Οι συντάκτες μας ξεχωρίζουν τις 5 αγαπημένες τους παραστάσεις για το 2014

(Από την Κατερίνα Μαθιουδάκη)

Παρακολούθησα αρκετές παραστάσεις τη χρονιά που μας αποχαιρετά σε λίγες μέρες. Και φυσικά έχασα άλλες τόσες, που θα ήθελα να είχα δει αλλά δεν τα κατάφερα, λόγω συγκυριών και χρόνου. Άρα η παρακάτω λίστα με τις αγαπημένες μου θεατρικές παραστάσεις για το 2014 είναι καθαρά υποκειμενική υπόθεση γιατί δυστυχώς άφησα πολλές απέξω που θα ήθελα να είχα συμπεριλάβει (κάποιες που φανταζόμουν ότι θα έβαζα αν τις είχα δει και αυτές που απέκλεισα αναγκαστικά για να βάλω κάποιες άλλες) ενώ η σειρά που τις έχω κατατάξει, είναι ένας τρόπος για να σας διευκολύνει στην ανάγνωση και σε καμία περίπτωση δεν στηρίζεται σε βάση ιεραρχική. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι μέσα σ’ αυτήν έχω συμπεριλάβει και θέατρο για παιδιά, όπου από τη μία πλευρά θα ήταν άτοπο να το εντάξω στη διαδικασία σύγκρισης με το θέατρο για ενήλικες και από την άλλη πλευρά θα ήταν και αδικία μου να το παραλείψω, μιας που η ενασχόλησή μου με το συγκεκριμένο είδος θεάτρου αποτελεί πλέον ένα αγαπημένο μου «κομμάτι» μέσα από τη στήλη μας! Αυτό που έχει σημασία είναι ότι παρόλο που δεν ζω στο Λονδίνο (ένα παντοτινό μου όνειρο), ζω στην Αθήνα που κατακλύζεται εξίσου από πληθώρα θεατρικών παραστάσεων! Καλή μας χρονιά!

5. Ο Ψαράς και η Ψυχή του
Αργώ / Σκηνοθεσία: Mιχάλης Κουκουλομμάτης

Η πιο «έντιμη» παράσταση για παιδιά για το 2014! Η θεατρική απόδοση του Κουκουλομμάτη, σε ένα έργο του Oscar Wilde με γλυκόπικρο φινάλε, σε συνδυασμό με την άψογη ερμηνεία του Γιώργου Μπανταδάκη και των υπόλοιπων ηθοποιών, αποτέλεσε «τροφή» για τα μάτια των παιδιών (παραμυθένια σκηνικά και κοστούμια), για τη καρδιά τους (το έργο παρουσιάστηκε σε μορφή musical, με πολύ χορό και τραγούδι) αλλά και «τροφή» για τη ψυχή τους στην οποία κούρνιασαν πλήθος από μηνύματα, με κυριότερα τη γλύκα της αγάπης και τη δύναμη της αληθινής φιλίας. Ο «Ψαράς» συνεχίζει και φέτος τη πορεία του, στο θέατρο «Ορφέας», με αλλαγές στη διανομή των ηθοποιών και με προγραμματισμένες παραστάσεις για συλλόγους και σχολεία.

4. Βασιλική
Nέο Ελληνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη / Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα

Ναι, η αλήθεια είναι πως έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στους μονολόγους. Και εδώ ήταν η πρώτη μου ευκαιρία να δω στο θέατρο την Αθηνά Μαξίμου. Τολμώ να πω πως η «Βασιλική» της ήταν μια από τις πληρέστερες εκφράσεις σώματος και ψυχής που έχω δει στο θέατρο τα τελευταία χρόνια. Το σώμα της ηρωίδας μιλούσε, σπάραζε, έβγαζε φωτιά ακόμα και μέσα από την πλήρη ακινησία του… Μοναδική η χημεία της με τη Ζαρκαδούλα, θα ήθελα να τις ξαναδώ να συνεργάζονται σε ένα επόμενο θεατρικό βήμα.

3. H αληθινή απολογία του Σωκράτη
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης / Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι

Αυτό που είδαμε δεν ήταν απλά μια παράσταση. Ήταν πολιτική πράξη. Με τον Κραουνάκη να έχει «ντυθεί» μια θεατρική μορφή που όμοια του δεν είχαμε ξαναδεί. Αντάξιοι να σταθούν δίπλα του, όλα τα παιδιά της “Σπείρας- Σπείρας” που έβαζαν βαθιά το μαχαίρι στη πληγή για να ματώσει η αλήθεια… για να πληγώσουν το ψέμα… Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψεις αυτό που εισπράττεις, όμως σίγουρα αισθάνεσαι ευλογημένος όταν γίνεσαι κοινωνός μιας τέτοιας θεατρικής προσπάθειας.
2. Rocky Horror Show
Rex / Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος

Γιατί ο Ρήγος ξέρει να στήνει musical στη σύγχρονη θεατρική Αθήνα και να προκαλεί αίσθηση, γιατί κάτι μου λέει πως ο Ασπιώτης είναι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του και όποιος δεν τον είδε στον ρόλο του Φρανκ-Ν-Φέρτερ δεν μπορεί πραγματικά να καταλάβει τι έχασε, γιατί ο Μαζωνάκης στο ρόλο του αφηγητή ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στη κατάλληλη θέση, γιατί ακόμα ηχεί στα αυτιά μου αυτό που λέει «δες τα όλα ροζ, απ’ τη θλίψη μήπως και σωθείς…» Τρεις φορές και δεν ήταν αρκετές τελικά!
1.Άμλετ
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά / Σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας – Αιμίλιος Χειλάκης

Είναι από τις παραστάσεις που θα θυμάμαι για καιρό. Από τις παραστάσεις εκείνες που αντικρίζεις κατάματα τη μαγεία και τη μοναξιά του ηθοποιού πάνω στη σκηνή. Θυμάμαι να με συγκλονίζει τόσο πολύ η ερμηνεία του Χειλάκη, που αισθάνθηκα ντροπή να παραμείνω στη θέση μου και σηκώθηκα να τον χειροκροτήσω όρθια, το δικό μου «ευχαριστώ» προς εκείνον για αυτά που μας πρόσφερε. Μετά από μια εβδομάδα, ήμουν και πάλι εκεί…

(Από τον Τάσο Μπιμπισίδη)
Είμαι από αυτούς που έχουν φετίχ με τις λίστες! Γι αυτό και η λιστομανία μου είναι σε έξαρση στο τέλος κάθε χρονιάς, εκεί που γίνονται οι απολογισμοί και βγαίνουν τα συμπεράσματα. Στο θέμα ‘’Θέατρο’’ λοιπόν, αν και όπως κάθε χρόνο -ευτυχώς- δυσκολεύτηκα να αποφασίσω ποιες ήταν οι καλύτερες παραστάσεις από αυτές που κατάφερα να δω, έφτιαξα την παρακάτω λίστα με τις πέντε καλύτερες παραστάσεις που πρόλαβα να δω στο ’14 και θα τις θυμάμαι σίγουρα και του χρόνου.

5. Βάτραχοι
Εθνικό Θέατρο /Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας

Η καλύτερη εκδοχή αριστοφανικής κωμωδίας με υπέροχη ατμόσφαιρα, λυρισμό και έξυπνη σκηνοθεσία, καταχειροκροτήθηκε από αμέτρητους θεατές στην Επίδαυρο, την Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις, με αποτέλεσμα να περιοδεύσει ξανά το καλοκαίρι του 2015. Επικεντρωμένος στα λόγια των ποιητών του τότε και του σήμερα, ο Γιάννης Κακλέας έστησε την καλύτερη παράσταση του περασμένου καλοκαιριού.

4. Rocky Horror Show
Rex / Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος

Δεν το ονειρευτήκαμε – το ζήσαμε! Ο Rocky ήρθε επιτέλους στην Ελλάδα και ήταν πολύ καλύτερος απ’ ότι μπορεί να περίμενε κανείς. Το πιο διασκεδαστικό θέαμα της πόλης μέτρησε αρκετά sold out και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης αμέτρητες θετικές κριτικές. Ελπίζουμε να το ξαναδούμε άμεσα.

3. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε
Εθνικό Θέατρο /Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Ο Δημήτρης Καραντζάς λίγο πριν εγκαινιάσει το φετινό φεστιβάλ της Επιδαύρου με την Ελένη του, παρουσίασε στην σκηνή του Εθνικού μια καταπληκτικά καλοκαρδισμένη πιραντελική παράσταση, απολαυστική, πλήρης, έξυπνη, πολύχρωμη, φρέσκια και με εξαιρετική αισθητική και διανομή. Μετά και από τις πρόσφατες δουλειές του, περιμένουμε με ανυπομονησία και τα επόμενά του βήματα!

2. Amor
Άττις / Σκηνοθεσία: Θοδωρής Τερζόπουλος

Ο εξαιρετικός Αντώνης Μυριαγκός και η απίστευτα αισθαντική Αγλαΐα ¬Παππά παρουσιάζουν υπό τις οδηγίες του Θοδωρή Τερζόπουλου μια από τις πιο ιδιαίτερες performance που έχουμε δει. Μιλώντας για τον Άνθρωπο επί της ουσίας, μέσα σε μόλις 50 λεπτά, συνθέτουν το πιο ολοκληρωμένο εικαστικό θέαμα που μπορείτε να φανταστείτε.

1.Δεκαήμερο
Εθνικό Θέατρο /Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος

Το 2013 ξεχώρισα την «Γκόλφω» του Καραθάνου. Φέτος, χωρίς δεύτερη σκέψη, το «Δεκαήμερο» του μας συνεπήρε όλους. Ο λυρισμός, η ποίηση, ο έρωτας, η γυμνή μας αλήθεια, η αγάπη, τα συναισθήματα, η μουσική, ο άνθρωπος και η μοναδική ματιά του Νίκου Καραθάνου δεν αφήνουν άλλη επιλογή. Ελπίζουμε να το ξαναδούμε!

(Από την Έλενα Μπολονάση)
Όσο αντικειμενικός και να προσπαθεί να είναι κανείς γράφοντας μια θεατρική κριτική, πάντα υπεισέρχεται το υποκειμενικό στοιχείο. Το θέατρο απευθύνεται στην ψυχή, κι εκείνη αγαπά με κριτήρια προσωπικά.
Κάνοντας ανασκόπηση της θεατρικής χρονιάς, κάποιες παραστάσεις μου προκάλεσαν εντονότερα συναισθήματα, άλλες μου δίδαξαν κάτι και φεύγοντας από το θέατρο ένιωσα «πλουσιότερη». Σίγουρα είναι πολύ περισσότερες από πέντε, αλλά παραθέτω εκείνες που η ανάμνησή τους είναι πιο ζωηρή.

5.«Πρεμιέρα εξ αμελείας»
Θέατρο Κιβωτός / Σκηνοθεσία: Στράτος Λύκος

Μια δουλειά από νέους, στημένη με πάρα πολύ μεράκι, που έδωσε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα. Όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά σε μια πρεμιέρα όντως πήγαν και το κοινό πραγματικά το απόλαυσε.
4.«Toc Toc»
Θέατρο Ήβη / Σκηνοθεσία: Κώστας Σπυρόπουλος

Ξεκαρδιστική, άκρως διασκεδαστική κωμωδία. Στην εποχή που ζούμε, την εποχή των νευρώσεων και του άγχους, εύκολα μπορεί κανείς να ταυτιστεί με κάποιον από τους χαρακτήρες ή να αναγνωρίσει σε αυτούς έναν οικείο του. Συμπέρασμα; Να διακωμωδούμε λιγάκι τα προβλήματα, να μην τα παίρνουμε όλα τοις μετρητοίς και πάνω από όλα να δίνουμε σημασία στον διπλανό μας, να ΝΟΙΑΖΟΜΑΣΤΕ.

3. «Οι αγνοούμενοι. Μια ενδιαφέρουσα ζωή»
Θέατρο Αργώ / Σκηνοθεσία: Αιμιλία Υψηλάντη, Αλέξανδρος Σταύρου, Μαρία Τσαρούχα

Έργο δυνατό, ενάντια στην άγνοια της ιστορίας. Υπενθυμίζει πως κάποια στιγμή οι αγνοούντες κινδυνεύουν να γίνουν αγνοούμενοι. Μαρία Τσαρούχα, Αλέξανδρος Σταύρου και Αιμιλία Υψηλάντη απογείωσαν το κείμενο.
2.«Η εκδοχή του Μπράουνινγκ»
Θέατρο Εμπορικόν / Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Συγκινητική παράσταση. Δίνεται έντονα το ψυχογράφημα του τυπολάτρη Καθηγητή, που μια απλή χειρονομία από τον μαθητή του, τον αγγίζει βαθιά. Καταπληκτική ερμηνεία από τον Καταλειφό, σε έναν ρόλο σπουδαίο, που άπτεται πληθώρας θεμάτων, μεταξύ αυτών ο τρόπος που η αλήθεια οδηγεί επώδυνα στην αυτογνωσία, αλλά και η σχέση δασκάλου – μαθητή κι από τις δύο πλευρές.

1.«Οι Δαιμονισμένοι»
Σύγχρονο Θέατρο / Σκηνοθεσία: Σταύρος Τσακίρης

Γιατί στα λόγια του Νικολάι Σταυρόγκιν «Μισώ φριχτά ό,τι είμαι, ό,τι υπάρχει γύρω μου, ό,τι υπάρχει στη Χώρα μου…… Ας βασιλέψει, λοιπόν, η καταστροφή, ας συντριβούν όλα….» κάπου, κάτι, φέρνει την εικόνα της σύγχρονης πραγματικότητας. Προφητικός τότε ο Ντοστοστογιέφσκι, διαχρονικός και επίκαιρος σήμερα. Η απογοήτευση που οδηγεί στον αναβρασμό, κοινωνικό αλλά και εσωτερικό, γίνεται μια σαρωτική δύναμη που θα γκρεμίσει κάθε αυθεντία.

(Από τη Χρυσάνθη Πατεργιαννάκη)
Φεύγει ακόμα μία πλούσια θεατρική χρονιά! Και όπως κάθε χρονιά, είναι δύσκολο να απομονώσεις τις πιο σημαντικές θεατρικές εμπειρίες. Έτσι λοιπόν συγκέντρωσα αυτές που η ισχύς τους ήταν τέτοια που μου ήρθαν πιο γρήγορα και αυθόρμητα στο μυαλό.
4.Interview από την Ομάδα Εμείς
Θέατρο Victoria /Σκηνοθεσία: Χρήστος Θάνος

Γιατί είναι ένα απόλυτα σύγχρονο κείμενο, που θίγει με εύστοχο τρόπο και διακριτική ειρωνία και χιούμορ μια σκληρή πραγματικότητα.
3. Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2
Θέατρο Θησείον / Ομάδα Ιδέα: Κ.Γάκης, Α. Μουστάκα, Κ. Μπιμπής

Γιατί είναι μια πολύ όμορφη διασκευή που μου θύμισε ότι το θέατρο γίνεται με απλά πράγματα.
2. Πρόβα Νυφικού
Εθνικό Θέατρο / Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης

Γιατί με μάγεψαν τα κοστούμια και με μετέφερε σε μια άλλη εποχή. Αν και θεωρώ τολμηρό και δύσκολο εγχείρημα το να μεταφερθεί ένα τέτοιο έργο στη σκηνή.
1.Μάκμπεθ, Τζουζέππε Βέρντι,
Σκηνοθεσία: Λορέντζο Μαριάνι

Παρόλο που το είδα στις αρχές του 2014 και έχει περάσει πολύς καιρός, παραμένε μια δυνατή θεατρική εμεπιρία. Η όπερα είναι ένα ξεχωριστό είδος θεάτρο που σε ταξιδεύει στο χρόνο. Η συγκεκριμένη παραγωγή ήταν υπέρλαμπρη, μοντέρνα δοσμένη σκηνογραφικά και ενδυματολογικά και το αποτέλεσμα ήταν ανώτερο πολλών αντίστοιχων παραστάσεων του εξωτερικού.

(Από τον Αναστάση Πινακουλάκη)
Είδαμε και το 2014 πολλές θεατρικές παραστάσεις, ετερόκλητες και ξεχωριστές που κάτι μας άφησαν και μένει σε εμάς να το διαχειριστούμε. Ανεξάρτητα από τις παραστάσεις που γέμισαν τις πλατείες τους, πήραν παρατάσεις, διακρίθηκαν κι «ακουστήκαν», αυτό που μένει τελικά στον κάθε θεατή είναι καθαρά υποκειμενικό κι ενδόμυχο. Στην καρδιά μου δεν είναι μόνο 5 οι παραστάσεις που ξεχωρίζω, αλλά πολλαπλάσιο του 5.
5.Rocky Horror Show
Rex / Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος

Στην σκοτεινή αίθουσα του Rex, κρεμάστηκε ο Ιβάν Σβιτάιλο να τραγούδησει «υπάρχει φως εκεί που ο Φρανκενστάιν ζει, η Νάντια Μπουλέ λιποθύμησε αντικρίζοντας τον μεγαλειώδη Κωνσταντίνο Ασπιώτη ως Frank-n-Furter κι ένα καμπαρέ εξωγήινων διαστάσεων έλαβε χώρα. «Τα πάντα ζήσαμε» με το Rocky Horror Show, σχεδόν … ερωτευτήκαμε, ω και ήταν τόσο ωραία!
4.Η Κατερίνα βγαίνει από το βιβλίο της
Θέατρο Θησείον /Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης

Η μεταφυσική εμπειρία των Γ. Νανούρη, Λ. Παπαληγούρα και Λόλεκ με αφορμή το «Βιβλίο της Κατερίνας» του Α. Κορτώ μ’ έχει επηρεάσει όσο λίγες παραστάσεις της φετινής θεατρικής σεζόν. Εκείνα τα μεσάνυχτα της πρεμιέρας της παράστασης, έπεσε βαρύ το σκοτάδι, μα είδα το φως που ήταν πολύ λαμπρότερο από το φακό της σκηνοθετικής ματιάς του Γ. Νανούρη
3.Αρμαντέιλ
Σύγχρονο Θέατρο / Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Η Μαρία Κίτσου κι ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης έκαναν ένα μεγάλο δώρο στους βιβλιοφάγους-θεατρόφιλους θεατές με τη δραματοποίηση αυτού το κρυμμένου θησαυρού. Έκτοτε έχω αφεθεί στην κλασική λογοτεχνία κι έχω αναγεννήσει τον εαυτό μου και γι’ αυτό θα ευχαριστώ πάντα την ομάδα του Αρμαντέιλ και την χαρισματική Μαρία-Λύντια Κίτσου.
2.Μεγάλη Χίμαιρα
Θέατρο Πορεία & Φεστιβάλ Αθηνών /Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου

Ο Δημήτρης Τάρλοου έφερε επί σκηνής το αγαπημένο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη να δίνει μια ερμηνεία ιστορικής σημασίας και τον Όμηρο Πουλάκη να γοητεύει ως Μηνάς Ρείζης κι όλα αυτά υπό τη μουσική της Κατερίνας Πολέμη και τα πλάνα του Χρήστου Δήμα.
1.Οι Απόψεις Ενός Κλόουν
Εθνικό Θέατρο / Σκηνοθεσία: Αργύρης Ξάφης

Μια μαγική θεατρική εμπειρία ήταν για μένα η δραματοποίηση του μυθιστορήματος του Χέινρικ Μπελ από τον Αργύρη Ξάφη. Ήταν σκληρό να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει για όλους ένας Μηνάς Ρείζης ή έστω μια Τζάνετ Βέις, αλλά θα τραγουδήσω το τραγούδι μου όπως και να έχει. «Δεν είμαι άνθρωπος μάλλον. Είμαι ένας κλόουν. Συλλέγω στιγμές (θεατρικές… ανθρώπινες)».

Το Πάμε Θέατρο και το tralala.gr σας εύχονται ολόψυχα «Χρόνια πολλά! Υγεία, αγάπη και πολύ μα πολύ θέατρο»!