επιμέλεια: Σοφία Μπεκιάρη

Φωτογράφιση: byRon

Απομαγνητοφώνηση: Ελένη Κεφαλληνού & Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη