Στη συναυλία Anathema: Fragile dreams of escaping…

Οι Anathema από την άλλη ακολουθούν μια σταθερή ‘εξελικτική’ πορεία που σε κάθε τους, σχεδόν, βήμα, τους στοιχίζει σε εμπορικότητα. Με εξαίρεση μια κορύφωση δημοτικότητας στα τέλη των 90’s με τα ‘Alternative 4’ και ‘Judgement’ κάθε τους δισκογραφικό πόνημα αντιμετωπιζόταν ως ‘ξεπούλημα’ από τον μεταλικό τύπο και τους ακροατές. Οι συνεχείς αλλαγές μελών, ο alternative prog-rock μετασχηματισμός του ήχου τους, η συνεργασία με τον Ville Valo (των ΗΙΜ) καθώς και κάποιες ‘εμπρηστικές’ δηλώσεις του ηγέτη τους, Vincent Cavanagh που εκφράζανε παράπονο για την έλλειψη εμπορικής επιτυχίας, τους έκαναν ‘personae non gratae’ για τη μεγάλη μάζα του ‘μεταλικού κοινού’. Μπορεί η συνεργασία με τον Steven Wilson των Porcupine Tree να αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για το συγκρότημα και να είχε ως αποτέλεσμα ένα δίσκο (We’re here because we’re here) που εισέπραξε θετικά, ως επί το πλείστον, σχόλια, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να ξαναδιχάσουν. Και αυτό γιατί λίγο καιρό μετά, κυκλοφόρησαν μια συλλογή με επανηχογραφημένα ‘απομεταλωμένα’ κλασσικά κομμάτια τους, με την αιτιολογία ότι έτσι θα έπρεπε να ακούγονται εξαρχής.

Μόνο που η Ελλάδα είναι ένας ιδιαίτερος τόπος που συχνά ‘αγκαλιάζει’ τέτοιου είδους μουσικούς. Δεν υπήρξε ποτέ φορά που κάποια εμφάνισή τους εν Ελλάδι να μην είχε αθρόα προσέλευση. Όπως οι Puressence, οι Placebo, οι James ή ο Moby, έτσι και οι Anathema ξέρουν ότι στην Ελλάδα θα συναντήσουν φίλους. Είναι από τις μπάντες, των οποίων το live γίνεται χωνευτήρι μουσικών φυλών. Και κακά τα ψέματα, κάθε φορά έχουν αποδείξει ότι στο σανίδι φροντίζουν να αποζημιώνουν πλήρως τον κόσμο που ήρθε να τους δει. Μεταλάδες, gothάδες, alternativάδες, progsters, ακόμα και hipsters απαρτίζουν το κοινό που έχει μαζευτεί στο Fuzz.

Τη βραδιά ανοίγουν οι Gravitysays_i που μας προσφέρουν μια πολύ ‘ιδιαίτερη’ μίξη μεσογειακών ήχων και σκοτεινής ροκ ατμόσφαιρας. Συνοδευόμενοι από τη χορωδία των «The Enormous Grey Figures», οι Πειραιώτες μας ταξίδεψαν σε όμορφα ηχοτοπία, ενώ ο καπετάνιος Μάνος Πατεράκης με το σαντούρι του, ανέδυε και ένα άρωμα Serj Tankian (τουλάχιστον εμφανισιακά). Οι αντιδράσεις από το ήδη πολυάριθμο κοινό ήταν ζεστές και αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Σίγουρα αυτοί που τους μάθανε μέσα από αυτήν την εμφάνιση θα τους θυμούνται στο μέλλον.

H ώρα είναι λίγο μετά τις 22:00 και το Fuzz είναι γεμάτο. Το ελληνικό κοινό δείχνει ότι καμία κρίση δεν θα του στερήσει το ραντεβού με τους Άγγλους. Η μπάντα βγαίνει στη σκηνή υπό τις μεταλικές ιαχές «Anathema» και προτού ξεκινήσει να παίζει χαιρετάει θερμά τον κόσμο. Το set τους ξεκινάει με τα “Thin Air”, “Summernight Horizon”, “Dreaming Light” και “Everything”. Τα πρώτα τέσσερα, δηλαδή, κομμάτια του ‘We’re here because we’re here’ (που κατά την άποψή μου είναι και τα πιο ‘δυνατά’ του δίσκου). Κάπου εκεί ο Vincent, αφού ευχαριστεί το κοινό για τη μαζική προσέλευση παρά τη κρίση, μας ανακοινώνει ότι η βραδιά θα χωριστεί στα δύο. Στο πρώτο μέρος θα ακούσουμε τραγούδια από το ‘We’re here…” και στο δεύτερο τραγούδια από το παρελθόν. Και όντως έτσι συμβαίνει. Στην επόμενη μισή ώρα ακούσαμε όλα τα τραγούδια του ‘We’re here…’ με τη σειρά που υπάρχουν και μέσα στο δίσκο.

Empty:

Ο κόσμος από κάτω, ενθουσιασμένος, αν και έδειχνε ζωηρή διάθεση να συμμετάσχει, ήταν φανερό ότι τα νέα τραγούδια δεν του ήταν οικεία. Ευχάριστη νότα η περιοδική παρουσία (δεν ήταν συνέχεια on stage) της Lee Douglas της οποίας η φωνή δένει άψογα με του Vincent και δημιουργούν πολύ ωραίες αρμονίες (ίσως γι’ αυτό να είναι υπεύθυνος ο Steven Wilson) ενώ αίσθηση έκανε ότι ο Daniel Cavanagh αντί για μπίρα ή νερό προτιμούσε να πίνει Red Bull. Μόνο που αν στην αρχή της βραδιάς βοηθούσε και το ότι τα κομμάτια ήταν σαφώς πιο ‘εύπεπτα’, όσο φτάναμε προς τη μέση, τόσο περισσότερο post-rockίζανε και πλατειάζανε με αποτέλεσμα να κουράσουν μέρος του κοινού.

Angelica:

Κάπου εκεί όμως, ξεκινάει το δεύτερο μέρος της βραδιάς, και μας ‘ξυπνάει’ για τα καλά. “Deep”, “Pitiless” και “Forgotten Hopes” μας ταξιδεύουν στο ένδοξο παρελθόν των Άγγλων και συνοδεύονται από έντονο sing along. Η συνέχεια μας επιφυλάσσει “Balance”, “Closer” (με τον Vincent να κάνει ‘παπάδες’ με το vocoder), “Are you there?” και “Hope”, αλλά εκεί που γίνεται ο χαμός είναι όταν ο Vincent ανακοινώνει ότι το επόμενο κομμάτι θα είναι το “One Last Goodbye”. Ο κόσμος τραγουδάει κάθε στίχο και το Fuzz ηλεκτρίζεται από την ατμόσφαιρα που δημιουργούν κοινό και μπάντα. Καπάκι έρχεται το “Empty” για ανεβάσει λίγο τη διάθεση, ενώ το βασικό κομμάτι της συναυλίας το κλείνουν τα “Lost Control”, “Release” και “Flying”.

One Last Goodbye:

To συγκρότημα αποχωρεί για λίγα λεπτά, αλλά οι ιαχές του κοινού δεν αφήνουν τη μπάντα να ξεκουραστεί. Πριν ξεκινήσει καλά καλά το encore ο κόσμος ξεφωνίζει ‘παραγγελιές’. Έτσι, ο Daniel προσφέρει την επιλογή: “Sleepless”, “A Dying Wish” ή “Angelica”; Το “Angelica” ‘κερδίζει’ στα σημεία και μας κάνει να ‘αναρωτιόμαστε’. Στη συνέχεια επανέρχεται στη σκηνή η Lee Douglas για να μας προσφέρει το “A Natural Disaster” παρέα με τους δύο (εκ των τριών) Cavanagh και να μας αποχαιρετήσει. Και η βραδιά κλείνει, όπως ήταν αναμενόμενο, με “Fragile Dreams” και το κοινό να παροξύνεται. Με το που τελειώνει το κομμάτι, ο Daniel δίνει ‘πάσα’ για ένα a capella sing along από τον κόσμο και το συγκρότημα μας αποχαιρετάει μετά από δυόμιση γεμάτες ώρες μουσικής.

Fragile Dreams:

Το συμπέρασμα της βραδιάς είναι ότι για άλλη μια φορά οι Anathema δεν απογοήτευσαν. Ο κόσμος έφυγε ευχαριστημένος έστω και αν σε κάποια σημεία μπορεί να κουράστηκε/βαρέθηκε. Όταν όμως μια μπάντα παίζει επί δυόμιση ώρες σε ένα Fuzz που βράζει από τη ζέστη, με την ίδια διάθεση και μουσική δεινότητα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, της αξίζουν τα συγχαρητήρια και το ευχαριστώ μας για ένα πολύ όμορφο μουσικό βράδυ. Το μόνο που μένει είναι ένα ζεστό «εις το επανειδείν».