Στάθης Δρογώσης: «Όμορφη ζωή» στο Σταυρό του νότου

Ο συμπαθής τραγουδοποιός ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις 11 μμ, έτοιμος να μας αποδείξει ότι ζούμε μια «Όμορφη ζωή». Περπατήσαμε μαζί του τους «Πέντε δρόμους» καθώς μας εξηγούσε πως σήμερα πλέον η κατάσταση που επικρατεί στις δισκογραφικές εταιρείες αναγκάζει τους καλλιτέχνες να πουλούν μόνοι τους δίσκους τους. Έτσι ξεκίνησε, παρουσιάζοντάς μας τραγούδια από το ολοκαίνουργιο CD του που ο καθένας μπορεί να αποκτήσει «κατεβάζοντας» από το site της εταιρείας του, ακόμα και δωρεάν.

Στη συνέχεια σύστησε τους μουσικούς του. Μ’ αρέσει πολύ όταν οι καλλιτέχνες, από την αρχή της βραδιάς παρουσιάζουν τους ανθρώπους που τους στηρίζουν επί σκηνής. Δείχνει σεβασμό και εκτίμηση. Ήταν λοιπόν, ο Χάρης Μιχαηλίδης στην ηλεκτρική κιθάρα και στα φωνητικά (το εντελώς βρετανικό στυλ του μας άρεσε πολύ), ο Αλέκος Κούρτης στα τύμπανα, ο Κώστας Γιαννίδης στο μπάσο, ενώ ο ίδιος ο Στάθης Δρογώσης έπαιξε πιάνο.

Καθώς το πρόγραμμα συνεχιζόταν, μου έκανε εντύπωση το κοινό: παρακολουθούσε χωρίς συμμετοχή. Ίσως λίγο αμήχανο στην αρχή, αδιάφορο μου φάνηκε σε όλο το πρώτο μέρος. Στρατιωτάκια ακούνητα – αμίλητα. Στην πλειοψηφία του, γυναίκες. Μέχρι κι ο Στ. Δρογώσης παρατήρησε την ακινησία και το σχολίασε «Παιδιά, στις παύσεις που κάνω από το ένα τραγούδι στο άλλο, μπορείτε να μιλάτε, έστω».

Αν και από τη θέση που βρισκόμασταν ο ήχος δεν βοηθούσε καθόλου, μπορέσαμε να διακρίνουμε τον ηλεκτρισμό σ’ αυτόν αλλά και την νέα ενορχήστρωση των παλιότερων τραγουδιών του. Μια ροκ διάθεση υπήρχε στην ατμόσφαιρα γενικά, που στον Σταυρό του Νότου, όχι απλά επιτρέπεται… επιβάλλεται! Η αλήθεια είναι πως, από εκεί που καθόμασταν, έπρεπε να εντείνουμε την προσοχή μας, χωρίς αποτέλεσμα σε πολλά τραγούδια, για να διακρίνουμε ποιο τραγουδάει. Χωρίς να ευθύνεται ο ίδιος ο καλλιτέχνης, δεν ακουγόταν εκεί στο πλάι. Η δυναμική του ήχου ήταν διαφορετική, φυσικά, στην υπόλοιπη αίθουσα. Το διαπιστώσαμε όσες φορές χρειάστηκε να μετακινηθούμε για λίγο από τη θέση μας, για να ακούμε.

Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα από την πλευρά του κοινού. Έδειξαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον άνθρωπο που έβαζε τα δυνατά του να περάσουμε όμορφα όλοι. Ακούσαμε παλιά και αγαπημένα τραγούδια, σχεδόν όλα δικά του, όπως το «Όλα είναι δανεικά», «Θα περάσουν οι μέρες», «Βιαστικό πουλί του Νότου». Αποχωρίστηκε, για κάποια λίγα τραγούδια το πιάνο του και όρθιος στο μικρόφωνο έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να τραγουδήσουμε, να γελάσουμε, μα κυρίως να συμμετέχουμε!

«Η γενιά των 60» αφιερώθηκε σε όλους όσους βρίσκονται στην πολιτική στις μέρες μας, για να ακολουθήσουν τραγούδια που αγαπά ο ίδιος, αλλά κι εμείς. Φυσικά δεν παρέλειψε να σχολιάσει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο την κατάληψη της Νομικής από τους «λαθρομετανάστες», ντύνοντας μελωδικά το σχόλιο του, με ένα τραγούδι των Στέρεο Νόβα από το 1992. Μαζί του θυμηθήκαμε τραγούδια από τα «Φώτα που Σβήνουν», εκεί στο δεύτερο μέρος, που αποδείχτηκε πιο δυναμικό. Ναι, μας έκανε το χατίρι, είπε την «Πέρσα» μετά από απαίτηση του κοινού, αλλά και τον αγαπημένο μας «Κανέλλο».

Όταν τον ακούσαμε να μας καληνυχτίζει, καταλάβαμε πως η ώρα είχε περάσει. Κλείνοντας τραγουδήσαμε μαζί του «Φεύγει η ζωή» «μάγισσα μ’ ολοσκότεινα μάτια, η ζωή μου η άδεια…», ενώ ναι, μας έπεισε πως «Η αγάπη στο τέλος νικά».

Καθώς ο κόσμος αποχωρούσε είχαμε ακόμα στα αυτιά μας τη μελωδία από την «Όμορφη Ζωή», το τραγούδι που έκλεισε το πρόγραμμα.