Στην πρεμιέρα του Σωκράτη Μάλαμα: Σωκράτη, κάνε μας χάλια ρε… | φωτορεπορτάζ

Για να δώσουμε μια πρώτη γεύση για το τι θα έζησαν οι παρευρισκόμενοι στην πρεμιέρα θα σας παραπέμψουμε σε επιλεγμένα σημεία του Δελτίου τύπου: “Ο Σωκράτης ανακατεύει δημιουργικά δικά του τραγούδια με εκείνα που αγαπάει ο ίδιος, και ετοιμάζει ένα πρόγραμμα εφ’ όλης της ύλης, για να συναντηθούν οι διαφορετικές γενιές που πλέον απαρτίζουν το κοινό του.”

Σχολιάζοντας την προσέλευση του κόσμου ενδεικτικά θα αναφέρουμε ότι αν κάποιος δεν είχε καταφτάσει από πολύ νωρίς διέτρεχε τον κίνδυνο να κάτσει σε σημείο που δεν θα μπορούσε να δει στη σκηνή. Το μαγαζί ήταν από νωρίς γεμάτο και μάλιστα ποιοτικά γεμάτο, με άτομα που αγαπούσαν την μουσική του Mάλαμα, που γνώριζαν σχεδόν απ’ έξω την πλειονότητα των στίχων και σαφώς τους τραγουδούσαν μαζί του προσφέροντας ένα εξαιρετικά ευχάριστο βουητό αντιτιθέμενο με την χαρακτηριστικότατη μπάσα φωνή του μουσικού, που κινούταν διονυσιακά στο άκουσμα λατρεμένων ακουσμάτων και που στην τελική συμπλήρωναν τον καλλιτέχνη, ανεβάζοντας πολλά επίπεδα την σκηνική του παρουσία με την αγάπη που απλόχερα του έδειχναν.

Η απόσταση κοινού-καλλιτέχνη ήταν εκμηδενισμένη, η ατμόσφαιρα πολύ φιλική και άπαντες άκουσαν τα τραγούδια που ήθελαν, από τους 13 δίσκους του καλλιτέχνη και κάποιες διασκευές, με τα “Πριγκηπέσα”, “Φύλλα Αλκαλικά”, “Τα Παιδιά μες την πλατεία”, “Έξω”, “Τίποτα δεν χάθηκε”, “Διάφανος”, “Της Σιωπής” και “Νεράιδα” να ξεχωρίζουν λόγω ανταπόκρισης, σε έναν κατάλογο τραγουδιών που θα άφηνε χορτασμένους τους πάντες…

Το ρολόι έδειχνε 11 ακριβώς όταν ο Σωκράτης Mάλαμας πάτησε το πόδι του στη σκηνή του Σταυρού του Νότου.

Βλέποντας για πρώτη φορά τον καλλιτέχνη επί σκηνής μου έκαναν εντύπωση δυο πράγματα: Αρχικά, η ικανότητα του να ακούγεται πολύ πιο γεμάτος και απόλυτος επάνω στη σκηνή παρά στους δίσκος και στη συνέχεια η καθηλωτική του επιβλητικότητα και η άνεση του επάνω στη σκηνή, κάτι που μετρημένοι στα δάκτυλα καλλιτέχνες παρουσιάζουν και φυσικά δεν μαθαίνεται ούτε στα ωδεία ούτε στις πρόβες. Για όση ώρα βρέθηκε επάνω στη σκηνή ήταν ο απόλυτος μαγνήτης των βλεμμάτων και του ενδιαφέροντος.

Προσέχοντας κανείς και το στήσιμο των μουσικών, θα παρατηρούσε ότι η φωνή και η κιθάρα του Mάλαμα βρισκόταν μπροστά από όλους και έδινε κατεύθυνση, εφόσον αναλάμβανε όλες τις εισαγωγές κρατώντας παράλληλα τον ρυθμικό της χαρακτήρα λόγω των επιβλητικών της αρπισμάτων, εντούτοις οι υπόλοιποι μουσική δεν παραγκωνίζονταν και παρότι πρεμιέρα είχαν ένα πολύ πλήρες και αλάνθαστο στήσιμο που σχεδόν άγγιζε την τελειότητα.

Στο τραγούδι η Μαρίνα Δακανάλη ήταν πολύ πιστή στις εκτελέσεις των τραγουδιών που αναλάμβανε να φέρει εις πέρας, ενώ πολύ πιο ενδιαφέρον γινόταν το ηχητικό αποτέλεσμα εξ’ αιτίας των κρουστών Νίκου Μαγνήσαλη και του πολύ έξυπνου παιξίματος αυτού, που μαζί με τον Γιάννη Παπατριανταφύλλου στο κοντραμπάσο δημιουργούσαν ένα πολύ ενδιαφέρον ρυθμικό δίδυμο που γέμιζε (εκτός από το πίσω μέρος της σκηνής) τα τραγούδια δίνοντας χώρο στον Φώτη Σιώτα να αυτοσχεδιάσει σε βιολί και βιόλα, επαναπροσδιορίζοντας τα τραγούδια μαζί με τον Κυριάκο Ταπάκη σε λαούτο και μπουζούκι.

Αν κανείς εξαιρέσει το ενοχλητικό στρίμωγμα σε αρκετά σημεία, που μάλλον προκλήθηκε εξ’ αιτίας της πρεμιέρας η βραδιά ήταν μοναδική και ευχαρίστησε άπαντες.

ΥΓ. Το “Σωκράτη, κάνε μας χάλια ρε” του τίτλου το φώναζε συχνά πυκνά ένας θαμώνας και ήταν η ιδανικότερη και απλούστερη περιγραφή για να αποτυπωθουν τα συναισθήματα που αφειδώς δημιουργούσαν τα τραγούδια, γιατί αυτό μας έκανε ο Σωκράτης, “χάλια”, αλλά μεταξύ μας, γι’ αυτά τα “χάλια” πήγαμε όλοι στο Σταυρό του Νότου…