Στη συναυλία των Bon Jovi …κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Δυστυχώς, φτάσαμε στο ΟΑΚΑ καθυστερημένα, αφού είχαν παίξει και τα δύο support συγκροτήματα «Brothers in plugs» και «The Breakers». Κρίμα γιατί από δείγματα που είχα ακούσει μου φάνηκαν αξιόλογα σχήματα, ιδίως οι Έλληνες Brothers in plugs…

Πάντως, παρά τις πολλές δεκάδες χιλιάδες του κόσμου η πρόσβαση στις θέσεις μας έγινε με εντυπωσιακή ευκολία και χωρίς την γνωστή ταλαιπωρία στις ατέλειωτες ουρές που μας έχουν συνηθίσει αντίστοιχα μεγάλες συναυλίες. Προμηθευτήκαμε τα απαραίτητα από το κυλικείο, καθίσαμε στις θέσεις μας και άρχισε σιγά σιγά να μας καταλαμβάνει αυτή η γλυκιά αναμονή…

Ώρα 21:15, τα φώτα σβήνουν, το κοινό ζητωκραυγάζει και οι πρώτες νότες του «Raise your hands» σηματοδοτούν και επίσημα, πλέον, την έναρξη της ιστορικής πρώτης συναυλίας των Bon Jovi στην Ελλάδα! Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Από ενθουσιασμό και συγκίνηση μέχρι και δέος… Τα εντυπωσιακά σκηνικά και η ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα video walls δεξιά και αριστερά από τη σκηνή, όπως επίσης και η τεράστια κεντρική ημικυκλική οθόνη πίσω από τους μουσικούς προμηνύουν ότι η συναυλία θα έχει, εκτός από μουσικό, και πλούσιο οπτικό ενδιαφέρον.

«Shot through tha heart and you’re to blame» ξεκινάει ο Jon, «You give love a bad name» συνεχίζει ουρλιάζοντας ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ και ένα μεγάλο party ξεκινάει με ένα στάδιο να χοροπηδάει σαν ένα σώμα στους ρυθμούς αγαπημένων τραγουδιών.

«Born to be my baby» για τη συνέχεια, και τα σχετικά καινούρια «Born to follow» και «Lost highway» οδηγούν με τη σειρά τους στο εκρηκτικό «It’s my life». «Blaze of glory» από τα παλιά και «In these arms» για να μην ξεχνιόμαστε…

«Captain Crash and the beauty queen from Mars», «We ‘ve got it going on» και το party συνεχίζεται με ένα απολαυστικό medley του «Bad medicine» εμπλουτισμένο με το «Oh, Pretty woman» του Roy Orbison και το «(You make me wanna) Shout» των Isley Brothers! Και επειδή συναυλία Bon Jovi χωρίς μπαλάντες είναι σαν hot dog χωρίς λουκάνικο, «Bed of roses» και «I’ll be there for you» με τον κόσμο να καλύπτει σχεδόν τον Jon τραγουδώντας δυνατά με μια φωνή…

Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ο πραγματικά αξιοσημείωτος τρόπος που επικοινωνούσε ο Jon με το κοινό άλλοτε προτρέποντάς τους να σηκώσουν τα χέρια κουνώντας τα ρυθμικά και άλλοτε βάζοντάς τους να τραγουδήσουν ολόκληρα μέρη κομματιών γκρεμίζοντας εντελώς αυτό τον «τοίχο» που πολύ συχνά υψώνεται μεταξύ συγκροτήματος και ακροατών στις μεγάλες συναυλίες. Κατάφερε να κάνει τους δεκάδες χιλιάδες θεατές και το γκρουπ μια μεγάλη παρέα και σε στιγμές που έφτανε με την κιθάρα του σχεδόν μέχρι τη μέση της αρένας, μέσω του ειδικά διαμορφωμένου τοξοειδούς διαδρόμου, δημιούργησε ατμόσφαιρα «παραλίας» με κιθάρες γύρω από φωτιά…

«Who says you can’t go home» για τη συνέχεια, «Sleep when I’m dead» για χορό, «Work for the working man» από το σχετικά φρέσκο album «The circle» και «Have a nice day» από το ομώνυμο… Το κύριο μέρος της συναυλίας κλείνει ρυθμικά και πανηγυρικά με το «Keep the faith» με τον κόσμο να θέλει και άλλο, χειροκροτώντας επίμονα μέχρι να ξαναβγούν ο Jon Bon Jovi, ο Richie Sambora, ο David Bryan και ο Tico Torres στη σκηνή…

Ένας τεράστιος ήλιος ανατέλλει για encore και ξεκινάει το «Wanted dead or alive», ακολουθεί το «Always» και η συναυλία, μετά από 2,5 ώρες ολοκληρώνεται με το κλασικό πλέον «Living on a prayer», το οποίο ο Jon αφιερώνει στο ελληνικό κοινό λέγοντας οτι η νέα γενιά είναι αυτή που θα φέρει την αλλαγή στην δύσκολη κατάσταση που έχουμε περιέλθει.

Συνοψίζοντας, είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε μια πολύ καλή συναυλία, χωρίς ταλαιπωρία. Τα θεματάκια που ως γνωστόν υπάρχουν με τον ήχο στα πρώτα κομμάτια ήταν αναμενόμενα, αλλά σύντομα αποκαταστάθηκαν και, αν και στα πλάγια λόγω θέσης δεν ακούγαμε και τέλεια, σίγουρα στην αρένα η ποιότητα του ήχου ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Επίσης, ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη η κίνηση του group να χαμηλώσει μερικούς τόνους τα κομμάτια και έτσι η φωνή του Jon να βγαίνει ξεκούραστη και σωστή ώστε να μην αλλάζει τις μελωδικές γραμμές ή να χρειάζεται τη βοήθεια του Sambora στα δύσκολα σημεία, όπως συνηθιζόταν σε προηγούμενες περιοδείες… Δύσκολα, λοιπόν, να μείνει κάποιος απογοητευμένος από μια τέτοια συναυλία, όσο απαιτητικός και αν είναι…

Μακάρι να έχουμε την τύχη να βλέπουμε πιο συχνά από κοντά τέτοια ονόματα, με ποιότητα στο στήσιμο και την οργάνωση, με σεβασμό προς το κοινό που για άλλη μια φορά, παρά την δύσκολη οικονομικά και κοινωνικά περίοδο, απέδειξε πως μπορεί να στηρίξει με την προσέλευση και την παρουσία του συναυλίες τέτοιου βεληνεκούς.