Συνέντευξη | Κωνσταντίνα: «Αν πατήσεις τον «κάλο» του Έλληνα θα τσιρίξει ενώ στη Κύπρο θα συμπεριφερθεί πιο ήπια!»

Για πόσα χρόνια ήλπιζε πως θα συναντήσει ξανά τον αγνοούμενο πατέρα της, πως αντιμετώπισαν οι Κύπριοι την άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας τους και πως αντιδρούν οι Έλληνες, πόσο έχει αλλάξει η δισκογραφία στις μέρες μας και κατά πόσο έχουν ευθύνη οι καλλιτέχνες για την όποια αλλαγή, πόσο εύκολο είναι να συνεργάζονται μεγάλα ονόματα και άραγε υπήρξε στιγμή που φοβήθηκε μήπως την «προδώσει» κάποιος συνεργάτης της;

Όλα αυτά και πολλά ακόμη ενδιαφέροντα θέματα μας ανέπτυξε η Κωνσταντίνα με απόλυτη ειλικρίνεια… Αμέσως τώρα στο Tralala.gr

Κωνσταντίνα μου σε συναντάμε εδώ στο σπίτι σου… καλοκαιράκι πια! Πώς είσαι αυτή την περίοδο;

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι τόσο καλά τα πράγματα αυτή την περίοδο. Στο σύνολό τους εννοώ δεν είναι καλά. Η κοινωνία είναι σε μια περίεργη κατάσταση κι αυτό επηρεάζει την προσωπική μας ζωή, την ψυχολογία μας, τα πάντα. Είναι όλα «φλου», δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο και όσο αισιόδοξοι και να είμαστε δεν μπορούμε να μην επηρεαζόμαστε από όσα συμβαίνουν γύρω μας, μιας και η χώρα βρίσκεται σε δύσκολη θέση.

Διανύουμε πιστεύεις μια από τις πιο δύσκολες στιγμές μας;

Νομίζω είναι μια ιστορική στιγμή αυτή που περνάμε και τα αποτελέσματα δεν θα φανούν άμεσα. Θα περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβουμε τι έχει συμβεί στις μέρες μας. Το λέω αυτό γιατί είμαι ένα παιδί που έχει περάσει τον πόλεμο, έχει περάσει τη διχόνοια που είχε προηγηθεί του πολέμου με το πραξικόπημα της Κύπρου, το έζησα όλο αυτό. Οπότε είναι σαν να αναβιώνω αυτές τις καταστάσεις σε μια πιο ώριμη θέση από ότι ήμουν τότε που δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε.

Ξεχνάς ποτέ καταστάσεις σαν αυτή; Γίνεται να φύγουν από μέσα σου ή να μην είναι η πρώτη σου σκέψη όταν έρχονται τέτοιες δύσκολες στιγμές;

Όταν έχεις ζήσει όλα αυτά τα πράγματα πλέον αισθάνεσαι φόβο γιατί βλέπεις πως αρχίζει να υπάρχει διχόνοια. Όταν βλέπεις πως η πατρίδα σου είναι σε δύσκολη θέση ξέρεις πως το όπλο μας είναι να είμαστε ενωμένοι, ώστε να μην δούμε ό,τι είδαμε στην Κύπρο: αδέλφια να σκοτώνουν αδέλφια. Έχω δει μπροστά μου να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο.

Ξεπερνιέται ποτέ αυτό το σοκ, του να βλέπεις να σκοτώνονται μεταξύ τους ακόμα και συγγενείς; Και πώς αυτό σε επηρεάζει στη μετέπειτα πορεία σου;

Όχι δεν ξεπερνιέται. Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω πώς επίδρασε σε μένα. Ήταν τόσα πολλά μαζεμένα και πιστεύω πως βγαίνουν στην αύρα του ανθρώπου. Το ότι έχει μια θλίψη η ματιά μου δεν είναι τυχαίο. Κι εκτός από αυτά που έζησα, έχω κι έναν αγνοούμενο πατέρα. Οπότε ίσως όλα αυτά είναι πράγματα που σκληραίνουν τον άνθρωπο και τον κάνουν αγωνιστικό, αλλά στο βάθος φυσικά πάντα υπάρχουν κι οι ευαισθησίες.

Μου φαίνεται πολύ έντονο σαν συναίσθημα όλο αυτό, διότι είναι κάτι που δεν το έχω ζήσει. Ειδικά λέγοντάς μου για τον πατέρα σου που είναι ακόμη αγνοούμενος προσπαθώ να διαχειριστώ πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Για πόσα χρόνια υπήρχε η ελπίδα ότι θα τον ξαναδείς;

Υπήρχε για πολλά χρόνια η ελπίδα. Περνώντας όμως ο καιρός ελπίζουμε πια να μπορέσουμε να τον βρούμε σε κάποιο ομαδικό τάφο, όπως έχουν βρεθεί εκεί πολλοί αγνοούμενοι πολέμου, για να μπορέσουμε να τον θάψουμε. Το θέμα είναι πως έχουμε ζήσει κι ένα δεύτερο «Αττίλα» στην Κύπρο, με το οικονομικό ζήτημα. Αυτό που μας φοβίζει είναι πως θα γίνει και εδώ το ίδιο, αν και εγώ πλέον δεν φοβάμαι γιατί δεν έχω να χάσω τίποτα πια. Ό,τι ήταν να χάσω το έχασα.

Πιστεύεις πως είναι άδικο ο λαός να «εισπράττει» τις αποφάσεις 5-10-100 ατόμων που διαχειρίζονται την μοίρα όλων; Είναι δημοκρατία αυτό που βιώνουμε;

Δεν είναι δημοκρατία και μιλάμε για αδικία πραγματική και δεν μιλάω μόνο για τον εαυτό μου. Παρακολουθώντας τα επίκαιρα θέματα βλέπω πως η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Κάποιοι προσπάθησαν να φέρουν το παράδειγμα της Κύπρου σαν ένα πολύ καλό παράδειγμα, «η Κύπρος λέει που υπάκουσε» και το θεωρούν στο ενεργητικό τους πλέον ως κατόρθωμα! Αυτό με εξοργίζει! Μιλώ για παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είπαν πως η Κύπρος έσκυψε το κεφάλι και υπάκουσε. Η δική μας η κυβέρνηση που είδε πως δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν αλλιώς αντί να κυνηγήσουν αυτό που λένε ότι κυνηγούν, όπως τη διαφθορά και το μαύρο χρήμα, δεν το κάνουν. Αντιθέτως μάλιστα. Αυτοί που είχαν το μαύρο χρήμα ή βοηθήθηκαν ή με τον τρόπο τους έβγαλαν τα λεφτά τους έξω και την πλήρωσε ο λαός.

Πολλοί λένε πως ίσως είμαστε και λίγο υπερεκτιμημένοι σαν λαός. Μήπως θεωρούμε πως είμαστε μοναδικοί σε σχέση με άλλους λαούς; Θέλω να πω πως έγιναν όλα αυτά και τη στιγμή που υπήρχε τόσο άγχος κάποιοι έτρεξαν να πουν πως είμαστε στις 2 βδομάδες που κατέρρευσαν τα πάντα από το πουθενά, κι όμως οι παραλίες ήταν γεμάτες, το ίδιο και οι καφετέριες… Μήπως ο Έλληνας δεν είναι έτσι όπως τον έχουμε στο μυαλό μας και ίσως είμαστε και λίγο καλοπερασάκηδες;

Καθόλου δεν το πιστεύω αυτό. Αυτό είναι άμυνα του κόσμου που θέλει να ξεφύγει. Δεν είναι πως δεν τον νοιάζει, γιατί ήδη έχει ζήσει στο πετσί του όλα αυτά τα χρόνια το ξεφτίλισμα και την υποβάθμιση. Είναι σαν να μας υποτιμούν. Απλά είμαστε ελεύθερο πνεύμα σαν λαός και άνθρωποι που αν και καταπιεσμένοι μπορούμε σε δύσκολες καταστάσεις να βρίσκουμε τον δυναμισμό μας και να είμαστε αποτελεσματικοί. Οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί μας δεν είναι αντάξιοι των καταστάσεων.

Οι πολιτικοί μας δεν είναι μια δική μας μικρογραφία όμως; Εμείς δεν τους επιλέγουμε τόσα χρόνια;

Απλά δεν έχουμε ηγέτες. Αν υπήρχαν σίγουρα ο λαός θα το καταλάβαινε, αλλά στην εποχή μας δεν υπάρχουν τέτοια άτομα.

Τόσο η Κύπρος που έζησε δυσκολίες αλλά και η Ελλάδα, πόσο μοιάζουμε σαν χαρακτήρες και σαν συμπεριφορές; Και οι δυο χώρες νιώθουν σαν μία, πως είμαστε ίδιοι, αλλά θα ήθελα και τη δική σου γνώμη ως Κύπρια που ζει τόσα χρόνια στην Ελλάδα.

Υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές. Επειδή όμως από 15 χρονών ζω στην Ελλάδα δεν ξέρω ακριβώς το πώς αντιδρά ο κόσμος. Βλέπω πως όταν έγινε αυτό με τις τράπεζες στην Κύπρο ο κόσμος δεν συμπεριφερόταν όπως εδώ. Εκεί σκύψανε το κεφάλι, σαν να παρακαλούσαν να τους δοθεί κάτι, μια ελπίδα. Ακόμα και τώρα που οργανώνουμε ένα σωματείο για να ζητήσουμε πίσω τα χρήματά μας δεν υπάρχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση, ώστε να ακουστεί η φωνή μας. Αν πατήσεις τον κάλο του Έλληνα θα τσιρίξει, ενώ στη Κύπρο θα συμπεριφερθεί πιο ήπια.

Έφυγες από 15 χρονών από την Κύπρο για να έρθεις στην Ελλάδα. Το μετάνιωσες καθόλου; Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκες να γυρίσεις;

Όχι γιατί κυνήγησα το όνειρό μου και ήρθα στην Ελλάδα.

Από μικρή ήξερες πως αυτό θες να κάνεις;

Το ήξερα από 14 χρονών πως είμαι ταγμένη στο τραγούδι. Συνέχισα τις σπουδές μου εδώ σε σχολείο και ωδείο, κυνήγησα το όνειρό μου και ήμουν αφοσιωμένη εκεί. Πιστεύω πως ο κόσμος με έχει αγκαλιάσει και με έχει αγαπήσει κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση και ανταμοιβή μου.

Μου αναφέρεις τις σπουδές στη μουσική. Πόσοι πιστεύεις πως τις θεωρούν απαραίτητες;

Έχω γνωρίσει πολλούς τραγουδιστές, ακόμα και της δικής μου γενιάς που συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να κάνουν φωνητική. Είναι αρκετοί οι καλλιτέχνες που συνεχίζουν να καλλιεργούν τη φωνή τους.

Μήπως όμως έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα δεν είναι και τόσο απαραίτητο;

Εγώ το θεωρώ απαραίτητο. Από κει και πέρα αν κάποιοι τραγουδιστές δεν σκέφτονται το ίδιο θα είναι επίκαιροι και δεν θα αντέξουν στον χρόνο. Αν δεν καλλιεργείς τη φωνή σου και δεν ασχοληθείς δεν πετυχαίνεις.

Τι διαφορές εντοπίζεις στους καλλιτέχνες της δικής σου γενιάς και στους νεότερους όπως έχουν εξελιχθεί σήμερα; Αν σου ζητούσα να μου πεις μια βασική διαφορά που βλέπεις ποια θα ήταν;

Η διαφορά είναι στο σύστημα και όχι στους καλλιτέχνες. Πολλοί παράγοντες ανεβάζουν ψηλά νέα παιδιά πιο εύκολα με τα διάφορα παιχνίδια στην τηλεόραση, τους διαγωνισμούς, που μετά από ένα χρόνο αν καταφέρουν να ασχολείται ακόμα όλος ο κόσμος μαζί τους και κάνουν κάτι με το οποίο μπορούν να συνεχίσουν και να εδραιωθούν καλώς, αλλά είναι σπάνιο αυτό. Αυτή είναι η διαφορά στο σύστημα, που μπορεί να σε ανεβάσει, αλλά και να σε καταπιεί κιόλας. Την επόμενη χρονιά που βγαίνει η επόμενη φουρνιά θα ασχοληθούν με άλλους και εσένα θα σε αφήσουν. Οπότε είναι πολύ μικρό το χρονικό διάστημα που πρέπει να χτίσεις μια καριέρα για να μπορέσεις να εδραιωθείς. Εμείς χτίζαμε σιγά σιγά και όποιος είχε τα φόντα μπορούσε να φτάσει στη κορυφή και να πετύχει.

Άρα ουσιαστικά όπως μου περιγράφεις αυτό το σύστημα, για δικούς του σκοπούς και κέρδος βοηθάει στο να υπάρχουν οι fast-food καλλιτέχνες;

Φυσικά και βοηθάει. Δεν υπάρχει όραμα πλέον. Αυτοί που δούλευαν με τους καλλιτέχνες παλιότερα, άτομα από τις εταιρείες, επιθυμούσαν να βγάλουν ένα καλό ρεπερτόριο, με τραγούδια που θα αντέξουν στον χρόνο και το είχα ζήσει. Πλέον οι άνθρωποι όμως που είναι στις θέσεις αυτές προωθούν καλλιτέχνες και αναλαμβάνουν κάτι με μόνο σκοπό το χρήμα.

Και τότε όμως δεν τους απασχολούσε το χρήμα; Ή μήπως τότε απλά έβγαινε πιο εύκολα το κέρδος και είχαν το περιθώριο να δώσουν περισσότερο χρόνο και να ασχοληθούν; Παλιά για παράδειγμα ακόμα και για ένα video clip μπορεί να γινόντουσαν τα γυρίσματα στο εξωτερικό με τους καλλιτέχνες να λείπουν μήνες ενώ σήμερα μέσα σε μια μέρα είναι έτοιμο. Μήπως λοιπόν τότε υπήρχε κι ένα είδος ασυδοσίας;

Ναι δεν διαφωνώ, αλλά υπήρχε κι ένα όραμα. Ήταν κάποιοι που υπηρετούσαν το καλό τραγούδι με πολύ έντονο τρόπο. Δεν τους ένοιαζε το χρήμα. Επένδυαν στο να βγει ένα καλό ρεπερτόριο.

Θεωρείς πως στις μέρες μας δεν υπάρχουν «καλά» τραγούδια;

Υπάρχουν κάποιοι που προσπαθούν να μας δώσουν καλά πράγματα αλλά δεν τους βοηθάει το σύστημα. Πλέον είναι η πλειοψηφία των ανθρώπων της δουλειάς που δουλεύουν με σκοπό το κέρδος κι όχι με σκοπό να βγει κάτι καλό. Έχω ζήσει την εποχή που υπήρχε το όραμα και εταιρειάρχες και παραγωγοί ήθελαν να βγάλουν ένα καλό ρεπερτόριο. Στην μετέπειτα εποχή ακούς κάποιους να λένε για ένα τραγούδι «Αυτό έγινε σουξέ, ας πούμε στον τάδε καλλιτέχνη να γράψει κάτι παρόμοιο για να κάνουμε κι εμείς κάτι αντίστοιχο». Το θέμα είναι πως άλλο το σουξέ κι άλλο η επιτυχία.

Τι διαφορά έχουν αυτά τα δύο;

Όταν μιλάμε για επιτυχία μπορεί να είναι ένα πάρα πολύ καλό τραγούδι που να μην γίνει άμεσα επιτυχία, διότι δεν είναι εύκολο σαν καραμέλα ή ένα τραγούδι που θα ακουστεί για τρεις μήνες, κάτι που είναι το σουξέ. Θα έχει εμπνευσμένη μουσική και στίχο. Αυτό εμείς οι δημιουργοί και καλλιτέχνες το καταλαβαίνουμε. Επιτυχία λοιπόν είναι τα τραγούδια που αντέχουν στον χρόνο. Υπάρχουν τέτοια τραγούδια που το σύστημα δεν τα βοηθά. Τα κομμάτια που ακούμε στο ραδιόφωνο δεν είναι τραγούδια. Ανοίγεις το ραδιόφωνο και λες «Παναγία μου τι είναι αυτό που ακούω, με το ένα πίσω από το άλλο».

Μήπως έχει αλλάξει και η εποχή; Μήπως αυτό που ακούμε στο ραδιόφωνο είναι αυτό θέλει ο κόσμος; Εφόσον έχει αλλάξει ο τρόπος διασκέδασης, το στυλ των ανθρώπων, αναγκαστικά δεν έχει αλλάξει και η μουσική;

Ναι έτσι είναι, γιατί όλοι ποντάρουν στο πώς να βγάλουν εύκολο χρήμα και δεν τους νοιάζει η ποιότητα. Αυτή είναι η άποψή μου. Ξέρω ανθρώπους που έχουν πολύ καλά πράγματα στο συρτάρι τους και δεν βοηθιούνται για να ακουστούν. Ο κόσμος που θέλει να ακούσει την καλή μουσική αναγκάζεται να ψάξει σε άλλα μέσα.

Έχω την εντύπωση πως και οι καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς ίσως δεν έχουν και την υπομονή που χρειάζεται για να χτίσουν σιγά σιγά μια δυνατή καριέρα.

Μήπως δεν έχουν τη δύναμη για να αντισταθούν σε όλο αυτό το σύστημα; Γιατί όταν πρέπει να πας σε ένα παιχνίδι για να ξεμυτήσεις και να μπορέσεις να ακουστείς, διότι δεν έχεις άλλη επιλογή τι θα κάνεις; Κι εφόσον δεν υπάρχουν τα μικρά τα στέκια που θα τραγουδήσει ένας καλλιτέχνης σε καθημερινή βάση για να αποκτήσει το κοινό του. Δεν υπάρχουν αυτοί οι χώροι γιατί ήδη έχει αλλάξει η νυχτερινή ζωή. Υπάρχουν μεγάλα μαγαζιά απλά και μόνο για να βάζουν τον κόσμο μέσα μια Παρασκευή κι ένα Σάββατο και να παίρνουν τα λεφτά. Δεν γίνεται τίποτα με μεράκι κι εκεί είναι που θέλω να καταλήξω.

Κάποιος μπορεί να πει πως το μεγάλο μαγαζί δεν έγινε για να βγάζει πολλά λεφτά, αλλά γιατί ο κόσμος που θέλει να βγει είναι αρκετός ή γιατί ήθελε να εμπλουτίσει το πρόγραμμα με ένα μπαλέτο και να υπάρξει εξέλιξη.

Και θα έβγαινε όμως μόνο Παρασκευή και Σάββατο όχι καθημερινά; Ήταν μια εποχή που βοηθούσε να γίνει κάτι τέτοιο, για αυτό και το έκαναν. Περνώντας τα χρόνια αυτό γύρισε μπούμερανγκ και βλέπουμε τα μεγάλα μαγαζιά να δουλεύουν μόνο δυο μέρες και όλοι οι επιχειρηματίες κλαίγονται. Άρα κάτι δεν έγινε καλά και κάποια στιγμή θα γυρίσουμε στους μικρούς χώρους αναγκαστικά.

Μήπως όμως και οι καλλιτέχνες ζητούσαν και έπαιρναν πολλά όλο αυτό το διάστημα και βοήθησαν μια τέτοια κατάσταση;

Σε ένα σχήμα υπάρχει ο επικεφαλής, που είναι το πρώτο όνομα και μπορεί να υπάρξει και δεύτερο και τρίτο και μικροί τραγουδιστές και μουσικοί. Οι τελευταίοι, μικροί τραγουδιστές και μουσικοί, παίρνουν έναν στάνταρ μισθό. Από κει και πέρα τα ονόματα έχουν μερίδιο στην επιχείρηση θεωρώ. Γιατί τα ονόματα είναι που φέρνουν τον κόσμο. Τα πρώτα ονόματα είναι σαν να είναι επιχειρηματίες, συνέταιροι. Αν μια επιχείρηση πάει καλά θα μοιραστούν τα έσοδα κι αυτοί. Για αυτό λένε πως οι τραγουδιστές βγάζουν λεφτά. Τώρα όμως που δεν πάνε καλά οι δουλειές πέφτουν τα χρήματα ή παίρνουν ποσοστά. Τα ονόματα παλιά ήταν σαν μέτοχοι στην επιχείρηση κι αυτό απαραίτητα δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις πως έπαιρναν πολλά λεφτά. Αν μια επιχείρηση βγάζει λεφτά παίρνει τα ανάλογα το πρώτο όνομα, αν όχι δεν θα κρατήσει το σχήμα και θα κλείσει.

Είναι ποτέ έτοιμοι οι καλλιτέχνες να επωμισθούν την αποτυχία ενός σχήματος στο οποίο συμμετέχουν;

Γι’ αυτό υπάρχει και μία ομάδα γύρω από κάθε καλλιτέχνη, για να τον υποστηρίζει… Όλοι οι υπόλοιποι δουλεύουν για τον καλλιτέχνη και την επιχείρηση, για παράδειγμα οι δημόσιες σχέσεις του μαγαζιού -που πρέπει να λειτουργούν σωστά -, οι αφίσες που θα εκδοθούν κ.α. Ο καλλιτέχνης πρέπει να υποστηριχτεί σε όλα αυτά για να έχει το μυαλό του στο πρόγραμμα και να ευχαριστήσει τον κόσμο. Ευθύνες μπορείς να επιρρίψεις σε ένα όνομα μόνο όταν ο κόσμος φεύγει από το μαγαζί δυσαρεστημένος μ’ αυτό που είδε.

Τελικά μήπως μόνο την επιτυχία είναι έτοιμος να δεχθεί ένας καλλιτέχνης κι όταν κάτι πάει στραβά, ψάχνει να βρει το… «εξιλαστήριο θύμα»;

Μπορεί και να έχεις δίκιο όπως το θέτεις. Ίσως φταίνε πολλά, εάν δεν έχεις καλά τραγούδια ή εάν δεν είσαι στην επικαιρότητα δεν μπορείς να τραβήξεις τον κόσμο. Εννοείται ότι μπορεί να εμφανίζεσαι κάπου και να μην πάει καλά το σχήμα. Εγώ πάντα είχα αυτό το άγχος, ειδικά όταν ήμουν επικεφαλής σε σχήμα. Όταν είσαι μαζί με κάποιο άλλο όνομα μοιράζονται οι ευθύνες. Είναι γεγονός πάντως πως ένας καλλιτέχνης πάντα έχει άγχος άσχετα με το εάν το παραδέχεται ή όχι.

Πόσο εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να συνεργάζεται με άλλους για τις ανάγκες ενός σχήματος και όλο αυτό να συμβαίνει αρμονικά;

Το έχω ζήσει πολλές φορές αυτό, με πολλά και μεγάλα ονόματα μαζί. Πάντα υπήρχαν προβλήματα αλλά γίνονταν πολύ όμορφες συνεργασίες, συνεργασίες που δε βλέπουμε πλέον. Δεν ξέρω τι έχει αλλάξει σ’ αυτό, ίσως δεν τα βρίσκουν στο ποιος θα είναι πρώτος και ποιος δεύτερος, ίσως υπάρχει καχυποψία… Θυμάμαι ένα μεγάλο σχήμα στο οποίο συμμετείχα αρκετά χρόνια πριν, τότε που εγώ ήμουν ανερχόμενη, με τη Μαρινέλλα, τη Μοσχολιού, τη Βίσση και μία άλλη κοπέλα. Σύνολο πέντε γυναίκες! Κάναμε απίστευτα πράγματα. Επίσης σε μία άλλη μου συνεργασία πιο μετά, που ήταν μία συνάντηση του πιο παλιού με το νέο αίμα, ήμουν με τρεις μεγάλες κυρίες, την Πόλυ Πάνου, την Καίτη Γκρέυ και τη Μαίρη Λίντα. Είχε τη δύναμη κι ο επιχειρηματίας για να μας μαζέψει και να λύσει όσα προβλήματα πιθανώς προέκυπταν κατά τη συνεργασία. Όλα τα προβλήματα παρουσιάζονται στην προετοιμασία, στις πρόβες, στη σειρά, στο τι τραγούδια θα πει ο καθένας, με ποια σειρά θα εμφανιστεί… Υπήρξαν πολύ μεγάλες διαφορές, παρόλα αυτά έγινε και πήγε πολύ καλά. Όμως νιώθω πως πλέον άρχισαν να αλλάζουν ξανά τα πράγματα κι οι καλλιτέχνες βάζουν νερό στο κρασί τους, θα γίνουν και πάλι μεγάλες συνεργασίες!

Πάμε τώρα στις καινούριες δουλειές που ετοιμάζεις… Ήδη κυκλοφόρησε το νέο σου τραγούδι, «Αν δεν είχες φύγει», σε συνεργασία με το Γιώργο Μουκίδη που είναι και πολύ φίλος σου. Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτό!

Είναι μία πολύ όμορφη λαϊκή μπαλάντα. Όλοι έχουμε ζήσει όμορφες καταστάσεις που μπορείς να τις αναβιώσεις μέσα από αυτό το τραγούδι, γι’ αυτό και το θεωρώ τραγούδι – επιτυχία. Όταν άκουσα αυτό το κομμάτι, είπα ότι είναι πολύ σπουδαίο και στιχουργικά και μελωδικά. Εξάλλου ξέρουμε ότι ο Γιώργος Μουκίδης είναι ένας πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης. Μας έχει δώσει πάρα πολλά όμορφα κομμάτια και νιώθω τυχερή που έχω αυτό το τραγούδι αλλά κι ένα ακόμη, το οποίο αυτόν τον καιρό το ετοιμάζουμε. Αυτά τα δύο τραγούδια θα ενταχθούν μέσα σε ένα διπλό άλμπουμ από τη συναυλία που έκανα πέρσι τον Ιούλιο στο Κατράκειο. Ήταν μία αφιερωματική συναυλία και με τίμησαν όλοι οι φίλοι μου, ο Βασίλης Καρράς, ο Γιάννης Πλούταρχος, ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου, ο Κώστας Χατζής ο οποίος άνοιξε τη συναυλία και με παρουσίασε, ο Χάρης Χαλκίτης αλλά και τα αδέρφια μου. Το άλμπουμ αναμένεται να κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο.

Ποιες είναι οι προσδοκίες σου από αυτό το άλμπουμ; Τι θέλεις να επιτύχεις με αυτό;

Θέλω αυτό που αγαπάω, να το αγαπήσει κι ο κόσμος. Ξέρω πως έχω εισπράξει πάρα πολύ αγάπη από τον κόσμο… Θέλω αυτά που αγαπώ, που δεν είναι τόσα πολλά όπως παλιότερα που έβγαζα κάθε χρόνο καινούριο δίσκο, να τα αγαπήσει κι ο κόσμος. Η εποχή μας επιτάσσει αυτούς τους ρυθμούς, οι δισκογραφικές δουλειές είναι λιγότερες ακόμη και για τους νέους καλλιτέχνες. Πολλοί από αυτούς μάλιστα δεν κυκλοφορούν καν δίσκους.

Είναι πλέον εύκολο να βγάλουν οι καλλιτέχνες προς τα έξω τη δουλειά τους;

Είναι πολύ δύσκολο πια.

Πες μου έναν καλλιτέχνη από τη νέα γενιά που ξεχωρίζεις και πιστεύεις ότι έχει τα φόντα για μεγάλη καριέρα.

Ο Γιάννης Πλούταρχος πιστεύω ότι είναι ένας από τους τελευταίους που διαγράφει μακρόχρονη καριέρα και το αξίζει. Έζησε την εποχή που μπορούσε να χτίσει και να έχει διάρκεια. Από τους πιο νέους δεν μπορώ να ξεχωρίσω ακόμη κάποιον. Αν ένας καλλιτέχνης δεν έχει κλείσει δεκαετία, δεν μπορείς να πεις ότι έχει διάρκεια. Αν όμως θες να σου αναφέρω κάποιον θα πω την Ελεωνόρα Ζουγανέλη, που είναι μία ολοκληρωμένη καλλιτέχνιδα, σπουδαία φωνή κι έχει και φοβερό background λόγω του πατέρα και της μητέρας της. Έχει όλα τα φόντα για να αντέξει στο χρόνο και να κάνει σπουδαία καριέρα.

Θα μπορούσαμε να σε δούμε ξανά σε μία μεγάλη σκηνή;

Γιατί όχι; Αν και νομίζω ότι τάση είναι πλέον οι πιο μικροί χώροι. Θα προτιμούσα να εμφανιστώ σε ένα πιο μικρό χώρο γιατί η επικοινωνία με τον κόσμο είναι πολύ πιο άμεση. Από κει και πέρα όμως εάν γίνουν συνεργασίες με πολλά ονόματα, δε θα έλεγα όχι και σε μία πιο μεγάλη πίστα. Όχι δε θα έλεγα και σε μία θεατρική σκηνή γιατί όπως βλέπουμε τελευταία το θέατρο έχει μπλεχτεί με το τραγούδι και συνυπάρχει μόνιμα μαζί του. Πολλοί είναι οι τραγουδιστές που εμφανίζονται και στο θέατρο. Μάλιστα, ήδη έχω κάνει μία συνεργασία με το Μάκη Δελαπόρτα που συνδυάζει μουσική και θέατρο. Εμένα με ενδιαφέρει να εκφράζομαι με όποιον τρόπο επιθυμώ κάθε φορά σε χώρους που δεν με υποβαθμίζουν. Δε θέλω να αναγκάζομαι να κάνω πράγματα που δεν θέλω, το λέω αυτό γιατί υπάρχουν χώροι στους οποίους -για παράδειγμα- σου επιβάλλεται να τραγουδήσεις συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Εγώ θέλω κάθε φορά να δίνω το δικό μου στίγμα…

Άρα τα προσωπικά σου όρια ποια είναι; Τι έχεις θυσιάσει για να φτάσεις ως εδώ;

Δεν έχω θυσιάσει τίποτα μέχρι τώρα και δεν θα θυσιάσω τίποτα. Οι επιλογές μου είναι αυτές που βλέπεις… Θα μπορούσα να δουλεύω συνέχεια. Δεν το κάνω όμως γιατί δεν με εκφράζουν κάποιες από τις προτάσεις που μου γίνονται, ούτε πιο παλιά, ούτε τώρα.

Δεν είναι εύκολο αυτό όμως. Χρειάζεται πολύ αυτοσυγκράτηση…

Είμαι σε θέση που να μπορώ να το κάνω αυτό. Οι επιλογές μου είναι αυτές και με αντιπροσωπεύουν στο εκατό τοις εκατό. Έχω ένα ρεπερτόριο που με τιμά, έχω προίκα, έχω τραγούδια, έχω ένα όνομα που βλέπω ότι ο κόσμος το σέβεται και το αγαπάει κι έχω μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό που παρουσιάζω.

Θα ήθελες να δεις την κόρη σου να ασχολείται με το δικό σου επάγγελμα;

Η κόρη μου κάποια χρόνια πριν θέλησε να μπει σ’ αυτό το χώρο, πριν καν τελειώσει το λύκειο. Της είπα τότε «Μπορείς να παίζεις το πιάνο σου, να τραγουδάς στις εκδηλώσεις του σχολείου και λοιπά, ωστόσο από κει και πέρα πρέπει να σπουδάσεις για να έχεις μία κατεύθυνση διαφορετική και πιο βαθιά. Αυτό μπορείς να το κάνεις ούτως ή άλλως και σαν χόμπυ». Αυτό το επάγγελμα πρέπει να το αγαπάς πάρα πολύ αν θέλεις να το υπηρετήσεις. Δεν είδα αυτή τη θέρμη στη Χριστίνα τόσα χρόνια, γι’ αυτό και τώρα σπουδάζει ναυτιλιακά. Μερικές φορές την ακούω και παίζει πιάνο, μερικές φορές όταν έρχεται να με δει την ανεβάζω στη σκηνή και τραγουδά μαζί μου αλλά μέχρι εκεί. Δεν είμαι από τους γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο δρόμο της δικής τους επιλογής. Αν δω πως το παιδί μου αγαπά κάτι πραγματικά, θα το ενθαρρύνω να το ακολουθήσει…

Πόσο βαρύ φορτίο είναι για τα παιδιά των καλλιτεχνών το όνομα του γονιού τους; Μπορούν να απεγκλωβιστούν από αυτό;

Η ιστορία μας έχει διδάξει πως δεν είναι ελαφρύ αυτό το φορτίο και έχουμε και χειροπιαστά παραδείγματα γι’ αυτό. Κανένα από τα παιδιά αυτά δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την καριέρα του πατέρα ή της μητέρας του.

Ένα παιδί με όνειρά για το τραγούδι, είναι εύκολο να δεχθεί πως θα είναι πάντα στη σκιά του διάσημου γονιού του;

Νομίζω ότι όταν ένα παιδί μεγάλου καλλιτέχνη αποφασίζει να ασχοληθεί με το τραγούδι, το γνωρίζει αυτό εκ των προτέρων. Ξέρει πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξεπεράσει το γονιό.

Πως μεγαλώνει ένα παιδί με γονείς καλλιτέχνες;

Εξαρτάται! Εγώ μεγάλωσα την κόρη μου χωρίς να την κάνω να αισθανθεί ότι είναι ξεχωριστή γιατί έχει επώνυμη μαμά. Είναι στη φύση του επαγγέλματός μου να είμαι αναγνωρίσιμη στον κόσμο, στο σπίτι όμως είμαι άνθρωπος και μάλιστα απλός.

Η φύση του επαγγέλματος επιτάσσει τη λάμψη, τα φώτα και όλη αυτή την υπερβολή που περιβάλλει τους καλλιτέχνες. Αυτό είναι που τραβάει τον κόσμο. Πόσο κουραστικό είναι για εσάς;

Πρέπει να δεις και πέρα από τα φώτα, τον καλλιτέχνη πίσω από τη σκηνή. Υπάρχει η ομάδα κάθε καλλιτέχνη που τον βλέπει σε κάθε έκφανση της ζωής του, μπροστά και πίσω από τη λάμψη. Μπορεί να καταστεί κουραστικό όλο αυτό γιατί βρισκόμαστε σε συνεχή έκθεση αλλά έτσι είναι το επάγγελμα. Υπάρχει όμως κι η ανθρώπινη πλευρά, η καθημερινή. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες μεταμορφώνονται πάνω στη σκηνή, αυτή είναι κι η μαγεία. Να είσαι απλός στη ζωή σου και να μπορείς να γίνεσαι κάτι άλλο πάνω στη σκηνή, χωρίς φυσικά να χάνεις τον εαυτό σου.

Είχες ποτέ το φόβο μήπως προδοθείς από κάποιον άμεσο συνεργάτη σου;

Ποτέ δε με ενδιάφερε αυτό. Δεν σκέφτηκα ποτέ μήπως κάποιος συνεργάτης μου βγάλει στη δημοσιότητα προσωπικά μου θέματα ή στιγμές, μετά από την ολοκλήρωση της συνεργασίας μας. Δεν έχω και κάτι να κρύψω, οπότε δεν έχω λόγο να φοβάμαι. Δεν μου έχει τύχει και δεν είχα ποτέ αυτή την ανασφάλεια. Πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας είμαι αυτό που είμαι και δε φοβάμαι γι’ αυτό. Σίγουρα είχα και συνεργάτες με τους οποίους δεν τα πήγαμε και τόσο καλά, αυτά όμως συμβαίνουν στο επάγγελμά μας.

Κλείνοντας θέλω να μου πεις, τι έχεις προγραμματίσει για το καλοκαίρι. Που θα σε συναντάμε;

Τελειώσαμε από κάποιες εμφανίσεις που κάναμε στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» με το Γιώργο Μαργαρίτη. Ήταν πολύ διαφορετικές αυτές οι εμφανίσεις και κράτησαν όλο το Μάη. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις κι οι διαφορετικές συνεργασίες, έχω κάνει άλλωστε και πολλά ντουέτα. Πολλοί αναρωτιούνταν πως θα δέσω με τον εκάστοτε καλλιτέχνη κι όμως πάντα υπήρχε χημεία και δέσιμο. Με το Γιώργο Μαργαρίτη μας έδεσε κάτι μαγικό και προς τα έξω βγήκε κάτι πάρα πολύ ωραίο. Θέλουμε να το συνεχίσουμε, εάν μας το επιτρέψει η κατάσταση. Έχουμε κλείσει κάποιες εμφανίσεις που ελπίζω να πραγματοποιηθούν κι από κει και πέρα αν όλα πάνε καλά, θα ακούσετε σύντομα και το καινούριο μου τραγούδι που έχω αγαπήσει πάρα πολύ και ευελπιστώ να αγαπήσετε κι εσείς.

Συνέντευξη & επιμέλεια: Σοφία Μπεκιάρη

Απομαγνητοφώνηση: Αθανασία Βογιάρη & Ελένη Κεφαλληνού

Φωτογραφίες: Χρήστος Καραγιώργος