Στη συναυλία Flogging Molly: Allways look on the bright side of Ireland

tralala.gr Posted On 31 Αυγούστου, 2012

538 Προβολές

Κοινοποιήσεις

Στις 8 ακριβώς άνοιξαν οι πόρτες και 50 λεπτά αργότερα πάτησε στη σκηνή το support, οι Bid Bad, για μια 40-λεπτη εμφάνιση. Η μπάντα αποτελούταν από 7 μέλη, ένα τραγουδιστή/κιθαρίστα, ένα μπάσο, τύμπανα, δυο πνευστά και δυο βιολιά και είχε να παρουσιάσει ένα fok-ίζον punk που σε αρκετά σημεία παρέσερνε το κοινό στο χορό. Ο frontman ήταν αρκετά ενεργός και προσπάθησε να αποδειχθεί και επικοινωνιακός αλλά το κακό στήσιμο στο μικρόφωνο σε συνδυασμό με την γρήγορη εκφορά αυτών που έλεγε έφεραν μάλλον αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Στα της μουσικής το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή για να το διασκεδάσει και στα up-tempo σημεία ιδιαίτερα προκαλούσε μια ευχάριστη αναστάτωση. Το πρόβλημα βέβαια ήταν ο ήχος, καθώς όταν έπαιζαν και οι 7 ταυτόχρονα ακουγόταν ένας ορυμαγδός και ήταν δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς –που δεν ήταν εξοικειωμένος με το υλικό-.

Το τελικό συμπέρασμα για τους Bid Bad είναι ότι έκαναν μια πολύ καλή εμφάνιση που με λίγο καλύτερο ήχο θα μπορούσε να αφήσει τρομερές εντυπώσεις. Επίσης να σημειωθεί ότι οι συμπατριώτες μας έπεσαν και θύματα ενός κοινού που ήταν τρομερά ανυπόμονο για να αποθεώσει τους headliners… Στο μισάωρο ανάμεσα στις δυο εμφανίσεις άρχισε να ενοχλεί η ζεστή ατμόσφαιρα, αλλά το κέφι και η ένταση ήταν ήδη εκεί μέχρι τις 10, όταν και οι Flogging Molly θα πάταγαν στο σανίδι…

Στις 22:03 τα φώτα ανοίγουν, το εισαγωγικό τραγούδι παίζει και οι Flogging Molly μπήκαν πολύ δυναμικά με το “The likes of you again” και χωρίς να προλάβουν να πάρουν ανάσα εκτελούν το “Swagger”. Από την αρχή της εμφάνισης το κοινό πάλλονταν με τον ρυθμό τον Καλλιφορνιο-ιρλανδών, γνωρίζοντας πολύ καλά το υλικό της μπάντας, χειροκροτώντας έως κατάγματος σε κάθε breakdown και τραγουδώντας κάθε στίχο. Από την αρχή φάνηκε ότι η βραδιά θα ήταν πολύ δυνατή και δεν θα άφηνε κανέναν ανικανοποίητο. Ανάμεσα στο “Swagger”και το “Speed of Darkness”, ο Dave King άρπαξε το μικρόφωνο και μας υποσχέθηκε ένα δίωρο show με πολύ χορό και συγκίνηση (κάτι που τήρησε κατά γράμμα).

Οι Flogging Molly επάνω στη σκηνή θύμιζαν εκείνους τους ποδοσφαιριστές που μπορεί να μην έχουν τόσο ταλέντο όσο άλλοι συνάδελφοί τους, αλλά έχουν πείσμα, αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, σεβασμό για τους οπαδούς τους και την “ιδρώνουν τη φανέλα”. Kάθε φορά που ανεβαίνουν στη σκηνή δίνουν τη ψυχή τους, κάτι που ο κόσμος αντιλαμβάνεται και επιβραβεύει. Το ότι επί σκηνής έχουν τη δυνατότητα να ξεπεράσουν κατά πολύ το κλίμα των δίσκων και να αφήσουν ικανοποιημένους όλους όσους τους παρακολουθούν είναι μια μεγάλη ηθική νίκη.

Αλλά εκτός από “σκυλιά” επί σκηνής το συγκρότημα απέδειξε ότι από τη μια είναι έμπειρο και από την άλλη ξέρει πώς να βάζει στη σειρά τα τραγούδια που πρόκειται να παίξει προκαλώντας πραγματικό χάος εκτελώντας κομμάτια-κορυφές όπως τα “Drunken Lullabies” (όταν από τα χοροπηδητά προκλήθηκε σεισμός), “Black Friday Rule” (όταν το συγκρότημα αφήνιασε όργανά του – ειδικότερα ο Dennis Cassey), “Devil’s Dance Floor” (όταν τα “ω-ω-ω” των οπαδών μαζί με την πίπιζα Bridget Regan έφεραν ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης και μεγαλείου στο πρόσωπο του Dave King) και “If I ever leave this world alive” (όταν και οι φωνές του κοινού υπερκάλυπταν το συγκρότημα).

Ο ήχος καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης ήταν τέλειος και πάρα πολύ καθαρός. Η εθιστική φωνή του frontman ήταν άψογη και πολύ ψυχωμένη σε όλα τα σημεία, ενώ ξεχώρισε το χιούμορ και το κέφι του. Ένας Dennis Casey στις κιθάρες να βάζει το punk εκεί που πρέπει, πολλές φορές μπροστά από το folk, ένας Matthew Hensley στο ακορντεόν να είναι σταθερότατος και αλάνθαστος, οι Nathen Maxwell και George Schwindt σε μπάσο και τύμπανα να μη χάνουν νότα και να τραγουδάνε όλους τους στίχους συγκεντρώνοντας ώρες-ώρες τα βλέμματα του κόσμου, ο Robert Schmidt με το μπάντζο του έκανε μια επαγγελματικότατη εμφάνιση και τέλος η Bridget Regan σε ρόλο πασπαρτού παίζοντας βιολί, φλάουτο, κιθάρα και τραγουδώντας ήταν άψογη.

Η ολοκλήρωση της εμφάνισης με τα “Salty Dog” και “Float” άφησε σε όλους ένα χαμόγελο ολοκλήρωσης και αναμονής για την επόμενη εμφάνιση της μπάντας στη χώρα μας. Και καθώς μετά το πέρας της εμφάνισής του συγκροτήματος και ενώ έπαιζε το “Always look on the Bright Side of Life” από τα ηχεία κανείς δεν έφυγε μέχρι τα φώτα της σκηνής να σβήσουν και μέχρι να κατέβει και ο τελευταίος από τη σκηνή.

Ένα νοσταλγικό φινάλε για μια βραδιά που θα νοσταλγηθεί…